Interpretacja ZUS Oddział w Lublinie z 3-03-2015 r. – WPI/200000/43/171/2015

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, obowiązek uwzględnienia w podstawie świadczenia na rzecz pracownika w postaci udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych

UZASADNIENIE

W dniu 11.02.2015 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wpłynął wniosek przedsiębiorcy (…) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w przedmiocie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Wnioskodawca we wniosku z dnia 05.02.2015 r. przedstawił stan faktyczny.

Wnioskodawca poinformował, że prowadzi działalność gospodarcza w formie spółki kapitałowej (spółki akcyjnej) jest właścicielem floty samochodów osobowych. W tym miejscu wnioskodawca zaznacza, iż w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej znajduje się także między wynajmem oraz dzierżawą samochodów oraz furgonetek (nr PKD: 77.11.Z, 77.12). Wnioskodawca wskazał, że pojazdy należące do spółki wykorzystywane są także m.in. przez pracowników spółki do celów służbowych w ramach głównej działalności wnioskodawcy, którą jest świadczenie usług finansowanych na rzecz klientów wnioskodawcy. Obecne regulacje wewnętrzne (w tym procedura użytkowania samochodów służbowych oraz poszczególne umowy o powierzenie mienia) dotyczące użytkowania samochodów służbowych zakazują pracownikom korzystania ww. pojazdów w celach prywatnych. Wnioskodawca jest zdania, że w związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. ustawy z dnia 7 listopada 2014r. „o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej” (Dz. U. 2014 r. poz. 1662) -określana w dalszej części skrótem „u.u.w.d.g.”- nowelizującej m.in. ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. „o podatku dochodowym od osób fizycznych” (Dz. U. 1991 nr 80 poz. 350 z późn. zm.) -określana w dalszej części skrótem „u.p.d.o.f. – poprzez wprowadzenie art. 12 ust. 2 a, możliwe stało się ryczałtowe ustalenie przychodu uzyskiwanego przez pracowników w przypadku korzystania przez nich z pojazdów służbowych w celach prywatnych. Mając powyższe na względzie wnioskodawca zamierza wprowadzić zmiany w obowiązującym w spółce regulaminie wynagradzania poprzez ustalenie odpłatności za korzystanie przez pracowników z powierzonych im pojazdów samochodowych w ww. celach. Wnioskodawca wskazał, że powyższa regulacja obejmować będzie jedynie tych pracowników, którzy wyraża chęć korzystania z ww. pojazdów poza godzinami pracy. Wnioskodawca poinformował, że dodatkowo zmieniona zostanie procedura użytkowania pojazdów służbowych oraz zmienione zostaną obowiązujące umowy o powierzenie mienia do celów służbowych w celu przystosowania odpowiednich zapisów do nowych zasad korzystania z mienia spółki.

Wnioskodawca zaznacza, iż uprawnionymi do (możliwości) korzystania z przywileju posiadania samochodu służbowego będą pracownicy spółki, którzy w ramach wykonywanych obowiązków zobligowani zostali do odbywania częstych podróży służbowych. Pracownicy ci wykonują obowiązki zawiązane z nadzorowaniem podmiotów współpracujących ze spółką na podstawie umów cywilnoprawnych, reprezentują także wnioskodawcę w kontaktach z podmiotami trzecimi oraz wykonują inne czynności „w terenie” wymagające ich osobistego zaangażowania.

Wnioskodawca podał, że przewidywana odpłatność za możliwość korzystania z pojazdów służbowych w celach prywatnych ustalona zostanie na symbolicznym poziomie (…),00 zł. Wyżej wymieniona kwota stanowić będzie zryczałtowaną opłatę za możliwość korzystania z ww. pojazdów płatna w odstępach miesięcznych. Po wyrażeniu przez pracownika chęci skorzystania z możliwości wykorzystania pojazdu służbowego do celów prywatnych oraz wyrażeniu zgody przez zarząd spółki na udostępnienie wspomnianego pojazdu, podpisane zostanie stosowne porozumienie w celu umożliwienia pracownikowi korzystania z pojazdu służbowego w celach prywatnych. Wnioskodawca przewiduje dwie możliwości zapłaty kwoty (…),00 zł, będąca opłata za możliwość korzystania z ww. pojazdu w celach niezwiązanych z obowiązkami służbowymi:

1) w wypadku wyrażenia przez pracowników zgody w formie pisemnej zgodnie z art. 91 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. „Kodeks Pracy” (Dz. U. nr 24 poz. 141 z późn. zm.), powyższa kwota zostanie potrącona z wynagrodzenia ww. pracowników za każdy miesiąc w którym określone ww. pojazdy były użytkowane do celów służbowych; lub też

2) powyższa kwota zostanie wpłacona przez pracownika na rachunek bankowy wnioskodawcy w terminie do 10 – tego dnia każdego miesiąca następującego po miesiącu w którym pracownik korzystał z pojazdu samochodowego do celów prywatnych.

Wnioskodawca wskazał, że proponowane zapisy w regulaminie wynagradzania, dotyczące udostępniania pracownikom samochodów służbowych w celach prywatnych przyjmą następujące brzmienie (§ 7 ust. 4-5 regulaminu wynagradzania):

„4. Korzystanie przez pracownika z samochodu służbowego w celach prywatnych zostaje ustalona na poziomie (…) ,00 zł (słownie: złotych) miesięcznie”

Mając powyższe na uwadze, w wypadku wyrażenia przez pracowników chęci do korzystania z samochodów służbowych w celach prywatnych, udzielenia zgody przez Zarząd spółki oraz podpisania stosownego porozumienia, Wnioskodawca zgodnie z art. 12 ust. 2a w zw. z 12 ust. 2c u.p.d.o.f doliczy do przychodu określonego pracownika kwotę w wysokości (…),00zł lub (…),00 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy wynikającą z art. 12 ust.2a u.p.d.o.f. ryczałtową kwotą przychodu w wysokości (…),00 zł lub (…),00 zł a kwotą stanowiącą częściową odpłatność za możliwość z korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych w wysokości(…),00 zł. Wnioskodawca odprowadzi od kwoty (…),00 zł lub (…),00 zł zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z przepisami obowiązującymi w tej materii.

W związku z wyżej opisanym zdarzeniem przyszłym wnioskodawca zwrócił się z pytaniem, czy przychód otrzymany przez pracownika w związku z umożliwieniem korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych, w przypadku częściowej odpłatności przewidzianej regulaminem wynagradzania w wysokości ,00 zł, stanowi podstawę do obliczenia składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie.

Wnioskodawca powołał art. 18 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. ” o systemie ubezpieczeń społecznych” (Dz. U. z 1998 Nr 137 poz. 887 z późn. zm.) -określanej dalej skrótem „u.s.u.s” – podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, a także chorobowe oraz wypadkowe stanowi zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 9-10 u.s.u.s.” -przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca zacytował art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., który stanowi, iż „za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wpłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.”

Wnioskodawca jest zdania, że mając powyższe na względzie zezwolenie pracownikom na korzystanie z samochodów służbowych do celów prywatnych spełnia kryteria wymienione w ww. artykule tj. Jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”, pozwalające na zakwalifikowanie świadczenia w naturze w postaci użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych jako źródło przychodu pracownika. Wartość takiego świadczenia doliczona do przychodu pracownika, zgodnie z art. 12 ust. 2 a znowelizowanej ?. p.d.o.f., wynosi odpowiednio 250,00 zł w przypadku samochodów osobowych o pojemności silnika do 1600 cm³ lub też 400,00 zł dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 12 ust. 2 c u.p.d.o.f. „jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika”.

Wnioskodawca stwierdził, że mając na względzie powyższe przychód pracownika w związku z użytkowaniem samochodu służbowego do celów prywatnych (mając na uwadze możliwości użytkowania wspomnianego pojazdu przez cały miesiąc) wyniesie (…),00 zł lub(…),00 zł i powyższa kwota stanowić będzie różnicę pomiędzy określoną przez ustawodawcę ryczałtową wysokością przychodu określonego w art. 12 ust. 2 a, a częściową odpłatnością, która zostanie określona w zmienionym regulaminie wynagradzania wydanym na podstawie art. 77² k. p. (wnioskodawca wskazał, że proponowane brzmienie odpowiednich postanowień regulaminu pracy znajdującej się w części niniejszego wniosku dotyczącej przedstawienia stanu faktycznego).

Zdaniem wnioskodawcy w celu ustalenia obowiązku wliczania przychodu do podstawy od której oblicza się wysokość składek na ubezpieczenia społeczne należy odnieść się do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. „w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe” (Dz. U. z 1998 r. nr 161, poz. 1106 z późn. zm.) – zwanego w dalszej części „Rozporządzeniem” – wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 21 u.s.u.s. Wnioskodawca wywodzi, że § 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej ustanowił wyłączenia poszczególnych przychodów z podstawy wymiaru składek. Wnioskodawca wskazał, że § 2 pkt 26 rozporządzenia stanowi, iż nie wlicza się do podstawy wymiaru składek korzyści materialnych wynikających z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegających na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

W ocenie wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym, umożliwienie pracownikom spółki korzystania z pojazdów do celów prywatnych stanowi de facto usługę świadczona na rzecz ww. pracowników w postaci wynajęcia pojazdu. Wnioskodawca wskazał że zgodnie z aktualnym odpisem KRS, w zakresie działalności wnioskodawcy znajduje się wynajem oraz dzierżawa samochodów osobowych i w związku z tym wnioskodawca jest zdania, iż umożliwienie pracownikom korzystania z pojazdów służbowych do celów prywatnych wypełnia znamiona usługi polegającej na wynajęciu samochodu osobowego. W opinii wnioskodawcy mając na uwadze, iż odpłatność za możliwość korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych w wysokości ,00 zł miesięcznie znacząco odbiega od ryczałtowej kwoty przewidzianej w art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f., a już zdecydowanie od cen rynkowych i stanowi stawkę symboliczną, wnioskodawca jest zdania, iż właściwie jest zakwalifikowanie tego typu jako uprawnienie do zakupu usługi po cenach niższych niż detaliczne o których mowa w § 2 pkt 26 Rozporządzenia. Wnioskodawca zauważa, iż fakt skorzystania z możliwości korzystania z pojazdów służbowych do celów prywatnych jest uzależniony od dobrowolnej decyzji ewentualnych użytkowników. Zdaniem wnioskodawcy sposób ponoszenia przez pracowników stosownych opłat także zależy od indywidualnej decyzji każdej z osób zainteresowanych użytkowaniem pojazdów w ww. sposób.

Ponadto wnioskodawca zauważa, że ewentualnie możliwość korzystania przez pracowników spółki z samochodów służbowych do celów prywatnych można zakwalifikować także jako „korzystanie z częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji, które to także w ocenie wnioskodawcy w obliczu mającego wejść w życie regulaminu wynagradzania, korzysta z wyłączenia przewidzianego w § 2 pkt 26 Rozporządzenia.

Zdaniem wnioskodawcy niezależnie od przyjęcia jednej z dwóch powyższych interpretacji, w dotychczasowym orzecznictwie sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, iż w wypadku uzyskiwania przez pracowników częściowo odpłatnych korzyści materialnych na podstawie określonych w Rozporządzeniu aktów wewnętrznych pracodawcy, są one wyłączone z podstawy obliczania składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Wnioskodawca stwierdził, że w przedmiotowym stanie faktycznym umożliwienie pracownikom korzystania z samochodów służbowych w celach prywatnych niewątpliwie przysporzy im korzyści materialne, natomiast wspomniane przysporzenie wynika z regulaminu wynagradzania, który jest aktem wewnętrznym pracodawcy, o którym mowa w § 2 pkt 26 Rozporządzenia.

W celu wykazania powyżej przedstawionego poglądu wnioskodawca powołuje wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 września 2012 r. o sygn.. III AUa445/12 zgodnie z którym „Wszelkie korzyści materialne uzyskiwane przez pracowników na zasadach wynikających z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu z tytułu korzystania z odpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji nie wchodzą do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Wnioskodawca wywodzi, że oznacza to, że każde przysporzenie majątkowe, w tym także ekwiwalenty pieniężne z tytułu ponoszonych kosztów przejazdów do pracy środkami lokomocji wypłacone pracownikom przez pracodawcę na podstawie aktów lub przepisów prawa pracy, podlegają wyłączeniu z podstawy wymiaru składek (§ 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 ze zm.)

Dodatkowo wnioskodawca przytoczył wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2008 r. o sygn.. II UK 172/07 zgodnie z którym „każde przysporzenie majątkowe, w tym także ekwiwalenty pieniężne z tytułu ponoszonych kosztów przejazdów do pracy środkami lokomocji wypłacane pracownikom przez pracodawcę na podstawie aktów lub przepisów prawa pracy, podlegają wyłączeniu z podstawy wymiaru składek (§ 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe).” LEX nr 465965

Wnioskodawca podsumował własne stanowisko.

Zdaniem wnioskodawcy w przypadku umożliwienia pracownikom korzystania z samochodów służbowych po godzinach pracy, w celach stricte prywatnych oraz wprowadzenie opłaty w wysokości (…),00 zł za wspomnianą możliwość, przychód osiągany przez pracowników z tego tytułu nie będzie stanowił podstawy, od której obliczane są składki na ubezpieczenie emerytalne.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, ze przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

Zgodnie z art. 83 d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku polegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 ze zm.), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych. W myśl § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (t.j. Dz. U. z 1998 Nr 161, poz. 1106 ze zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Jednocześnie z § 2 ust. 1 pkt 26 powołanego rozporządzenia wynika, iż podstawy wymiaru składek nie stanowią korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji. Należy podkreślić, że wyłączenie z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne określonych kategorii przychodów zawarte w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi wyjątek od ogólnej zasady, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi przychód, dlatego przepisy rozporządzenia muszą być interpretowane ściśle.

Z literalnego brzmienia § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia wynika, iż z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne korzystają jedynie te przychody, które:

• wynikają z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu,
• stanowią uprawnienie do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług
• stanowią korzyść materialną w postaci korzystania z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

Reasumując, składki na ubezpieczenia społeczne nie powinny być naliczane od przychodu pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowiącego korzyść materialną wynikająca z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegającą na możliwości przyznania pracownikowi artykułu, przedmiotu lub usługi jedynie za częściową odpłatnością. Częściowa odpłatność polega na udziale finansowym pracownika (choćby symbolicznym) w pokryciu kosztów zakupu niektórych artykułów, przedmiotów lub usług. Pracownik uzyska korzyść, gdy pracodawca dokona zakupu towarów, przedmiotów lub udostępni usługę po cenie niższej od ceny, którą pracownik byłby zobowiązany uiścić w przypadku osobistego (uzyskanego w oderwaniu od stosunku pracy) nabycia tychże dóbr. Przepis § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia posługuje się sformułowaniem niektórych artykułów, przedmiotów lub usług, dlatego każdorazowo istotnym jest jednoznaczne ustalenie, z jakim artykułem, przedmiotem lub usługą mamy do czynienia w konkretnym przypadku. Jednakże w sytuacji, gdy pracodawca umożliwia pracownikom użytkowanie dla celów prywatnych samochodów służbowych będących jego własnością, bądź do których pracodawca na mocy określonego stosunku prawnego posiada uprawnienia (a więc których przedsiębiorca nie nabywa z przeznaczeniem udostępnienia ich swoim pracownikom) nie można mówić o występowaniu korzyści wskazanych w rozważanym przepisie. Należy zaznaczyć, że czym innym jest udostępnianie przez pracodawcę pracownikom po cenach niższych niż detaliczne określonych usług i towarów, które pracodawca nabywa z wyraźnym zamiarem przeznaczenia ich na ten cel, a czym innym udostępnianie pracownikom składników własnego majątku (czy też środków trwałych) służących do wykonywania działalności gospodarczej. Literalne brzmienie przepisu § 2 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia MPiPS z dnia 18 grudnia 1998 r. wskazuje na możliwość wyłączenia z podstawy wymiaru składek takich korzyści materialnych, które polegają na prawie do zakupu po cenach niższych niż detaliczne artykułu, przedmiotu lub usługi.

W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym występuje sytuacja udostępnienia pracownikom do używania mienia (środka trwałego) należącego do pracodawcy za określoną w regulaminie wynagradzania symboliczną kwotę, a w związku z tym opisana sytuacja nie wyczerpuje znamion ustawowych wcześniej cytowanego punktu Rozporządzenia. W opisie zdarzenia przyszłego wnioskodawca wskazał wprawdzie, że jest właścicielem floty samochodów osobowych i w zakresie prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej znajduje się między innymi wynajem i dzierżawa samochodów, co jest faktem nie mającym znaczenia w świetle konstrukcji § 2 ust. 1 pkt 26 cyt. Rozporządzenia. W opisanym zdarzeniu przyszłym wnioskodawca nie wynajmuje pracownikom samochodów służbowych, a jak wskazał ma zamiar wprowadzić zmiany w regulaminie wynagradzania poprzez ustalenie odpłatności za korzystanie przez pracowników z pojazdów samochodowych pracodawcy po godzinach pracy. Podsumowując użyczenie samochodu pracodawcy za odpłatnością pracownikom nie jest korzyścią materialną w rozumieniu § 2 ust. 1 pkt 26 Rozporządzenia. Jednocześnie zawarcie w regulaminie wynagradzania zapisów o ponoszeniu przez pracownika częściowej odpłatności za korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych nie może stanowić przesłanki przesądzającej o uznaniu, iż pracodawca zapewnia pracownikowi korzyść, w rozumieniu przepisu § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia.

Nadto Oddział wyjaśnia, że zakresem regulacji § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia objęte są jedynie bezpłatne lub częściowo odpłatne przejazdy publicznymi środkami transportu (np. PKP, miejski autobus) lub środkami organizowanymi przez pracodawcę (np. zakładowy autobus), a nie udostępnianie pracownikom do swobodnego używania środka lokomocji (np. samochodu służbowego)

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść wniosku z dnia 05 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie uznał stanowisko przedsiębiorcy za nieprawidłowe w przedmiocie nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników przychodów uzyskiwanych przez pracowników w związku z korzystaniem z samochodów służbowych do celów prywatnych.

Ponadto Zakład wskazuje, że powołane w treści wniosku przez wnioskodawcę wyroki Sądu Apelacyjnego i Sądu Najwyższego nie maja mocy powszechnie obowiązującej i wiążą strony tylko co do tego co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia i jedynie tylko między tymi samymi stronami.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznic w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana.

źródło: https://bip.zus.pl