Interpretacja ZUS Oddział w Gdańsku z 28-06-2013 r. – DI/100000/451/858/2013

UZASADNIENIE

Dnia 19 czerwca 2013 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek z dnia 18 czerwca 2013 r., złożony przez przedsiębiorcę (…) , spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą w (…) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z regulaminem wynagradzania obowiązującym w spółce pracodawca może przyznać pracownikowi miesięczny dodatek językowy z tytułu znajomości jednego z kilku wskazanych języków obcych. O przyznaniu dodatku decyduje pracodawca biorąc pod uwagę stopień znajomości języka (który w ocenie pracodawcy musi być wystarczający do posługiwania się nim w pracy), oraz konieczność używania przez pracownika języka obcego w związku z wykonywaną przez niego pracą na danym stanowisku. Ponadto zgodnie z powyższym Regulaminem Wynagradzania prawo do miesięcznego dodatku językowego przysługuje w okresie pobierania przez pracowników wynagrodzenia chorobowego, zasiłku chorobowego za okres pobierania tego wynagrodzenia lub zasiłku macierzyńskiego, zasiłku ojcowskiego, zasiłku opiekuńczego oraz świadczenia rehabilitacyjnego, dlatego wysokość dodatku językowego nie jest pomniejszana za czas pobierania przez pracownika wynagrodzenia chorobowego, zasiłku chorobowego, zasiłku macierzyńskiego zasiłku ojcowskiego, zasiłku opiekuńczego oraz świadczenia rehabilitacyjnego. Dodatek językowy nie jest wypłacany za okresy urlopu bezpłatnego, urlopu wychowawczego, tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, lub odbywania służby wojskowej. Dodatek językowy jest składnikiem wynagrodzenia pracownika ze stosunku pracy wypłacanym z dołu wraz z wynagrodzeniem zasadniczym, a jego wartość stanowi przychód osiągany przez pracowników z tytułu zatrudnienia, w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego przedsiębiorca powziął wątpliwości, czy wysokość dodatku językowego stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w okresie pobierania przez pracownika wynagrodzenia chorobowego, zasiłku chorobowego jeśli dodatek jest wypłacany za okresy pobierania tego wynagrodzenia lub zasiłku chorobowego wobec brzmienia przepisu §2 punkt 1 pkt 24 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Jednocześnie wnioskodawca wyraża stanowisko, że przychód pracownika z tytułu otrzymywania dodatku językowego w okresie pobierania przez pracownika wynagrodzenia i zasiłku chorobowego stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe tego pracownika i wskazuje, iż w odniesieniu do dodatku językowego pracodawca przy ustalaniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe nie stosuje przepisu §2 ust. 1 pkt 24 ww. Rozporządzenia.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko przedsiębiorcy we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji należy uznać za nieprawidłowe.

Art. 10 ust. 1 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie. Przez pojęcie „indywidualnej sprawy” należy rozumieć wykładnię przepisów dokonywaną w oparciu wyłącznie o zawarty we wniosku przedsiębiorcy opis istniejącego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, Zgodnie natomiast z art.83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r., nr 220, poz.1447 z późn. zm.), w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r . o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106, późn. zm.), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Za przychody ze stosunku pracy uważa się: wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Katalog przychodów nie stanowiących podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia rentowe i emerytalne zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106, późn. zm.), który w § 2 ust. 1 pkt 24 stanowi, że podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie stanowią składniki wynagrodzenia, do których pracownik ma prawo w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, macierzyńskiego opiekuńczego świadczenia rehabilitacyjnego, w myśl postanowień układów zbiorowych pracy lub przepisów o wynagradzaniu, jeżeli są one wypłacane za okres pobierania tego wynagrodzenia lub zasiłku.

Przedsiębiorca wskazuje w treści wniosku, że w obowiązującym u przedsiębiorcy regulaminie wynagradzania pracownikom zostało przyznane prawo do dodatku językowego, który stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym, a dodatek ten przysługuje również między innymi w okresie pobierania przez nich wynagrodzenia i zasiłku chorobowego za okres pobierania tych świadczeń. Tym samym stan faktyczny opisany we wniosku spełnia dyspozycję przepisu § 2 ust. 1 pkt 24 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, innymi słowy, wysokość dodatku językowego wypłacanego za okres pobierania przez pracownika wynagrodzenia za czas choroby i zasiłku chorobowego nie stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, dlatego stanowisko przedsiębiorcy należało uznać za nieprawidłowe.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jego zaistnienia. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

źródło: https://bip.zus.pl