Interpretacja ZUS Oddział w Gdańsku z 20-03-2019 r. – DI/100000/43/229/2019

Miejsca parkingowe dla pracowników a składki ZUS

UZASADNIENIE

Dnia 22 lutego 2019 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku wpłynął wniosek z dnia 15 lutego 2019 r., złożony przez przedsiębiorcę (…) z siedzibą w (…) o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art.34 ust.1 ustawy Prawo przedsiębiorców.

Wnioskodawca w treści wniosku wskazał, że jest spółką prowadzącą działalność w zakresie świadczenia usług księgowych. W ramach swojej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników oraz zawiera umowy cywilnoprawne (umowy zlecenia) z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej.

Wnioskodawca rozwija swoją działalność, wciąż zatrudnia nowych pracowników. W związku z coraz większym zatrudnieniem dochodzi do znaczącego utrudnienia komunikacyjnego związanego z dostępem do miejsc parkingowych, dotyczącym w równej mierze pojazdów wnioskodawcy jak i pojazdów będących własnością jego pracowników. Lokalizacja w obrębie firmy nie zapewnia wystarczającej ilości miejsc parkingowych biorąc pod uwagę skalę działalności Wnioskodawcy jak i ilość.

Ze względu na wskazane powyżej okoliczności, Wnioskodawca zawarł umowę z zarządcą budynku w którym znajduje się siedziba Wnioskodawcy, której przedmiotem jest najem kilkudziesięciu miejsc parkingowych. Na podstawie tej umowy Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty czynszu, którego wysokość zależna jest od ilości najmowanych miejsc parkingowych.

Część miejsc parkingowych zostanie wykorzystana na potrzeby własne Wnioskodawcy, dodatkowo Wnioskodawca udostępnia pracownikom możliwość nabycia świadczeń parkingowych w ramach umowy zawartej z zarządcą budynku. Wnioskodawca zapewnia pracownikom korzyść materialną stanowiącą możliwość nabycia świadczeń parkingowych po cenie niższej niż detaliczna, a także jest to najem konkretnego miejsca parkingowego dla konkretnego pracownika i wyłącznie do jego użytku. Pracownicy wnioskodawcy dostają specjalne karty imienne pozwalające im na wjazd na parking należący do budynku. Pracownicy mogą korzystać z opisanej powyżej korzyści na podstawie przepisów o wynagradzaniu wprowadzonych przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca dofinansowuje pracownikom możliwość nabycia świadczeń parkingowych w ramach zawartej umowy najmu z zarządcą budynku, odpłatność dla pracowników za najem miejsca parkingowego wynosi (…) PLN.

Celem działania Wnioskodawcy polegającym na dofinansowaniu nabycia przez pracowników świadczeń miejsc parkingowych jest usprawnienie wykonywania obowiązków służbowych wynikających ze stosunku pracy.

Wnioskodawca podkreśla, że umożliwienie pracownikom korzystania z miejsc parkingowych jest dofinansowane przez Wnioskodawcę, a wysokość i zasady dofinansowania są jasno określone w przepisach o wynagradzaniu (regulamin wynagradzania). Należność za korzystanie z miejsc parkingowych, która jest objęta dofinansowaniem, jest potrącana z wynagrodzenia pracowników. Opłata uiszczana przez pracowników Wnioskodawcy stanowi cenę niższą niż detaliczna (rynkowa).

Wartość dofinansowania miejsc parkingowych, ponoszona przez Wnioskodawcę stanowi przychód dla korzystających z nich pracowników. Przychód ten jest doliczany do właściwego źródła w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zależności od stosunku prawnego łączącego danego pracownika z Wnioskodawcą (w przypadku wnioskodawcy – umowy o pracę).

Wobec powyższego Wnioskodawca kieruje pytanie czy wartość dofinansowania miejsc parkingowych przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników dzięki którym otrzymują oni korzyść materialną ze względu na cenę niższą niż detaliczna, powinna stanowić podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, jeżeli pracownicy Wnioskodawcy ponoszą z tego tytułu częściową odpłatność, a uprawnienie do nabycia tych świadczeń zostało uregulowane w przepisach o wynagradzaniu.

W opinii Wnioskodawcy wartość dofinansowania tej części świadczenia, za którą pracownik nie ponosi odpłatności (tj. sfinansowanej przez wnioskodawcę) nie należy uwzględniać w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Jego wartość powinna być zwolniona z oskładkowania na podstawie § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, rozporządzenia składkowego.

Konstrukcja powyższego przepisu wskazuje, że jeżeli świadczenia (korzyści) uzyskiwane przez pracownika z tytułu stosunku pracy i stanowiące jego przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynikają z przepisów układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, regulujących uprawnienie do ich zakupu po cenach niższych niż detaliczne (częściową odpłatność pracownika) – to korzystają one z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Korzyść uzyskiwana przez pracownika musi przy tym przybrać formą niepieniężną – formę zakupu po cenach niższych niż detaliczne artykułu lub usługi, a tak właśnie jest w przypadku Wnioskodawcy.

W świetle przytoczonego przepisu, składki na ubezpieczenia społeczne nie powinny być naliczane od przychodu pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowiącego korzyść materialną wynikającą z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegającą na umożliwieniu pracownikowi skorzystania z artykułów, przedmiotów bądź usług jedynie za częściową ich odpłatnością. Częściowa ich odpłatność polega w tym przypadku na partycypowaniu pracownika (odpłatność . PLN) w pokryciu kosztów zakupu miejsc parkingowych.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca dążył do uzyskania możliwie najlepszej ceny detalicznej ze względu na fakt, że sam występuje jako konsument tj. parkowane na w/w parkingu są również samochody będące własnością Wnioskodawcy. W konsekwencji nie ulega wątpliwości, że cena w odniesieniu do miejsc wykorzystanych przez Wnioskodawcę zawiera marżę detaliczną i stanowi cenę detaliczną, dopiero od tak ustalonej ceny detalicznej przysługuje dofinansowanie.

Równocześnie Wnioskodawca podkreśla, że pomimo obniżenia ceny płaconej za miejsce przez pracownika względem ceny detalicznej to dalej dochodzi do udostępnienia możliwości z zachowanie zasady odpłatności przez pracownika. Tym samym zostaje spełniona przesłanka pierwsza wynikająca z art 2 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia. Omawiany przepis dotyczy bowiem wyłącznie możliwości nabycia artykułów, przedmiotów lub usług po cenach niższych niż detaliczne, a nie nabycia ich w sposób nieodpłatny. Istotnym jest, że przepis ten nie określa minimalnej wartości odpłatności czy proporcji w jakiej musi pozostać kwota ponoszona przez pracownika do wartości dofinansowania. Pozwala to postawić lezę, że odpłatność ponoszona przez pracownika może być symboliczna np. lub PLN.

Kluczowe dla zastosowania wyłączenia przychodu z podstawy wymiaru składek pozostaje to, aby pracownik ponosił chociaż częściową odpłatność za zakupowane artykuły, usługi lub produkty niezależnie od wartości tej odpłatności.

Spełniona zostaje także przesłanka druga do w/w wyłączenia z podstawy składek, a mianowicie uregulowanie możliwości dokonania dofinansowania w dokumentach takich jak regulamin wynagradzania czy układy zbiorowe pracy. Wnioskodawca zawarł takie informacje w regulaminie wynagradzania, a także podał informację w jakiej części pracownik musi partycypować w kosztach zakupu miejsc parkingowych.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Stanowisko przedsiębiorcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uznać należy za prawidłowe.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). Jednocześnie stosownie do art. 83d ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje interpretacje indywidualne, wyłącznie w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Podkreślenia wymaga jednak fakt, iż zgodnie ze wskazaniami judykatury, wydając interpretację organ nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz jedynie przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa, z których wynika obowiązek świadczenia składek na ubezpieczenia społeczne i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej, której zakres przedmiotowy jest zakreślony stanem faktycznym lub zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez pytającego we wniosku. Pełną wiedzę o stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym organ czerpie wyłącznie z wniosku uprawnionego podmiotu nie posiadając kompetencji do jego weryfikowania w oparciu o posiadane informacje. W toku tego postępowania organ nie pełni roli kontrolnej, nie dokonuje oceny zachowania lub zaniechania przedsiębiorcy pod kątem jego prawidłowości. Celem interpretacji jest umożliwienie przedsiębiorcy uzyskanie informacji w przedmiocie obowiązków wiążących się z opłacaniem składek na ubezpieczenia społeczne lub ubezpieczenie zdrowotne i uchronienie w ten sposób takiego przedsiębiorcy przed ryzykiem błędnego zastosowania przez niego danego przepisu.

Jednoznaczny sposób ujęcia w art. 83d ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez ustawodawcę zakresu przedmiotowego wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej, uniemożliwia Zakładowi wydanie interpretacji w sprawach dotyczących m. in. rozstrzygnięcia czy dany składnik wynagrodzenia stanowi przychód ze stosunku pracy. Jak stanowi art. 34 ust. 17 ustawy Prawo przedsiębiorców, zasady tryb udzielania interpretacji przepisów prawa podatkowego reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.). Dlatego też, Zakład wydając interpretację w danej sprawie poprzestaje na oświadczeniu wnioskodawcy, iż świadczenia, o których stanowi wniosek stanowią bądź nie stanowią przychodu pracownika ze stosunku pracy, traktując takie oświadczenie jako element opisu stanu faktycznego.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1949), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Z treści § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia wynika natomiast, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

W myśl zaś § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia podstawy wymiaru składek nie stanowią korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

Z literalnego brzmienia § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia wynika, iż z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe korzystają jedynie te przychody, które:

– wynikają z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu,

– przybierają postać niepieniężną (formę zakupu po cenach niższych, niż detaliczne lub formę usługi).

W świetle powyższego składki na ubezpieczenia społeczne nie powinny być naliczane od przychodu pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowiącego korzyść materialną wynikającą z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegającą na umożliwianiu pracownikowi skorzystania z artykułów, przedmiotów lub usług jedynie za częściową odpłatnością. Częściowa odpłatność polega w tym przypadku na partycypowaniu pracownika (choćby symbolicznym) w pokryciu kosztów zakupu niektórych artykułów, przedmiotów lub usług. Pracownik uzyska efekt, o którym mowa w przepisie rozporządzenia wówczas, gdy pracodawca dokona zakupu towarów lub udostępni korzystanie z usług po cenie niższej od tej, do której uiszczenia pracownik zobowiązany byłby w przypadku osobistego (uzyskanego w oderwaniu od zatrudnienia) nabycia tychże dóbr.           «

Podsumowując, jeżeli świadczenie na rzecz pracownika wynikające z regulaminu wynagradzania przybiera postać zakupu po cenach niższych niż detaliczne świadczeń pozapłacowych w formie artykułu, przedmiotu lub usługi – oraz nie stanowi ekwiwalentu w formie pieniężnej i stanowi przychód uzyskiwany przez pracownika w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, to zostanie ono wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne na podstawie powołanego wyżej przepisu rozporządzenia.

W praktyce oznacza to, że wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na przedmiotowe ubezpieczenia będzie podlegała wartość różnicy pomiędzy ceną nabycia usługi, a ponoszoną przez pracownika odpłatnością. Jest to równoznaczne z brakiem obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne od ww. wartości.

W tym miejscu należy jednak zauważyć, iż przepis posługuje się sformułowaniem niektórych artykułów, przedmiotów lub usług, każdorazowo istotnym jest więc jednoznaczne ustalenie, o jaki artykuł, przedmiot lub usługę chodzi.

Jednocześnie istotnym jest, iż korzyść musi polegać na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne.

Jednocześnie korzyść pracownika, o której traktuje § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, winna być wymierna (wyliczalna, konkretna) przypisana konkretnemu pracownikowi, a jednocześnie polegać na umożliwieniu pracownikowi zakupu konkretnego artykułu, przedmiotu lub usługi po cenie niższe niż przewidziana dla danego towaru, artykułu czy usługi cena detaliczna.

Przesłanka indywidualnego charakteru korzyści zostanie spełniona gdy każde miejsce parkingowe będzie udostępnione wyłącznie konkretnemu pracownikowi, a nie dowolnej grupie pracowników, którzy zdecydują się na zakup świadczenia parkowania.

Wnioskodawca w przedmiotowym wniosku wskazał, że zapewnia pracownikom korzyść materialną stanowiącą możliwość nabycia świadczeń parkingowych po cenie niższej niż detaliczna. Wnioskodawca podkreślił, że jest to najem konkretnego miejsca parkingowego dla konkretnego pracownika i wyłącznie do jego użytku. Wnioskodawca zaznaczył, że wysokość i zasady dofinansowania są jasno określone w przepisach o wynagradzaniu (regulamin wynagradzania), a wartość dofinansowania do miejsc parkingowych stanowi przychód dla korzystających z nich pracowników.

Reasumując w sytuacji opisanej we wniosku zostały spełnione przesłanki dla uznania, iż wartość udostępnianych pracownikom miejsc parkingowych w części finansowanej przez pracodawcę nie uwzględnia się w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne tych osób.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

źródło: https://bip.zus.pl

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję