Interpretacja ZUS Oddział w Gdańsku z 18-02-2016 r. – DI/100000/43/1463/2015

Decyzja nr 78 – stanowisko nieprawidłowe- nieuwzględnienie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości biletów restauracyjnych w części dofinansow

UZASADNIENIE

Dnia 23 grudnia 2015 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek złożony przez przedsiębiorcę (…) z siedzibą w (…) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 stycznia 2016 r., doręczonym w dniu 1 lutego 2016 r.

Wnioskodawca wskazał, że zatrudnia w Polsce pracowników, którym planuje przyznać korzyść materialną polegającą na uprawnieniu do zakupu niektórych artykułów po cenach niższych niż detaliczne (dalej: „świadczenie”).

Dalej przedsiębiorca dodaje, że na artykuły, które pracownicy będą mogli nabywać składają się wyłącznie artykuły spożywcze, gotowe posiłki oraz napoje bezalkoholowe. Pracownik będzie nabywać artykuły po cenach niższych niż detaliczne (tj. faktyczna cena artykułów będzie wyższa niż odpłatność ponoszona za nie przez pracownika), pozostałą natomiast część wartości nabywanych artykułów będzie ponosić pracodawca. Uprawnienie do nabycia ww. artykułów będzie potwierdzone dokumentem, którym pracownik będzie się legitymował nabywając w/w artykuły (dalej: „bilet restauracyjny”). Artykuły te będzie można nabyć w punktach w całej Polsce, takich jak: restauracje, pizzerie, bary szybkiej obsługi, piekarnie, kantyny itp.

Wnioskodawca podkreśla, że uprawnienie do zakupu ww. artykułów zostanie ograniczone limitem wskazanym przez pracodawcę.

Pracownicy będą nabywać ww. artykuły za częściową odpłatnością. Opisywane świadczenie będzie miało wyłącznie postać niepieniężną, tj. nie będzie możliwości uzyskania przez pracownika ekwiwalentu pieniężnego świadczenia.

Wnioskodawca dodaje, że uprawnienie do zakupu ww. artykułów po cenach niższych niż detaliczne będzie wynikać z odpowiednich dokumentów (tj. regulaminu wynagradzania, a także innych wewnątrzzakładowych regulacji, które będą obowiązywały w tym obszarze), poprzez wprowadzenie zapisów w zakresie zasad korzystania z omawianego świadczenia przez pracowników spółki obejmujących m.in. wprowadzenie po stronie pracowników częściowej odpłatności za nabywane artykuły oraz informacji, iż cena zakupu artykułu przez pracownika jest niższa niż detaliczna.

Jednocześnie wnioskodawca zaznacza, że wartość częściowo odpłatnego świadczenia będzie stanowić dla pracowników przychód ze stosunku pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012, poz. 361 ze zm., dalej: „ustawa o PDOF”).

Wobec ponoszenia przez pracownika częściowej odpłatności za uzyskane świadczenie, wartość świadczenia ustalana będzie zgodnie z art. 12 ust. 3 i art. 11 ust. 2a i ust. 2b ustawy o PDOF i będzie stanowić różnicę pomiędzy ceną nabycia tego świadczenia uiszczoną przez wnioskodawcę a odpłatnością poniesioną przez pracownika.

W związku z powyższym wnioskodawca kieruje pytanie, czy jako płatnik składek na ubezpieczenia społeczne (tj. ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe), składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, nie będzie zobowiązany do potrącania składek na wyżej wymienione ubezpieczenia i fundusze od części przychodu pracownika stanowiącego różnicę pomiędzy ceną nabycia świadczenia zapłaconą przez wnioskodawcę, a odpłatnością którą pracownik zapłaci wnioskodawcy za nabycie tego świadczenia.

We własnym stanowisku w sprawie wnioskodawca wskazuje, że według jego opinii spółka nie będzie zobowiązana do potrącania składek na ubezpieczenia społeczne (tj. ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe) oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne, jak również składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, od przychodu pracownika stanowiącego różnicę pomiędzy ceną nabycia świadczenia zapłaconą przez wnioskodawcę, a odpłatnością którą pracownik zapłaci wnioskodawcy za nabycie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, pracodawca jest płatnikiem, czyli podmiotem zobowiązanym do obliczenia, pobrania i odprowadzenia na rachunek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe). Z kolei, zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy o finansowaniu opieki zdrowotnej, pracodawca jest również płatnikiem składek na ubezpieczenie zdrowotne, należnych od wynagrodzenia pracowników.

Oznacza to, że wnioskodawca, jako pracodawca, jest co do zasady zobowiązany do dopełnienia obowiązków związanych z uregulowaniem składek na ubezpieczenia społeczne i składek na ubezpieczenie zdrowotne należnych od wynagrodzeń pracowników.

Zgodnie natomiast z art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych będących pracownikami stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Z kolei art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wskazuje, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe i wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. W konsekwencji, podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe i wypadkowe jest także przychód w rozumieniu przepisów podatkowych, uzyskany ze stosunku pracy. W przypadku nabycia przez pracowników częściowo odpłatnych świadczeń, różnica pomiędzy ceną zakupu świadczeń poniesioną przez pracodawcę a częściową odpłatnością pracownika stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji wliczana jest do wartości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Przedsiębiorca dalej dodaje, że zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne reguluje z kolei art. 81 ust. 1 i ust. 6 ustawy o finansowaniu opieki zdrowotnej. Zgodnie z tymi przepisami, do ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, przy czym tak obliczoną podstawę obniża się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego.

Jednocześnie art. 104 ustawy o promocji zatrudnienia stanowi, że składki na Fundusz Pracy ustalone są od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Analogiczny zapis w zakresie składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych zawiera art. 29 ust. 1 ustawy o ochronie roszczeń.

Szczegółowy sposób ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne regulują przepisy rozporządzenia ws. podstawy wymiaru. Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do zdarzenia przyszłego opisywanego w niniejszym wniosku znajdzie zastosowanie § 2 ust. 1 pkt 26 wspomnianego rozporządzenia, zgodnie z którym z podstawy wymiaru składek wyłączone są „korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji”.

Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, jeżeli pracodawca umożliwia pracownikowi nabycie określonych świadczeń (artykułów, przedmiotów lub usług) po cenie niższej od ceny detalicznej, to różnica pomiędzy ceną zapłaconą przez pracodawcę, a częściową odpłatnością poniesioną przez pracownika jest wyłączona z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z treścią cytowanego przepisu, z wyłączania z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia korzystają jedynie te przychody:

• których uzyskanie wynika z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu;
• które przybierają postać niepieniężną;
• mające formę uprawnienia do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych towarów lub usług;
• które osiągane są przez pracowników pod warunkiem ponoszenia przez nich częściowej odpłatności za nabywane świadczenia.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że przewidziane świadczenie na rzecz pracowników regulowane będzie przez obowiązujący w spółce regulamin wynagradzania. Świadczenie polega na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych towarów, przedmiotów lub usług. Jednocześnie warunkiem uzyskania świadczenia przez pracownika będzie poniesienie przez niego częściowej odpłatności. Z kolei świadczenia uzyskiwane przez pracowników, stanowiące dla nich przychód ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o PDOF, będą miały wyłącznie postać niepieniężną i będą świadczone przez pracodawcę po cenie niższej niż cena detaliczna nabywanych artykułów.

Podsumowując, zdaniem wnioskodawcy nie będzie on zobowiązany do potrącania składek na ubezpieczenia społeczne (tj. ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe), składki na ubezpieczenie zdrowotne, jak również składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, od przychodu pracownika, stanowiącego różnicę pomiędzy ceną nabycia świadczenia zapłaconą przez Wnioskodawcę, a odpłatnością którą pracownik zapłaci wnioskodawcy za nabycie tego świadczenia.

Mając powyższe na uwadze, wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska zaprezentowanego w przedmiotowym wniosku.

Uzupełniając wniosek pismem z dnia 27 stycznia 2016 r., doręczonym w dniu 1 lutego 2016 r. przedsiębiorca wskazał, że stosownie do definicji terminu „karta przedpłacona”, oznacza on rodzaj karty płatniczej, umożliwiającej dokonywanie płatności z wykorzystaniem środków dostępnych na przypisanym do karty rachunku płatniczym. Transakcje autoryzowane są do wysokości salda na rachunku, który należy zasilić przed użyciem karty. Rachunek ma charakter techniczny, tj. utworzony jest jedynie w celu prowadzenia rozliczeń realizowanych za pomocą karty. Ponadto, zgodnie z definicjami wyrażanymi w piśmiennictwie, „funkcjonalność karty przedpłaconej jest identyczna z funkcjonalnością karty debetowej”. Jako cechę kart przedpłaconych – co widoczne jest także np. w świetle rozwiązań oferowanych przez banki – jest wskazywana możliwość dokonywania wypłat gotówkowych z bankomatów.

Przedsiębiorca dodaje, że z kolei termin „bon”, zgodnie ze słownikiem języka polskiego oznacza dokument, talon lub kupon uprawniający do otrzymania towarów, pieniędzy lub usługi bądź też papier wartościowy emitowany przez państwo, bank lub przedsiębiorstwo. Bon żywnościowy oznaczać będzie zatem bon, za pomocą którego można otrzymać żywność w ustalonej postaci. Wnioskodawca wskazuje , że w świetle przedstawionych powyżej definicji należy uznać, że bilet restauracyjny opisywany we wniosku nie stanowi bonu żywieniowego w przedstawionym powyżej znaczeniu ani nie posiada wszystkich wskazanych cech charakteryzujących kartę przedpłaconą.

Przedsiębiorca podkreśla, że bilet restauracyjny, stosownie do opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, jest dokumentem, którym pracownik będzie się legitymował nabywając artykuły po cenach niższych niż detaliczne (tj. faktyczna cena artykułów będzie wyższa niż odpłatność ponoszona za nie przez pracownika). Pracownik nie będzie mógł wykorzystywać biletu restauracyjnego w celu wypłaty gotówki ani regulowania zobowiązań innych niż z tytułu zakupu artykułów objętych świadczeniem w wybranych placówkach ściśle wskazanych przez wnioskodawcę; odróżnia to funkcjonalność biletu restauracyjnego od karty debetowej, a w konsekwencji – w świetle przedstawionych definicji – od wzmiankowanej charakterystyki karty przedpłaconej.

Wnioskodawca wskazuje, że bilet restauracyjny będzie stanowił jedynie desygnat świadczenia niepieniężnego. W konsekwencji, właściwe świadczenie wnioskodawcy polega na uprawnieniu do zakupu opisanych we wniosku artykułów po cenach niższych niż detaliczne, zaś bilet restauracyjny jest jedynie technicznym środkiem przekazywania świadczenia pracownikom wnioskodawcy, nie wpływającym na sam charakter świadczenia jako świadczenia niepieniężnego realizującego hipotezę nonny wyrażonej w § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jedn. Dz. U. z 1998, nr 161, poz. 1106 ze zm.).

Wobec powyższego, wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, prawidłowości stanowiska zawartego we wniosku.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

W myśl art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

Doprecyzowanie zakresu przedmiotowego spraw, w których przedsiębiorca może żądać od Zakładu wydania pisemnej interpretacji nastąpiło w art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. Zgodnie z tym przepisem Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż we wskazanym powyżej trybie Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie dokonuje interpretacji przepisów wewnętrznych obowiązujących u przedsiębiorcy (nie wynika z nich bowiem obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne), jak również nie ocenia przyjętych rozwiązań oraz zachowań płatnika składek pod kątem ich poprawności. Wynika to z braku możliwości prowadzenia postępowania dowodowego czy wyjaśniającego. W trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej Zakład nie kształtuje prawa, nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia składek na ubezpieczenia społeczne i jest związany okolicznościami przedstawionymi przez wnioskodawcę we wniosku.

Stanowisko przedsiębiorcy zawarte we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji, uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników nie stanowią przychody, których katalog został zawarty w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. W powyższym katalogu zawartym w §2 rozporządzenia mieszczą się m.in. w pkt 26 – korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

W świetle powołanej regulacji prawnej, korzyści materialne nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jeżeli wynikają z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu oraz mają formę niepieniężną zakupu po cenach niższych niż detaliczne lub formę usług, a pracownik poniósł za nie częściową, choćby symboliczną, odpłatność.

Wskazany przepis ma zastosowanie również do składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe. W myśl bowiem art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na te ubezpieczenia stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, przy czym nie znajduje zastosowania ograniczenie wysokości rocznej podstawy wymiaru składek, o którym mowa w art. 19 ust. 1 tej ustawy.

W opisie zdarzenia przyszłego zaprezentowanego we wniosku przedsiębiorca wskazał, że zamierza przyznać pracownikom korzyść materialną polegającą na uprawnieniu do zakupu niektórych artykułów po cenach niższych niż detaliczne, tj. artykułów spożywczych, gotowych posiłków oraz napojów bezalkoholowych. Uprawnienie do nabycia ww. artykułów będzie potwierdzone dokumentem tj. biletem restauracyjnym, którym pracownik będzie się legitymował nabywając ww. artykuły. Artykuły te będzie można nabyć w punktach w całej Polsce, takich jak: restauracje, pizzerie, bary szybkiej obsługi, piekarnie, kantyny itp.. Natomiast uprawnienie do zakupu ww. artykułów zostanie ograniczone limitem wskazanym przez pracodawcę.

Uzupełniając wniosek pismem z dnia 27 stycznia 2016 r. wnioskodawca wskazał, że bilet restauracyjny nie stanowi bonu żywieniowego, ani nie posiada wszystkich wskazanych cech charakteryzujących kartę przedpłaconą. Ponadto pracownik nie będzie mógł wykorzystywać biletu restauracyjnego w celu wypłaty gotówki ani regulowania zobowiązań innych niż z tytułu zakupu artykułów objętych świadczeniem w wybranych placówkach ściśle wskazanych przez wnioskodawcę.

W tym miejscu należy wskazać, że pomimo, że w polskim systemie prawnym nie została określona definicja karty przedpłaconej, należy uznać ją za rodzaj karty płatniczej zasilanej do określonej wartości. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Rolą tych kart jest zapewnienie pracownikom środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Transakcje dokonywane przy jej użyciu są autoryzowane do wysokości salda na specjalnym technicznym rachunku, który należy zasilić przed użyciem karty. Taka karta nie musi być personalizowana, tj. nie zawsze umieszczane jest na niej imię i nazwisko użytlcownika. Karta przedpłacona umożliwia przekazywanie zasilonej karty innym osobom, jako na przykład karty podarunkowej czy karty podróżnej. Z technicznego punktu widzenia, karta przedpłacona jest bardzo zbliżona do karty debetowej bowiem w identyczny sposób przebiega proces autoryzacji transakcji, ich ewidencji i rozliczeń.

Z kolei kartą płatniczą, zgodnie z art.4 ust.1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 128 ze zm.) oraz zgodnie art.2 pkt 15a z ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz.873 ze zm.), jest karta uprawniająca do wypłaty gotówki lub umożliwiająca złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego, akceptowana przez akceptanta w celu otrzymania przez niego należnych mu środków. Z powyższego wynika, iż karty przedpłaconej nie należy utożsamiać z bonem czy talonem lub też innym znakiem uprawniającym do wymiany na usługę czy towar tj. formą niepieniężnego zakupu po cenach niższych niż detaliczne lub formą usług, przysparzającą pracownikowi korzyści materialnych.

W konsekwencji wobec wskazania przez wnioskodawcę w przedmiotowym wniosku, że bilet restauracyjny będzie mógł zostać wykorzystywany do regulowania zobowiązań z tytułu zakupów artykułów objętych świadczeniem w wybranych placówkach, zaś uprawnienie do zakupu ww. artykułów zostanie ograniczone limitem wskazanym przez pracodawcę, bilet restauracyjny należy uznać za świadczenie pieniężne z uwagi na jego zakwalifikowanie jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych takich, jak płatność za artykuły objęte świadczeniem. Skoro bilet restauracyjny jest środkiem płatniczym, za pomocą którego pracodawca zapewnia pracownikom dostęp do środków pieniężnych, to brak jest podstaw, aby nie uznać, że pracownik otrzymuje świadczenie pieniężne. Zobowiązanie pracownika do przestrzegania regulaminów korzystania z danego świadczenia, z których wynika zakaz wykorzystywania biletu w celu wypłaty na gotówkę, bądź zakup innych artykułów niż te objęte świadczeniem, nie niweluje charakteru biletu.

W konsekwencji powyższego, na mocy §2 ust.1 pkt 26 ww. rozporządzenia, należy stwierdzić, iż otrzymywane przez pracowników bilety restauracyjne stanowią świadczenia pieniężne i będą stanowiły podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2015, poz. 581 ze zm.) do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie zaś z art. 104 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz.149 ze zm.) oraz art.29 ustawy z dnia 13 sierpnia 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 272 ze zm.) analogicznie ustala się podstawę wymiaru składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Tym samym brak jest również podstaw do wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości karty restauracyjnej w części finansowanej przez pracodawcę swoim pracownikom.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Sądu Okręgowego Wydziału Ubezpieczeń Społecznych w (…).

źródło: https://bip.zus.pl