Odpowiadając na zapytanie nr 9666 Pana Posła Pawła Szramki w sprawie informacji zawartych na świadectwie pracy przesłane przy piśmie z dnia 12 sierpnia 2019 r., znak: K8ZAP9666, przedstawiam następujące informacje.
W treści świadectwa pracy wydawanego pracownikowi w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany zamieścić nie tylko informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, ale także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych (u nowego pracodawcy) i uprawnień z ubezpieczenia społecznego (art. 97 § 1 i 2 Kodeksu pracy).
Jedną z informacji niezbędnych do ustalenia uprawnień pracowniczych u nowego pracodawcy jest m.in. informacja o liczbie dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie, zgodnie z art. 92 Kodeksu pracy w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy (§ 2 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy, Dz. U. z 2018 r. poz. 1289 z późn. zm.).
Stosownie do wspomnianego art. 92 Kodeksu pracy, za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek:
1) choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego – pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu;
2) wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie ciąży – w okresie wskazanym w pkt 1 – pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia;
3) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów – w okresie wskazanym w pkt 1 – pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia.
Wynagrodzenie, o którym mowa wyżej, oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy; wynagrodzenie to nie przysługuje w przypadkach, w których pracownik nie ma prawa do zasiłku chorobowego.
Natomiast za czas niezdolności do pracy, trwającej łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, trwającej łącznie dłużej niż 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych przepisach tj. w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Dz. U. z 2019 r. poz. 645 (art. 92 § 4 k.p.).
Jak zatem wynika z powyższego, zawarta w świadectwie pracy informacja o liczbie dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie, o którym mowa w art. 92 k.p., w roku kalendarzowym, w którym ustał jego stosunek pracy jest niezbędna do ustalenia okresu wypłaty tego wynagrodzenia przez nowego pracodawcę.
Przedstawiając powyższe pragnę również podkreślić, że przepisy art. 97 Kodeksu pracy oraz powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie świadectwa pracy są dostosowane do przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz. Urz. UE L 2016 Nr 19, str. 1), w tym do treści § 9 ust. 2 lit. b tego rozporządzenia.
źródło: http://www.sejm.gov.pl/
Wytłuszczenia dokonane przez redakcję