Interpretacja ZUS Oddział w Gdańsku z 6-06-2014 r. – DI/100000/43/616/2014

Decyzja nr 219- stanowisko nieprawidłowe – podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne – dofinansowanie zakupu posiłków pracownikom

UZASADNIENIE

Dnia 19 maja 2014 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek z dnia 15 maja 2014 r. (…) Sp. z o.o. o z siedzibą w (…) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wskazał, iż planuje wprowadzenie systemu motywacyjnego, polegającego na dofinansowaniu swoim pracownikom posiłków poprzez przekazanie im Kart (…), zgodnie z następującymi założeniami. (…) może zostać wykorzystany wyłącznie w celu nabycia produktów spożywczych oferowanych w sklepach spożywczych oraz w celu nabycia posiłków oferowanych w sieci punktów gastronomicznych. Pracownik, który otrzymuje (…), jest obowiązany do przestrzegania Regulaminu dla pracowników dotyczącego korzystania z (…) może zostać wykorzystany wyłącznie w celu nabycia posiłków oferowanych w punktach gastronomicznych oraz w celu nabycia produktów spożywczych oferowanych w punktach gastronomicznych oraz w celu nabycia produktów spożywczych oferowanych w sklepach spożywczych. Powyższe jest również uregulowane postanowieniami Regulaminu wykorzystania (…), który uprawnia do nabycia tylko i wyłącznie posiłków w postaci gotowych dań do spożycia, jak również posiłków w postaci produktów spożywczych gotowych do spożycia, jak również posiłków w postaci produktów spożywczych gotowych do spożycia. W skład sieci punktów akceptujących (…) wchodzą sklepy spożywcze, bary, restauracje oraz inne punkty, które prowadzą usługową działalność w zakresie gastronomii. Pracownik nie może nabywać usług innych niż usługi gastronomiczne oraz produktów niebędących posiłkami (w szczególności artykułów chemicznych, artykułów odzieżowych, alkoholi, wyrobów tytoniowych, paliw). Ponadto, na rewersie widnieje informacja, że uprawnia ona wyłącznie do otrzymania posiłku. (…) nie umożliwia uzyskania ekwiwalentu pieniężnego w sytuacji, gdy pracownik nie skorzysta z możliwości zakupu posiłku tj. świadczenia któremu (…) jest dedykowany. Potwierdzone jest to Regulaminem, który zakłada, że pracownik korzystający z (…) nie może wypłacić za jej pośrednictwem środków pieniężnych ani w bankomacie ani w banku. Celem jest zatem wyłącznie zapewnienie pracownikom posiłków spożywczych w przerwach pomiędzy wykonywaniem pracy na koszt pracodawcy. Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 11 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, wartość (…) stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o PIT.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, wnioskodawca powziął wątpliwość czy wartość (…) podlega wyłączeniu z podstawy wymiaru składek, jako wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 190 zł, stosownie do § 2 ust.1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. z 1998 r., Nr 161, poz. 1106 ze zm.).

W ocenie wnioskodawcy, karta (…) spełnia wszystkie warunki przewidziane w § 2 ust.1 pkt 11 rozporządzenia, a w konsekwencji jej wartość powinna być wyłączona z podstawy wymiaru składek. Zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednak zgodnie § 2 ust.1 pkt 11 rozporządzenia podstawy wymiaru składek nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożyciu bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 190 zł. Skorzystanie z powołanego wyżej zwolnienia wymaga zatem spełnienia łącznie trzech warunków: 1) dofinansowania przez pracodawców, 2) brak możliwości otrzymania ekwiwalentu z tego tytułu; oraz 3) zachowania limitu 190 zł miesięcznie.

Przedsiębiorca wskazuje na argumenty przemawiające, w jego ocenie, za tezą o spełnieniu powyższych warunków przez kartę (…). I tak, wnioskodawca wskazuje, że omawiany przepis obejmuje każdą sytuację, w której pracodawca na własny koszt przekazuje pracownikom żywność. Udostępnienie pracownikowi posiłku może przybrać różne formy, a regulacja ustawowa nie zawiera definicji pojęcia „posiłek”. Pracodawca może zatem prowadzić stołówkę pracowniczą, w której będzie przygotowywał posiłki dla pracowników. Możliwe jest również wydanie przez pracodawcę bonów lub kart za pośrednictwem systemu motywacyjnego. W obu przypadkach, pracodawca ponosi ekonomiczny ciężar dofinansowania do wyżywienia pracowników. Zwrócić należy uwagę, że zgodnie ze słownikową definicją pojęcia „posiłek” jest to pożywienie jedzone dla zaspokojenia głodu; jedzenie czegoś. Posiłek oznacza w tym przypadku zarówno danie przygotowane w punktach gastronomicznych, jak i artykuły spożywcze nabywane w sklepach spożywczych. Tym samym posiłkiem będą zarówno dania gotowe w restauracji jak i te samodzielne przygotowane z nabytych produktów spożywczych. Stanowisko powyższe jest również prezentowane w orzecznictwie sądowym. Przykładowo, w wyroku sądu apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 lutego 2008 r., sygn.. akt III AUa 2028/06 skład orzekający potwierdził, iż „przepis § 2 ust.1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998 r w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.)nie precyzuje formy udostępnienia pracownikom posiłków, a tym samym nie ogranicza jej wyłącznie do posiłkowania” się w placówkach gastronomicznych”. Analogiczne stanowisko zostało wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 kwietnia 2010 r., sygn.. akt III AUa 3012/09 oraz w wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 22 marca 2012 r., sygn.. akt V U 1013/11. Niewątpliwie zatem przekazanie pracownikowi (…), której wykorzystanie może nastąpić jedynie w celu nabycia produktów spożywczych oraz usług gastronomicznych, wypełnia przesłankę finansowania przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom. Drugim warunkiem jest to, aby pracownik, który nie skorzysta z posiłku nie nabył prawa do ekwiwalentu z tego tytułu. Przedsiębiorca podkreśla, że „ekwiwalent” rozumiany jest jako rzecz równa innej wartością. Ekwiwalent pieniężny zaś to równowartość danej rzeczy wyrażona w pieniądzu. Oznacza to, że pracownikowi – który nie skorzystał z (…) zgodnie z jej przeznaczeniem tj. nie otrzymał posiłku – nie zostaną wypłacone środki pieniężne ani nie uzyska on innego świadczenia w zamian. Jest to bardzo istotny element regulacji, który zakłada, że wyłącznie środki przeznaczone przez pracodawcę na nabycie przez pracowników posiłków (zaspokojenie potrzeb żywieniowych) i w taki właśnie sposób spożytkowane mogą korzystać z preferencyjnego potraktowania tj. z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. W zaprezentowanym stanie faktycznym, zgodnie z Regulaminem oraz intencją wnioskodawcy (…) nie może być używana w inny sposób niż w celu nabycia posiłków.

Pracownik, który zapozna się z treścią Regulaminu, zobowiązuje się do jego przestrzegania, a tym samym do wykorzystania (…) zgodnie z jej przeznaczeniem. Istotne znaczenie dla oceny sytuacji ma także okoliczność, iż na rewersie (…) widnieje informacja, zgodnie z którą (…) może być użyta wyłącznie w celu nabycia posiłku. W ocenie wnioskodawcy, dla skorzystania z omawianej preferencji, nie ma znaczenia forma dofinansowania przez pracodawcę do posiłków pracowników, tj. bon, talon czy karta uprawniająca do otrzymania przez pracownika posiłku. Przedsiębiorca zwraca uwagę, iż przyjęcie stanowiska, zgodnie z którym przyznanie dofinansowania do posiłku jedynie w postaci bonu czy talonu daje prawo do skorzystania ze zwolnienia, stanowi wynik zawężającej, a zatem nieuprawnionej wykładni prawa, zmierzającej do pozbawienia pracownika przywileju w postaci skorzystania z wyłączenia składek na ZUS wartości dofinansowania do posiłku. Wynika to z faktu, iż § 2 ust.1 pkt 11 rozporządzenia nie odnosi się do formy, jaką pracodawca wybierze w celu sfinansowania pracownikom posiłków o wartości nieprzekraczającej miesięcznie 190 zł. W ocenie wnioskodawcy, ustawodawca, którego zamierzeniem było wyłączenie z podstawy wymiaru składek na ZUS dofinansowania do posiłków, wymaga jedynie aby – niezależnie od formy finansowania – pracodawca zagwarantował brak prawa do uzyskania przez pracownika ekwiwalentu. Zdaniem Wnioskodawcy, gdyby ustawodawca uznał za zasadne wskazanie na konkretne formy przyznania dofinansowania uczyniłby to, tak jak to zrobił w § 2 ust.1 pkt 6 rozporządzenia, gdzie przykładowo wskazał na bony, talony, kupony oraz inne dowody uprawniające do otrzymania określonych świadczeń. Próba ograniczenia możliwości skorzystania z przywileju, jakim jest wyłączenie z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe składek na ZUS wartości dofinansowania do posiłków jedynie do przypadków, gdy pracownik dysponuje bonem czy talonem, podczas gdy przepis nie zawiera normy odnoszącej się do formy przekazania przedmiotowego dofinansowania, stanowi o błędnej (zawężającej) wykładni § 2 ust.1 pkt 11 rozporządzenia. Nie bez znaczenia dla oceny prawidłowej wykładni analizowanego przepisu jest także okoliczność, iż został on wprowadzony rozporządzeniem wydanym w 1998 r., tj. w okresie kiedy formy motywacji pracowników, w tym dofinansowania do posiłków, przybierały postać (jedynie) dostępnych wówczas na rynku bonów, talonów oraz innych znaków uprawniających do wymiany ich na towary i usługi. Obecnie jednak, sposoby motywacji pracowników są szersze; zmienia się także forma przekazania świadczenia na rzecz pracownika. Jednak charakter świadczenia – tyle że przekazanego pracownikowi w zmienionej formie – nie ulega zmianie. Dofinansowanie obiadu dla pracownika będzie miało dla niego tę samą wartość, niezależnie od tego, czy pracownik otrzyma bon, talon (…). Efekt ekonomiczny dla pracownika będzie taki sam – pracownik „zaoszczędzi” kwotę, na którą opiewa wartość przyznanego finansowania. Jednocześnie, zmianie nie ulega zasada zgodnie z którą, pracownik, który nie wykorzysta przyznanego dofinansowania na posiłek, traci możliwość wykorzystania go w jakikolwiek inny sposób, w szczególności na nabycie innych – niż posiłek – usług czy towarów. Zapewnienie zaś mechanizmu braku ekwiwalentności jest możliwe nie tylko w przypadku dofinansowania posiłków w postaci bonu czy talonu, ale także przy pomocy (…), której dotyczy niniejszy wniosek. Również dofinansowanie posiłku za pomocą (…) gwarantuje pracodawcy, iż pracownik będzieuprawniony do zakupu jedynie posiłku w sklepach spożywczych oraz w wyznaczonych punktach gastronomicznych. Nie bez znaczenia dla oceny powyższej sytuacji pozostaje fakt, że nie umożliwia wypłaty gotówki w bankomacie ani w banku, co niewątpliwie stanowi samoistną przesłankę braku ekwiwalentności. Pracownik nie ma możliwości wypłacania gotówki i nabycia innych – niż posiłki – towarów czy usług. Skorzystanie z takiej możliwości stanowiłoby naruszenie omawianych przepisów i przeczyłoby celowości wprowadzenia przedmiotowego wyłączenia zmierzającego do ulgowego potraktowania dofinansowania przez pracodawcę posiłków dla swoich pracowników. Kwota wyłączona z podstawy wymiaru składek nie może przekraczać 190 zł miesięcznie. Oznacza to, że jeżeli pracownik otrzyma w danym miesiącu posiłki za kwotę przekraczającą miesięcznie 190 zł, to wówczas tylko kwota do tej wysokości będzie korzystała z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Na wnioskodawcy ciąży wówczas obowiązek ustalenia, czy ustawowy limit jest przestrzegany. W przypadku wnioskodawcy, zwolnieniem objęta jest jedynie ustawowa kwota do 190 zł miesięcznie, co znajduje odzwierciedlenie w Regulaminie, a zatem również trzeci warunek skorzystania ze zwolnienia jest spełniony.

W ocenie wnioskodawcy, wartość (…) do limitu 190 zł miesięcznie winna być wyłączona z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, stosownie do § 2 ust. 1 pkt 11 Rozporządzenia.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko wyrażone przez przedsiębiorcę we wniosku o wydanie interpretacji uznać należy za nieprawidłowe.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej, lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne, lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie, zaś w ust. 2, że wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Wprowadzony artykułem 7 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012, poz.1342) art.83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi, iż Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Przepisy te jednoznacznie przesądzają, iż nie każda sprawa leżąca we właściwości organu lub państwowej jednostki organizacyjnej jest możliwa do rozstrzygnięcia poprzez wydanie interpretacji w tym trybie. Przedmiotem interpretacji mogą być tylko te sprawy, które odnoszą się do zakresu i sposobu zastosowania wyłącznie przepisów, z których wynika obowiązek dokonania przez przedsiębiorcę świadczenia o charakterze publicznoprawnym.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r . w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie natomiast z § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wyłączona jest wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 190,00 zł.

Warto zwrócić uwagę, iż w § 2 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia mowa jest jedynie o posiłkach. Tym samym wartość bonów żywieniowych lub kart może korzystać z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne jedynie wtedy, gdy są one realizowane co do zasady w placówkach gastronomiczno-restauracyjnych, barach, punktach gastronomicznych, stołówkach.

Nie podlegają natomiast wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe bony żywieniowe lub karty realizowane w sieciach/punktach handlowych, uprawniające do zakupu produktów spożywczych w ogólności, z uwagi na fakt, iż zgodnie z ww. rozporządzeniem posiłki mają być gotowe do spożycia. Należy zaznaczyć, iż szeroki zakres pojęcia produkty spożywcze powoduje, że można do nich zaliczyć również gumę do żucia czy dropsy, które trudno ująć w ramy tzw. posiłku czy nawet produktu do jego przygotowania. Tego typu działanie nie nosi znamion udostępniania pracownikom posiłków gotowych do spożycia.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie o sygn.akt III AUa 127/12, w którym sąd, porównując treść § 2 ust.1 pkt 6 i 11 ww. rozporządzenia, zauważył, iż z porównania obu rodzajów przychodów w sposób oczywisty wynika, że udostępnianie przez pracodawcę posiłku do spożycia nie może być utożsamiane z wydaniem bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do otrzymania na ich podstawie artykułów spożywczych, bowiem w przeciwnym wypadku formy te nie byłyby wymieniane w punkcie 6 obok siebie, jako zamienne. Warto zwrócić uwagę, iż w tymże wyroku sąd poddał krytyce przywołany przez wnioskodawcę wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 kwietnia 2010 r. w sprawie o sygn.akt III AUa 3012/09, na który m.in. powołuje się przedsiębiorca.

Warto zwrócić uwagę na treść wspomnianego § 2 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, który stanowi, iż podstawy wymiaru składek nie stanowi wartość świadczeń rzeczowych wynikających z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy oraz ekwiwalenty za te świadczenia wypłacane zgodnie z przepisami wydanymi przez Radę Ministrów lub właściwego ministra, a także ekwiwalenty pieniężne za pranie odzieży robocze, używanie odzieży i obuwia własnego zamiast roboczego oraz wartość otrzymanych przez pracowników bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do otrzymania na ich podstawie napojów bezalkoholowych, posiłków oraz artykułów spożywczych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków i napojów bezalkoholowych.

W związku z dokonanym przez normodawcę, w ramach tego samego aktu prawnego, rozróżnieniem tych pojęć (w § 2 ust. 1 pkt. 6 rozporządzenia) brak jest podstaw do przyjęcia, iż z wyłączenia przewidzianego § 2 ust. 1 pkt. 11 korzystać miałyby oprócz posiłków, także artykuły spożywcze, w tym wprawdzie gotowe do spożycia lecz nie zestawione w gotowe dania.

Wydawanie bonów, talonów, kart umożliwiających otrzymanie za nie produktów spożywczych, przewidziane jest wyłącznie w przypadku, gdy pracodawca z mocy prawa, z uwagi na przepisy o bezpieczeństwie i higienie pracy, zobowiązany jest do zapewnienia pracownikom profilaktycznych posiłków i napojów w okresach zwiększonego wysiłku fizycznego lub pracy w określonym mikroklimacie. Natomiast w przypadku, o którym mowa w punkcie 11, substytucja taka nie jest dopuszczalna. Wartość kart, bez względu na ich charakter, przeznaczonych na artykuły spożywcze, wydawanych przez pracodawcę, stanowi ich przychód, podlegający wliczeniu do podstawy wymiaru składek.

Konkludując, skorzystać z wyłączenia, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie mogą bony żywieniowe lub karty, które są przeznaczane nie tylko na zakup gotowych posiłków w przeznaczonych do tego punktach gastronomicznych, ale również na artykuły/produkty spożywcze do samodzielnego przygotowania nabywane w sklepach i placówkach handlowych.

Zatem w sytuacji gdy udostępniana pracownikom (…) uprawniać będzie te osoby do nabycia nie tylko gotowych posiłków w postaci dań do spożycia, ale również produktów spożywczych nie zestawionych w gotowe do spożycia dania oferowanych w sieci punktów gastronomicznych, to wartość tych Kart powinna zostać uwzględniona w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Jednocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazuje, iż przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie nadaje kompetencji organowi do dokonywania oceny przyjętych przez wnioskodawcę definicji poszczególnych pojęć, stąd w niniejszej decyzji ZUS nie odnosi się do zaprezentowanego we własnym stanowisku w sprawie wywodu przedsiębiorcy, co do pojęcia posiłku. Próba definiowania przez przedsiębiorcę we własnym stanowisku w sprawie pojęcia „posiłek”, sugeruje, iż intencją wnioskodawcy jest uzyskanie interpretacji również w tym zakresie. Tym bardziej należy zaznaczyć, iż wydając interpretację organ nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz jedynie przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa, z których wynika obowiązek świadczenia i sposobu zastosowania tych przepisów w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej, której zakres przedmiotowy jest zakreślony stanem faktycznym przedstawionym przez pytającego we wniosku. Pisemna interpretacja nie ma charakteru opinii prawnej, w której ocenie może podlegać dowolny przepis prawa i dowolna definicja nie znajdująca swego normatywnego zdefiniowania w przepisach prawa.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (…).

źródło: https://bip.zus.pl