Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10-12-2020 r. – 0113-KDIPT2-2.4011.750.2020.3.KR • Interpretacje z uzasadnieniem

PIT-11 dla cudzoziemca. Jakie są zasady określania rezydencji podatkowej na potrzeby wystawiania PIT-11 dla obcokrajowca?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

(…) stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2020 r. (data wpływu 7 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 grudnia 2020 r. (data wpływu 1 grudnia 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnianiem pracownika na podstawie umowy o pracę będącego obywatelem kraju innego niż Polska – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnianiem pracownika na podstawie umowy o pracę będącego obywatelem kraju innego niż Polska.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i art. 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 24 listopada 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.750.2020.2.KR, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 24 listopada 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 24 listopada 2020 r.).

Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem nadanym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 1 grudnia 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

…. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski, tj. podatnikiem podatku dochodowego w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1406). Spółka rekrutuje i zatrudnia m.in. osoby będące obywatelami krajów innych niż Polska (przykładowo Białorusi, Chin, Rosji, Francji, Grecji, Indii, Japonii, Niemiec, Ukrainy) na podstawie umów o pracę (dalej: „Pracownicy”). Pracownicy przebywają i pracują na terytorium Polski, tzn. posiadają wymagane polskimi przepisami dokumenty takie jak wiza, pozwolenia na pobyt i/lub pracę, zaświadczenie o zarejestrowaniu pobytu obywatela Unii Europejskiej, potwierdzenie zameldowania, oświadczenie o powierzeniu pracy, etc. Za cały okres zatrudnienia Pracownika Spółka pobiera od jego wynagrodzenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”) na zasadach ogólnych oraz wystawia Pracownikowi informacje PIT-11. W trakcie roku podatkowego Pracownicy mogą przebywać na terytorium Polski równo 183 dni, poniżej 183 dni lub powyżej 183 dni. Zdarza się, że przy zawieraniu umowy o pracę Pracownicy przedstawiają Spółce ważny zagraniczny certyfikat rezydencji podatkowej. W takiej sytuacji Spółka traktuje Pracownika jako zagranicznego rezydenta podatkowego zgodnie z treścią certyfikatu rezydencji. W praktyce jednak przy zawieraniu umowy o pracę Pracownicy najczęściej nie przedstawiają Spółce certyfikatów rezydencji podatkowej, które determinują treść informacji PIT-11 i nie jest to w żaden sposób zależne od Spółki. W rezultacie, w celu wyjaśnienia rezydencji podatkowej Pracowników, Spółka zwraca się o informację w tym zakresie do jedynych osób, które będą w stanie tą rezydencję podatkową określić, tj. do samych Pracowników – Spółka nie posiada bowiem i nie będzie posiadać instrumentów prawnych, aby samodzielnie określić rezydencję podatkową Pracowników. Spółka zwraca się do Pracowników z prośbą o złożenie odpowiednich oświadczeń na etapie zbierania danych osobowych Pracowników, które są niezbędne do prawidłowego sporządzenia umowy o pracę. Spółka zamieszcza treść oświadczeń pod kwestionariuszem z danymi osobowymi Pracowników. Oświadczenia są zatem składane na etapie zbierania danych osobowych Pracowników.

W ramach pierwszego rodzaju oświadczeń Pracownicy mogą oświadczyć, że w okresie wykonywania umowy o pracę na rzecz Spółki ich ośrodek interesów życiowych (tj. centrum interesów osobistych lub gospodarczych) znajduje się w Polsce (dalej: „Oświadczenie nr 1”). Treść Oświadczenia nr 1 brzmi: „Niniejszym oświadczam, że w okresie wykonywania umowy o pracę na rzecz …. posiadam w Polsce ośrodek interesów życiowych (tj. moje centrum interesów osobistych lub gospodarczych mieści się w Polsce) i w konsekwencji jestem rezydentem podatkowym Polski: TAK/NIE*. (*niepotrzebne skreślić)”. Dodatkowo w celu dochowania jak najwyższej staranności w wykonywaniu obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych oraz ułatwienia Pracownikom złożenia prawidłowego i świadomego Oświadczenia nr 1 Spółka jako wyjaśnienie do Oświadczenia nr 1 zamieszcza również krótką informację dla Pracowników, co należy rozumieć pod pojęciami „centrum interesów życiowych” oraz „centrum interesów gospodarczych”.

W ramach drugiego rodzaju oświadczeń Pracownicy mogą oświadczyć, że ich pobyt na terytorium Polski w danym roku podatkowym przekroczył 183 dni (dalej: „Oświadczenie nr 2”). Treść Oświadczenia nr 2 brzmi: „Niniejszym oświadczam, że mój pobyt w Polsce w danym roku podatkowym przekroczył już 183 dni: TAK/NIE* (*niepotrzebne skreślić)”. Treść Oświadczenia nr 2 jest umotywowana faktem, że Pracownik mógł przyjechać do Polski jeszcze przed rozpoczęciem wykonywania umowy o pracę na rzecz Spółki. Pozyskanie Oświadczenia nr 2 przez Spółkę umożliwi zatem przekazanie Spółce informacji, czy w momencie podjęcia pracy Pracownik przebywa na terytorium Polski w roku podatkowym dłużej niż 183 dni.

Spółka zdaje sobie sprawę, że już po podpisaniu przez Pracownika Oświadczenia nr 1 i Oświadczenia nr 2 sytuacja Pracownika może ulec zmianie. W rezultacie Spółka zobowiązuje Pracownika do aktualizacji złożonych oświadczeń, jeżeli zmienią się objęte nimi okoliczności. W tym celu Spółka prosi Pracownika o złożenie oświadczenia o następującej treści (dalej: „Oświadczenie nr 3”): „Niniejszym zobowiązuję się, że w przypadku:

jakichkolwiek zmian w zakresie informacji zawartych w Oświadczeniu nr 1 niezwłocznie złożę do … aktualizację przedmiotowego oświadczenia,
gdy w Oświadczeniu nr 1 została wskazana odpowiedź NIE (tj. gdy nie posiadam w Polsce ośrodka interesów życiowych), niezwłocznie poinformuję … o przekroczeniu przeze mnie 183 dni pobytu w Polsce w każdym roku podatkowym, w którym będzie obowiązywać umowa o pracę.”

Co więcej, jeżeli Pracownik w Oświadczeniu nr 1 wskaże, że nie posiada on w Polsce ośrodka interesów życiowych, a przewidywany czas trwania jego umowy o pracę przekracza jeden rok podatkowy, Spółka w końcówce pierwszej połowy kolejnego roku podatkowego dodatkowo kontaktuje się indywidualnie z każdym takim Pracownikiem i przypomina mu o konieczności złożenia aktualizacji Oświadczenia nr 2 ze wskazaniem konkretnego dnia, w którym długość pobytu Pracownika w Polsce w roku podatkowym wyniosła 183 dni. Analogicznie w przypadku, w którym umowa o pracę została zawarta w pierwszej połowie roku podatkowego i Pracownik w Oświadczeniu nr 1 wskazał, że nie posiada ośrodka interesów życiowych w Polsce – wówczas w końcówce pierwszego półrocza trwania umowy o pracę Spółka dodatkowo kontaktuje się indywidualnie z każdym takim Pracownikiem i przypomina mu o konieczności złożenia aktualizacji Oświadczenia nr 2 ze wskazaniem konkretnego dnia, w którym długość pobytu Pracownika w Polsce w roku podatkowym wyniosła 183 dni. Powyższe dodatkowe działania podejmowane przez Spółkę mają na celu wsparcie Pracowników w prawidłowym ustaleniu zakresu ich obowiązków podatkowych w Polsce oraz dochowanie przez Spółkę jak najwyższej staranności w prawidłowym sporządzaniu informacji PIT-11.

W sytuacji, gdy Pracownik wskaże:

w Oświadczeniu nr 1, że jego ośrodek interesów życiowych znajduje się w Polsce, lub

w Oświadczeniu nr 2, że jego pobyt w Polsce w danym roku podatkowym przekroczył już 183 dni,

wówczas Spółka traktuje takiego Pracownika jako polskiego rezydenta podatkowego i w informacji PIT-11 wskazuje nieograniczony obowiązek podatkowy (rezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika.

W przypadku, gdy Pracownik:

nie złoży ani Oświadczenia nr 1, ani Oświadczenia nr 2, lub

w Oświadczeniu nr 1 wskaże, że jego ośrodek interesów życiowych znajduje się poza Polską i jednocześnie w Oświadczeniu nr 2 wskaże, że jego pobyt w Polsce w danym roku podatkowym nie przekroczył jeszcze 183 dni,

wówczas Spółka traktuje takiego Pracownika jako zagranicznego rezydenta podatkowego i w informacji PIT-11 wskazuje ograniczony obowiązek podatkowy (nierezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika.

Natomiast jeżeli Spółka znajduje się w posiadaniu Oświadczenia nr 1, zgodnie z którym ośrodek interesów życiowych Pracownika znajduje się poza Polską i Pracownik złoży aktualizację Oświadczenia nr 2 ze wskazaniem konkretnego dnia, w którym długość pobytu Pracownika w Polsce w roku podatkowym wyniosła 183 dni, wówczas od dnia następującego po tym wskazanym dniu Pracownik jest traktowany przez Spółkę jako polski rezydent podatkowy i w konsekwencji w wystawianej po tym dniu informacji PIT-11 Spółka wskazuje nieograniczony obowiązek podatkowy (rezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika.

Niezależnie od rezydencji podatkowej Pracownika Spółka do wypłacanego mu wynagrodzenia stosuje przepisy ustawy o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, dalej: „ustawa o PIT”) i pobiera podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach ogólnych (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Spółka podkreśla, że oświadczenia składane przez Pracowników pozostają jedynie w ich gestii i w związku z tym powinny cechować się wysoką wiarygodnością, ponieważ złożenie zgodnych ze stanem faktycznym oświadczeń leży w ich interesie. Spółka zaznacza również, że nie ma prawnej możliwości weryfikowania oświadczeń składanych przez Pracowników i w konsekwencji opiera się na informacjach podanych przez Pracowników.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że Spółka wnosi o wydanie interpretacji za 2020 r. w zakresie przedstawionego stanu faktycznego oraz za lata 2021 i następne w zakresie zdarzenia przyszłego. Spółka wypłaca pracownikom będącym obywatelami kraju innego niż Polska wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę nieprzerwanie od 2013 r., tj. w latach 2013-2020. Spółka zamierza wypłacać pracownikom będącym obywatelami kraju innego niż Polska wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę również w kolejnych (tj. następujących po 2020 r.) latach.

Zdarzenie przyszłe określone jako przedmiot wniosku dotyczy lat następnych, tj. 2021 r. i kolejnych.

Spółka rekrutuje i zatrudnia na podstawie umów o pracę m.in. osoby będące obywatelami Białorusi, Chin, Rosji, Francji, Grecji, Indii, Japonii, Niemiec, Ukrainy. Spółka dla celów identyfikacji i rozliczenia zobowiązań podatkowych bazuje na oświadczeniach dotyczących ośrodka interesów życiowych i miejsca zamieszkania (dalej jako: rezydencja podatkowa) tych osób, które są dokumentowane przez Oświadczenie nr 1 i Oświadczenie nr 2. Pracownicy mogą mieć różną rezydencję podatkową i to w zakresie będącego przedmiotem złożonego przez Spółkę wniosku leży rozstrzygnięcie wątpliwości Spółki dotyczących tego, czy Spółka może w celu dokumentowania rezydencji podatkowej stosować Oświadczenie nr 1 i Oświadczenie nr 2.

W 2020 r. do dnia złożenia wniosku wszyscy Pracownicy, którzy:

są obcokrajowcami, oraz
wykonują pracę na terytorium Polski, oraz
złożyli Oświadczenie nr 2,

wykazali w nim, że są polskimi rezydentami podatkowymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku, gdy Pracownik złoży Oświadczenie nr 1, w którym oświadczy, że jego ośrodek interesów życiowych (centrum interesów osobistych lub gospodarczych) znajduje się w Polsce, to Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych powinna traktować takiego Pracownika od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego, tj. pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach ogólnych zgodnie z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i sporządzić informację PIT-11 zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w której wskaże nieograniczony obowiązek podatkowy (zgodnie z definicją art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; rezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika?
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku, gdy Pracownik złoży Oświadczenie nr 2, w którym oświadczy, że przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to Spółka, niezależnie od treści Oświadczenia nr 1, powinna jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych traktować takiego Pracownika od początku pracy jako polskiego rezydenta podatkowego, tj. obliczać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach ogólnych zgodnie z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i sporządzać informację PIT-11 zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w której wskaże nieograniczony obowiązek podatkowy (zgodnie z definicją art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; rezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 1, w przypadku, gdy Pracownik złoży Oświadczenie nr 1, w którym oświadczy, że jego ośrodek interesów życiowych (centrum interesów osobistych lub gospodarczych) znajduje się w Polsce, to Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych powinna traktować takiego Pracownika od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego, tj. pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”) na zasadach ogólnych zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, dalej: „ustawa o PIT”) i sporządzić informację PIT-11 zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT, w której wskaże nieograniczony obowiązek podatkowy (zgodnie z definicją art. 3 ust. 1 ustawy o PIT; rezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika.

Uzasadnienie

Punktem wyjścia przy ustalaniu obowiązków Spółki jako płatnika podatku PIT w stosunku do wynagrodzenia wypłacanego Pracownikom jest ustalenie rezydencji podatkowej Pracowników, tj. miejsca zamieszkania osoby fizycznej dla celów podatkowych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, dalej: „ustawa o PIT”), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o PIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

W świetle art. 4a ustawy o PIT, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Od miejsca zamieszkania podatnika dla celów podatkowych zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeżeli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce płaci podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o PIT wskazuje na dwie przesłanki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co oznacza, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a w konsekwencji – podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu wszystkich osiąganych dochodów.

Jednym z warunków pozwalających na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski jest posiadanie w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób i wymaga uwzględnienia okoliczności dotyczących osobistej i ekonomicznej sfery życia osoby fizycznej. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji (klubów), uprawiane hobby itp. Natomiast „centrum interesów gospodarczych” to miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itp. Tym samym w świetle przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT już osoba, która całość lub większość swoich dochodów uzyskuje w Polsce, może podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

W rezultacie zdaniem Spółki Pracownik, który wskaże w Oświadczeniu nr 1, że posiada w Polsce ośrodek interesów życiowych (centrum interesów osobistych lub gospodarczych), powinien być uznany za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, tj. za polskiego rezydenta podatkowego Polski, od pierwszego dnia obowiązywania umowy o pracę.

W Polsce dochód z umowy o pracę podlega opodatkowaniu zgodnie z przepisami ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Szczegółowe zasady obliczania przez płatnika zaliczek na podatek PIT określają przepisy art. 32 ustawy PIT, zgodnie z którym:

Zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:
1. za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy nie przekroczył kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali -17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali -17% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali;
3. za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

1. dochody podatnika nie przekroczą górnej granicy pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej – zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu i są dodatkowo pomniejszane za każdy miesiąc o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1;
2. dochody podatnika przekroczą górną granicę pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej lub dochody małżonka mieszczą się w niższym przedziale skali, zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.
Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 1a i 2 pomniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:
1. nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika;
2. nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
3. nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3;
4. nie otrzymuje świadczeń pieniężnych wypłacanych z Funduszu Pracy lub z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
5. ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.

Zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia.
Zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.
Zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.
Zakład pracy przy obliczaniu zaliczki nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3 od miesiąca, w którym otrzymał pisemne oświadczenie pracownika o rezygnacji z ich stosowania, albo od następnego miesiąca, jeżeli w miesiącu, w którym otrzymał oświadczenie, nie miał możliwości pobrania zaliczki bez zastosowania tych kosztów. Oświadczenie to składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

W konsekwencji należy zatem wskazać, że wynagrodzenia wypłacane Pracownikom, którzy złożyli oświadczenia o posiadaniu ośrodka interesów życiowych w Polsce (niezależnie od długości ich pobytu w Polsce), podlegają opodatkowaniu jako przychody ze stosunku pracy określone w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. W rezultacie Spółka jako płatnik jest zobowiązana do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek PIT zgodnie z przywołanymi wyżej art. 31-32 ustawy o PIT, a także do sporządzenia oraz dostarczenia zarówno podatnikowi, jak i właściwemu urzędowi skarbowemu informacji PIT-11 o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT.

Ponadto w informacji PIT-11, którą Spółka ma obowiązek sporządzić prawidłowo jako płatnik podatku PIT, Spółka ma obowiązek wskazywania rodzaju obowiązku podatkowego podatnika.

W myśl przepisów art. 3 ust. 1 ustawy o PIT to podatnik – a nie płatnik – samodzielnie określa, gdzie posiada centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Na podstawie Oświadczenia nr 1 składanego przez Pracowników Spółka jako płatnik jest w stanie prawidłowo wywiązać się z obowiązku nałożonego na nią zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT, tj. sporządzić PIT-11 m.in. poprzez zaznaczenie odpowiedniego kwadratu „ograniczony obowiązek podatkowy” lub „nieograniczony obowiązek podatkowy” w części C formularza PIT-11. Spółka powinna wskazywać w informacji PIT-11 nieograniczony obowiązek podatkowy Pracownika jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika od dnia spełnienia przesłanek wynikających z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku PIT do dnia ich ustania. W rezultacie w stosunku do Pracowników, którzy w Oświadczeniu nr 1 wskazali, że posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych, powyższa zasada będzie obowiązywać od dnia złożenia takiego oświadczenia do dnia uzyskania informacji o zmianie wskazanych w nim danych.

Reasumując w przypadku, gdy Pracownik złoży Oświadczenie nr 1, w którym oświadczy, że jego ośrodek interesów życiowych (centrum interesów osobistych lub gospodarczych) znajduje się w Polsce, to Spółka jako płatnik podatku PIT powinna traktować takiego Pracownika od początku współpracy jako polskiego rezydenta podatkowego, tj. pobierać zaliczki na podatek PIT na zasadach ogólnych zgodnie z art. 32 ustawy o PIT i sporządzić informację PIT-11 zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT, w której wskaże nieograniczony obowiązek podatkowy (rezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika zgodnie z treścią Oświadczenia nr 1.

W odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2 Wnioskodawca uważa, że w przypadku, gdy Pracownik złoży Oświadczenie nr 2, w którym oświadczy, że przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to Spółka, niezależnie od treści Oświadczenia nr 1, jako płatnik podatku PIT powinna traktować takiego Pracownika od początku pracy jako polskiego rezydenta podatkowego i w konsekwencji obliczać zaliczki na podatek PIT na zasadach ogólnych zgodnie z art. 32 ustawy o PIT i sporządzić informację PIT-11 zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT, w której wskaże nieograniczony obowiązek podatkowy (zgodnie z definicją art. 3 ust. 1 Ustawy o PIT; rezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 4a ustawy o PIT, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jedna z przesłanek posiadania polskiej rezydencji podatkowej, tj. kwestia przebywania na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, zostaje spełniona w chwili, gdy dana osoba fizyczna rozpoczyna 184 dzień swojego pobytu w Polsce w roku podatkowym.

W rezultacie zdaniem Spółki jeżeli Pracownik wskaże w Oświadczeniu nr 2, że przebywa na terytorium Polski w danym roku podatkowym już ponad 183 dni, powinien on być uznany przez Spółkę za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce i posiadającą w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy od początku wykonywania pracy na rzecz Spółki.

W Polsce dochód z umowy o pracę podlega opodatkowaniu zgodnie z przepisami ustawy o PIT.

Szczegółowe zasady obliczania przez płatnika zaliczek na podatek PIT określają przepisy art. 32 ustawy PIT, zgodnie z którym:

Zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:
1. za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy nie przekroczył kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali -17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali -17% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali;
3. za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

1. dochody podatnika nie przekroczą górnej granicy pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej – zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu i są dodatkowo pomniejszane za każdy miesiąc o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1;
2. dochody podatnika przekroczą górną granicę pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej lub dochody małżonka mieszczą się w niższym przedziale skali, zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.
Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 1a i 2 pomniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:
1. nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika;
2. nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
3. nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3;
4. nie otrzymuje świadczeń pieniężnych wypłacanych z Funduszu Pracy lub z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
5. ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.

Zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia.
Zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.
Zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.
Zakład pracy przy obliczaniu zaliczki nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3 od miesiąca, w którym otrzymał pisemne oświadczenie pracownika o rezygnacji z ich stosowania, albo od następnego miesiąca, jeżeli w miesiącu, w którym otrzymał oświadczenie, nie miał możliwości pobrania zaliczki bez zastosowania tych kosztów. Oświadczenie to składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

W konsekwencji należy zatem wskazać, że wynagrodzenia wypłacane Pracownikom, którzy złożyli oświadczenia o przebywaniu na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu jako przychody ze stosunku pracy określone w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. W rezultacie Spółka jako płatnik jest zobowiązana do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek PIT zgodnie z przywołanymi wyżej art. 31-32 ustawy o PIT, a także do sporządzenia oraz dostarczenia zarówno podatnikowi, jak i właściwemu urzędowi skarbowemu informacji PIT-11 o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT.

Ponadto w informacji PIT-11, którą Spółka ma obowiązek sporządzić prawidłowo jako płatnik podatku PIT, Spółka ma obowiązek wskazywania rodzaju obowiązku podatkowego podatnika.

W myśl przepisów art. 3 ust. 1 ustawy o PIT to podatnik – a nie płatnik – samodzielnie określa, gdzie posiada centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Na podstawie Oświadczenia nr 2 składanego przez Pracowników Spółka jako płatnik jest w stanie prawidłowo wywiązać się z obowiązku nałożonego na nią zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT, tj. sporządzić PIT-11 m.in. poprzez zaznaczenie odpowiedniego kwadratu „ograniczony obowiązek podatkowy” lub „nieograniczony obowiązek podatkowy” w części C formularza PIT-11. Spółka powinna wskazywać w informacji PIT-11 nieograniczony obowiązek podatkowy Pracownika jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika od dnia spełnienia przesłanek wynikających z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku PIT do dnia ich ustania. W rezultacie w stosunku do Pracowników, którzy w Oświadczeniu nr 1 poinformowali o braku ośrodka interesów życiowych w Polsce oraz złożyli Oświadczenie nr 2, zgodnie z którym ich pobyt na terytorium Polski przekroczył już 183 dni w roku podatkowym, powyższa zasada będzie obowiązywać od pierwszego dnia obowiązywania umowy o pracę do końca roku podatkowego, za który dokonywane jest rozliczenie podatkowe. Natomiast od stycznia kolejnego roku podatkowego Spółka jest zobowiązana traktować Pracownika jako nierezydenta aż do upływu 183 dnia pobytu Pracownika w Polsce.

W konsekwencji w przypadku Pracownika, który nie ma w Polce ośrodka interesów życiowych i jego pobyt na terenie Polski nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym, to w stosunku do takiego Pracownika Spółka w informacji PIT-11 za dany rok podatkowy powinna wskazywać ograniczony obowiązek podatkowy (nierezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika.

Z kolei jeżeli pobyt w Polsce Pracownika, który nie ma w Polce ośrodka interesów życiowych, przekroczy 183 dni w roku podatkowym i Pracownik złoży Spółce aktualizację Oświadczenia nr 2, Spółka powinna od 184 dnia pobytu Pracownika w informacji PIT-11 za dany rok wskazywać nieograniczony obowiązek podatkowy (rezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika.

Reasumując w przypadku, gdy Pracownik złoży Oświadczenie nr 2, że przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to Spółka, niezależnie od treści Oświadczenia nr 1, jako płatnik podatku PIT powinna traktować takiego Pracownika od początku pracy jako polskiego rezydenta podatkowego i w konsekwencji obliczać zaliczki na podatek PIT na zasadach ogólnych zgodnie z art. 32 ustawy o PIT i sporządzić informację PIT- 11 zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o PIT, w której wskaże nieograniczony obowiązek podatkowy (rezydent) jako rodzaj obowiązku podatkowego podatnika zgodnie z treścią Oświadczenia nr 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 10-12-2020 r. – 0113-KDIPT2-2.4011.750.2020.3.KR

PIT-11 dla cudzoziemca. Jakie są zasady określania rezydencji podatkowej na potrzeby wystawiania PIT-11 dla obcokrajowca?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

UZASADNIENIE

Wyroki / Interpretacje / Stanowiska dla Kadr i Płac

Nadpłata zasiłku chorobowego a przychód ze stosunku pracy – interpretacja KIS z 3-7-2024 r. – 0112-KDIL2-1.4011.497.2024.1.MKA

PIT oblicza się proporcjonalnie do liczby dni pracy w Polsce i za granicą – interpretacja KIS z 18-7-2024 r. – 0115-KDIT2.4011.271.2024.1.ENB

Jak dokumentować prawo do ulgi na powrót – interpretacja KIS z 24-4-2024 r. – 0115-KDIT2.4011.78.2024.2.ENB

Zostaw komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi