Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4-08-2020 r. – 0113-KDWPT.4011.52.2020.3.KK

Jak rozliczać świadczenia na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników? Czy podlega opodatkowaniu dodatek szkoleniowy przyznany na podstawie umowy szkoleniowej i zapisów regulaminu wewnątrzzakładowego?

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 18 czerwca 2020 r., nr 0113-KDWPT.4011.52.2020.1.KK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 19 czerwca 2020 r. (data doręczenia 23 czerwca 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 24 czerwca 2020 r. (data wpływu 30 czerwca 2020 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 25 czerwca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W…Z… L… P… w …. (dalej również jako: ,,Wnioskodawca”), jest samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej. Działa na podstawie ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Wnioskodawca wypłaca psychologom podnoszącym kwalifikacje zawodowe w zakresie specjalizacji w dziedzinie psychologii klinicznej dodatek szkoleniowy w wysokości 300 zł brutto. Zapisy o tym dodatku znajdują się w umowie szkoleniowej zawartej z pracownikiem: (ust. 4 umowy) ,,Po drugim roku nauki Stażysta otrzymywać będzie miesięczny dodatek szkoleniowy w wysokości 300 zł”; ust. 5 umowy) ,,Dodatek szkoleniowy, o którym mowa w ust. 4 przyznawany będzie po podpisaniu przez Stażystę umowy szkoleniowej określającej wzajemne prawa i obowiązki i stanowi świadczenie dodatkowe w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy”, oraz Regulaminie wynagrodzenia: (§ 18 ust. 2) ,,Pracownikom medycznym podnoszącym swoje kwalifikacje zawodowe w zakresie kształcenia podyplomowego za zgodą pracodawcy przyznaje się, z zastrzeżeniem ust. 3 miesięczny dodatek szkoleniowy w wysokości:

1. psychologom uczestniczącym w kształceniu specjalizacyjnym w zakresie psychologii klinicznej, po drugim roku nauki – 300 zł,
2. b) (…).

Dodatek szkoleniowy, o którym mowa w ust. 2 przyznawany jest pracownikom, którzy podpiszą z pracodawcą umowę szkoleniową określającą wzajemne praw i obowiązki i stanowi świadczenie dodatkowe w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Dodatek szkoleniowy oraz dodatek kwotowy ulegają zmniejszeniu za dni nieobecności w pracy z powodu choroby, za które przysługuje wynagrodzenie na zasadach określonych w art. 92 Kodeksu pracy oraz z tytułu zasiłków chorobowych, macierzyńskich i opiekuńczych z ubezpieczenia społecznego. Od powyższego świadczenia pracodawca pobiera podatek dochodowy od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 24 czerwca 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca dodał, że przedmiotowy wniosek dotyczy lat 2016-2019. Wnioskodawcę i stażystów łączy stosunek pracy, a świadczenie, o którym mowa we wniosku było wypłacane w okresie łączącego strony stosunku pracy. W umowach szkoleniowych z pracownikami Wnioskodawca zawarł informację, że przedmiotowy dodatek „stanowi świadczenie dodatkowe w rozumieniu przepisów kodeksu pracy”. Taki zapis wprowadzony został by zgodnie z art. 103⁵ k.p. można było dochodzić zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę z tytułu dodatkowych świadczeń. Zatem, zdaniem Wnioskodawcy świadczenie to raczej ma charakter świadczenia dodatkowego, o którym mowa w art. 103³ k.p. Problem rodzi się z faktu, że generalnie świadczenia dodatkowe mają charakter rzeczowy, a nie pieniężny. Nawet jeżeli pracodawca zwraca pewną kwotę, czyni to w oparciu o przedstawioną fakturę, rachunek, czyli de facto pokrywa świadczenia rzeczowe, np. podręczniki, noclegi, przejazdy. W przytoczonej we wniosku sytuacji kwota 300 zł była wypłacana bez względu na ponoszone przez stażystę ewentualne koszty. Niewątpliwie koszty były, ale Wnioskodawca nie zna ich wysokości, gdyż nie było obowiązku rozliczania uzyskanej przez stażystę kwoty 300 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca słusznie pobiera od dodatku szkoleniowego przyznanego na podstawie umowy szkoleniowej i zapisów regulaminu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, czy też na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub innych przepisów świadczenie to jest wolne od podatku dochodowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, dodatek szkoleniowy wypłacany pracownikom w oparciu o umowę szkoleniową i przepisy regulaminu wynagradzania nie korzysta ze zwolnienia podatkowego. Jest to świadczenie pieniężne wypłacane bez obowiązku rozliczenia go stosownymi fakturami.

W opinii Wnioskodawcy, przedmiotowe świadczenie nie korzysta ze zwolnienia na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli przyjęłoby się odmienne stanowisko, mogłoby dochodzić do obchodzenia prawa podatkowego poprzez wypłacanie różnych, czasem znacznych kwot tytułem „dodatku szkoleniowego” każdej osobie podnoszącej kwalifikacje zawodowe, co skutkowałoby tym, że de facto wypłacane wynagrodzenie korzystałoby niezasadnie ze zwolnienia, np. pracodawca % część środków finansowych wypłacałby stricte jako wynagrodzenie obciążone podatkiem i składką na ubezpieczenie społeczne, a % jako właśnie dodatek szkoleniowy, korzystający ze zwolnień. Oczywiście sytuacja wyglądałaby inaczej, gdyby otrzymywane środki finansowe pracownicy byli zobowiązani przeznaczyć na konkretne wydatki z obowiązkiem ich rozliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku w drodze rozporządzenia.

Ponadto, w art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu − przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu. Zaprezentowana definicja, mająca swoje źródło w orzecznictwie sądów administracyjnych, znajduje odzwierciedlenie w definicji słownikowej omawianego pojęcia, zgodnie z którą „nieodpłatne świadczenie” oznacza wszelkie świadczenia niewymagające opłaty; takie za które się nie płaci, bezpłatne.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei, w myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe, uznać należy, że do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Zatem, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z cytowanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Należy zatem przyjąć, że co do zasady wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy.

Z kolei, stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponadto, w myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z kolei, jak stanowi art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia 14 marca 2017 r., w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Zgodnie natomiast z art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 marca 2017 r. i obejmującym zeznania od 2016 r., w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Ponadto, w myśl art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r., płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Następnie, w myśl art. 39 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 sierpnia 2019 r., płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Z powyższego wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia, jest aby świadczenie to zostało przyznane pracownikowi, zgodnie z odrębnymi przepisami. Do odrębnych przepisów należy zaliczyć m.in. ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, z późn. zm.), która w art. 103¹-103⁶ reguluje kwestie dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników.

Jak wynika z wyjaśnienia Ministra Pracy i Polityki Społecznej (wyjaśnienie dostępne na stronie tegoż Ministerstwa), podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu Kodeksu pracy oznacza zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Takie rozumienie podnoszenia kwalifikacji zawodowych współgra z innymi przepisami Kodeksu pracy, zgodnie z którymi kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku są ustalane w przepisach wewnątrzzakładowych (np. w układzie zbiorowym pracy) lub w przepisach szczególnych. Przepisy te wskazują zatem, jakich kwalifikacji pracodawca może oczekiwać od pracowników przy wykonywaniu pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Zatem, przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach pracy aktualnie wykonywanej przez pracownika, ale również będą mogły mieć zastosowanie w przypadku, gdy planowany jest awans pracownika lub też pracodawca zamierza zaproponować mu inne warunki pracy, np. pracę na innym stanowisku, ze względu na zmianę profilu działalności firmy.

W myśl art. 17 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Zgodnie z art. 103¹ § 1 Kodeksu pracy, przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Przez kwalifikacje zawodowe pracowników należy rozumieć kwalifikacje wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Za kwalifikacje zawodowe uważa się wszelką wiedzę niezbędną do wykonywania przez pracownika pracy i pełnionych obowiązków.

Regulacje zawarte w art. 103¹-103⁶ Kodeksu pracy, różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik:

• podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, bądź

• zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy.

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto, pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 103³ Kodeksu pracy), które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, należy zaznaczyć, że pracodawca zawiera – na piśmie – z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Postanowienia umowy nie mogą być jednak mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy (art. 103⁴ § 1 i § 2 Kodeksu pracy). Pracodawca nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 103⁴ § 3 Kodeksu pracy).

Użyty w art. 103³ Kodeksu pracy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim rodzaje świadczeń stanowią katalog otwarty. Nie ma zatem przeszkód, aby do świadczeń, które pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe zaliczyć również inne, nie wymienione wprost w tym przepisie. Należy przy tym pamiętać, że za każdym razem przyznane pracownikowi świadczenia muszą pozostawać w związku z procesem podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej. Działa na podstawie ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Wnioskodawca wypłaca psychologom podnoszącym kwalifikacje zawodowe w zakresie specjalizacji w dziedzinie psychologii klinicznej dodatek szkoleniowy. Przedmiotowy dodatek szkoleniowy przyznawany jest pracownikom, którzy podpiszą z pracodawcą umowę szkoleniową określającą wzajemne praw i obowiązki i stanowi świadczenie dodatkowe w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Zdaniem Wnioskodawcy świadczenie to raczej ma charakter świadczenia dodatkowego, o którym mowa w art. 103³ k.p. Dodatek szkoleniowy oraz dodatek kwotowy ulegają zmniejszeniu za dni nieobecności w pracy z powodu choroby oraz z tytułu zasiłków chorobowych, macierzyńskich i opiekuńczych z ubezpieczenia społecznego. Od powyższego świadczenia pracodawca pobiera podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawcę i stażystów łączy stosunek pracy, a świadczenie, o którym mowa we wniosku było wypłacane w okresie łączącego strony stosunku pracy. W umowach szkoleniowych z pracownikami Wnioskodawca zawarł informację, że przedmiotowy dodatek „stanowi świadczenie dodatkowe w rozumieniu przepisów kodeksu pracy”. W przytoczonej we wniosku sytuacji kwota dodatkowego świadczenia była wypłacana bez względu na ponoszone przez stażystę ewentualne koszty. Niewątpliwie koszty były, ale Wnioskodawca nie zna ich wysokości, gdyż nie było obowiązku rozliczania uzyskanej przez stażystę kwoty ww. kwoty.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że dodatkowe świadczenie (dodatek szkoleniowy) wypłacane przez Wnioskodawcę (pracodawcę) – zgodnie z przepisami Kodeksu pracy – na podniesienie kwalifikacji zawodowych pracowników, stanowi przychód tych pracowników, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolniony jednakże z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 tej ustawy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie był zobowiązany do pobrania i odprowadzenia od wypłaconego świadczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję