Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21-05-2020 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.344.2020.1.AC

Czy podlega opodatkowaniu zwrot na rzecz pracownika kosztów opłat parkingowych poniesionych w związku z wykonywaniem pracy, dokonywany w okresie stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii wirusa COVID-19?

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikom kosztów opłat parkingowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada osobowość prawną. Zatrudnia pracowników i pełni rolę płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Siedziba i jednocześnie główna jednostka organizacyjna mieści się w X. Ponadto, Wnioskodawca posiada oddziały okręgowe na terenie wszystkich miast wojewódzkich.

Ustawą z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374; dalej: „ustawa COVID-19”) wprowadzono szczególne rozwiązania prawne w związku z zakażeniami i chorobą zakaźną wywołaną wirusem SARS-CoV-2. Następnie, rozporządzeniem z dnia 13 marca 2020 r. (Dz. U. z 2020 r., poz. 433) Minister Zdrowia ogłosił na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, w okresie od dnia 14 marca 2020 r. do odwołania, stan zagrożenia epidemicznego oraz wprowadził m.in. ograniczenia określonego sposobu przemieszczania się oraz ograniczenia funkcjonowania określonych instytucji lub zakładów pracy. Dalsze tego typu ograniczenia wprowadzone zostały mocą rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r., poz. 491) – stan ten obowiązuje od dnia 20 marca 2020 r. do odwołania. Ponadto, z powodu zagrożenia wirusem SARS-CoV-2 przedstawiciele rządu i zawodów medycznych wystosowali apele o pozostanie w domach i ograniczenie kontaktów, które mogą sprzyjać rozprzestrzenianiu się zagrożenia. Powszechnym działaniem w poszczególnych krajach objętych zagrożeniem wirusem SARS-CoV-2 jest również zalecanie ograniczenia korzystania z transportu publicznego lub wprowadzanie ograniczeń w funkcjonowaniu tych usług publicznych, np. poprzez zmniejszenie częstotliwości połączeń.

Zgodnie z art. 3 ustawy COVID-19, w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić pracownikowi wykonywanie, przez czas oznaczony, pracy określonej w umowie o pracę, poza miejscem jej stałego wykonywania (praca zdalna).

Wnioskodawca, w trosce o zdrowie publiczne oraz własnych pracowników, na podstawie cytowanego przepisu polecił okresowo większości swoich pracowników pracę poza miejscem jej stałego wykonywania, tj. pracę zdalną.

Powyższą zasadą nie zostali objęci pracownicy, których obecność w miejscu pracy jest niezbędna do zapewnienia ciągłości realizacji zadań Wnioskodawcy lub których zadania nie mogą być wykonywane w trybie pracy zdalnej (dalej: „Pracownicy”).

Stosując się do publikowanych na bieżąco komunikatów i zaleceń organów rządowych i samorządowych odnośnie ograniczenia korzystania z komunikacji publicznej, Wnioskodawca zalecił Pracownikom przyjazd do miejsca pracy, w miarę możliwości, samochodami prywatnymi. Część samorządów, w związku z obecną sytuacją, zrezygnowało z pobierania opłat parkingowych. W oddziałach okręgowych Wnioskodawcy położonych na terenach, gdzie zostało tymczasowo zawieszone pobieranie opłat parkingowych Pracownicy korzystają zatem bezpłatnie z miejsc parkingowych. Natomiast w innych lokalizacjach, w szczególności na terenie X, obowiązani są do ponoszenia opłat.

Ze względu na zaistniały stan zagrożenia epidemicznego a następnie stan epidemii oraz przedsięwzięte w związku z tym środki ostrożności, w celu uchronienia Pracowników przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienia ciągłości pracy oraz z uwagi na fakt, że liczba własnych miejsc parkingowych Wnioskodawcy nie jest wystarczająca dla wszystkich Pracowników, Wnioskodawca wprowadził tymczasowo, do odwołania, możliwość korzystania z płatnych parkingów miejskich lub komercyjnych z jednoczesną zasadą zwrotu Pracownikom poniesionych z tego tytułu kosztów. Wnioskodawca wprowadził zatem dla tych Pracowników, którzy nie mogą korzystać z parkingów własnych Wnioskodawcy oraz pracują w miejscowościach, w których nie zostało tymczasowo zawieszone pobieranie opłat parkingowych, zwrot ponoszonych kosztów opłat parkingowych, uiszczanych w związku z pozostawieniem samochodu prywatnego w strefie płatnego parkowania na czas wykonywania pracy. Zwrot kosztów będzie następował na podstawie przedłożonych biletów parkingowych lub innych dowodów płatności, w tym ewentualnych oświadczeń, mających zastosowanie w przypadku wykorzystywania do dokonywania opłat za parkowanie aplikacji mobilnych. Wymagana, w celu uzyskania uprawnienia do otrzymania zwrotu, dokumentacja zawierać będzie numer rejestracyjny pojazdu, datę, czas postoju, lokalizację i kwotę opłaty. W ocenie Wnioskodawcy, powyższe dowody będą wystarczające do uzasadnionej realizacji ściśle określonego zwrotu ponoszonych przez Pracowników kosztów, które mają na celu realizację pracy zgodnie z aktualnymi zaleceniami pracodawcy, przy jednoczesnym zachowaniu dbałości o zdrowie Pracowników. Powyższą dokumentację Wnioskodawca uznaje za wystarczającą do ustalenia kwoty zwrotu oraz zasadności jego poniesienia.

Przyjęte przez Wnioskodawcę rozwiązanie wspiera obowiązujące działania, mające na celu przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu się zakażeń oraz prowadzi do zniesienia dodatkowych kosztów pracy po stronie Pracowników. Jednocześnie zwrot tych kosztów dla Pracowników zatrudnionych w lokalizacjach objętych opłatami parkingowymi zrównuje ich sytuację finansową z Pracownikami zatrudnionymi w lokalizacjach, w których samorządy wprowadziły tymczasowe zawieszenie opłat parkingowych oraz z pozostałymi pracownikami, którym przydzielono pracę zdalną. Przedstawione rozwiązanie, polegające na tymczasowym wprowadzeniu zasady zwrotu kosztów parkowania w związku z wykonywaniem przez Pracowników pracy w siedzibie Centrali lub oddziałów okręgowych, ma na celu uchronienie Pracowników przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienie ciągłości pracy, tym samym pozostaje w ścisłym interesie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wprowadził bezzwłocznie powyższe rozwiązanie reagując na bieżącą sytuację stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii. Pierwsze zwroty opłat parkingowych Pracownikom nastąpią przy najbliższej wypłacie wynagrodzenia.

W związku z wprowadzeniem opisanego powyżej rozwiązania Wnioskodawca powziął wątpliwości odnośnie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.; dalej: „ustawa o PIT”) w zakresie swoich obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych względem zwrotu kosztów opłat parkingowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, zobowiązany jest do rozpoznania opisanych w stanie faktycznym zwrotów Pracownikom kosztów opłat parkingowych, które są ponoszone przez nich w związku z wykonywaniem pracy, dokonywanych w okresie stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii do czasu odwołania, jako przychodów do opodatkowania oraz do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym zwroty Pracownikom kosztów opłat parkingowych, które są ponoszone przez nich w związku z wykonywaniem pracy, dokonywane w okresie stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii do czasu odwołania, nie stanowią przychodu podatkowego Pracowników i na Wnioskodawcy nie będą spoczywały obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, Wnioskodawca jest obowiązany, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, do obliczania i poboru w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób, które uzyskują przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy lub zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez Wnioskodawcę. W tym celu Wnioskodawca ustala pracownikom wysokość ich przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy o PIT nie definiują pojęcia nieodpłatnego świadczenia. W orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtowała się powszechnie stosowana definicja tego pojęcia, zgodnie z którą pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie ustawy o PIT obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym oraz zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku, mające wyraźny finansowy wymiar. Istotą nieodpłatnego świadczenia jest więc brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia jego pasywów kosztem drugiej strony.

W przedstawionym stanie faktycznym, nieodpłatne świadczenie zapewniane przez Wnioskodawcę Pracownikom ma formę zwrotu kosztów opłat parkingowych. Jednak intencją Wnioskodawcy nie jest powiększenie aktywów finansowych Pracowników, lecz wyłącznie zapewnienie Pracownikom dostępności miejsc parkingowych na potrzeby wykonywania na rzecz Wnioskodawcy pracy, która nie może być realizowana w formie zdalnej, w celu zagwarantowania jej ciągłości. Uiszczenie opłaty parkingowej przez Pracownika posiadającego zapewnienie Wnioskodawcy o docelowym sfinansowaniu tego wydatku przez Wnioskodawcę jest faktycznie skorzystaniem z nieodpłatnego świadczenia udostępnionego przez zakład pracy. Zatem definicja i zasady dotyczące analizy skutków podatkowych na gruncie ustawy o PIT nieodpłatnego świadczenia w kontekście rozpoznania przychodów podatkowych powinny mieć zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym do zwrotu kosztów opłat parkingowych.

Konsekwentnie, dokonując oceny czy dane nieodpłatne świadczenie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego, należy również kierować się kluczowym w tym zakresie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane nieodpłatne świadczenia, które:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
2. po drugie, zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy powyższe kryteria powinny być spełnione łącznie.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód podatkowy tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w sytuacji braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik samodzielnie musiałby ponieść określony wydatek.

W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny, czy świadczenie leży w interesie pracownika istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny (kwantyfikowalny) w jego majątku. Natomiast w przypadku świadczeń leżących w interesie pracodawcy, według wyjaśnień Trybunału Konstytucyjnego, chodzi głównie o takie świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy, służą jej organizacji i – generalnie – umożliwiają prawidłowe wykonanie pracy. Korzyść ze świadczeń spełnianych na rzecz pracownika nie jest przez niego wynoszona na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu będącego przedmiotem opodatkowania.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

W świetle powyższego, niespełnienie przynajmniej jednego z ww. trzech warunków sformułowanych przez Trybunał Konstytucyjny w przytoczonym orzeczeniu oznacza, że dane świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika nie jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Analizując przedstawiony stan faktyczny na podstawie wskazanych przepisów ustawy o PIT, w oparciu o przytoczone wskazówki interpretacyjne, wynikające z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2017 r., sygn. akt K 7/13, mającego charakter wyroku interpretacyjnego, a więc wskazującego zgodny z Konstytucją RP sposób wykładni przepisów ustawy o PIT, należy przede wszystkim podkreślić, że Wnioskodawca wprowadził szczególne rozwiązanie w związku z sytuacją stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii, które w różny sposób obowiązują wszystkich pracowników.

Mając na względzie kryteria sformułowane przez Trybunał Konstytucyjny, w ocenie Wnioskodawcy, nie są spełnione kryteria pierwsze i drugie.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy, które zostały wprowadzone w związku z zagrożeniem epidemicznym oraz epidemią, Wnioskodawca przyjął rozwiązania, zgodnie z którymi część pracowników została zobowiązana do pracy zdalnej, podczas gdy pozostała część pracowników (Pracownicy) ma obowiązek kontynuować pracę w miejscu pracy. Pracownikom tym Wnioskodawca zalecił dojazd do pracy samochodami prywatnymi, w celu uchronienia ich przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienia ciągłości pracy. Pracownicy zobligowani zostali więc do korzystania z płatnych miejsc parkingowych, zatem nie można mówić o dobrowolności przyjęcia świadczenia z tego tytułu. Jednocześnie, nie była wymagana w żaden sposób przez Wnioskodawcę zgoda Pracowników na pracę w miejscu pracy zamiast pracy zdalnej. Stąd, w ocenie Wnioskodawcy, świadczenie w postaci zwrotu kosztów opłat parkingowych nie jest z punktu widzenia Pracowników i Wnioskodawcy dobrowolne, a konieczność korzystania w okresie stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii z płatnych miejsc parkingowych nie wymagała ich zgody.

W odniesieniu do kryterium drugiego, Wnioskodawca stwierdza, że pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy (art. 15 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, Dz. U. z 2019 r., poz. 1040, z późn. zm.). W okresie sytuacji stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii zasadę tę, która powszechnie ma zastosowanie do miejsca pracy, należy rozszerzyć również, zdaniem Wnioskodawcy, w miarę możliwości pracodawcy, do zapewnienia bezpiecznej formy realizacji drogi do pracy. Ma to na celu zabezpieczenie samego pracownika w drodze do pracy, jak również zabezpieczenia miejsca pracy przed rozprzestrzenianiem się zagrożenia wynikającego z rozprzestrzeniania się wirusa SARS-CoV-2, co zapewnia realizację celów ustawy COVID-19. Stąd, w ocenie Wnioskodawcy, przyjęte rozwiązanie mające na celu skłonienie pracowników nieobjętych pracą zdalną (Pracowników), do przemieszczania się w drodze do pracy samochodem prywatnym leży w ścisłym interesie Wnioskodawcy. Pracownicy zmuszeni są do ponoszenia opłat parkingowych, co następuje w wykonaniu uzasadnionych obecną sytuacją poleceń pracodawcy. Biorąc pod uwagę zakres zadań Wnioskodawcy, ich wagę dla interesu publicznego oraz bezwzględną konieczność zapewnienia ciągłości ich realizacji, przedmiotowe świadczenie na rzecz Pracowników leży w interesie Wnioskodawcy. Pracownicy korzystają z opisanych w stanie faktycznym świadczeń wyłącznie w ścisłym związku z wykonywaną pracą. Spełnianie wskazanych świadczeń na rzecz Pracowników leży zatem przede wszystkim w interesie Wnioskodawcy, który bez poniesienia wydatków, uzasadnionych aktualną sytuacją faktyczną i prawną, nie mógłby zorganizować bezpiecznego miejsca pracy i zapewnić ciągłości realizacji zadań. Dlatego też po stronie Pracowników nie powstaje osobiste przysporzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Należy zatem uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do powstania przychodu po stronie Pracowników w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT oraz na Wnioskodawcy nie spoczywają z tego tytułu obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ust. 1 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w trosce o zdrowie publiczne oraz własnych pracowników, na podstawie art. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374) polecił okresowo większości swoich pracowników pracę poza miejscem jej stałego wykonywania, tj. pracę zdalną. Powyższą zasadą nie zostali objęci pracownicy, których obecność w miejscu pracy jest niezbędna do zapewnienia ciągłości realizacji zadań Wnioskodawcy lub których zadania nie mogą być wykonywane w trybie pracy zdalnej. Stosując się do publikowanych na bieżąco komunikatów i zaleceń organów rządowych i samorządowych odnośnie ograniczenia korzystania z komunikacji publicznej, Wnioskodawca zalecił Pracownikom przyjazd do miejsca pracy, w miarę możliwości, samochodami prywatnymi. Część samorządów, w związku z obecną sytuacją, zrezygnowało z pobierania opłat parkingowych. W oddziałach okręgowych Wnioskodawcy położonych na terenach, gdzie zostało tymczasowo zawieszone pobieranie opłat parkingowych Pracownicy korzystają zatem bezpłatnie z miejsc parkingowych. Natomiast w innych lokalizacjach, w szczególności na terenie X, obowiązani są do ponoszenia opłat. Ze względu na zaistniały stan zagrożenia epidemicznego a następnie stan epidemii oraz przedsięwzięte w związku z tym środki ostrożności, w celu uchronienia Pracowników przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienia ciągłości pracy oraz z uwagi na fakt, że liczba własnych miejsc parkingowych Wnioskodawcy nie jest wystarczająca dla wszystkich Pracowników, Wnioskodawca wprowadził tymczasowo, do odwołania, możliwość korzystania z płatnych parkingów miejskich lub komercyjnych z jednoczesną zasadą zwrotu Pracownikom poniesionych z tego tytułu kosztów. Wnioskodawca wprowadził zatem dla tych Pracowników, którzy nie mogą korzystać z parkingów własnych Wnioskodawcy oraz pracują w miejscowościach, w których nie zostało tymczasowo zawieszone pobieranie opłat parkingowych, zwrot ponoszonych kosztów opłat parkingowych, uiszczanych w związku z pozostawieniem samochodu prywatnego w strefie płatnego parkowania na czas wykonywania pracy. Zwrot kosztów będzie następował na podstawie przedłożonych biletów parkingowych lub innych dowodów płatności, w tym ewentualnych oświadczeń, mających zastosowanie w przypadku wykorzystywania do dokonywania opłat za parkowanie aplikacji mobilnych. Wymagana, w celu uzyskania uprawnienia do otrzymania zwrotu, dokumentacja zawierać będzie numer rejestracyjny pojazdu, datę, czas postoju, lokalizację i kwotę opłaty. W ocenie Wnioskodawcy, powyższe dowody będą wystarczające do uzasadnionej realizacji ściśle określonego zwrotu ponoszonych przez Pracowników kosztów, które mają na celu realizację pracy zgodnie z aktualnymi zaleceniami pracodawcy, przy jednoczesnym zachowaniu dbałości o zdrowie Pracowników. Powyższą dokumentację Wnioskodawca uznaje za wystarczającą do ustalenia kwoty zwrotu oraz zasadności jego poniesienia.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych, należy uznać, że zwrot pracownikom poniesionych uprzednio przez nich wydatków związanych z koniecznością dojazdu do pracy samochodem prywatnym stanowi świadczenie pieniężne, które co do zasady stanowi przychód ze stosunku pracy, nie zaś nieodpłatne świadczenie. Za przychód ze stosunku pracy należy uznać każde świadczenie pracodawcy, które otrzymuje pracownik w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Jednakże w odniesieniu do omawianej sprawy, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, z uwagi na szczególne okoliczności, które towarzysza stanowi faktycznemu opisanemu przez Wnioskodawcę (stan epidemii i związane z nim obostrzenia w funkcjonowaniu urzędów i przedsiębiorstw) może być brany pod uwagę w kontekście świadczeń oferowanych przez Wnioskodawcę.

W świetle ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (tzn. skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).

Przede wszystkim należy mieć na uwadze stan pandemii. Pracodawcy i pracobiorcy znajdują się w szczególnej sytuacji. Jeżeli zwrot wydatków za parkowanie miał zachęcić pracowników do stawiennictwa w pracy i zapewnienia mocy przerobowych firmy, to wydatki te należy potraktować, jako niestanowiące przychodu, bowiem poniesione są w interesie pracodawcy.

Nie budzi wątpliwości, że wprowadzone przez Wnioskodawcę szczególne rozwiązania mające na celu przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu się zakażeń oraz prowadzące do zniesienia dodatkowych kosztów pracy po stronie Pracowników, którzy nie mogą pracy wykonywać zdalnie wymuszone zostały szczególną sytuacją panującą w Polsce i na świecie.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że mając na względzie kryteria sformułowane przez Trybunał Konstytucyjny, nie są spełnione kryteria pierwsze i drugie.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy, które zostały wprowadzone w związku z zagrożeniem epidemicznym oraz epidemią, Wnioskodawca przyjął rozwiązania, zgodnie z którymi część pracowników została zobowiązana do pracy zdalnej, podczas gdy pozostała część pracowników ma obowiązek kontynuować pracę w miejscu pracy. Pracownikom tym Wnioskodawca zalecił dojazd do pracy samochodami prywatnymi, w celu uchronienia ich przed zarażeniem wirusem SARS-CoV-2 oraz zapewnienia ciągłości pracy. Pracownicy zobligowani zostali więc do korzystania z płatnych miejsc parkingowych, zatem nie można mówić o dobrowolności przyjęcia świadczenia z tego tytułu.

W odniesieniu do drugiego kryterium, również należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że przyjęte rozwiązanie mające na celu skłonienie pracowników nieobjętych pracą zdalną, do przemieszczania się w drodze do pracy samochodem prywatnym leży w ścisłym interesie Wnioskodawcy. Pracownicy zmuszeni są do ponoszenia opłat parkingowych, co następuje w wykonaniu uzasadnionych obecną sytuacją poleceń pracodawcy. Biorąc pod uwagę zakres zadań Wnioskodawcy, ich wagę dla interesu publicznego oraz bezwzględną konieczność zapewnienia ciągłości ich realizacji, przedmiotowe świadczenie na rzecz Pracowników leży w interesie Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne oraz stan faktyczny opisany we wniosku uznać należy, że zwroty Pracownikom kosztów opłat parkingowych, które są ponoszone przez nich w związku z wykonywaniem pracy, dokonywane w okresie stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii do czasu odwołania, nie stanowią przychodu podatkowego Pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i na Wnioskodawcy nie będą spoczywały obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu, o których mowa w art. 31 ww. ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję