Podatek w przypadku zagranicznego oddelegowania – interpretacja KIS z 19-7-2022 r. – 0114-KDIP3-2.4011.486.2022.2.JM

Podatek w Polsce a oddelegowanie poza granice Polski. Kiedy wynagrodzenie oddelegowanego pracownika powinno być opodatkowane w Polsce a kiedy za granicą?

UZASADNIENIE

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika związanych z zastosowaniem zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 4 lipca 2022 r. (data wpływu 4 lipca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Państwo podlegacie opodatkowaniu od całości swoich dochodów (przychodów) w Polsce.

Zatrudniacie Państwo pracowników w ramach umowy o pracę, którzy wykonują pracę w Polsce oraz na terytorium Szwecji, w związku ze świadczeniem usług przez Państwo w tym kraju (dalej jako: Pracownicy). Pracownicy nie odbywają podróży służbowej w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U.2020.1320 t.j.).

Wszyscy pracownicy oddelegowani przez Państwa do wykonywania pracy na terytorium Szwecji, są polskimi rezydentami podatkowymi i posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium kraju, w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2021.1128 t.j., dalej jako: ustawa o PIT). Pracownicy przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w ciągu roku kalendarzowego oraz posiadają centrum interesów życiowych na terytorium Polski. Biorąc pod uwagę wewnętrzne ustawodawstwo i przepisy szwedzkie (przepisy dotyczące SINK – ”Special income tax for foreign residents” uregulowane w “Lag (1991:586) om särskild inkomstskatt för utomlands bosatta’”) oraz zawartą umowę między Polską i Szwecją w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, tj. Konwencję między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U.2006.26.193), wynagrodzenia pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Szwecji podlegają opodatkowaniu na terytorium Szwecji, z tytułu tych przychodów osiąganych przez pracowników są pobierane oraz odprowadzane zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z ustawodawstwem szwedzkim.

Państwo jako zakład pracy na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy o PIT, z racji tego, że przychody pracowników osiągane na terytorium Szwecji, podlegają opodatkowaniu w tym kraju, nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Państwo jako zakład pracy pełni rolę płatnika, biorąc pod uwagę wynagrodzenia pracowników osiągane na terytorium Polski.

Zawieracie Państwo z pracownikami umowy o pracę. W związku z zawartą umową o pracę pracownik ma ustalone wynagrodzenie zazwyczaj według stawki godzinowej. Państwo wypłacając miesięczne wynagrodzenie weryfikuje, ile dni pracownik pracował na terytorium Polski, a ile dni na terytorium Szwecji i ustala podstawę wynagrodzenia pracownika z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Polski. Państwo wypłaca pracownikom należne wynagrodzenie miesięcznie w terminie do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu za który jest należne wynagrodzenie.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

Państwo wskazujecie, że okresem podatkowym, który ma być analizowany w interpretacji indywidualnej jest bieżący rok podatkowy, tj. 2022 r.

Nie posiadacie Państwo oddziału/filii w Szwecji.

We wskazanym okresie pracownicy przebywali/przebywają w Szwecji przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym.

Jeden z pracowników w okresie będącym przedmiotem zapytania (według stanu faktycznego na dzień 4 lipca 2022 r.) korzysta ze zwolnienia przychodów z umowy o pracę na podstawie ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to na etapie kalkulacji zaliczki na podatek dotyczy tylko wynagrodzenia wypłacanego za pracę wykonywaną na terytorium Polski (podlegającego opodatkowaniu w Polsce).

Pytanie:

Czy w stosunku do wypłacanych przez Państwa na rzecz pracowników wynagrodzeń podlegających opodatkowaniu w Polsce, Państwo jako płatnik wyliczając miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy może pomniejszać kwotę przychodu, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, w stosunku do wypłacanych na rzecz pracowników wynagrodzeń podlegających opodatkowaniu w Polsce, przy obliczaniu zaliczek na podatek możecie Państwo uwzględnić art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT. Tym samym, jako płatnik wyliczając miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy możecie pomniejszać kwotę przychodu, w ten sposób, że za każdy dzień pobytu za granicą od powyższego wynagrodzenia brutto należy odjąć kwotę odpowiadającą 30% diety, zgodnie z rozporządzeniem z tytułu podróży poza granicami kraju.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o PIT).

Jak przedstawiono w stanie faktycznym, biorąc pod uwagę ustawodawstwo i przepisy szwedzkie oraz Konwencję między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U.2006.26.193), wynagrodzenia pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Szwecji są opodatkowane na terytorium Szwecji.

Zatem wynagrodzenia pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Szwecji są opodatkowane na terytorium Szwecji. Natomiast wynagrodzenie wypłacane z tytułu pracy świadczonej na terytorium Polski, jest opodatkowane w Polsce na zasadach przewidzianych w ustawie o PIT. Z tytułu tak osiąganych przez pracowników przychodów pobierane są zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z ustawodawstwem szwedzkim.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują m.in. przepisy art. 31 i 32 ustawy o PIT. Na podstawie art. 31 ustawy o PIT, osoby prawne, zwane „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o PIT, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1) za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy nie przekroczył kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali – 17% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;

2) za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 17% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali;

3) za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 13 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a (art. 32 ust. 2 ustawy o PIT). Natomiast na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy o PIT, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-1c, 1f-3a, 4 i 5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, Państwo jako zakład pracy na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy o PIT nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ przychody pracowników osiągane na terytorium Szwecji, podlegają opodatkowaniu w tym kraju.

Państwo jako zakład pracy pełni rolę płatnika, biorąc pod uwagę wynagrodzenia pracowników osiągane wyłącznie na terytorium Polski. Zatem Państwo, jako płatnik wykonuje swoje obowiązki poprzez obliczanie i pobieranie w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych pracownikom dochodów ze stosunku pracy. Przy czym, pobór zaliczek na podatek jest dokonywany z uwzględnieniem przepisów dotyczących zwolnień podatkowych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT, wolna od podatku dochodowego jest część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczym stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15.

Powyższe zwolnienie, w świetle art. 21 ust. 15 ustawy o PIT, nie ma zastosowania do wynagrodzenia:

1) pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;

2) pracownika w związku z jego pobytem poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej, akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom, a także w związku z pełnieniem funkcji obserwatora w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, o ile otrzymuje świadczenia zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 83 lub 83a;

3) uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej.

Z powołanych przepisów wynika, że ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT, może skorzystać podatnik, który m.in.:

• posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy (w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o PIT),
• czasowo przebywa za granicą,
• uzyskuje w danym roku podatkowym przychody ze stosunku pracy,
• pobyt ten nie jest związany z odbywaniem podróży służbowej.

 

 

W świetle przedstawionego stanu faktycznego, Państwa pracownicy są polskimi rezydentami podatkowymi (posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o PIT), z uwagi na ich oddelegowanie przebywają w trakcie miesiąca czasowo za granicą oraz uzyskują przychody ze stosunku pracy.

Zatem w stosunku do wypłacanych przez Państwa wynagrodzeń pracowników, ma zastosowanie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT. W konsekwencji, Państwo jako płatnik ustalając przychód ze stosunku pracy pracowników podlegający opodatkowaniu w Polsce, będzie zobowiązany do uwzględnienia powyższego zwolnienia.

W związku z powyższym przy obliczaniu podstawy obliczenia zaliczki na PIT, Państwo uprawnieni będziecie do pomniejszenia wynagrodzenia o kwotę wynikającą z przemnożenia liczby dni pobytu delegowanego pracownika za granicą w danym miesiącu przez kwotę stanowiącą 30% diety określonej w przepisach dla państwa oddelegowania.

Zgodnie z załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. 2013.167), wysokość diety za dobę podróży zagranicznej w przypadku Szwecji wynosi 459 SEK.

Zatem za przychód w celu obliczenia podatku, należy uznać miesięczną kwotę brutto wynagrodzenia uzyskanego przez pracownika podlegającego opodatkowaniu w Polsce. W celu określenia podstawy opodatkowania, od powyższego przychodu brutto należy odjąć kwotę odpowiadającą 30% diety, zgodnie z ww. rozporządzeniem z tytułu podróży poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym pracownik pozostaje w stosunku pracy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT.

Podsumowując, w świetle powołanych przepisów w stosunku do wypłacanych przez Państwo na rzecz pracowników wynagrodzeń podlegających opodatkowaniu, Państwo jako płatnik wyliczając miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy pomniejsza kwotę przychodu podlegającą opodatkowaniu, na podstawie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o PIT. Państwo jako płatnik przy obliczaniu podstawy obliczenia zaliczki na PIT jest uprawniona do pomniejszenia wynagrodzenia o kwotę wynikająca z przemnożenia liczby dni pobytu delegowanego pracownika za granicą w danym miesiącu przez kwotę stanowiącą 30% diety określonej w powyższych przepisach dla państwa oddelegowania.

Ocena stanowiska

Stanowisko dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Według art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak Państwo wskazaliście we wniosku i uzupełnieniu:

1) Zatrudniacie Państwo pracowników w ramach umowy o pracę, którzy wykonują pracę w Polsce oraz na terytorium Szwecji, w związku ze świadczeniem usług przez Państwo w tym kraju.

2) Wszyscy oddelegowani pracownicy do wykonywania pracy na terytorium Szwecji, są polskimi rezydentami podatkowymi i posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium kraju, w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

3) Pracownicy przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w ciągu roku kalendarzowego oraz posiadają centrum interesów życiowych na terytorium Polski.

4) Wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu na terytorium Szwecji.

5) Nie posiadacie Państwo oddziału/filii w Szwecji.

6) We wskazanym okresie pracownicy przebywali/przebywają w Szwecji przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym.

Analizując zatem ciążące na Państwie obowiązki płatnika w związku z wypłatą wynagrodzeń za pracę wykonywaną przez pracowników na terytorium Szwecji należy odnieść się do przepisów Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. 2006 r. Nr 26 poz. 193).

W myśl art. 15 ust. 1 tej Konwencji:

Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. Konwencji:

Bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. a) odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym i
2. b) wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. c) wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Powyższe przepisy jednoznacznie wskazują, że – co do zasady – dochody z pracy najemnej podlegają opodatkowaniu w kraju zamieszkania, tj. w Polsce oraz w kraju, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana, tj. w Szwecji – za wyjątkiem przypadku opisanego szczegółowo w treści art. 15 ust. 2 Konwencji. Przepis ten wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki.

W treści wniosku i jego uzupełnieniu wskazano, że zatrudniacie Państwo pracowników na umowę o pracę. Na podstawie tej umowy wypłacacie pracownikom wynagrodzenia. Pracownicy wykonują pracę na terytorium Polski oraz Szwecji. Pracownicy przebywali/ przebywają w Szwecji przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynających się lub kończących w danym roku podatkowym. Nie posiadacie Państwo oddziału/filii w Szwecji.

W związku z powyższym, wszystkie warunki wynikające z art. 15 ust. 2 Konwencji zostały spełnione łącznie. Zatem, wynagrodzenia, jakie pracownicy mający miejsce zamieszkania w Polsce otrzymują za pracę najemną wykonywaną w Szwecji podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce.

Skoro dochody pracowników podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce nie ma miejsca podwójne opodatkowanie. Nie ma zatem zastosowania metoda o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W Polsce dochody pracowników podlegają opodatkowaniu na zasadach wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 1:

Stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z art. 12 ust. 4 tej ustawy wynika, że:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

Zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1) za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy nie przekroczył kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali – 17% [12% po zmianach w ramach Polskiego Ładu 2.0 – przypis redakcji] dochodu uzyskanego w danym miesiącu;

2) za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 17% [12% po zmianach w ramach Polskiego Ładu 2.0 – przypis redakcji] od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali;

3) za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Z art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Na mocy art. 32 ust. 6 ww. ustawy:

Zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-1c, 1f-3a, 4 i 5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów płatnik wykonuje swoje obowiązki w ten sposób, że oblicza i pobiera w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych pracownikowi wynagrodzeń ze stosunku pracy. Dodatkowo, w przypadku pracy wykonywanej za granicą kwestie opodatkowania tego dochodu reguluje stosowna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Płatnik natomiast odstępuje od poboru zaliczek na podatek przy spełnieniu przesłanek wskazanych w przepisie art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w przypadku gdy wypłacane dochody podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską. Przy tym, okolicznością o której mowa w tym przepisie nie jest fakt, że pracownik opodatkowuje bądź będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską, lecz to, że jego dochody podlegają (lub będą podlegać) opodatkowaniu poza Polską. W związku z tym nie jest istotne, czy i jak pracownik albo pracodawca wywiązują się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju oddelegowania, lecz istotne jest, czy zgodnie z odpowiednią umową/Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską.

Jak wykazałem powyżej, zgodnie z polsko – szwedzką Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody uzyskane przez pracowników z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Szwecji podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Zatem, art. 32 ust. 6 ustawy nie ma zastosowania w sprawie. Państwo jako płatnik jesteście obowiązani do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek od wynagrodzeń pracowników z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz na terytorium Szwecji.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolna od podatku dochodowego jest część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczym stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15.

Wysokość diety za dobę zagranicznej podróży służbowej w poszczególnych państwach została określona w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. poz. 167). Stawka diety należnej za dobę pobytu w Szwecji wynosi 459 SEK.

Z art. 21 ust. 15 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 25 lipca 2019 r. wynika, że:

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 20, nie ma zastosowania do wynagrodzenia:

1) pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;

2) pracownika w związku z jego pobytem poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej, akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom, a także w związku z pełnieniem funkcji obserwatora w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, o ile otrzymuje świadczenia zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 83 lub 83a;

3) uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej.

Ustawą z 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1394) do powyższego artykułu dodano ust. 4.

Art. 21 ust. 15 ww. ustawy, brzmiał w następujący sposób:

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 20, nie ma zastosowania do wynagrodzenia:

1) pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;

2) pracownika w związku z jego pobytem poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej, akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom, a także w związku z pełnieniem funkcji obserwatora w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, o ile otrzymuje świadczenia zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 83 lub 83a;

3) uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej;

4) pracownika otrzymującego przychody, o których mowa w art. 12 ust. 1, zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148.

Powyższa zmiana weszła w życie 1 sierpnia 2019 r. i miała zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 sierpnia 2019 r. do 31 grudnia 2021 r.

Ustawą z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105) uchylony został pkt 4 art. 21 ust. 15. Ustawa weszła w życie 1 stycznia 2022 r.

Zgodnie z art. 21 ust. 15 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.:

zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 20, nie ma zastosowania do wynagrodzenia:

1. pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;
2. pracownika w związku z jego pobytem poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej, akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom, a także w związku z pełnieniem funkcji obserwatora w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, o ile otrzymuje świadczenia zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 83 lub 83a;
3. uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej;
4. uchylony.

Według art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są przychody:

1. a) ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy,
2. b) z umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8,
3. c) z tytułu odbywania praktyki absolwenckiej, o której mowa w przepisach ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. z 2018 r. poz. 1244),
4. d) z tytułu odbywania stażu uczniowskiego, o którym mowa w art. 121a ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe

– otrzymane przez podatnika do ukończenia 26. roku życia, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł.

W myśl art. 21 ust. 39 ustawy:

Przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152–154 nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie niniejszej ustawy, zwolnionych od podatku dochodowego oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Analiza treści powyższego zwolnienia podatkowego prowadzi do wniosku, że zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 148 ustawy ma zastosowanie zarówno wobec krajowych, jak i zagranicznych przychodów.

Płatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych (np. zakłady pracy), stosują ulgę dla młodych z mocy prawa.

Na mocy art. 32 ust. 1f ustawy:

Jeżeli podatnik złoży płatnikowi sporządzony na piśmie wniosek o pobór zaliczek bez stosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 148 lub miesięcznych kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1, płatnik pobiera zaliczki bez stosowania tego zwolnienia lub tych kosztów najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał wniosek. Wniosek ten składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

W konsekwencji, jeżeli na moment otrzymania przychodów ze stosunku pracy, podatnik spełnia warunki do ulgi dla młodych (nie został przekroczony ani wiek, ani limit przychodów), płatnik stosuje ulgę dla młodych, co oznacza, że przychodów tych nie wlicza do podstawy obliczenia zaliczki na podatek.

Jedynie w sytuacji, gdy podatnik złoży płatnikowi pisemny wniosek o pobór zaliczek bez stosowania ulgi dla młodych, płatnik – mimo, że podatnik spełnia warunki do ulgi dla młodych – pobiera zaliczki na podatek od przychodów ze stosunku pracy (art. 32 ust. 1f). Poboru zaliczek płatnik dokonuje najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymał wniosek. Zasadę tę płatnik stosuje do końca roku podatkowego, w którym otrzymał wniosek.

Ze zwolnienia podatkowego w 2022 r., o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy, może skorzystać podatnik, który m.in.:

• posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy (w rozumieniu art. 3 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
• uzyskuje w danym roku podatkowym dochody ze źródeł przychodu wymienionych ściśle w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy,
• czasowo przebywa za granicą,
• pobyt ten nie jest związany z odbywaniem podróży służbowej.

Państwa pracownicy posiadają w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy, uzyskują w 2022 r. dochody ze stosunku pracy, czasowo przebywają za granicą i pobyt ten nie jest związany z odbywaniem podróży służbowej. Jeden z pracowników w okresie będącym przedmiotem zapytania korzysta ze zwolnienia przychodów z umowy o pracę na podstawie ust. 1 pkt 148 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to na etapie kalkulacji zaliczki na podatek dotyczy tylko wynagrodzenia wypłacanego za pracę wykonywaną na terytorium Polski.

W stanie prawnym obowiązującym do końca 2021 r. do wynagrodzenia pracownika objętego „ulgą dla młodych” nie mogło mieć zastosowania ww. zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawą zmieniającą uchylono jednak to ograniczenie. W rezultacie od 1 stycznia 2022 r. preferencja wynikająca z przywołanego wyżej przepisu może być stosowana także do wynagrodzenia pracownika otrzymującego przychody, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, wyłączone z opodatkowania na podstawie „ulgi dla młodych”.

Zatem, do wynagrodzeń pracowników za 2022 r., objętych oraz nie objętych ulgą dla młodych, przysługuje Państwu jako płatnikowi uprawnienie do zastosowania przy wyliczaniu miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy od wypłacanych przez Państwa na rzecz pracowników wynagrodzeń, zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

 

 

źródło: https://eureka.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję