Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16-04-2019 r. – 0112-KDIL3-1.4011.87.2019.1.AGR

Podatek PIT od odprawy emerytalnej oraz odprawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odprawy emerytalnej oraz odprawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 2016 r. wystąpił z pozwem przeciwko A. sp. z o.o. o zapłatę kwot:

• 11.250,00 zł tytułem odprawy emerytalnej wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 1 maja 2013 r.,
• 15.000,00 zł tytułem odprawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 1 maja 2013 r.

Uzasadniając swoje stanowisko powód wskazał, że od dnia 9 czerwca 2009 r. był zatrudniony jako prezes zarządu spółki A. z wynagrodzeniem 7.500,00 zł brutto. Umowa ta została rozwiązana oświadczeniem pracodawcy z dnia 10 stycznia 2013 r. o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 30 kwietnia 2013 r. Przyczyną rozwiązania umowy było zakończenie kadencji prezesa zarządu. Powód wskazał, że zwrócił się do ZUS o naliczenie i wypłatę emerytury od dnia 1 maja 2013 r. Następnie powód wskazał, że pismem z dnia 12 stycznia 2016 r. zażądał od pozwanego odprawy emerytalnej (11.250,00 zł) oraz z tytułu rozwiązania stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia (15.000,00 zł).

Wyrokiem z dnia 29 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy, w punkcie I zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwoty: 11.250 zł brutto tytułem odprawy emerytalnej wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2013 r. do dnia zapłaty (ppkt a) i 15.000 zł brutto tytułem odprawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy z ustawowymi odsetkami od 1 maja 2013 r. do dnia zapłaty (ppkt b), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II), nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy) kwotę 1.313 zł tytułem opłaty sądowej (pkt III) oraz wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 7.500 zł (pkt IV).

Sąd Rejonowy ustalił, że powoda – Wnioskodawcy od dnia 9 czerwca 2009 r. łączyła z pozwanym A. sp. z o.o. umowa o pracę w wymiarze jednego etatu zawarta na czas nieokreślony, na stanowisku prezesa zarządu z wynagrodzeniem 7.500,00 zł brutto. Wnioskodawca w 2008 r. złożył wniosek o emeryturę i Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał mu to świadczenie, które powód pobierał przez kilka miesięcy. Prawo do emerytury zostało zawieszone wraz z podjęciem przez powoda pracy u pozwanego. W dniu 10 stycznia 2013 r. z powodem rozwiązano umowę o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał z dniem 30 kwietnia 2013 r.

Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano zakończenie kadencji prezesa zarządu spółki. Od powyższego wyroku apelację wniósł pozwany. Na jej skutek Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 12 grudnia 2016 r. zmienił zaskarżony wyrok w całości w ten sposób że powództwo Wnioskodawcy przeciwko A. Sp. z o.o. oddalił.

Wobec niekorzystnego rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego, w dniu 3 marca 2017 r. Wnioskodawca wniósł od powyższego wyroku Sądu Okręgowego skargę kasacyjną, na skutek której Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 11 lipca 2018 r. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 31 października 2018 r., zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w pkt I a) w ten sposób, że zasądził od pozwanego A. Sp. z o.o. na rzecz powoda kwotę 7.000 zł (siedem tysięcy złotych) brutto tytułem odprawy emerytalnej z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz oddalił powództwo w pozostałej części. Ponadto w pkt III zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 4.920,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje. A. Sp. z o.o. zapłacił na rzecz Wnioskodawcy całą zasadzoną należność główną (łącznie 22.000 zł) wraz z odsetkami i kosztami postępowania. Ponadto ww. Zakład wystawił Wnioskodawcy PIT-11 za 2018 r. wskazując w części E dochody podatnika, pobrane zaliczki oraz pobrane składki, w rubryce 66. przychód z innych źródeł, kwotę 22.000,00 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwoty należności głównej wpłacone na rzecz Wnioskodawcy na podstawie wyroku z dnia 29 lipca 2016 r. Sądu Rejonowego, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego, z dnia 31 października 2018 r., w łącznej wysokości 22.000,00 zł, są zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty należności głównej wpłacone na rzecz Wnioskodawcy na podstawie wyroku z dnia 29 lipca 2016 r. Sądu Rejonowego, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego, z dnia 31 października 2018 r.,, w łącznej wysokości 22.000,00 zł, są zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Z powyższego wynika, iż do katalogu przychodów ze stosunku pracy zaliczyć można również wypłacone przez pracodawcę odprawy.

Jednakże, przychody ze stosunku pracy, w tym „wszelkiego rodzaju wypłaty” oraz „wszelkie inne kwoty”, nie podlegają opodatkowaniu jeżeli wymienione zostały w katalogu świadczeń zwolnionych z opodatkowania zawartym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są: inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Pojęcie odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w ww. przepisie należy rozumieć szeroko. Te pojęcia obejmują wszelkie należności zasądzone wyrokiem sądu, o charakterze rekompensaty za poniesioną stratę lub utracone korzyści. Odszkodowaniem w rozumieniu ww. przepisu są również kwoty należne pracownikom na podstawie przepisów prawa pracy, które nie zostały tym pracownikom dobrowolnie wypłacone przez pracodawców. Kwota, która nie została wypłacona na podstawie stosowania przez pracodawcę jednolitych przepisów prawa pracy ale została wywalczona przez pracownika sądownie, stanowi odszkodowanie.

W omawianym stanie faktycznym, wypłacona Wnioskodawcy kwota należności głównej (łącznie 22.000 zł) została wywalczona sądownie, ponieważ pracodawca próbował za wszelką cenę ominąć obowiązujące przepisy i odmówił wypłaty Wnioskodawcy odprawy emerytalnej i odprawy należnej na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Należność wywalczona na drodze sądowej przez pracownika ma innych charakter, niż odprawa dobrowolnie wypłacona przez pracodawcę; mianowicie taka należność ma charakter odszkodowania. W konsekwencji, wskazane w zapytaniu kwoty są zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r, o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe. 

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu.

Zauważyć należy, że ilekroć ustawodawca posługuje się w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określeniem „odprawa”, to za każdym razem dotyczy to wyłączenia od analizowanego zwolnienia przedmiotowego zawartego w lit. a), b) i c) ww. normy prawnej. Przedmiotowym zwolnieniem nie są zatem objęte odprawy pieniężne, i to zarówno te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i odprawy pieniężne, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Należy bowiem jeszcze raz podkreślić, że zwolnieniu powyższemu podlegają wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia – co wynika wprost z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zwolnieniu podlegają także inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wskazanymi w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a)-b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na mocy tego przepisu wolne od podatku są inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania lub zadośćuczynienia, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Natomiast istoty „odprawy” nie należy doszukiwać się w twierdzeniu, że tego typu świadczenie jest odszkodowaniem, czyli naprawieniem szkody lub straty, jaką pracownik poniósł w związku z pozbawieniem go zatrudnienia. De facto jest ona świadczeniem pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy.

Przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.) posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 18^3d, art. 36¹ § 2, art. 45, art. 56, art. 94³ § 3, art. 99, art. 101² Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie w sytuacji, gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 powoływanej ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 47¹ cytowanej ustawy, odszkodowanie, o którym mowa ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy. 

Zatem, otrzymana przez Wnioskodawcę, w związku z wyrokiem Sądu, odprawa z tytułu rozwiązania stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia praz odprawa emerytalna nie będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem zwolnieniu powyższemu podlegają wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia – co wynika wprost z przepisu powołanego ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca otrzymał odprawę. 

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że kwoty należności głównej wpłacone na rzecz Wnioskodawcy na podstawie wyroku z dnia 29 lipca 2016 r. Sądu Rejonowego, zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w, z dnia 31 października 2018 r., w łącznej wysokości 22.000,00 zł nie są zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, ponieważ zgodnie z tymi przepisami zwolnieniem objęte są tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia, a jak wskazano powyżej, otrzymana przez Wnioskodawcę odprawa nie mieści się w pojęciu odszkodowania czy zadośćuczynienia.

Zatem, ww. odprawa wypłacona Wnioskodawcy stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem podstawą jej wypłaty był uprzednio łączący Wnioskodawcę z pracodawcą stosunek pracy. 

źródło: https://sip.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję