Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30-06-2020 r. – 0114-KDIP3-2.4011.120.2020.4.JK3

Czy sfinansowanie pracownikowi w całości lub w części biletów miesięcznych komunikacji miejskiej stanowi przychód? Co powinien zrobić płatnik, gdy nie ma faktycznej możliwości pobrania zaliczki na podatek z dochodu pracownika?

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 27 kwietnia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.120.2020.1.JK3 (data nadania 27 kwietnia 2020 r., data doręczenia 29 kwietnia 2020 r.) oraz pismem z dnia 8 czerwca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.120.2020.3.JK3 (data nadania 9 czerwca 2020 r., data doręczenia 15 czerwca 2020 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 17 czerwca 2020 r. (data nadania 18 czerwca 2020 r., data wpływu 23 czerwca 2020 r.) uzupełniono powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca rozważa podjęcie decyzji o zakupie, bądź dofinansowaniu do biletów miesięcznych dla swoich pracowników.

Miałoby to się odbywać w taki sposób, że Wnioskodawca zakupi karty miejskie i na podstawie otrzymanej faktury ureguluje płatność. Karty miejskie przekaże pracownikom. Będą to karty imienne, na których znajdzie się już naładowany bilet, a kolejne bilety będą ładowane we własnym zakresie przez pracownika.

W przypadku podjęcia decyzji, że karty będą częściowo finansowane przez pracodawcę, kwota ponoszona przez pracownika będzie potrącana z jego wynagrodzenia.

W ocenie Wnioskodawcy niezależnie od tego, czy Wnioskodawca sfinansuje całość/część kosztów, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dniem otrzymania i następnie naładowania karty miejskiej powstanie przychód pracownika, w wysokości kwoty sfinansowanych biletów przez pracodawcę.

Zakup biletów lub ich częściowe dofinansowanie będzie przychodem pracownika, gdyż zgodnie z przywołanym przepisem ustawy, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że na podstawie umowy sprzedaży zawartej pomiędzy Wnioskodawcą, reprezentowanym przez dyrektora (dalej: „kupujący”) a miastem w imieniu i na rzecz którego działa zarząd transportu miejskiego (dalej: „sprzedawca”), kupujący złoży zamówienie, na podstawie którego sprzedawca wyrobi karty miejskie dla pracowników kupującego, zgodnie z uzgodnionym przez strony wzorem nadruku.

Sprzedawca przekaże kupującemu wykaz kart z numerami przypisanymi do konkretnych pracowników kupującego, wyrobione karty z naładowanymi biletami oraz wystawioną na dane kupującego fakturę zbiorczą.

Kolejne bilety będą kodowane w punktach obsługi pasażerów zarządu transportu miejskiego we własnym zakresie przez pracowników kupującego.

W przypadku wydania nowych kart lista biletów będzie na bieżąco aktualizowana przez kupującego.

Faktury za zakupione bilety będą wystawiane przez sprzedawcę na podstawie raportu zakodowanych kart.

Zgodnie z powyższym założeniem, umowę ze sprzedawcą zawrze Wnioskodawca, reprezentowany przez dyrektora. Wnioskodawca będzie tym samym widniał na fakturze jako nabywca.

W przypadku częściowego dofinansowania przez pracodawcę zakupionych przez pracowników we własnym zakresie biletów, pracodawca podejmie decyzję co do wysokości dofinansowania. W takim przypadku pracownik złoży w siedzibie pracodawcy wniosek o dofinansowanie, wraz z oświadczeniem o wyrażeniu zgody na potrącenie z wynagrodzenia. Wówczas kwota wydatku, jaki poniesie pracownik będzie potrącana z jego wynagrodzenia, co też znajdzie uregulowanie w wydanym przez pracodawcę zarządzeniu. Znajdzie również uregulowanie w obowiązującym w siedzibie pracodawcy regulaminie pracy.

Pracownicy będą korzystali z biletów wyłącznie w celach prywatnych. Będą one służyły wyłącznie w celu dojazdów pracownika do i z siedziby pracodawcy.

Na chwilę obecną pracownicy nie wyrażali zgody na korzystanie z karty komunikacji miejskiej dla celów prywatnych. Wykorzystywanie biletów będzie następowało wyłącznie dla celów prywatnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sfinansowanie w całości lub w części biletów miesięcznych naładowanych na kartach miejskich stanowi przychód pracownika?
2. Czy pracodawca ma obowiązek dokonywania wpłat zaliczki na podatek dochodowy od powyższego świadczenia, jeśli z powodów od niego niezależnych nie był w stanie wcześniej pobrać kwoty zaliczki z wynagrodzenia pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy, niezależnie od tego czy pracodawca sfinansuje całość czy tylko część wartości miesięcznych biletów (naładowanych na kartach miejskich) będzie to przychód pracownika niepodlegający zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, z dniem otrzymania przez pracownika naładowanej karty lub kolejnego naładowania przez pracownika karty miejskiej, powstanie przychód, w wysokości kwoty sfinansowanych przez pracodawcę biletów. Ponadto pracodawca powinien pokryć kwotę zaliczki na podatek dochodowy z własnych środków, niezależnie od faktu, czy możliwe było potrącenie z wynagrodzenia pracownika. Nie wyklucza to możliwości dochodzenia przez pracodawcę zwrotu tej kwoty od pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w zakresie powstania przychodu po stronie pracownika w związku ze sfinansowaniem pracownikowi w całości lub w części biletów miesięcznych naładowanych na kratach miejskich,
• nieprawidłowe – w zakresie obowiązku dokonywania wpłat zaliczki na podatek dochodowy od świadczenia, jeśli płatnik z powodów od niego niezależnych nie był w stanie wcześniej pobrać kwoty zaliczki z wynagrodzenia pracownika.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie zatem z literalnym brzmieniem ww. artykułu przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy.

Z kolei, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.: obliczenie, pobranie, wpłacenie podatku, zaliczki. Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11). Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych (art. 39 ust. 1 ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia” zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

W konsekwencji, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zatem, przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Ponadto, cytując za Trybunałem Konstytucyjnym uzasadnienie ww. wyroku: „Świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu – wymagany realny charakter świadczenia. Tę różnicę sformułowań szczególnie akcentuje także wnioskodawca. Zakresy znaczeniowe pojęć „postawione do dyspozycji” i „otrzymane”, którymi operuje ustawodawca definiując przychód w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., nie pokrywają się. Przychód stanowią otrzymane lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne. Wartości świadczeń w naturze są przychodem tylko wtedy, gdy są „otrzymane”, a nie – jak ma to miejsce w odniesieniu do pieniędzy i wartości pieniężnych – również postawione do dyspozycji podatnika. Ustawa nie zna bowiem takiego pojęcia jak postawienie świadczeń w naturze do dyspozycji podatnika (zob. Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, J. Marciniuk (red.), Warszawa 2012, s. 122).”

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca rozważa podjęcie decyzji o zakupie, bądź dofinansowaniu do biletów miesięcznych dla swoich pracowników.

Miałoby to się odbywać w taki sposób, że Wnioskodawca zakupi karty miejskie i na podstawie otrzymanej faktury ureguluje płatność. Karty miejskie przekaże pracownikom. Będą to karty imienne, na których znajdzie się już naładowany bilet, a kolejne bilety będą ładowane we własnym zakresie przez pracownika. W przypadku podjęcia decyzji, że karty będą częściowo finansowane przez pracodawcę, kwota ponoszona przez pracownika będzie potrącana z jego wynagrodzenia.

Na podstawie umowy sprzedaży zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a miastem, w imieniu i na rzecz którego działa zarząd transportu miejskiego, kupujący złoży zamówienie, na podstawie którego sprzedawca wyrobi karty miejskie dla pracowników kupującego, zgodnie z uzgodnionym przez strony wzorem nadruku.

Sprzedawca przekaże kupującemu wykaz kart z numerami przypisanymi do konkretnych pracowników kupującego, wyrobione karty z naładowanymi biletami oraz wystawioną na dane kupującego fakturę zbiorczą. Kolejne bilety będą kodowane w punktach obsługi pasażerów zarządu transportu miejskiego we własnym zakresie przez pracowników kupującego.

W przypadku wydania nowych kart lista biletów będzie na bieżąco aktualizowana przez kupującego. Faktury za zakupione bilety będą wystawiane przez sprzedawcę na podstawie raportu zakodowanych kart.

Zgodnie z powyższym założeniem, umowę ze sprzedawcą zawrze Wnioskodawca. Wnioskodawca będzie tym samym widniał na fakturze jako nabywca. W przypadku częściowego dofinansowania przez pracodawcę zakupionych przez pracowników we własnym zakresie biletów, pracodawca podejmie decyzję co do wysokości dofinansowania. W takim przypadku pracownik złoży w siedzibie pracodawcy wniosek o dofinansowanie, wraz z oświadczeniem o wyrażeniu zgody na potrącenie z wynagrodzenia. Wówczas kwota wydatku, jaki poniesie pracownik będzie potrącana z jego wynagrodzenia, co też znajdzie uregulowanie w wydanym przez pracodawcę zarządzeniu. Znajdzie również uregulowanie w obowiązującym w siedzibie pracodawcy regulaminie pracy. Pracownicy będą korzystali z biletów wyłącznie w celach prywatnych. Będą one służyły wyłącznie w celu dojazdów pracownika do i z siedziby pracodawcy. Na chwilę obecną pracownicy nie wyrażali zgody na korzystanie z karty komunikacji miejskiej dla celów prywatnych. Wykorzystywanie biletów będzie następowało wyłącznie dla celów prywatnych.

W związku z powyższym, przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny, uznać należy, że finansowanie w całości lub części przez pracodawcę biletów miesięcznych naładowanych na kartach miejskich, które będą wykorzystywane przez pracowników w celach prywatnych, jest świadczeniem poniesionym w interesie pracownika, bo to Jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść.

Uznać należy, że przyjęcie przez pracownika biletów i wykorzystywanie ich do celów prywatnych (dojazd pracownika do i z siedziby pracodawcy) oznacza, że pracownik będzie korzystał z nich w sposób dobrowolny. Pracodawca przekazuje karty imienne, zatem jest możliwa identyfikacja – przypisanie świadczenia indywidualnemu pracownikowi.

Tym samym spełniony jest warunek dobrowolności świadczeń oraz jego udzielenia w interesie pracownika. Jednocześnie ww. korzyść jest przypisana indywidualnie do pracownika.

W konsekwencji, w sytuacji, gdy pracodawca − mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa pracy − zapewni pracownikowi bilet miesięczny, którego wykorzystywanie będzie następowało wyłącznie dla celów prywatnych, będzie on służył w celu dojazdów pracownika do i z siedziby pracodawcy, to wartość tego świadczenia stanowi dla pracownika przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1, w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku mamy bowiem do czynienia ze świadczeniem, którego otrzymanie nie jest wynikiem zaistnienia zdarzenia o charakterze nietypowym lub okazjonalnym, lecz jest związane z wykonywaniem zadań służbowych w siedzibie pracodawcy, miejscu przyjętym i zaakceptowanym przez pracownika. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku tego świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść przedmiotowy wydatek.

Zatem przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku na dojazd, jaki musiałby ponieść dla wykonania obowiązków służbowych zgodnie z postanowieniami umowy, którą zawarł z pracodawcą.

Odnosząc się do sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego, w której pracownicy Wnioskodawcy wykorzystywać będą otrzymany bilet komunikacji miejskiej do celów prywatnych, stwierdzić należy, że istnieje możliwość zindywidualizowania świadczenia i przypisania go do konkretnego pracownika. Ustalenie przez Wnioskodawcę kosztów odbytych przejazdów prywatnych jest możliwe, bowiem wykorzystywanie biletów będzie następowało wyłącznie dla celów prywatnych. Zatem, w przypadku wykorzystywania przez pracownika imiennego biletu komunikacji miejskiej do celów prywatnych, po stronie pracownika powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, z uwagi na możliwość jednoznacznego określenia przychodu przypadającego na konkretnego pracownika.

Zakup biletów za pracownika lub ich częściowe dofinansowanie, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do przychodów pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy zgodnie z przepisami art. 31 ww. ustawy.

Tut. Organ zauważa, że z powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że płatnik od dokonywanych świadczeń ze stosunku pracy jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy. Nie wynika natomiast, aby płatnik, który nie ma faktycznych możliwości pobrania tej zaliczki, był zobowiązany zapłacić zaliczkę z własnych środków, a następnie dochodzić jej zwrotu od pracownika. Takie zobowiązanie nie wynika także z innych przepisów ustawy. Przepisy ustawy nie obligują również pracownika do wpłacenia stosownej zaliczki na podatek swojemu pracodawcy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca nie miał obowiązku wpłacać zaliczki na podatek dochodowy od przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy nie miał faktycznej możliwości pobrania tej zaliczki z dochodu pracownika. Brak jest bowiem w takim przypadku podstaw prawnych do jej poboru. Skoro brak jest podstaw prawnych do pobrania zaliczki na podatek dochodowy, brak jest również (biorąc pod uwagę treść art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) podstaw do jej odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego. Płatnik nie jest zobowiązany regulować należnej z tego tytułu zaliczki z własnych środków. Jednakże w takim przypadku na pracodawcy będzie spoczywał obowiązek wykazania w informacji PIT-11 przychodu pracownika z tytułu ww. nieodpłatnego świadczenia, bez wskazywania należnej zaliczki od tego świadczenia. Pracownik z kolei będzie zobowiązany uwzględnić go w rocznym zeznaniu podatkowym składanym do urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym roku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję