Przeniesienie pracownika do innej pracy jest możliwe pod warunkiem spełnienia 3 warunków łącznie, tj.:
- wystąpiły uzasadnione potrzeby pracodawcy,
- przeniesienie nie obniży wynagrodzenia pracownika,
- powierzona praca odpowiada kwalifikacjom pracownika.
Przy czym powierzenie pracownikowi innej pracy niż określona w umowie o pracę nie może przekroczyć 3 miesięcy w roku kalendarzowym (art. 42 § 4 Kodeksu pracy). Ważne jednak, iż chodzi tu o faktyczny okres świadczenia pracy na powierzonym stanowisku.
Jeżeli zatem pracodawca powierzył pracownikowi inną pracę, ale pracownik faktycznie nie świadczy pracy na tym stanowisku z powodu nieobecności w pracy (np. wywołanej chorobą), wówczas dopuszczalny okres powierzenia innej pracy ulega przedłużeniu o czas nieobecności w pracy. Pogląd taki reprezentuje E. Szemplińska w: Konsultacje („Praca i Zabezpieczenie Społeczne” z 1996 r., Nr 11, str. 79).
Warto przy tym zauważyć, iż przeniesienie pracownika do innej pracy nie wymaga zachowania formy pisemnej (wyrok SN z 13.03.1979 r., I PRN 18/79, Lex nr 14489), jednakże jest ona zalecana ze względów dowodowych.
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego (wyrok SN z 08.08.1979 r. I PR 55/79, OSNC z 1980 r., Nr 2, poz. 30) „uzasadnione potrzeby pracodawcy” należy rozumieć jako potrzeby zakładu pracy jako całości, a nie tylko jednostki (komórki) organizacyjnej zakładu pracy, do pracy w której pracownik został skierowany. Pod pojęciem „kwalifikacji”, o jakich mowa w omawianym przepisie, należy zaś rozumieć nie tylko przygotowanie zawodowe pracownika – jego formalne wykształcenie, zdobyte doświadczenia zawodowe i potrzebne umiejętności, ale także właściwości psychofizyczne pracownika, predyspozycje psychiczne oraz zdolności do wykonywania określonych czynności z punktu widzenia zdrowia psychicznego. Stanowisko takie wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 04.10.2000r., I PKN 61/00 („Prawo Pracy z 2001 r.. Nr 5, poz. 33).
Z tego względu pracodawca nie może powierzyć pracownikowi wykwalifikowanemu pracy nie wymagającej żadnych kwalifikacji zawodowych. Podobny stan faktyczny rozstrzygnął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 08.05.1997r. I PKN 131/97 (OSNAP z 1998 r., Nr 6, poz. 178), w którym stwierdził, iż powierzenie pracownikowi (technik chemik) pracy nie wymagającej żadnych kwalifikacji zawodowych (sprzątanie) stanowi naruszenie art. 42 §4 k.p. Odmowa wykonywania takiej pracy nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 §1 K.p. (dyscyplinarnie).
Pracownik ma prawo kwestionować twierdzenie, ze powierzenie mu okresowo innej pracy niż określona w umowie o pracę jest zasadne. Okoliczność ta podlega jednak ocenie sądu.
Warto przy tym mieć na względzie, że jeżeli pracownik odmówi podjęcia innej pracy, powierzonej mu przez pracodawcę na okres 3 miesięcy, wówczas musi się liczyć z tym, iż pracodawca będzie mógł z tego powodu rozwiązać z nim stosunek pracy bez wypowiedzenia z jego winy, na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. – tzw. „tryb dyscyplinarny” (wyrok SN z 26.09.1978 r., I PRN 54/78, OSNC z 1979 r., Nr 3, poz. 60 oraz wyrok SN z 18.08.1976 r., I PR 103/76, OSP z 1978 r., Nr 3, poz. 44).
Jedynie uzasadniona odmowa wykonania powierzonej pracy (tj. w razie nie zachowania przez pracodawcę jednego z 3 warunków przeniesienia) nie uzasadnia rozwiązania umowy w trybie dyscyplinarnym. W wyroku z 26.09.1978r. (I PRN 54/78, OSNC z 1979 r., Nr 3, poz. 60) Sąd Najwyższy stwierdził, że w razie odmowy pracownika podjęcia innej pracy niż określona w umowie o pracę w warunkach art. 42 §4 k.p. oraz rozwiązania z tej przyczyny przez zakład pracy umowy o pracę na podstawie art. 52 K.p., do kompetencji organów rozpatrujących sprawy o roszczenia pracowników ze stosunku pracy należy ocena, czy potrzeby zakładu pracy uzasadniały skorzystanie z art. 42 §4 k.p. i czy wobec tego odmowa przez pracownika podjęcia tej innej pracy mogła uzasadniać jego zwolnienie z pracy na podstawie art. 52 K.p.
źródło: https://warszawa.pip.gov.pl/
Wytłuszczenia dokonane przez redakcję