Interpretacja ZUS Oddział w Gdańsku z 5-07-2013 r. – DI/100000/451/422/2013

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2013 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek przedsiębiorcy (…) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r ., nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). wniosek ten został uzupełniony kolejno w dniu 25 kwietnia 2013 r., w dniu 3 czerwca 2013 r., oraz w dniu 21 czerwca 2013 r.

Wnioskodawca w treści złożonego wniosku wskazał, iż zamierza udostępnić pracownikom karty żywieniowe, które uprawniałyby posiadacza do nabywania posiłków i wyrobów gastronomicznych we wskazanych restauracjach, pizzeriach i barach szybkiej obsługi. Jednakże spółka nie ma obowiązku zapewnienia pracownikom posiłków na podstawie bhp. Przedsiębiorca zakupi takie karty od firmy zewnętrznej i będzie przez tą firmę obciążana cyklicznie na łączną wartość doładowań kart, a w regulaminie wynagradzania zostaną określone ogólne warunki korzystania z kart oraz zasady ich przyznawania. Wartość kwot miesięcznych doładowań będzie przyznawana dla pracowników w sposób uznaniowy przy czym miesięczny limit do wykorzystania przez pracownika nie będzie wyższy od kwoty 190,00 zł. Karty te będą przyznawane wszystkim pracownikom lub też tylko wybranym. Pracownik będzie miał możliwość wykorzystania karty na cele prywatne lub na cele firmowe takie jak; spotkania integracyjne, szkoleniowe, narady pracownicze, spotkania z klientem i inne imprezy okolicznościowe, które będą odbywały się w restauracjach, siedzibie firmy, oddziałach firmy lub innych dowolnie wybranych miejscach (dotyczy firmowych imprez wyjazdowych). W przypadku zakupu i spożycia posiłków w restauracjach, pizzeriach, barach każdy z pracowników płaciłby za zamawiane indywidualnie posiłki swoją karta żywieniową, w przypadku spotkań firmowych odbywających się w innych miejscach zamawiany byłby catering indywidualnie przez pracowników lub przez firmę dla wszystkich uczestników, zapłata za catering zamawiany przez firmę realizowana byłaby indywidualnymi kartami pracowniczymi w kwocie wyliczonej jako średnia wartość dostarczonych produktów przypadająca na jednego uczestnika spotkania lub też zgodnie z faktyczną wartości zamówionego indywidualnie posiłku. Do przychodu pracownika doliczane byłyby nie doładowania karty, ale miesięczne obciążenia karty, które równe byłyby wartości spożytych przez pracownika w miesiącu posiłków.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego przedsiębiorca powziął wątpliwość co do możliwości wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe kwotę faktycznej wartości za spożyte indywidualnie posiłki, przekazane pracownikom w postaci kart żywieniowych z miesięcznym limitem do wykorzystania nie większym niż 190,00 zł na jednego pracownika bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu.

Wnioskodawca argumentuje, że zgodnie rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 1998 roku, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 13 grudnia 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 2 ust. 1. W związku z powyższym w ocenie przedsiębiorcy przekazywane pracownikom karty żywieniowe, których sposób wykorzystania i przysługujące miesięczne limity zostały określone powyżej, w całości korzystają z możliwości wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 3 czerwca 2013 r. przedsiębiorca wskazał, że wartość spożytych indywidualnie posiłków w ramach przekazanych kart żywieniowych stanowi przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Z kolei w uzupełnieniu wniosku z dnia 14 czerwca 2013 r. (wpływ do Oddziału ZUS w Gdańsku w dniu 21 czerwca 2013 r.) wskazuje, iż przywołane w treści wniosku pojęcie wyrobów gastronomicznych obejmuje produkty spożywcze przetworzone, które mogą stanowić samodzielną podstawę menu, a które są zdatne i gotowe do spożycia w jego aktualnym stanie np. dania na bazie mięsa, ryb, warzyw, wyrobów mącznych, pizze, kanapki, sałatki owocowe i warzywne, przystawki w różnej formie, ciasta deserowe, napoje będące dodatkiem do posiłków z wyłączeniem napojów zawierających alkohol, przy czym dotyczy to wyłączne produktów zakupionych w restauracjach, jak też barach, innych punktach gastronomicznych, w tym w punktach umieszczonych w marketach spożywczych, a także dostarczonych w formie cateringu.

Mając na uwadze treść wniosku, jak również obowiązujące w tym przedmiocie przepisy prawa Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko wyrażone przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej uznać należy za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie. Jednocześnie zgodnie art.83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r., nr 220, poz.1447, z późn. zm.), w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t. j. Dz. U. 2009, nr 205 poz. 1585 z późn. zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2010, nr 51, poz. 307, późn. zm.). Za przychody ze stosunku pracy uważa się: wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników nie stanowią natomiast przychody wymienione w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106, późn. zm.), gdzie w § 2 ust. 1 pkt 11 wskazuje się, że z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wyłączone są te przychody stanowiące wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu – do wartości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 190 zł.

W przytoczonym stanie faktycznym kluczowego znaczenia nabiera pojęcie posiłku, zaś powyższe wyłączenie z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w zakresie posiłków (jak również pozostałe wyłączenia wskazane w cytowanym rozporządzeniu) stanowią wyjątek od ogólnej zasady ustalania podstawy wymiaru składek na te ubezpieczenia zawartej w art. 18 cytowanej ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, dlatego muszą być interpretowane ściśle. Z powyższego wywieść należy, iż przychody pracownika ze stosunku pracy stanowiące wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków są wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wówczas, gdy kumulatywnie zostaną spełnione następujące przesłanki:

• następuje udostępnienie posiłków pracownikom przez pracodawcę,
• dostępnienie posiłków nie może zostać zastąpione wypłatą ekwiwalentu za te świadczenia, w przypadku więc, gdy przepisy prawa pracy obowiązujące u danego pracodawcy przewidują alternatywę w postaci udostępnienia posiłków albo wypłatę ekwiwalentu, to wówczas zarówno wartości posiłków, jak również wartość ekwiwalentów należy włączyć do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne,
• wartość świadczeń polegających na udostępnieniu posiłków nie może w stosunku miesięcznym przekroczyć kwoty 190 zł, co oznacza, iż w przypadku sfinansowania przez pracodawcę zakupu posiłków za kwotę wyższą niż 190 zł, górna wartość, o którą można obniżyć podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi kwota 190 zł,
• w sytuacji, gdy udostępnienie przez pracodawcę posiłków swym pracowników odbywa się poprzez przekazanie kart żywieniowych, za pomocą przepłaconej karty płatniczej bądź też innych form dowodów upoważniających do zakupu posiłku konieczne jest, aby środki te uprawniały do otrzymania jedynie posiłku,
• realizacja zakupu posiłku winna być dokonana restauracjach, lokalach gastronomicznych i innych miejscach, które oferują zakup posiłku.

W sytuacji więc gdy dowód uprawniający do zakupu posiłku umożliwia dokonanie zakupu także innych produktów brak jest możliwości skorzystania z wyłączenia, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt. 11 cytowanego rozporządzenia.

Fakt, iż karty żywieniowe będą udostępniane wszystkim pracownikom, lub tylko niektórym pracownikom wedle kryterium przyjętego przez pracodawcę pozostaje bez znaczenia prawnego w świetle brzmienia § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia. Cytowany przepis nie uzależnia bowiem zastosowania przewidzianego wyłączenia od kryterium socjalnego. Także nieregularne udostępnienie pracownikom spółki bonów żywieniowych (w zależności od możliwości finansowych pracodawcy) nie stoi na przeszkodzie zastosowania tego wyłączenia. Zwrócić należy uwagę na fakt, iż przepis § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia traktuje o innych sytuacjach niż uregulowanych w § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia.

Jednocześnie należy w tym miejscu wskazać, iż procedując nad wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, w szczególności nie przeprowadza postępowania dowodowego. Granice sprawy wszczętej wniesieniem wniosku o wydanie pisemnej interpretacji zakreślają ramy zaprezentowanego opisu stanu faktycznego. W trybie artykułu 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej Zakład nie może zdefiniować pojęcia posiłku. Skoro w opisie zdarzenia przyszłego znalazło się stwierdzenie, iż udostępniane przez przedsiębiorcę swoim pracownikom karty żywieniowe będą upoważniały do zakupu posiłków i wyrobów gastronomicznych, to Zakład działający na podstawie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przyjmuje to jako element zdarzenia przyszłego i nie ma podstaw do dokonywania oceny prawidłowości zakwalifikowania wyrobów gastronomicznych do kategorii posiłków. W związku z jednoznacznym oświadczeniem przedsiębiorcy, iż pracownik w ramach systemu dofinansowania zakupu posiłków obowiązujących w spółce w postaci kart żywieniowych nie będzie miał możliwości innej jej realizacji, niż tylko z przeznaczeniem na zakup posiłków i wyrobów gastronomicznych obejmuje produkty spożywcze przetworzone, które mogą stanowić samodzielną podstawę menu, a które są zdatne i gotowe do spożycia w jego aktualnym stanie, przy czym dotyczy to wyłączne produktów zakupionych w restauracjach, jak też barach, innych punktach gastronomicznych, w tym w punktach umieszczonych w marketach spożywczych, a także dostarczonych w formie cateringu, to stanowisko wyrażone we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji należało uznać za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

źródło: https://bip.zus.pl