Wyrok NSA z 17.11.1989 r. – II SA 1177/89

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 1983 r. Wojciech D. został mianowany kierownikiem Wydziału Administracyjno-Gospodarczego w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w S.

W dniu 22 maja 1989 r. złożył on podanie do dyrektora Oddziału ZUS w S. o rozwiązanie stosunku pracy w trybie ustawowym, uzasadniając swoje wypowiedzeniem czynionymi przygotowaniami do przeniesienia Oddziału ZUS z S do G.W.

W dniu 1 lipca 1989 r. uległa zmianie tabela miesięcznych stawek wynagrodzenia zasadniczego. W związku z tym w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych została dokonana regulacja płac, która objęła również Wojciecha D. Po otrzymaniu pisma określającego nowe warunki płacowe, w dniu 7 lipca 1989 r. złożył on pismo informujące o wycofaniu wypowiedzenia stosunku pracy. W odpowiedzi z dnia 15 lipca 1989 r. dyrektor Oddziału poinformował zainteresowanego, że ze względu na złożone w maju wypowiedzenie poczynione zostały starania o zatrudnienie na tym stanowisku innego kandydata, który z dniem 1 września 1989 r. miał podjąć pracę na zasadzie porozumienia między zakładami pracy. W piśmie tym zawarte zostało również stwierdzenie możliwości zatrudnienia zainteresowanego na innym niż dotychczasowe stanowisku.

Od pisma tego, będącego w istocie decyzją administracyjną, Wojciech D. odwołał się do Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W dniu 8 września 1989 r. Wojciech D. został poinformowany przez Dyrektora Biura Spraw Pracowniczych ZUS, że Prezes tego Zakładu (…) oddalił skargę z uwagi na brak podstaw prawnych do uznania zasadności roszczeń. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że cofnięcie wypowiedzenia złożonego przez pracownika byłoby skuteczne pod warunkiem zgody pracodawcy. Zgoda taka jednak nie została wyrażona, a jedynie wykazując zrozumienie i dobrą wolę zaproponowano zatrudnienie skarżącego w Oddziale ZUS, lecz na innym niż dotychczas stanowisku.

Skargę na powyższą decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożył Wojciech D., zarzucając jej naruszenie ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, i na podstawie art. 38 ust. 2 tej ustawy wniósł o przywrócenie do pracy. W uzasadnieniu skargi stwierdził, że wypowiedzenie wycofał na prośbę kierownictwa Oddziału; zaproponowało mu ono nowe warunki płacowe, na które się zgodził, podpisując nową umowę, i jednocześnie wycofał wypowiedzenie. Zdaniem skarżącego, z chwilą podpisania nowej pracy wypowiedzenie straciło skutek prawny i dlatego zrezygnował z pracy, do której zamierzał przejść. Podkreślił też, iż obowiązki pracownicze wykonywał wzorowo, co znalazło wyraz w przyznanych mu odznaczeniach państwowych.

W odpowiedzi na skargę Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację. Dodał jedynie, powołując się na treść nadesłanego dodatkowo wyjaśnienia dyrektora Oddziału ZUS w S., że na skarżącym nie prowadzono żadnych rozmów co do wypowiedzenia stosunku pracy ani jego wycofania. Podkreślił, iż regulacja płac od dnia 1 lipca 1989 r. dotyczyła wszystkich pracowników ZUS i wobec braku zastrzeżeń co do efektów pracy skarżącego został on również objęty tą regulacją.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Jako pracownik mianowany, skarżący podlegał regulacjom zawartym w ustawie z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, a w szczególności przepisom zawartym w rozdziale drugim tej ustawy, dotyczącym między innymi rozwiązania stosunku pracy.

Zgodnie z art. 15 powyższej ustawy stosunek pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym ulega rozwiązaniu w drodze porozumienia stron lub z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia dokonanego przez tego urzędnika.

W sprawie jest niesporne, że skarżący w dniu 22 maja 1989 r. wypowiedział z zachowaniem powyższego terminu stosunek pracy, na co pracodawca w dniu 23 maja 1989 r. wyraził zgodę.

Wprawdzie wypowiedzenie stosunku pracy jest jednostronną czynnością prawną, ale z chwilą złożenia wywiera skutek prawny dla obu stron. Cofnięcie wypowiedzenia jest zatem skuteczne tylko pod warunkiem zgody drugiego podmiotu stosunku pracy, co słusznie podkreślił organ administracji w odpowiedzi na skargę. Tej oceny prawnej skarżący nie kwestionuje, stwierdził natomiast, że została podpisana z nim umowa o pracę, niwelująca niejako skutki prawne, wynikające ze złożonego przez niego wcześniej wypowiedzenia stosunku pracy.

Ze stanowiskiem takim nie można się zgodzić. Z żadnego dowodu znajdującego się w aktach sprawy, w tym także w aktach osobowych, nie wynika, aby po wyrażeniu zgody na rozwiązanie stosunku pracy pracodawca prowadził z Wojciechem D. jakiekolwiek rokowania dotyczące cofnięcia przez niego wypowiedzenia. Wręcz przeciwnie – z pisma dyrektora Oddziału ZUS w S. z dnia 5 października 1989 r. wynika, że rozmów na te tematy – wbrew twierdzeniom zawartym w skardze – nie prowadzono.

Nie jest zasadne twierdzenie skarżącego, że pismo dyrektora Oddziału ZUS w S. z dnia 30 czerwca 1989 r., otrzymane przez skarżącego w dniu 6 lipca 1989 r., a przyznające mu wyższe wynagrodzenie za pracę od dnia 1 lipca 1989 r., zniwelowało skutki prawne wypowiedzenia. Skutki te bowiem istniały nadal, a powyższe pismo dotyczyło jedynie jednego z elementów stosunku pracy, z zaznaczeniem w treści, że pozostałe warunki zatrudnienia nie ulegają zmianie. Określenie nowych, korzystniejszych warunków płacy w okresie wypowiedzenia stosunku pracy przez skarżącego nie stanowiło powstania nowego stosunku pracy, niwelującego skutki prawne złożonego wypowiedzenia. Powyższej oceny nie zmienia fakt uprzedniego pozytywnego wywiązywania się skarżącego z obowiązków pracowniczych.

Brak jest zatem podstaw do uwzględnienia skargi na zasadzie art. 38 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy. Z powyższych względów skarga podlegała oddaleniu na podstawie art. 207 par. 5 Kpa.

źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/