Wyrok NSA z 25.11.2011 r. – II FSK 1000/10

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2010 r., I SA/Gl 778/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę G. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 27 lipca 2009 r. utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia 27 kwietnia 2009 r. określającą skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego od osób fizycznych za 2004 r. w kwocie 34.207 zł.

Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd pierwszej instancji wynikało, że w następstwie kontroli w zakresie prawidłowości rozliczenia z budżetem ustalono, iż podatnik nie spełnił warunków uprawniających do skorzystania ze sposobu opodatkowania określonego w art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. w Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) zwanej dalej: u.p.d.o.f., tj. w wysokości 19 % podstawy opodatkowania. Stwierdzono, że podatnik, jako zawodnik profesjonalnie uprawiający piłkę nożną na podstawie kontraktu zawartego z klubem sportowym, uzyskuje przychody z uprawiania sportu, zaliczone przez ustawodawcę w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. do przychodów z osobiście wykonywanej działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Organ wskazał, że podatek od dochodu z tego rodzaju działalności ustala się na zasadach ogólnych określonych w art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f. – co w konsekwencji powodowało wyłączenie możliwości ich opodatkowania w formie podatku liniowego.

W toku postępowania podatkowego skarżący podniósł, że będąc zawodowym piłkarzem, może prowadzić działalność gospodarczą, a co za tym idzie, korzystać z przywilejów przysługujących przedsiębiorcy. Przekonywał, że o tym, iż świadczy on swoje usługi w ramach działalności gospodarczej, decyduje on sam, spełniając wszystkie wymogi formalne związane z rejestracją i wykonując swoje usługi w sposób zorganizowany i ciągły.

Ustosunkowując się do tych argumentów, organy podatkowe obu instancji zgodnie przyjęły, że działalnością gospodarczą jest taka aktywność, z której przychody nie są zaliczane do innych źródeł przychodów. Jeżeli natomiast konkretne przychody są zaliczane do jednego ze źródeł przychodów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9, to nie mogą być zaliczone do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej nawet wówczas, gdy działalność je przynosząca ma charakter zarobkowy, zorganizowany i ciągły.

W skardze do Sądu pierwszej instancji podatnik wniósł o jej uchylenie wraz z poprzedzającą decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego jako naruszającą:

• art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., poprzez przyjęcie, że pozarolnicza działalność gospodarcza obejmująca działalność w zakresie usług sportowych wykonywana przez podatnika, z której osiągane przychody ze sprzedaży usług sportowych są przychodami ze źródła wymienionymi w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 2 cyt. ustawy,
• art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt. 2 u.p.d.o.f., poprzez przyjęcie, że przychody z uprawiania sportu mogą być wyłącznie realizowane jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, wbrew stanowisku faktycznemu i prawnemu,
• art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) zwanej dalej: ord. pod. – oraz art. 22 w zw. z art. 65 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko organów podatkowych.

Uzasadniając wydany w sprawie wyrok Sąd pierwszej instancji nie podzielił zarzutów skargi i uznał stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej przedstawione w zaskarżonej decyzji za zgodne z prawem. W ocenie Sądu zasadnie organ uznał, że punktem wyjścia jest ustalenie, do którego ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f., należy zaliczyć przychody uzyskiwane z profesjonalnego uprawiania sportu. Wśród wymienionych tam źródeł istotne są: działalność wykonywana osobiście (pkt 2) oraz pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3). Odnosząc się zatem do art. 5a pkt 6 oraz art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 u.p.d.o.f. i ich wykładni Sąd doszedł do wniosku, że organ kwalifikując sporne przychody do działalności wykonywanej osobiście uwzględnił zakres przychodów z tego źródła określony w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. Na podstawie bowiem ustalonego stanu faktycznego wynikało, że podatnik uzyskiwał przychody z tytułu świadczenia usług sportowych na rzecz klubu sportowego „G.” z siedzibą w Z. oraz na rzecz SSA „P.” w W., z którymi podpisywał kontrakty związane z profesjonalnym uprawianiem piłki nożnej. Dlatego zdaniem Sądu trafnie organ podkreślił (kwestionując stanowisko strony), że istotną cechą pozarolniczej działalności gospodarczej jest prowadzenie działalności zarobkowej w sposób zorganizowany, we własnym imieniu i na własny rachunek (art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.).

W tej sytuacji Sąd uznał, że faktycznie działalność sportową organizuje i prowadzi związek sportowy lub podmioty (kluby sportowe) działające z jego upoważnienia, co przeczy to twierdzeniom podatnika, iż działalność, w sposób zorganizowany oraz we własnym imieniu i na własny rachunek – prowadzi zawodnik zrzeszony w klubie. Zatem to nie sportowcy, ale kluby prowadzą i organizują działalność sportową, zaś zawodnicy w nich zrzeszeni nie prowadzą działalności w sposób zorganizowany, lecz pozostając w dyspozycji klubu podporządkowują się w ramach zawartej umowy prowadzonej przez ten klub działalności sportowej. Nie można zatem uznać, że działalność skarżącego (jako zawodnika) ma charakter przez niego zorganizowany.

Poza tym Sąd podniósł, że zawierając umowę w charakterze zawodnika-piłkarza z jednym, konkretnym klubem, zobowiązał się przez okres kontraktu reprezentować tylko jego barwy, a zatem (poza innymi ograniczeniami wynikającymi z umowy), nie może on uczestniczyć w obrocie gospodarczym i oferować swoich usług innym klubom sportowym. Tak więc i to ograniczenie swobody uczestniczenia w obrocie gospodarczym przeczy wykonywaniu przez skarżącego działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 i uzyskiwaniu z tego tytułu przychodów zaliczanych do źródła z art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

W ocenie Sądu skarżący, wbrew zarzutom skargi, nie występuje też w obrocie gospodarczym we własnym imieniu i na własny rachunek. Przychody, jakie uzyskuje występując jako zawodnik klubu (niezależnie od tego, czy umowa zostanie zawarta z nim jako osobą nie prowadzącą działalności gospodarczej, czy z nim jako przedsiębiorcą) mają swe źródło w osobistym uprawianiu przez niego sportu w ramach klubu, który prowadzi działalność sportową. Zawodnik zaś, uzyskuje jedynie przychody z osobiście wykonywanej działalności, polegającej na uprawianiu sportu, są to więc przychody o których mowa w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., stanowiące źródło przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. Te właśnie okoliczności, że przychód ten uzyskać może jedynie konkretna osoba z uwagi na swoje zdolności czy umiejętności – odróżnia, zdaniem Sądu, w istotny sposób przychody z działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f.) od przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.).

Sąd uznał, że wskazane cechy eliminowały świadczoną przez sportowca działalność wykonywaną w ramach zawartej z klubem umowy (niezależnie od jej charakteru) z kategorii pozarolniczej działalności gospodarczej o której mowa w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., co wykluczało tym samym uznanie uzyskiwanych z tego tytułu przychodów jako zliczanych do źródła z art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. to jest z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej usług związanych ze sportem, Sąd stwierdził, że sam fakt, że skarżący dokonał rejestracji w organie ewidencyjnym i statystycznym jako osoba prowadząca działalność gospodarczą nie przesądza kwestii dotyczących zaliczenia uzyskiwanych przez niego przychodów do określonego źródła przychodów, gdyż regulacją tego zagadnienia zajmują się wyłącznie przepisy podatkowe.

Na marginesie zwrócił uwagę na art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., który rozstrzyga zakres obowiązków płatnika co do jego prawa do niepobierania zaliczek w sytuacji, gdy podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej. W świetle tego przepisu, zdaniem Sądu nie mógł mieć żadnego znaczenia w sprawie fakt, że klub sportowy nie pobierał zaliczek na podatek od wypłacanych skarżącemu wynagrodzeń. Przepis ten bowiem nie miał znaczenia dla zasadności uznania działalności prowadzonej przez skarżącego za działalność gospodarczą.

W ocenie Sądu nie budziło wątpliwości, że podatnik występując jako zawodnik klubu sportowego (na podstawie zawartej umowy) uzyskiwał przychody z uprawiania sportu, zaliczone przez ustawodawcę w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. – do przychodów z osobiście wykonywanej działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2. W konsekwencji więc, od dochodu z tego rodzaju działalności, podatek dochodowy ustala się na zasadach ogólnych, wg skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy dochodowej.

Za trafne Sąd uznał stanowisko organu, że w stosunku do tego podatnika nie będzie miał zastosowania przepis art. 9a ust. 2 u.p.d.o.f.

W skardze kasacyjnej podatnik zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając mu naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego przez ich błędną wykładnie lub niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności:

a) art. 10 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 14 ust. 1 oraz art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. przez błędną wykładnię, a tym samym przyjęcie, że przychody ze sprzedaży usług sportowych świadczonych przez skarżącego w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie mogą być zaliczone do źródła przychodów z tej działalności gospodarczej, lecz stanowią tylko i wyłączenie przychodu zaliczane do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 2u.p.d.o.f. a w konsekwencji poprzez ich niezastosowanie,

b) art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie do przychodów ze sprzedaży usług sportowych świadczonych przez skarżącego, a m samym wyłączenie ich ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, na co expressis verbis wskazuje treść art. 41 ust. 2 u.p.d.of.,

2) przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności:

• art. 141 § 1 p.p.s.a. poprzez to, że WSA nie odniósł się do wszystkich zarzutów podniesionych w skardze oraz lakonicznego uzasadnienia wyroku, a w szczególności dotyczącego i mającego istotne znaczenie w niniejszej sprawie zastosowania przepisu art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., z którego wynika, że (w brzmieniu obowiązującym w 2004 r.); „płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od wypłaconych należności z tytułu umów o dzieło lub umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złożył oświadczenie, że wykonywanie przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3”,
• niezastosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) i niewłaściwe zastosowanie art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie przez WSA skargi w sytuacji, gdy decyzja Dyrektora Izby Skarbowej została wydana z naruszeniem art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej i uzasadniającym jej uchylenie ze względu na istotne naruszenie przepisów postępowania, w szczególności polegające na błędnym przyjęciu i ocenie stanu faktycznego przedstawionego w skardze oraz zgromadzonym materialne dowodowym,
• niezastosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z wystąpieniem sprzeczności istotnych ustaleń organu podatkowego z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez błędne ustalenie stanu faktycznego, m.in. czym naruszono przepis art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180 1 oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, ale także przepisu art. 22 w zw. z art. 65 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP przez to, że wyrok ten wprowadza bezprawne ograniczenie w zakresie korzystania z wolności działalności gospodarczej oraz wolności wyboru i wykonywania zawodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej,
• poprzez nieuznanie przez WSA w zakresie wskazanym w pkt 2) lit. b) i lit. c), iż uchybienie ww. przepisom ustawy – Ordynacja podatkowa miało miejsce albo uznanie, iż uchybienie tym przepisom, stanowiący naruszenie zasad postępowania administracyjnego (podatkowego) w stanie sprawy i miało istotnego wpływu na wynik sprawy, a więc również związku z tym naruszeniem art.151 p.p.s.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a ponieważ sądy administracyjne sprawują – zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) zwanej dalej: p.u.s.a. – wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta, na zasadzie art. 1 § 2 p.u.s.a., sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustaway nie stanowią inaczej, w konsekwencji ww. okoliczności, ze względu na to, że WSA w Gliwicach wykonał we wskazanym zakresie funkcje kontrolną niewłaściwie, również naruszenia art. 1 § 2 p.u.s..a oraz art. 3 § 2 p.p.s.a.

W związku z tak postawionymi zarzutami podatnik wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest niezasadna.

Z wniesionej w sprawie skargi kasacyjnej oraz z kontrolowanego instancyjne (z tego powodu) postępowania przed Sądem pierwszej instancji wynika, że przedstawiony Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu do rozstrzygnięcia spór prawny dotyczy zasadniczo następującej kontrowersji: czy przychody skarżącego podatnika z uprawiania sportu zakwalifikować należy do źródła przychodów w postaci działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f.) czy też do pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.). Podkreślić w tym kontekście należy, że wnoszący skargę kasacyjną ani też odpowiadający na nią organ podatkowy nie podnosili i nie argumentowali, że sporne przychody można zaliczyć do innego jeszcze, poza wymienionymi w art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. lub art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., źródła przychodów.

Na podstawie art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., ilekroć w (wymienionej) ustawie mowa jest o pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzoną we w własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9. W przytoczonej regulacji prawnej art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. ustawodawca zawarł i przekazał do obowiązywania definicję działalności gospodarczej prawnie znaczącą dla opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wynika z niej, że działalnością gospodarczą w obszarze podatku dochodowego od osób fizycznych jest działalność zarobkowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzona we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, z tym że, jeżeli przychody z takiej działalności zostały przez analizowaną ustawę podatkową zaliczone do przychodów ze źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 -9, to mimo spełnienia wymienionych cech, działalność ta nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu i dla potrzeb u.p.d.o.f. Inaczej rzecz ujmując: jeżeli nawet określona działalność ze względu na swoje cechy (zarobkowy charakter, zorganizowany i ciągły sposób realizacji, wykonywanie we własnym imieniu, na własny lub cudzy rachunek) w rozumieniu potocznym lub też (hipotetycznie) na podstawie prawa regulującego prowadzenie działalności gospodarczej mogłaby zostać uznana za działalność gospodarczą, to w przypadku, w którym przychody z niej uzyskiwane ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza do źródeł przychodów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 tej ustawy, działalność ta działalnością gospodarczą w obszarze opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie będzie. Wnioski i oceny powyższe wynikają wprost z jednoznacznej treści przywoływanej regulacji prawnej art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.. Przytaczany i analizowany przepis art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. wskazuje, że na zasadzie autonomii prawa podatkowego ustawodawca podatku dochodowego od osób fizycznych: z kręgu działalności, która w innych obszarach mogłaby zostać (ewentualnie) uznana za działalność gospodarczą, wyłączył aktywność podatników, z której przychody zaliczył do źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 u.p.d.o.f.

Dla sprawy niniejszej istotne jest, że na podstawie art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. w związku z wymienionym w tym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f., do działalności gospodarczej w rozumieniu przywoływanej ustawy podatkowej nie można zaliczyć działalności, z której przychody zaliczone zostały do wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 2 źródła przychodów w postaci działalności wykonywanej osobiście. Na podstawie art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 2 pkt 2, uważa się: przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych. Z rozpoznanej sprawy wynika niewątpliwie, że skarżący sporne przychody uzyskiwał z tytułu uprawiania sportu. Przychody tego rodzaju są wymienione wprost i dosłownie w przepisie art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., którego zastosowanie – poprzez art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. wyłącza możliwość zaliczenia wymienionych przychodów do przychodów z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., a co za tym idzie do źródła przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Jeżeli nawet uprawianie przez skarżącego sportu wykonywane było faktycznie w celach zarobkowych, w sposób zorganizowany i ciągły, we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, to z powodu ustawowego zaliczenia przychodów z tego tytułu do wymienionej w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. działalności wykonywanej osobiście, przychodów tych nie można zasadnie uznać za przychody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. Podkreślić należy, że zaliczenie przychodów z uprawiania sportu do działalności wykonywanej osobiście nie zostało w przepisach art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f., art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. ani też w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. w żaden sposób kwalifikowane, ograniczone lub zastrzeżone jakimikolwiek warunkami, na przykład: określonego nakładu pracy, rozmiaru, czasochłonności czy też „zawodowego” lub „niezawodowego” rodzaju tej działalności. Z treści art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f. w szczególności nie wynika, że wymienione w niej uprawianie sportu jest działalnością wykonywaną osobiście tylko wtedy, gdy nie jest realizowane zarobkowo, w sposób zorganizowany i ciągły, we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Rekapitulując. Na podstawie art. 5a pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 i art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( tekst jedn. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.): przychody z uprawiania sportu, jako zaliczone ustawowo do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, nie stanowią przychodów ze źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej z art. 10 ust. 1 pkt 3 wymienionej ustawy.

Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 marca 2008 r., II FSK 965/07 (LEX nr 468134) oceniając, że działalność wykonywana osobiście nie może być, na użytek ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznana za pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. Wszystkie zarzuty kasacyjne odnoszące się do podatkowego zakwalifikowania działalności i przychodów skarżącego z tytułu uprawiania sportu są więc, w świetle przywołanych i przeanalizowanych przepisów prawa, niezasadne.

Powoływany w skardze kasacyjnej przepis art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. nie znajduje w sprawie zastosowania. Przepis art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. w rozpatrywanym okresie podatkowym roku 2004 stanowił, co następuje: Płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od wypłaconych należności z tytułu umów o dzieło lub umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3. Dla dokonania oceny możliwości zastosowania w sprawie niniejszej art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f. istotna jest konstatacja, że czym innym jest (odpłatne) uprawianie sportu w ramach jednostki organizacyjnej, w której sportowiec sport uprawia, a czym innym wykonanie usługi, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, w przedmiocie wymienionej działalności sportowej. Odróżnić więc należy, na przykład, udział w treningach czy też w zawodach sportowych w ramach działalności klubu sportowego, w którym sportowiec uczestniczy i z którym jest związany kontraktem na uprawianie sportu, od wykonania usługi polegającej na zaangażowaniu określonej aktywności sportowej na rzecz innego podmiotu (na przykład: odpłatny udział w pokazach sportowych organizowanych przez inny klub, odpłatne nauczanie uprawiania sportu w innym klubie). Jeżeli usługi dotyczące uprawiania sportu stanowią element prowadzonej w tym zakresie działalności gospodarczej, podatnik może złożyć oświadczenie, o którym mowa w art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., które zwolni płatnika od pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od zapłaty za wykonanie tego rodzaju usługi. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które w przywoływanym zakresie przedstawienia stanu faktycznego sprawy nie zostało zakwestionowane zarzutem kasacyjnym naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., wynika, ze przedmiotem rozpatrzonego sporu prawnego nie było wykonywanie przez skarżącego usług sportowych, ale uprawianie sportu, które mimo zarobkowego charakteru, zgodnie z treścią art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., nie mogło w obszarze analizowanej ustawy podatkowej stanowić wykonywania działalności gospodarczej. Podkreślić należy, że w art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., który stanowi (między innymi) o przychodach z osobiście wykonywanej działalności w postaci uprawiania sportu, ustawodawca zawarł zapis o „uprawianiu sportu” nie zaś o „usługach w zakresie uprawiania sportu”. Z tego powodu z działalności gospodarczej, na podstawie art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 i art. 13 pkt 2 u.p.d.o.f., wyłączone zostało uprawianie sportu, a nie usługi w zakresie, czy też dotyczące, uprawiania sportu.

Brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu kasacyjnego naruszenia art.22 ust. 10 u.p.d.o.f. w związku z art. 22 ust. 9 pkt 4 u.p.d.o.f.

Na podstawie art. 22 ust. 10 u.p.d.o.f., jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Poniesienie określonych wydatków mogących stanowić koszty uzyskania przychodów, wysokość tych wydatków oraz większy rozmiar wynikających z nich kosztów uzyskania przychodów w relacji do wartości wynikających z zastosowania normy procentowej określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 u.p.d.o.f., to niewątpliwie okoliczności stanu faktycznego indywidualnej sprawy podatkowej, które w tej sprawie ustalane i oceniane są na podstawie odpowiednich w tym zakresie przepisów postępowania. Jeżeli zamiarem wnoszącego skargę kasacyjną było zakwestionowanie zaaprobowanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń i ocen faktycznych w przywołanym obszarze, mógł to uczynić za pomocą zarzutów kasacyjnych obejmujących przepisy postępowania, na podstawie których organy podatkowe w powyższym zakresie ustalały i oceniały stan faktyczny, natomiast Sąd pierwszej instancji rozważał go i kontrolował.

Jeżeli natomiast Sąd pierwszej instancji w przedmiocie tym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wypowiedział się – adekwatnym zarzutem kasacyjnym byłby wówczas zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Zarzutów takich w rozpoznanej skardze kasacyjnej odnośnie stanu faktycznego mogącego mieć znaczenie dla oceny możliwości zastosowania art. 22 ust. 10 u.p.d.o.f. jednak nie przedstawiono. W skardze kasacyjnej znajduje się wprawdzie zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., jednakże dotyczy on tylko niedostatecznego, zdaniem strony, wypowiedzenia się w zakresie art. 41 ust. 2 u.p.d.o.f., nie zaś wysokości kosztów poniesionych przez podatnika.

Z kolei zarzut podnoszący naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 120, 121, 122, 180 § 1 oraz 187 § 1 Ordynacji podatkowej autor skargi kasacyjnej odnosi do spornej kwestii zakwalifikowania działalności przychodowej skarżącego podatnika.

Z tych powodów, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

Stosownie do art. 204 pkt 1 p.p.s.a. orzeczono o kosztach postępowania kasacyjnego.

Natomiast na podstawie art. 207 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny odstąpił od zasądzenia połowy kosztów postępowania kasacyjnego ze względu na tożsamy charakter czterech spraw skarżącego rozpoznanych na rozprawie w dniu 25 listopada 2011 r.

źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/