Interpretacja ZUS Oddział w Lublinie z 27-03-2014 r. – WPI/200000/43/252/2014

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, brak możliwości wyłączenia z podstawy wartości dodatkowego świadczenia pieniężnego dla pracownika dojeżdżającego do pracy własnym środkiem transportu przewidzianego przez przepisy wewnętrzne spółki

UZASADNIENIE

W dniu 28.02.2014 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wpłynął wniosek przedsiębiorcy (…) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zakresie ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Wnioskodawca we wniosku z dnia 12.02.2014 r. przedstawił opis stanu faktycznego, z którego wynika, że wnioskodawca rozważa przyznanie dodatkowego świadczenia pieniężnego pracownikom, którzy dojeżdżają do miejsca wykonywania pracy, ponosząc z tego tytułu koszt, poprzez wprowadzenie zarządzania o następującej treści: Zarządzenie Nr………….. z dnia w sprawie ekwiwalentu pieniężnego z tytułu kosztów dojazdu do miejsca wykonywania pracy. 1. Pozyskawszy informację, iż pracownicy dobrowolnie organizują się by wspólnie dojeżdżać do miejsca świadczenia pracy, w ten sposób, iż jeden z ich korzystając z prywatnego samochodu zapewnia grzecznościowo przejazd grupie pracowników, uznając, iż jest to działanie zgodne z zasadami współżycia społecznego i zasługujące na aprobatę, wprowadza się ekwiwalent pieniężny z tytułu części ponoszonych kosztów przejazdów do miejsca świadczenia pracy ww. środkiem lokomocji w wysokości…..zł brutto na dzień, z zastrzeżeniem ust. 3. 2. Ekwiwalent przyznawany jest kierowcy bądź właścicielowi pojazdu na podstawie pisemnego wniosku grupy pracowników wskazującego na kierowcę lub właściciela pojazdu uprawnionego do dodatku i liczebności grupy pracowników oraz zawierającego zobowiązanie do poinformowania pracodawcy o każdej zmianie objętych nim danych w terminie 2 dni roboczych. 3. Dodatek przysługuje osobie uprawnionej jedynie za każdy dzień faktycznej obecności w pracy i wykonania grzecznościowego przejazdu.

W przedstawionym stanie faktycznym wnioskodawca powziął wątpliwość:

Wnioskodawca zadał pytanie czy tego rodzaju świadczenie dodatkowe będzie zwolnione ze składek zgodnie z § 2 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie:

W przedstawionym stanie faktycznym, w ocenie wnioskodawcy, świadczenie dodatkowe objęte treścią przytoczonego powyżej Zarządzenia korzystałoby ze zwolnienia ze składek zgodnie z § 2 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Wnioskodawca wyraża pogląd, że w umowie o pracę zawartej z pracownikiem pracodawca ma obowiązek określić miejsce wykonywania pracy (art. 29 K. p.), lecz przepisy Kodeksu pracy nie podają jednocześnie sposobu określenia tego miejsca. Przez miejsce pracy zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z 1 kwietnia 1985 r. (I PR 19/85, OSP 1986/3/46) należy rozumieć bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia pracy. Wnioskodawca wskazuje, na uzasadnienie swojego stanowiska, ze także w najnowszym orzecznictwie wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 stycznia 2013 r.. (III AUa 93/12), uznaje się, iż miejsce wykonywania pracy może być różnie oznaczone, przy czym musi być powiązane z rodzajem pracy. Wnioskodawca stwierdza, że swoboda w ustalaniu miejsca świadczenia pracy zezwala na takie ukształtowanie miejsca świadczenia pracy, by obejmowało ono pewien obszar geograficzny, a nie stały punkt, czy stałe punkty. W związku z powyższym miejscem pracy wskazanym w umowie o pracę może być siedziba zakładu pracy, określona miejscowość, na terenie której wykonywana jest praca, ale także jako miejsce pracy można również określić miejsce, w którym pracownik otrzymuje przydział zadań roboczych np. obszar województwa.

Zdaniem wnioskodawcy, pracodawca mając na uwadze zamiar szerokiego określenia w umowie o pracę miejsca pracy może (choć nie ma takiego obowiązku), ustalić formę zwrotu lub dofinansowania pracownikom kosztów dojazdów do pracy, nie ma w tym zakresie dowolności, zasady powinny być określone przepisami wewnętrznymi zakładu pracy, np. w odpowiednim zarządzeniu.

Wnioskodawca przytacza brzmienie § 2 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawi szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wolne od składek są:

26) korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

Podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie stanowią więc przychody z tytułu korzyści materialnych wynikających z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające m.in. na korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji. Wnioskodawca podkreśla, że przepis (en nie dotyczy tylko świadczeń rzeczowych, np. biletów, co potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 kwietnia 2008 r. (sygn. akt II 172/07), który uznał, że zwolnione ze składek powinny być nie tylko świadczenia rzeczowe, ale także ekwiwalenty za nie. Wnioskodawca wskazał, że tak samo orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 2009 r. (syg. Akt. I UK 201/09).

Zdaniem wnioskodawcy zasady, jak też forma zwrotu pracownikom kosztów dojazdów do pracy powinna być określona przepisami wewnętrznymi zakładu pracy, np. regulaminie. Pracodawca decydujący się na przyznanie swoim pracownikom takiego świadczenia może dokonać tego w sposób dowolny, z zastrzeżeniem, iż dodatek winien przysługiwać tylko w dni kiedy praca jest faktycznie świadczona. W ocenie wnioskodawcy, wymogi te spełnia treść przytoczonego wyżej w treści wniosku Zarządzenia.

Wnioskodawca stwierdza w stanowisku, iż dla niego jest jasnym, iż zwrot kosztów dojazdów pracowników do pracy jest świadczeniem dodatkowym, które stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu.

W związku z powyższym wnioskodawca wniósł o potwierdzenie prawidłowości zajętego we wniosku stanowiska.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

W myśl art 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych – w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2013r. – Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy. Fundusz Gwarantowanych świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek. Natomiast Zakład nie wydaje decyzji w zakresie objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym.

Zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne regulują przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r . o systemie ubezpieczeń społecznych.

Stosownie do art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników, stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 199lr. o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia na podstawie stosunku pracy z wyłączeniem wynagrodzenia wypłaconego za czas niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków, z wyłączeniami wymienionymi w wymienionymi w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r . w spraw ie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz. 1106 z póżn. zm.).

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl § 2 ust. 1 pkt 26) powołanego powyżej rozporządzenia, podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie stanowią korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższy ch niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

W myśl ww. przepisu składki nie powinny być naliczane od przychodu jaki pracownik uzyskuje korzystając z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji, przez co należy rozumieć korzystanie z transportu publicznego na podstawie przekazywanych przez pracodawcę biletów lub transportu organizowanego przez pracodawcę.

W myśl § 2 ust. I pkt 26) rozporządzenia składki nic powinny być naliczane od przychodu jaki pracownik uzyskuje korzystając z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji, przez co należy rozumieć korzystanie z transportu publicznego, a nie prywatnego, na podstawie przekazywanych przez pracodawcę biletów lub z transportu organizowanego przez pracodawcę. Dodatkowo należy wskazać, iż takie zapisy powinny być przewidziane układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania lub w przepisach o wynagradzaniu.

Oddział podkreśla, że na podstawie powołanego przepisu z podstawy wymiaru składek nie można wyłączyć (tj. za korzyść materialną nie może być uważany) ekwiwalentu pieniężnego jaki otrzymuje pracownik z tytułu zwrotu kosztu dojazdu do pracy prywatnym środkiem transportu uregulowany w przepisach wewnętrznych spółki.

We wniosku o pisemna interpretację wnioskodawca przedstawił stanowisko, iż w jego ocenie będzie mógł na podstawie § 2 ust. 1 pkt 26 wyłączyć z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wartość świadczenia dodatkowego (ekwiwalentu pieniężnego) dla pracownika, który dojeżdża do pracy własnym środkiem transportu wraz z innymi pracownikami przewidzianego na podstawie wewnętrznych przepisów spółki (zarządzenia w sprawie ekwiwalentu pieniężnego z tytułu kosztu dojazdu do miejsca wykonywania pracy).

Oddział takie stanowisko wnioskodawcy uznaje za nieprawidłowe, bowiem nie pozwala na to treść przepisu § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polity ki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r . w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

POUCZENIE

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jego zaistnienia.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Sądu Okręgowego w (…).

źródło: https://bip.zus.pl