Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 26-01-2017 r. – 1061-IPTPB4.4511.269.2016.2.KSM

Czy wypłaty ekwiwalentu za przejechane trasy w ramach obowiązków służbowych podlegają opodatkowaniu jako przychód pracownika?

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu 24 listopada 2016 r. do Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w stosunku do wypłacanych ekwiwalentów za przejazdy służbowe pracowników.

Pismem z dnia 29 listopada 2016 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.1026.2016.1.AR, na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) i stosownie do § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), powyższy wniosek został przekazany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, celem załatwienia zgodnie z właściwością, przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (data wpływu 5 grudnia 2016 r.).

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i art. 14f ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 grudnia 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.269.2016.1.KSM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 21 grudnia 2016 r. (data doręczenia 28 grudnia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 4 stycznia 2017 r. (data wpływu 9 stycznia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 4 stycznia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Pracownicy socjalni zgodnie z przydziałem obowiązków wykonują czynności na terenie całego miasta. Na podstawie art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej, pracodawca musi zapewnić przejazdy. Na koniec miesiąca pracownicy socjalni składają do swojego kierownika zestawienie wyjazdów w danym miesiącu. Na tej podstawie pracownik socjalny otrzymuje zwrot kosztów przejazdów w kwocie równowartości iloczynu liczby przejazdów i ceny 1 biletu jednokrotnego przejazdu. Kwota nie może przekroczyć wartości miesięcznego biletu na jedno miasto.

Pozostali pracownicy, głównie asystenci rodzin zgodnie z przydziałem obowiązków wykonują czynności na terenie całego miasta, wykonując obowiązki na podstawie ustawy o wspieraniu rodziny i pieczy zastępczej. Na koniec miesiąca pracownicy składają do swojego kierownika zestawienie wyjazdów w danym miesiącu. Na tej podstawie pracownik otrzymuje zwrot kosztów przejazdów w kwocie równowartości iloczynu liczby przejazdów i ceny 1 biletu jednokrotnego przejazdu. Kwota nie może przekroczyć wartości miesięcznego biletu na jedno miasto.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 4 stycznia 2017 r., Wnioskodawca podał, że dokonuje na rzecz pracowników socjalnych wypłaty zwrotu kosztów przejazdów służbowych w formie ekwiwalentu. Zwrot kosztów przejazdu dotyczy przejazdów pracowników socjalnych z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych. Pracownicy socjalni w ramach wykonywania obowiązków służbowych przemieszczają się publicznymi środkami transportu. Wnioskodawca wskazał, że prowadzi ewidencję przejazdów pracowników socjalnych.

Ponadto Wnioskodawca doprecyzował, że do grupy pozostałych pracowników zalicza się: pracowników kancelarii, gońca (dostarczanie korespondencji do różnych instytucji na terenie miasta); asystentów rodziny (opieka nad rodziną, załatwianie spraw z rodziną); pracownicy merytoryczni Ośrodka Interwencji Kryzysowej (wykonują interwencje w sytuacjach kryzysowych, przemocowych, itp. w miejscu zdarzenia); pracownicy merytoryczni Centrum Rehabilitacji Społecznej wykonujący specjalistyczne usługi dla osób zaburzonych psychicznie w miejscu ich zamieszkania. Pracownicy merytoryczni OIK i CRS to pracownicy na stanowiskach: psycholog, terapeuta, pedagog, pielęgniarka, psychiatra.

Wnioskodawca na rzecz pozostałych pracowników, głównie asystentów rodzin dokonuje wypłaty zwrotu kosztów przejazdów służbowych w formie ekwiwalentu. Zasady zwrotu kosztów przejazdów służbowych z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych określa Zarządzenie Wewnętrzne Dyrektora MOPS nr … z 15 lipca 2016 r. Wnioskodawca na podstawie ww. Zarządzenia dokonuje zwrotu kosztów przejazdu. Ma to na celu zrównanie uprawnień wszystkich pracowników wykonujących pracę w terenie (w związku z ustawową koniecznością zwrotu kosztów przejazdu pracowników socjalnych). Zwrot kosztów przejazdu dotyczy przejazdu pracowników z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych. Pozostali pracownicy, głównie asystenci rodzin w ramach wykonywania obowiązków służbowych przemieszczają się publicznymi środkami transportu. Wnioskodawca wskazał, że prowadzi ewidencję wyjazdów tych pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wypłaty ekwiwalentu za przejechane trasy w ramach obowiązków służbowych podlegają opodatkowaniu jako przychód pracownika?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na ww. pytanie w odniesieniu do pracowników socjalnych. Natomiast w zakresie odnoszącym się do pozostałych pracowników, głównie asystentów rodzin (z wyłączeniem pracowników socjalnych) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, wypłaty ekwiwalentu dla pracowników socjalnych za przejechane trasy w ramach obowiązków służbowych nie podlegają opodatkowaniu jako przychód gwarantowany zgodnie z ustawą o pomocy społecznej. (Art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. wyżej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosowanie do art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 930, z późn. zm.), pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku, przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy.

Powołany powyżej przepis ustawy o pomocy społecznej odnosi się do zwrotu kosztów przejazdów związanych z wykonywaniem obowiązków zawodowych, tj. przejazdów z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych. Przewiduje on możliwość przyznania takiego zwrotu w sytuacji, gdy pracodawca nie ma możliwości zapewnienia dojazdu środkami transportu będącymi w jego dyspozycji. Nie dotyczy natomiast dojazdu pracownika do miejsca pracy (czyli siedziby pracodawcy).

Z wniosku wynika, że pracownicy socjalni zgodnie z przydziałem obowiązków wykonują czynności na terenie całego miasta. Na podstawie art. 121 ust. 3c ustawy o pomocy społecznej pracodawca musi zapewnić przejazdy. Na koniec miesiąca pracownicy socjalni składają do swojego kierownika zestawienie wyjazdów w danym miesiącu. Na tej podstawie pracownik socjalny otrzymuje zwrot kosztów przejazdów w kwocie równowartości iloczynu liczby przejazdów i ceny 1 biletu jednokrotnego przejazdu. Kwota nie może przekroczyć wartości miesięcznego biletu na jedno miasto. Wnioskodawca dokonuje na rzecz pracowników socjalnych wypłaty zwrotu kosztów przejazdów służbowych w formie ekwiwalentu. Zwrot kosztów przejazdu dotyczy przejazdów pracowników socjalnych z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych. Pracownicy socjalni w ramach wykonywania obowiązków służbowych przemieszczają się publicznymi środkami transportu. Wnioskodawca prowadzi ewidencję przejazdów pracowników socjalnych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że jeżeli Wnioskodawca jako pracodawca nie ma możliwości zapewnienia dojazdu pracownika socjalnego z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych środkami transportu pozostającymi w jego dyspozycji i w związku z tym zwraca pracownikowi socjalnemu koszty za ww. dojazdy ustalone na podstawie wykorzystanych biletów jednorazowych i potwierdzenia wyjazdu w stosownym rejestrze, to w zaistniałej sytuacji nie można mówić o realnym przysporzeniu majątkowym po stronie pracownika socjalnego. Pracownik socjalny nie odnosi bowiem żadnej korzyści finansowej z faktu, że pracodawca zwraca mu koszty wykorzystanych jednorazowych biletów za dojazdy do miejsca wykonywania czynności zawodowych. Jednorazowe bilety zakupione przez pracownika socjalnego, których koszt zwracany jest przez pracodawcę, służą pracownikowi jako środek niezbędny do wykonywania pracy.

O ile zatem pracownik socjalny wykorzystuje zakupione przez siebie bilety jednorazowe zgodnie z ich przeznaczeniem, tj. wyłącznie w celu dojazdu do miejsca wykonywania pracy, nie zaś do jakichkolwiek celów prywatnych, to zwrot kosztów ww. biletów nie powoduje powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, zwrot kosztów w formie ekwiwalentu za przejazdy służbowe publicznymi środkami transportu wypłacany pracownikom socjalnym zatrudnionym przez Wnioskodawcę, który z mocy ustawy jest obowiązany do dokonywania zwrotu kosztów przejazdu w sytuacji braku możliwości zapewnienia tym pracownikom środków transportu w celu wykonywania obowiązków służbowych, nie stanowi dla tych pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawca jako płatnik, nie będzie obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z ww. tytułu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/