Podwójne koszty uzyskania przychodu a dwie umowy o pracę w jednym zakładzie. Czy pracownikowi przysługują dwa razy podwyższone koszty uzyskania przychodu w przypadku zatrudnienia w ramach dwóch umów o pracę przez tego samego pracodawcę?
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
(…) stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2021 r. (data wpływu 17 maja 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 sierpnia 2021 r. (data wpływu 9 sierpnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 17 maja 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 9 sierpnia 2021 r.
We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:
Pracownik Urzędu Gminy X zatrudniony został na podstawie zarządzenia Wójta z dnia 21 listopada 2018 r. w sprawie powołania na stanowisku Zastępcy Wójta Gminy.
Od dnia … … 2019 r. na podstawie porozumienia zmieniającego warunki pracy i płacy jest zatrudniony na podstawie powołania w wymiarze 2/10 etatu, na stanowisku Zastępcy Wójta oraz na podstawie umowy o pracę na stanowisku Sekretarza na 8/10 etatu. Złożył stosowne oświadczenie dotyczące zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania, ponieważ mieszka poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.
W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano, że pracownik nie otrzymywał i nie otrzymuje zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy, jedynie zryczałtowane koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wniosek dotyczy roku podatkowego 2021.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
- Czy na podstawie przedstawionego porozumienia należy uznać, że pracownika wiążą z pracodawcą dwa stosunki pracy i wobec powyższego powinien mieć zastosowane podwójne, podwyższone koszty uzyskania przychodu z dwóch stosunków pracy?
- Czy naliczając wynagrodzenie stosuje ograniczenie wynikające z art. 22 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 5 400 zł, które wykazuje w PIT-11 ?
Zdaniem Wnioskodawcy:
Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pracownikowi na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 i pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, należą się podwyższone koszty uzyskania ze stosunku pracy, ponieważ mieszka poza miejscowością, w której jest siedziba zakładu pracy.
Wnioskodawca uważa, że na listach płac, dotyczących dwóch stosunków pracy, należy zastosować dwa razy podwyższone koszty uzyskania przychodu w kwocie 300 zł miesięcznie, tj. łącznie 600 zł miesięcznie, bez względu na przekroczenie rocznego limitu kosztów przewidzianego w ustawie przez pracownika.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Z przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Artykuł 31 powołanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:
- wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3 000 zł – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
- nie mogą przekroczyć łącznie 4 500 zł za rok podatkowy – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
- wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3 600 zł – w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
- nie mogą przekroczyć łącznie 5 400 zł za rok podatkowy – w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
Z art. 22 ust. 13 ww. ustawy wynika, że przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracownika na podstawie powołania w charakterze zastępcy wójta (2/10 etatu) oraz na podstawie umowy o pracę jako sekretarza (8/10 etatu). Pracownik złożył stosowne oświadczenie dotyczące zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, ponieważ mieszka poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy. Pracownik nie otrzymywał i nie otrzymuje zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy, jedynie zryczałtowane koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 i pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Biorąc powyższe pod uwagę należy zauważyć, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1282), m.in. zastępca wójta (burmistrza, prezydenta miasta) jest zatrudniany na podstawie powołania.
Stosownie natomiast do art. 26a ust 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2021 r., poz. 1372), wójt, w drodze zarządzenia, powołuje oraz odwołuje swojego zastępcę lub zastępców i określa ich liczbę.
W doktrynie prawa pracy wskazuje się, iż powołanie stanowi jedną z pozaumownych form nawiązania stosunku pracy, przy czym dopuszczalność jej stosowania jest determinowana wyraźną podstawą prawną.
Jak stanowi art. 68 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. 2020 r., poz. 1320, z późn. zm.) stosunek pracy nawiązuje się na podstawie powołania w przypadkach określonych w odrębnych przepisach.
W przypadku zastępcy wójta podstawę prawną nawiązania stosunku pracy w drodze powołania stanowi art. 4 ust. 1 pkt ustawy o pracownikach samorządowych, który jest przepisem szczególnym w rozumieniu art. 68 § 1 Kodeksu pracy.
Zatem biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż pracownika wiążą z pracodawcą dwa stosunki pracy. Wnioskodawca potrącając zaliczkę na podatek ma obowiązek zastosować podwyższone koszty do przychodu uzyskanego z każdego z tych stosunków pracy, natomiast pracownik w zeznaniu rocznym uwzględnia koszty we właściwej wysokości, tzn. z ograniczeniem wynikającym z art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
źródło: https://sip.mf.gov.pl/
Wytłuszczenia dokonane przez redakcję