Interpretacja ZUS Oddział w Gdańsku z 20-09-2013 r. – DI/100000/451/1120/2013

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne – karty przedpłacone

UZASADNIENIE

Dnia 12 sierpnia 2013 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek z dnia 1 sierpnia 2013 r. (…) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 sierpnia 2013 r. doręczonym dnia 30 sierpnia 2013 r.

Wnioskodawca wskazał, iż obecnie oferuje swoim pracownikom kupony lunchowe o wartości (…) zł miesięcznie. Wartość kuponów jest w całości finansowana przez spółkę. Od tej kwoty spółka odprowadza zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Spółka nie odprowadza natomiast składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe, bowiem zgodnie z treścią § 2 ust.1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. z 1998 r., Nr 161, poz.1106 z późn.zm.), podstawy wymiaru składek nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty (…) zł.

Do otrzymania kuponów lunchowych uprawnieni są wszyscy pracownicy spółki w jednakowej wysokości zł miesięcznie, niezależnie od wymiaru etatu oraz ich wartość nie jest pomniejszana w przypadku jakiejkolwiek nieobecności w pracy.

Obecnie pracownicy spółki wykorzystują kupony lunchowe na zakup gotowych posiłków w placówkach gastronomiczno-restauracyjnych, barach, punktach gastronomicznych i stołówkach. Pracownicy nie mają natomiast możliwości realizacji kuponów lunchowych w sklepach, sieciach handlowych itp. Dodatkowo w razie niewykorzystania całej kwoty kuponu lunchowego, pracownikom nie przysługuje ekwiwalent z tego tytułu.

Spółka planuje zmianę zasad korzystania przez pracowników z możliwości otrzymania kuponów lunchowych i wprowadzenie w regulaminie wynagradzania obowiązującym w spółce zapisu, zgodnie z którym pracownicy będą mogli korzystać z kuponów lunchowych pod warunkiem, że będą częściowo finansować ich koszt. Kupony będą mogły zostać przeznaczone na zakup gotowych posiłków, a także produktów spożywczych w ogólności, zarówno w placówkach gastronomiczno-restauracyjnych, barach, punktach gastronomicznych, stołówkach, jak i w sieciach/punktach handlowych.

W związku z powyższym, spółka planuje wprowadzić do regulaminu wynagradzania zapis następującej treści:

„Pracownik jest uprawniony do otrzymania kuponów lunchowych, które mogą być wykorzystane zgodnie z zasadami określonymi w umowie zawartej pomiędzy pracodawcą a podmiotem oferującym kupony lunchowe. Warunkiem korzystania z ww. uprawnienia jest ponoszenie przez pracownika części kosztów kuponu lunchowego w wysokości (…) zł (słownie: (…)) miesięcznie, w pozostałej części koszty kuponów lunchowych finansuje Pracodawca.”

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, spółka wnosi o wydanie pisemnej interpretacji przepisu §2 ust.1 pkt 26 rozporządzenia w przedmiocie:

Czy spółka ma obowiązek doliczać wartość kuponów lunchowych, które są sfinansowane częściowo przez pracownika w kwocie (…) zł miesięcznie, a częściowo dofinansowane przez spółkę w kwocie zł miesięcznie, do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe pracownika, jeżeli współfinansowanie to odbywać się będzie w oparciu o przytoczony wyżej zapis regulaminu wynagradzania.

We własnym stanowisku w sprawie wnioskodawca wskazuje, iż pracownicy spółki po wprowadzeniu zmian dot. kuponów lunchowych, opisanych powyżej, będą uzyskiwali korzyść w postaci otrzymania kuponów lunchowych, po cenie niższej niż detaliczna, i korzyść ta stanowić będzie przychód pracowników z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r., Nr 51, poz.307 z późn.zm.).

Zdaniem spółki, w okolicznościach określonych powyżej, zgodnie z §2 ust.1 pkt 26 rozporządzenia, spółka nie ma obowiązku doliczać wartości kuponów lunchowych, które są finansowane częściowo przez pracownika w kwocie (…) zł miesięcznie, a częściowo dofinansowane przez spółkę w kwocie zł miesięcznie, do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe pracownika, jeżeli współfinansowanie to odbywać się będzie w oparciu o ww. przepis regulaminu.

Z §2 ust.1 pkt 26 rozporządzenia wynika, że wyłączeniu na tej podstawie podlegają takie świadczenia (przychody), które spełniają łącznie dwa warunki tj. gdy zostaną przyznane pracownikom na podstawie układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu oraz gdy pracownik ponosi częściową odpłatność za otrzymane świadczenia.

Zdaniem spółki z uwagi na częściowe finansowanie przez pracowników kuponów lunchowych oraz ponieważ powyższe świadczenie będzie przyznane pracownikom spółki na podstawie przytoczonego wyżej zapisu w regulaminie wynagradzania, spełnione zostaną wymogi określone w § 2 ust.1 pkt 26 rozporządzenia, zatem ww. korzyść (przychód) nie będzie podlegała doliczeniu do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe otrzymujących ją pracowników. W związku z tym, sposób, w jaki będą mogły być wykorzystywane kupony lunchowe (np. zakup gotowych posiłków czy tylko produktów spożywczych) oraz miejsce ich wykorzystania (np. bary, restauracje czy sieci/placówki handlowe) nie ma znaczenia prawnego.

Uzupełniając wniosek pismem z dnia 26 sierpnia 2013 r. doręczonym dnia 30 sierpnia 2013 r. wnioskodawca poinformował wprost, iż korzyść uzyskiwana przez pracowników wnioskodawcy w postaci otrzymania kuponów lunchowych, po cenie niższej niż detaliczna, będzie stanowić przychód osiągany przez pracowników z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, w rozumieniu art.12 z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2010 r., Nr 51, poz.3207 z późn.zm.).

Kupony lunchowe, których dotyczy wniosek będą zaś miały formę kart przedpłaconych zasilanych przez wnioskodawcę do określonej wysokości, będą mogły zostać przeznaczone na zakup gotowych posiłków, a także produktów spożywczych w ogólności, zarówno w placówkach gastronomiczno-restauracyjnych, barach, punktach gastronomicznych, stołówkach, jak i w sieciach/punktach handlowych.

Korzyść materialna uzyskiwana przez pracowników wnioskodawcy będzie miała formę niepieniężną, ponieważ korzystanie z kuponu lunchowego (karty przedpłaconej) będzie polegać na tym, że jego wartość zostanie wymieniona w całości lub części w sposób elektroniczny na artykuły spożywcze lub gotowe posiłki. Przy pomocy kuponów lunchowych pracownicy będą uprawnieni do dokonywania wyłącznie bezgotówkowego nabycia artykułów lub usług. Nie będą mieli natomiast możliwości wypłaty gotówki w bankomatach albo otrzymywania w zamian ekwiwalentu pieniężnego. Ponadto, pracownicy wnioskodawcy nie będą mogli samodzielnie zasilać kuponów lunchowych (kart przedpłaconych).

Zatem zdaniem wnioskodawcy, kupony lunchowe będą stanowić korzyść materialną (przychód pracowników) polegającą na uprawnieniu do nabycia niektórych artykułów lub usług po cenie niższej niż detaliczna, w rozumieniu §2 ust.1 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. z 1998 r. Nr 161, poz.1106 z późn.zm.) niestanowiącą podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Mając na uwadze treść wniosku z dnia 1 sierpnia 2013 r. doręczonego dnia 12 sierpnia 2013 r. oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko wyrażone przez (…) we wniosku o wydanie interpretacji uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Postawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników nie stanowią przychody, których katalog został zawarty w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. W powyższym katalogu zawartym w §2 rozporządzenia mieszczą się m.in. w pkt 26 – korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

W świetle powołanej regulacji prawnej, korzyści materialne nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jeżeli wynikają z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu oraz mają formę niepieniężną zakupu po cenach niższych niż detaliczne lub formę usług, a pracownik poniósł za nie częściową, choćby symboliczną, odpłatność.

Wskazany przepis ma zastosowanie również do składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe. W myśl bowiem art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na te ubezpieczenia stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, przy czym nie znajduje zastosowania ograniczenie wysokości rocznej podstawy wymiaru składek, o którym mowa w art. 19 ust. 1 tej ustawy.

Pomimo, że w polskim systemie prawnym nie została określona definicja karty przedpłaconej, należy uznać ją za rodzaj karty płatniczej zasilanej do określonej wartości. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Rolą tych kart jest zapewnienie pracownikom środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np.banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Transakcje dokonywane przy jej użyciu są autoryzowane do wysokości salda na specjalnym technicznym rachunku, który należy zasilić przed użyciem karty. Taka karta nie musi być personalizowana, tj. nie zawsze umieszczane jest na niej imię i nazwisko użytkownika. Karta przedpłacona umożliwia przekazywanie zasilonej karty innym osobom, jako na przykład karty podarunkowej czy karty podróżnej. Z technicznego punktu widzenia, karta przedpłacona jest bardzo zbliżona do karty debetowej bowiem w identyczny sposób przebiega proces autoryzacji transakcji, ich ewidencji i rozliczeń.

Z kolei kartą płatniczą, zgodnie z art.4 ust.1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1376) oraz zgodnie art.2 pkt 7 z ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz.1232), jest karta identyfikująca wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu – także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu.

Z powyższego wynika, iż karty przedpłaconej nie należy utożsamiać z bonem czy talonem lub też innym znakiem uprawniającym do wymiany na usługę czy towar tj. formą niepieniężnego zakupu po cenach niższych niż detaliczne lub formą usług, przysparzającą pracownikowi korzyści materialnych.

Zatem kartę tą należy uznać za świadczenie pieniężne z uwagi na jej zakwalifikowanie jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych takich, jak płatność za towary lub usługi. Skoro karta przedpłacona jest środkiem płatniczym, za pomocą której pracodawca zapewnia pracownikom dostęp do środków pieniężnych, to brak jest podstaw, aby nie uznać że pracownik otrzymuje świadczenie pieniężne.

W konsekwencji powyższego, na mocy §2 ust.1 pkt 26 ww. rozporządzenia, należy stwierdzić, iż otrzymywane przez pracowników karty przedpłacone stanowią świadczenia pieniężne i będą stanowiły podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

źródło: https://bip.zus.pl