Wyrok NSA z 18.05.1999 r. – II SA 204/99

UZASADNIENIE

Komendant Główny Policji decyzją z dnia 24 lipca 1998 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt. l k.p.a. w związku z art.102 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji /Dz. U. Nr 30 poz.179 z późn. zm./ i § 74 ust 2 pkt 4 Zarządzenia nr 29 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 11 czerwca 1997r. w sprawie przebiegu służby, praw i obowiązków policjantów, zawieszenie w czynnościach służbowych oraz zaliczenie okresów służby i pracy do wysługi lat uwzględnionej przy ustalaniu wzrostu uposażenia zasadniczego oraz art. l ust. l pkt. l i 2 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczeniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy/ Dz. U. Nr 54 poz.310/ – po rozpatrzeniu odwołania kom. S. B. byłego komendanta Rejonowego Policji w S. od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w S. z 10.06.1998 r. odmawiającej skarżącemu zaliczenia do wysługi lat uwzględnionej przy wzroście uposażenia policjantów okresu pracy od 2 stycznia 1979r. do 7 lipca 1981r. w indywidualnym gospodarstwie rolnym ojca K. B. – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że w dniu 10 czerwca 1998 r. w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy organ I instancji wydał decyzję odmawiającą skarżącemu zaliczenie do wysługi lat okresu pracy w gospodarstwie rolnym ojca, uzasadniając ją niespełnieniem przesłanek z art. l ust. l pkt. 2 ustawy o wliczeniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy a mianowicie faktem jest, że S. B. nie przejął gospodarstwa swoich rodziców.

Od powyższej decyzji odwołał się S. B. powołując się na ustne przekazanie mu gospodarstwa przez ojca i fakt prowadzenia tego gospodarstwa w okresie objętym wnioskiem, który został potwierdzony stosownymi zaświadczeniami i zeznaniem świadków.

Organ odwoławczy rozpatrując niniejszą sprawę stwierdził, że brak jest podstaw do przyjęcia że skarżący prowadził gospodarstwo ojca gdyż przez prowadzenie gospodarstwa rolnego rozumie się samodzielną lub przy pomocy innych ludzi faktyczną pracę w gospodarstwie rolnym wykonywaną na własny rachunek w charakterze właściciela bądź posiadacza /art. 336 k.c. /

Posiadanie gospodarstwa rolnego rozpatrywane w kontekście tego przepisu wymaga pełnej zdolności do czynności prawnych. Skarżący posiadał jedynie ograniczoną zdolność do czynności prawnych, ponieważ w dniu 2 stycznia 1979 roku miał 16 lat i dzień, a zatem nie mógł być podmiotem uprawnionym do posiadania rzeczy w rozumieniu cyt. art. 336 kodeksu cywilnego.

Nie może zatem mieć wobec niego zastosowanie art. l ust. l pkt. l cyt. wyżej ustawy o wliczaniu okresów pracy, który wymaga spełnienia warunku prowadzenia indywidualnego gospodarstwa rolnego lub pracy w takim gospodarstwie prowadzonym przez współmałżonka. S. B. nie spełnia również warunków określonych w pkt. 2 cyt. artykułu, gdyż nie spełnia zasadniczego wymogu jakim jest objęcie gospodarstwa w którym wcześniej pracował i rozpoczęcie jego prowadzenia osobiście lub wraz ze współmałżonkiem.

Powyższą decyzję zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego S. B., wnosząc o jej uchylenie z powodu rażącego naruszenia prawa i zaliczenie mu okresu pracy i prowadzenie gospodarstwa rolnego w okresie od 2.01.1979 r. do 07.07.1981 r. do wysługi lat oraz wypłatę należności – wyrównanie uposażenia wraz z odsetkami.

Skargę swoją uzasadniał tym, że z przedłożonych przez niego dokumentów z Urzędu Gminy w K. jednoznacznie wynika, że w okresie od 02,01.1979r. do 7.07.1981r. pracował na gospodarstwie rolnym ojca oraz to gospodarstwo prowadził. Zgromadzone w sprawie dowody dają pełną podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji i uznanie skargi za zasadną.

W odpowiedzi na skargę organ naczelny Policji wniósł o jej oddalenie . podtrzymując w całości argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Przeciwko tezie skarżącego, że ojciec przekazał mu gospodarstwo rolne w 1979r. nieformalną umową darowizny przemawia fakt, że w dniu 3 kwietnia 1987r. ojciec skarżącego K. B. przekazał aktem notarialnym /615/87 przedmiotowe gospodarstwo drugiemu synowi T. B. Skarżący nie kwestionował tego rozporządzenia, z czego wynika, że nie czuł się ani właścicielem gospodarstwa, ani jego posiadaczem samoistnym lub zależnym.-

Ojciec skarżącego był do czasu przekazania gospodarstwa synowi T. B. osobą odpowiedzialną za prowadzenie/podejmowanie decyzji gospodarczych/,opłacał składkę na Fundusz Ubezpieczenia Społecznego Rolników jako osoba prowadząca działalność rolniczą.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie gdyż organy obu instancji, podejmując zaskarżone decyzje w żadnym stopniu nie naruszyły przepisów prawa materialnego ani przepisów postępowania administracyjnego, co mogłoby jedynie skutkować uchylenie kwestionowanych decyzji/ art. 22 ust. l pkt. l i art. 22 ust; 2 pkt. l i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym -Dz. U. Nr.74, poz. 368 ze zm./. Podstawę materialno-prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowiły przepisy art. l ust. l pkt. l i 2 ustawy z dnia 20 lipca 1990r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy /Dz. U. Nr. 54 poz.310/.

W myśl tych przepisów wliczeniu do stażu pracy podlegają:

• pkt. l okresy prowadzenia indywidualnego gospodarstwa rolnego lub pracy w takim gospodarstwie, prowadzonym przez współmałżonka,
• pkt. 2 przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy po ukończeniu 16 roku życia w gospodarstwie rolnym prowadzonym przez rodziców lub teściów, poprzedzające objęcie tego gospodarstwa i rozpoczęcie jego prowadzenie osobiście lub wraz ze współmałżonkiem.

Z powyższego wynika, że do spełnienia warunków do wliczenia okresu pracy w gospodarstwie rolnym przypadającego przed dniem 1 stycznia 1983r. nie wystarcza ustalenie, że zainteresowany pracował w gospodarstwie rolnym rodziców po ukończeniu 16 roku życia, ale okres tej pracy musiał poprzedzić objęcie tego gospodarstwa i rozpoczęcie jego prowadzenie osobiście.

Wszystkie te przesłanki powinny być ustalone w sposób prawidłowy w postępowaniu administracyjnym przez organy rozstrzygające na podstawie wszechstronnego zebranego w sprawie materiału dowodowego z zachowaniem wszystkich reguł postępowania przewidzianych w kodeksie postępowania administracyjnego a w szczególności w przepisach art. 7,77 § l i 107 § 3 k.p.a.

Zdaniem Sądu zarówno Komendant Wojewódzki Policji w S. rozpatrując sprawę po raz drugi jak również organ odwoławczy Komendant Główny Policji przy rozpatrywaniu odwołania skarżącego wnikliwie i wyczerpująco i wszechstronnie zebrały i rozpatrzyły materiał dowodowy oceniając go w sposób prawidłowy.

To organ administracji państwowej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego czy dana okoliczność została udowodniona czy też nie /art.80 k.p.a./.

Zawarta w zaskarżonej decyzji ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie nie nasuwa zastrzeżeń, jest ona logiczna i zgodna z zasadami poprawnego rozumowania. Przede wszystkim należy zauważyć, że skarżący jako 16 letni chłopiec uczęszczał w spornym okresie do Zasadniczej Szkoły Zawodowej poza swoim miejscem zamieszkania, którą ukończył w czerwcu 1981 roku. Jeśli nawet pomagał w gospodarstwie rolnym rodziców to nie oznacza , że spełnił przesłanki z art. l ust. l pkt 2 cyt. wyżej ustawy z 20 lipca 1990 r., gdyż nie była to praca poprzedzająca objęcie przez niego tego gospodarstwa i rozpoczęcie jego prowadzenie osobiście.

Ta druga przesłanka tzn. objęcie przez zainteresowanego gospodarstwa i rozpoczęcie jego prowadzenia osobiście nie została w tej sprawie należycie udowodniona. Z całokształtu okoliczności sprawy wynika, że to nie skarżący objął gospodarstwo po rodzicach tylko jego brat T. B.

Samo oświadczenie skarżącego, że rodzice ustną umową darowali mu to gospodarstwo które miałyby potwierdzić zeznanie ojca skarżącego K. B. i zaświadczenie Urzędu Gminy K. z dnia 19.12.1997 r. prawidłowo zostały ocenione przez organ jako niewystarczające dowody do przyjęcia przesłanki z art. l ust. l pkt. 2 zd. ostatnie omawianej ustawy z dnia 20 lipca 1990 r.

Przede wszystkim zaświadczenie Urzędu Gminy w K. nie może stanowić miarodajnego dowodu w tej sprawie gdyż opiera się wyłącznie na oświadczeniu skarżącego i zeznaniach jego ojca K. B. Natomiast świadek K. B. jedynie zeznał, że powierzył 16 letniemu synowi S. /mając jeszcze starszego syna pełnoletniego/ ustną umowę do prowadzenia gospodarstwa ze względu na zły stan zdrowia.

Powyższy dowód nie mógł stanowić wystarczającej podstawy do przyjęcia, że skarżący objął gospodarstwo rolne rodziców i rozpoczął jego prowadzenie osobiście tym bardziej że pozostałe dowody temu, przeczą, chociażby przekazanie tego gospodarstwa przez K. B. synowi T. B. dopiero w 1987 r .

Do tego czasu K. B. opłacał wszystkie świadczenia z gospodarstwa rolnego co świadczy, że to on je prowadził, mógł to czynić przy pomocy swoich synów w tym również skarżącego.

Ojciec skarżącego w 1979 r. był rolnikiem w wieku 47 lat i nie jest w zwyczaju w takim wieku przekazywać gospodarstwo rolne małoletniemu następcy.

Skarżący nie spełniał również przesłanki z art. l ust. l pkt. l cyt. ustawy gdyż jak to zostało wykazane wyżej nie prowadził w spornym okresie gospodarstwa rolnego, bowiem prowadzenie gospodarstwa polega na podejmowaniu czynności prawnych do których wymagana jest pełna zdolność do czynności prawnych, która wiąże się z uzyskaniem pełnoletniości /ukończone 18 lat życia/.

Reasumując powyższe rozważanie należy stwierdzić, że organy Policji rozpatrując tę sprawę po raz drugi nie dopuściły się naruszenia prawa materialnego a w szczególności przepisów art. l ust. l pkt. l i 2 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczeniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy /Dz. U. Nr 54 poz. 310/ a także przepisów postępowania administracyjnego w stopniu jakim mogło by to mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tylko stwierdzenie tego rodzaju naruszeń mogło by stanowić w tej sprawie podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji a to w myśl przepisów art. 22 ust. l pkt. l i art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz. U. Nr 74 poz. 368 ze zm./. Z tych wszystkich przyczyn należało skargę oddalić na podstawie art.27 ust. l cyt.wyżej ustawy o NSA.

źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/