Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 13-09-2019 r. – 0114-KDIP3-1.4011.284.2019.4.MJ

Opłacenie przez zakład pracy zaległych składek za pracownika i zleceniobiorcę a przychód zatrudnionego. Czy podlega opodatkowaniu uiszczenie przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenie społeczne w części, która powinna zostać pokryta ze środków zatrudnionego?

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uiszczenia przez płatnika zaległych składek na ubezpieczenie społeczne.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 2 lipca 2019 r. (data nadania 3 lipca 2019 r., data doręczenia 11 lipca 2019 r.) Nr 0114-KDIP3-1.4011.284.2019.1.ES oraz pismem z dnia 24 sierpnia 2019 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.284.2019.3.MJ, tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 16 lipca 2019 r. (data nadania 17 lipca 2019 r., data wpływu 22 lipca 2019 r.) oraz pismem z dnia 12 sierpnia 2019 r. (data nadania 13 sierpnia 2019 r, data wpływu 19 sierpnia 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w okresie od 1 listopada 2012 r. do 9 czerwca 2016 r. na podstawie umowy z 29 października 2012 r. o świadczenie usług w zakresie zarządzania (dalej: Kontrakt Menedżerski), świadczył usługi w zakresie zarządzania na rzecz K. S.A. (dalej: Spółka lub Płatnik). Za świadczone usługi pobierał wynagrodzenie (dalej: Wynagrodzenie).

Z tytułu wypłacanego Wnioskodawcy Wynagrodzenia Spółka pobierała zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast składki na ubezpieczenie społeczne początkowo opłacał Wnioskodawca jako osoba prowadząca działalność gospodarczą.

W 2018 roku Spółka skorygowała deklaracje ZUS za przeszłe okresy i zapłaciła zaległe składki na ubezpieczenie społeczne od wypłaconego Wynagrodzenia z tytułu Kontraktu Menedżerskiego. Jednocześnie Spółka wystąpiła do Wnioskodawcy z roszczeniem o zwrot zapłaconych składek.

W 2019 roku Wnioskodawca otrzymał od Spółki R. S.A. następcy prawnego Spółki PIT-11 za 2018 rok. W części F Informacja o wysokości przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, wykazano rodzaj przychodu w poz. 75: „zapłacone za zleceniobiorcę składki ZUS”, a w poz. 76 kwotę tego przychodu.

Ponadto, w piśmie z dnia 12 sierpnia 2019 r. (data wpływu 19 sierpnia 2019 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 24 lipca 2019 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.284.2019.3.MJ Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny o następujące informacje. Wnioskodawca uważa, że Płatnik nie był zobowiązany do skorygowania deklaracji ZUS zapłaty składek. Roszczenie o zwrot składek ZUS w ocenie Wnioskodawcy jest bezzasadne. W związku z powyższym Wnioskodawca nie dokonał zwrotu składek.

Od zakończenia kontraktu menedżerskiego Wnioskodawcę nie wiąże z Płatnikiem (ani jego następcą prawnym) żaden stosunek prawny.

Wnioskodawca otrzymywał od Płatnika PIT-11, na którym wykazywane były przychody z Kontraktu Menedżerskiego w pozycji „działalność wykonywana osobiście”. W ten sam sposób Wnioskodawca wykazywał te przychody w zeznaniu rocznym, nie łącząc ich z przychodami z prowadzonej działalności.

Wnioskodawca nie odprowadzał składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu Kontraktu Menedżerskiego (świadczenia usług w zakresie zarządzania na rzecz Spółki) jako odrębnego tytułu do ubezpieczeń społecznych.

Wnioskodawca odprowadzał składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Dla Wnioskodawcy prowadzenie działalności gospodarczej było obowiązkowym tytułem do ubezpieczeń społecznych.

Ani Płatnik ani Wnioskodawca nie uważali Kontraktu Menedżerskiego jako odrębnego tytułu do ubezpieczeń społecznych od prowadzenia działalności gospodarczej.

Po uchwale Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2015 r (sygn. III UZP 2/15), która miała moc obowiązywania na przyszłość, Płatnik zaczął traktować jako odrębny tytuł do ubezpieczeń społecznych Kontrakt Menedżerski i naliczać od niego składki, a Wnioskodawca wciąż opłacał na ZUS składki z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Z informacji, które posiada Wnioskodawca wynika, że korekty deklaracji ZUS, które zrobił Płatnik dotyczą okresu sprzed obowiązywania w/w. uchwały (tj. za okres kiedy ani Płatnik ani Wnioskodawca nie traktował Kontraktu Menedżerskiego jako odrębnego od działalności gospodarczej tytułu do ubezpieczeń społecznych).

Wnioskodawca nie otrzymał, żadnej korekty deklaracji/informacji ZUS. Wnioskodawca otrzymał jedynie w 2019 r. od Płatnika PIT-11 za 2018 r., w którym w poz. 75 jako rodzaj przychodu wskazano „zapłacone za zleceniobiorcę składki ZUS”, które zdaniem Płatnika powinny być sfinansowane przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapłacone przez Spółkę składki ZUS stanowią dla Wnioskodawcy przychód, a jeśli tak to z jakiego źródła przychodu, w jakiej wysokości i na jakich zasadach podlega on opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone przez Spółkę (Płatnika) składki ZUS niepotrącone z Wynagrodzenia Wnioskodawcy, nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej: „ustawy o PDOF” opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednocześnie, w myśl ust. 9 art. 2 ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ustawa o PDOF w art. 10 ust. 1 wymienia źródła przychodu, w tym:

• działalność wykonywaną osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2), czyli źródło przychodów, do którego zaliczane było Wynagrodzenie z Kontraktu Menedżerskiego (tak art. 13 ustawy),

• inne źródła (ar. 10 ust. 1 pkt 9), czyli źródło, do którego następca prawny Spółki zaliczył zapłacone zaległe składki ZUS.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o PDOF za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Odnosząc powyższe regulacje ustawy o PDOF do analizowanego stanu faktycznego, należy wskazać, że Płatnik uznając, że w poprzednich okresach wadliwie rozliczył składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu zawartego z Wnioskodawcą Kontraktu Menedżerskiego, dokonał stosownych korekt wcześniejszych deklaracji ZUS i zapłaty zaległych składek ZUS.

Art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi, że płatnik składek (w niniejszym stanie faktycznym Spółka pełniła rolę płatnika składek) jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.

Natomiast w myśl kolejnych ustępów art. 46 rozliczenie składek, o których mowa w ust. 1, oraz wypłaconych przez płatnika w tym samym miesiącu zasiłków oraz zasiłków rodzinnych i pielęgnacyjnych podlegających rozliczeniu na poczet składek następuje w deklaracji rozliczeniowej według ustalonego wzoru. Nie podlegają rozliczeniu w deklaracji rozliczeniowej zasiłki wypłacone przez płatnika bezpodstawnie. Deklarację rozliczeniową oraz imienne raporty miesięczne płatnik składek przekazuje bezpośrednio do wskazanej przez Zakład jednostki organizacyjnej.

Jak wskazuje liczne orzecznictwo wykonanie zaległego zobowiązania przez płatnika, w zakresie obliczenia, potrącenia z dochodu ubezpieczonego oraz odprowadzania składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, nie można utożsamiać z wykonaniem obowiązku za kogoś innego, tj. za pracownika lub byłego pracownika (tak przykładowo wyrok NSA z dnia 19 marca 2019 r. sygn. II FSK 864/17 i inne).

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, że Spółka dokonując korekt deklaracji ZUS i zapłaty zaległych składek wykonała swoje zobowiązanie publiczno-prawne.

Spółka nie dokonała zatem żadnego trwałego przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy. W związku z powyższym nie można uznać, że po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód.

Fakt późniejszego wpłacenia składek (późniejszego wywiązania się z opisanego obowiązku) nie zmienia charakteru prawnego dokonanej wpłaty, nawet jeżeli w dacie wypłaty nie wiąże Spółki z Wnioskodawcą żaden stosunek prawny. Pozostaje ona nadal składką na ubezpieczenie społeczne.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOF składki na ubezpieczenie społeczne odliczane są od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a składki na ubezpieczenie zdrowotne zgodnie z art. 27b pkt 1 ustawą o PDOF, obniżają podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe regulacje ustawy o PDOF do stanu faktycznego, w PIT-11 za 2018 r. wykazano zaległe składki na ubezpieczenie społeczne opłacone przez Płatnika w wykonaniu obowiązku, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji niepobranie składek przez Płatnika z Wynagrodzenia Wnioskodawcy na moment wypłaty Wynagrodzenia spowodowało wypłacenie wynagrodzenia w wyższej wysokości i pobranie zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w wyższej wysokości (od wyższego wypłaconego wynagrodzenia). Gdyby Spółka pierwotnie prawidłowo rozliczyła składki, zaliczka na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych pobrana z Wynagrodzenia Wnioskodawcy byłaby niższa.

Uznanie, że wykazane na PIT-11 za 2018 r. składki stanowią dochód do opodatkowania u Wnioskodawcy, doprowadziłoby to do podwójnego opodatkowania tego samego przychodu, co w świetle przepisów stanowi naruszenie prawa.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdza liczne orzecznictwo, przykładowo:

• Wyrok NSA z dnia 21 marca 2019 r. sygn. II FSK 972/17 w którym NSA uznał, że wartość zaległej składki na ubezpieczenia społeczne (część ubezpieczonego) zapłaconej przez płatnika do ZUS nie stanowi dla ubezpieczonego przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT. Zapłata składek za ubezpieczonych nie stanowi dla nich przychodu, ponieważ świadczenie takie: nie jest spełnione za zgodą ubezpieczonych – uregulowanie przez płatnika omyłkowo niepobranych składek jest jego obowiązkiem ustawowym. Świadczenie to jest spełnione w interesie pracodawcy – w celu wywiązania się z obowiązków w stosunku do ZUS nałożonych na niego przepisami prawa. Ponadto nie stanowi powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku po stronie ubezpieczonego, ponieważ kwota niedopłaconej pierwotnie składki na ubezpieczenia społeczne została pobrana z wynagrodzenia ubezpieczonego w formie zaliczki na podatek.

• Wyrok NSA z dnia 19 marca 2019 r. sygn. II FSK 864/17, w uzasadnieniu swojego stanowiska NSA wskazał, że „trafnie Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż płatnik uiszczając zaległe składki w części należnej od świadczenia wypłacanego pracownikowi, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek pracowników (oni sami nie otrzymują też od płatnika nieodpłatnych świadczeń).”

• Wyrok NSA z dnia 27 października 2015 r. sygn. II FSK 1891/13, w uzasadnieniu swojego stanowiska NSA wskazał, że: „Jedynie na marginesie wypada zauważyć, że wskutek zaniżonego poboru składek na ubezpieczenie społeczne, zawodnicy otrzymali wyższe wynagrodzenie, od którego płatnik dokonał odpowiedniego poboru zaliczek na podatek dochodowy. Rozpoznanie wobec tego wypłaty zaległych składek jako dochodu podatkowego pracownika, oznaczałoby w istocie domaganie się powtórnej daniny od opodatkowanych już kwot. Za słuszny w konsekwencji uznać należy wniosek Sądu pierwszej instancji, że płatnik składek ubezpieczeniowych, uiszczając zaległe składki w części należnej od wynagrodzenia wypłacanego zawodnikowi, nie dokonuje żadnego przysporzenia majątkowego, zwiększającego majątek zawodników (oni sami nie otrzymują od płatnika nieodpłatnych świadczeń).“

• Wyrok WSA z dnia 28 lutego 2017 r. sygn. I SA/Wr 1312/16 (prawomocny), w uzasadnieniu którego wyroku WSA wskazał, że „zauważyć trzeba, że wskutek zaniżonego poboru składek na ubezpieczenie społeczne, zleceniobiorcy otrzymali wyższe wynagrodzenie, od którego płatnik dokonał odpowiedniego poboru zaliczek na podatek dochodowy. Rozpoznanie wobec tego wypłaty zaległych składek jako dochodu podatkowego zleceniobiorcy, oznaczałoby w istocie domaganie się powtórnej daniny od opodatkowanych już kwot.”

• Podobnie wyroki WSA z dnia 6 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 1/13, wyrok WSA z dnia 20 grudnia 2016 r. sygn. akt I SA/Wr 1092/16, -wyrok WSA z dnia 30 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Lu 549/16, wyrok WSA z dnia 9 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 1107/16, wyrok WSA sygn. akt I SA/Gd 907/16) i wiele innych.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy zapłacone przez Spółkę (Płatnika) składki ZUS niepotrącone z Wynagrodzenia Wnioskodawcy, nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że w konsekwencji, skoro zapłacone przez Spółkę (Płatnika) składki ZUS niepotrącone z Wynagrodzenia Wnioskodawcy nie stanowią przychodu do opodatkowania dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, u Wnioskodawcy nie powstanie przychód i nie będzie on podlegał opodatkowaniu na podstawie ustawy o PDOF w żadnej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2018 r. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ w powyższym przepisie ustawodawca posługuje się pojęciem „nieodpłatnego świadczenia” to wobec jego niezdefiniowania w ustawie podatkowej odwołać się należy do stanowiska wyrażanego w tej mierze, a więc co do sposobu rozumienia tego pojęcia, w dotychczasowym orzecznictwie sądowym.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej ww. artykule wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika, to wskazać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mający konkretny wymiar finansowy.

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składek przez płatnika środkami z jego majątku w sytuacji, gdy winny one być sfinansowane środkami podatnika – tutaj Wnioskodawcy).

W świetle powyższego, zapłacenie ze środków płatnika kwoty składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w części, w której powinny być pokryte z dochodu osoby fizycznej (ubezpieczonego), skutkuje powstaniem przychodu po stronie osoby fizycznej.

Przy czym o sposobie opodatkowania przychodu decyduje kwalifikacja do właściwego źródła przychodów zdeterminowana m.in. rodzajem stosunku prawnego łączącego świadczeniodawcę ze świadczeniobiorcą w momencie dokonania świadczenia.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są m. in.:

• pkt 2 – działalność wykonywana osobiście;

• pkt 9 – inne źródła.

Katalog przychodów, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście określony został w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Powołany pkt 7 art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych

Stosownie zaś do art. 20 ust. 1 komentowanej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, że przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) komentowanej ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r. podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu – odliczenie nie dotyczy składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy, oraz składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód, od którego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w okresie od dnia 1 listopada 2012 r. do dnia 9 czerwca 2016 r. na podstawie umowy z dnia 29 października 2012 r. o świadczenie usług w zakresie zarządzania (dalej: Kontrakt Menedżerski), świadczył usługi w zakresie zarządzania na rzecz K. S.A. (dalej: Spółka lub Płatnik). Za świadczone usługi pobierał wynagrodzenie (dalej: Wynagrodzenie).

Z tytułu wypłacanego Wnioskodawcy Wynagrodzenia Spółka pobierała zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast składki na ubezpieczenie społeczne początkowo opłacał Wnioskodawca jako osoba prowadząca działalność gospodarczą.

W 2018 roku Spółka skorygowała deklaracje ZUS za przeszłe okresy i zapłaciła zaległe składki na ubezpieczenie społeczne od wypłaconego Wynagrodzenia z tytułu Kontraktu Menedżerskiego. Jednocześnie Spółka wystąpiła do Wnioskodawcy z roszczeniem o zwrot zapłaconych składek.

W 2019 roku Wnioskodawca otrzymał od Spółki R. S.A. następcy prawnego Spółki PIT-11 za 2018 rok. W części F Informacja o wysokości przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, wykazano rodzaj przychodu w poz. 75: „zapłacone za zleceniobiorcę składki ZUS”, a w poz. 76 kwotę tego przychodu.

Wnioskodawca uważa, że Płatnik nie był zobowiązany do skorygowania deklaracji ZUS zapłaty składek. Roszczenie o zwrot składek ZUS w ocenie Wnioskodawcy jest bezzasadne. W związku z powyższym Wnioskodawca nie dokonał zwrotu składek.

Od zakończenia kontraktu menedżerskiego Wnioskodawcę nie wiąże z Płatnikiem (ani jego następcą prawnym) żaden stosunek prawny.

W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy zapłacone przez płatnika zaległe składki na ubezpieczenie społeczne stanowią dla Wnioskodawcy świadczenie generujące przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że uiszczenie przez Spółkę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek – w części, w której powinny być sfinansowane przez Wnioskodawcę i które nie zostały przez Niego zwrócone (płatnikowi) w roku, w którym zostały zapłacone – stanowi to dla Wnioskodawcy nieodpłatne świadczenie generujące przychód podatkowy. Wnioskodawca uzyskał bowiem wymierną korzyść majątkową, gdyż inny podmiot, tj. Spółka, poniósł kosztem swojego majątku wydatek, który winien być sfinansowany majątkiem (dochodami) Wnioskodawcy.

Przychód ten należy zakwalifikować do:

• przychodów, o których mowa w art. 13 ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu łączy Wnioskodawcę ze Spółką stosunek prawny, oraz

• przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu, Wnioskodawcę nie łączył stosunek prawny ze Spółką.

W konsekwencji w 2018 r. u Wnioskodawcy w momencie zapłaty przez Płatnika – z którym od zakończenia Kontraktu Menedżerskiego nie łączył Go już żaden stosunek prawny – zaległych składek na ubezpieczenie społeczne w części, w której powinny być one pokryte z dochodu Wnioskodawcy i nie zostały zwrócone, powstał przychód z innych źródeł określonych w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przedmiotowej sprawie wystąpi podwójne opodatkowanie tych samych kwot. Kwota zaległych składek, jaką płatnik zapłacił za Wnioskodawcę z własnych środków nie podlegała opodatkowaniu w latach, za które była należna, gdyż w tym okresie nie została sfinansowana przez Spółkę. Podlega opodatkowaniu tylko raz – w roku dokonania zapłaty przez Spółkę.

Tym samym uzyskany przychód Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym doszło do otrzymania ww. świadczenia i opodatkować na zasadach ogólnych według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wraz z innymi uzyskanymi dochodami.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych przemawiających za słusznością Jego stanowiska tutejszy Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zostały wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego interpretację indywidualną.

Ponadto wskazać należy, że orzecznictwo nie jest w tej materii jednolite. Odmienne stanowisko zajął m. in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 11 października 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 876/17 potwierdzający stanowisko Organu wyrażone w niniejszej interpretacji.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję