TEZA
Prawna likwidacja pracodawcy, która prowadzi do wykorzystania jego zorganizowanego mienia /zakładu pracy w sensie przedmiotowym/ w celu kontynuowania dotychczasowej działalności w ramach nowej struktury organizacyjnej nie jest likwidacja w rozumieniu art. 41[1] Kp. Stanowi przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, którego skutki w sferze stosunków pracy określa art. 23[1] par. 1 Kp.
SENTENCJA
Uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy.
UZASADNIENIE
(…) Kwestia odróżnienia likwidacji pracodawcy o której mowa w art. 41[1] Kp od przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę była wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy dość szeroko traktuje pojęcie przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, ograniczając w ten sposób możliwość odwoływania się do art. 41[1] Kp pozbawiającego pracowników ochrony przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem stosunku pracy w razie ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy. W wyroku z dnia 19 lipca 1995 r. I PRN 36/95 /OSNAPU 1996 nr 3 poz. 47/ Sąd Najwyższy stwierdził, że przepis art. 41[1] Kp odnosi się tylko do pełnej i ostatecznej likwidacji zakładu pracy, a więc do takiej w której żaden inny zakład nie staje się faktycznym następca zlikwidowanego zakładu a zakład zlikwidowany przestaje istnieć zarówno w sferze faktu jak i w sferze prawa. Tak szerokie rozumienie przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę jest w opinii SN wyrazem troski aby manipulacje statusem prawnym zakładu pracy nie odbijały się negatywnie na zakresie przewidzianej prawem ochrony stosunku pracy.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym podzielając ten pogląd uznał skargę za uzasadnioną. Z tego względu działając na podstawie art. 22 ust. 2 pkt. 1 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym orzekł, jak w sentencji.
źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/