Interpretacja ZUS Oddział w Gdańsku z 17-01-2017 r. – DI/100000/43/1330/2016

Decyzja nr 17 – podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe – wartość dodatku relokacyjnego wypłacanego pracownikom za okres pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, zasiłku opiekuńczego oraz świadcze

UZASADNIENIE

Dnia 5 grudnia 2016 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek z dnia 21 listopada 2016 r. złożony przez przedsiębiorcę (…) z siedzibą w (…) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 grudnia 2016 r., doręczonym w dniu 4 stycznia 2017 r.

Wnioskodawca w treści wniosku wskazał, że pracownicy podejmujący pracę w spółce, posiadający miejsce stałego pobytu poza miejscem siedziby spółki ((…)), których miejscem zamieszkania w związku z podjęciem pracy w spółce staje się miejsce siedziby spółki, otrzymują obok wynagrodzenia dodatek relokacyjny stanowiący częściowy zwrot kosztów najmu lokalu mieszkaniowego. Dodatek ten jest przychodem pracownika w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiąganym przez pracownika u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Dalej przedsiębiorca zaznacza, że Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zwane dalej „rozporządzeniem” w § 1 stanowi, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zwanych dalej „składkami”, stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zwanej dalej „ustawą”, oraz § 2 rozporządzenia.

Wnioskodawca dodaje, że § 2 ust. 1 rozporządzenia określa katalog włączeń z podstawy wymiaru składek, a pkt 24 tego katalogu stanowi, że podstawy wymiaru składek nie stanowią następujące przychody – składniki wynagrodzenia, do których pracownik ma prawo w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego, w myśl postanowień układów zbiorowych pracy lub przepisów o wynagradzaniu, jeżeli są one wypłacane za okres pobierania tego wynagrodzenia lub zasiłku.

Przedsiębiorca podkreśla, że obecnie spółka odprowadza od tej części wynagrodzenia składki na ubezpieczenia społeczne (emerytalną, rentowe i chorobową oraz zdrowotną), a także potrąca podatek dochodowy zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. tj. powyżej kwoty 500 zł.

Wnioskodawca zaznacza, że świadczenie w postaci dodatku relokacyjnego ujęte jest w treści zawartych z pracownikami umów o pracę i byłoby wypłacane niezależnie od niezdolności pracownika do pracy. Pracownik zachowuje zatem prawo do ww. dodatku relokacyjnego w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego, w myśl postanowień układów zbiorowych pracy lub przepisów o wynagradzaniu, jeżeli są one wypłacane za okres pobierania tego wynagrodzenia lub zasiłku. Ze względu na liczbę osób zatrudnionych (poniżej 20) w Spółce nie został ustalony regulamin pracy ani regulamin wynagradzania.

We własnym stanowisku w sprawie wnioskodawca wskazał, że dokonując przeglądu dokonywanych płatności składek Spółka powzięła wątpliwość związaną z prawidłowością naliczania składek związanych z częścią wynagrodzenia jaka stanowi dodatek relokacyjny. Po dokonaniu analizy przepisów § 2 ust. 1 pkt 24 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe Spółka stoi na stanowisku, że skoro świadczenie w postaci dodatku relokacyjnego ujęte jest w treści zawartych z pracownikami umów o pracę i wypłacane niezależnie od niezdolności pracownika do pracy, a pracownik zachowuje prawo do ww. dodatku relokacyjnego w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego, w myśl postanowień zawartej umowy o pracę i jeżeli są one wypłacane za okres pobierania tego wynagrodzenia lub zasiłku. W ocenie Spółki spełniona jest zatem dyspozycja zawarta w treści § 2 ust. 1 pkt 24 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, co uzasadnia wyłączenia tej części wynagrodzenia z podstawy wymiaru składek.

Uzupełniając wniosek pismem z dnia 28 grudnia 2016 r., doręczonym w dniu 4 stycznia 2017 r. wnioskodawca wskazał, że świadczenie w postaci dodatku relokacyjnego ujęte jest wyłącznie w treści zawartych z pracownikami umów o pracę. Świadczenie to jest dodatkowym składnikiem wynagrodzenia przyznanym pracownikom przez pracodawcę, w ramach umowy o pracę, związanym ze zwiększonymi kosztami podjęcia pracy poza miejscem dotychczasowego stałego zamieszkania. Jest ono niezależne od zdolności pracownika do pracy i faktu korzystania z uprawnień związanych z macierzyństwem. Jest wypłacane w pełnej wysokości ustalonej umową o pracę, w okresach miesięcznych, w terminie wypłaty wynagrodzenia.

Reasumując wnioskodawca podkreśla, że pracownicy Spółki:

1. nie są objęci układem zbiorowym pracy;
2. ze względu na liczbę osób zatrudnionych (poniżej 20) w Spółce dotychczas nie został ustalony regulamin pracy ani regulamin wynagradzania, lecz projekt regulaminu wynagradzania stanowi o możliwości przyznania dodatku relokacyjnego pracownikom Spółki oraz określa warunki uzyskania takiego świadczenia;
3. z przepisów powszechnie obowiązującego prawa nie wynika uprawnienie pracownika do dodatku relokacyjnego;
4. uprawnienie pracownika do dodatku relokacyjnego wynika z zawartej przez pracownika umowy o pracę;
5. dodatek jest wypłacany niezależne od zdolności pracownika do pracy, w pełnej wysokości ustalonej umową o pracę, w okresach miesięcznych, w terminie wypłaty wynagrodzenia za pracę.

Jednocześnie, w kontekście pisma informującego o przedstawieniu we wniosku dwóch stanów faktycznych wnioskodawca wyjaśnia, że w jego ocenie przedstawiony we wniosku stan prawny dotyczył wyłącznie jednego stanu faktycznego, a mianowicie: możliwości objęcia zwolnieniem czy też wyłączeniem, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt. 24 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r . w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tej części przychodu pracownika, która stanowi dodatek relokacyjny jako składnika wynagrodzenia, do którego pracownik ma prawo w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego. Bez znaczenia jest zatem zdolność pracownika do pracy jak i okoliczności i uprawnienia związane z macierzyństwem. W myśl umowy zawartej z pracownikiem świadczenie to (dodatek relokacyjny przyznany jest w umowie o pracę), zależne jest wyłącznie od zatrudnienia i związane ze zwiększonymi kosztami podjęcia pracy poza miejscem dotychczasowego stałego zamieszkania, a nadto należne za cały okres obowiązywania umowy o pracę, o ile pracownik nie zakupi na własność lokalu mieszkalnego.

Spółka stoi na stanowisku, że skoro świadczenie w postaci dodatku relokacyjnego ujęte jest w treści zawartych z pracownikami umów o pracę i wypłacane niezależnie od niezdolności pracownika do pracy czy jego uprawnień wynikających z macierzyństwa, a zatem pracownik zachowuje prawo do ww. dodatku relokacyjnego w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego, w myśl postanowień zawartej umowy o pracę, spełniona jest dyspozycja zawarta w treści § 2 ust. 1 pkt 24 rozporządzenia, a w konsekwencji przychód ten nie powinien stanowić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Mając powyższe na uwadze przedsiębiorca zwraca się o rozpatrzenie złożonego wniosku bowiem w ocenie Spółki wszystkie wymagania formalne niezbędne dla jego rozpatrzenia zostały spełnione.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej, lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne, lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie, zaś w ust. 2, że wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Zgodnie natomiast z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż w drodze niniejszej decyzji Zakład dokonuje jedynie oceny stanowiska przedsiębiorcy w zakresie przedstawionej przez niego interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Mocą niniejszej decyzji Zakład nie przyznaje natomiast jakiegokolwiek prawa ani nie stwierdza jakiegokolwiek obowiązku ubezpieczeniowego.

Stanowisko przedsiębiorcy zawarte we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji w części dotyczącej nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, wartości dodatku relokacyjnego wypłacanego pracownikom za okres pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, zasiłku opiekuńczego oraz świadczenia rehabilitacyjnego, uznać należy za nieprawidłowe.

W myśl art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r . o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r . w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 2236 ze zm.), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie zaś z §1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Przepis § 2 ust. 1 pkt 24 ww. rozporządzenia stanowi, iż składniki wynagrodzenia, do których pracownik ma prawo w okresie pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego, w myśl postanowień układów zbiorowych pracy lub przepisów o wynagradzaniu, jeżeli są one wypłacane za okres pobierana tego wynagrodzenia lub zasiłku nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Z powyższego wywieść należy, iż przychody pracownika ze stosunku pracy, które uzyskuje on w okresie pobierania wynagrodzenia za czas choroby oraz zasiłków są wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe jedynie wówczas, gdy z przepisów wewnętrznych regulujących kwestie wynagradzania pracowników wynika jednoznacznie prawo pracownika do tych świadczeń za ten okres.

W przypadku więc, gdyby regulacji tego typu nie było u danego pracodawcy przychody, które pracownik otrzymuje w okresie choroby lub w okresie pobierania zasiłków stanowić będą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Wnioskodawca w przedmiotowym wniosku wskazał, że świadczenie w postaci dodatku relokacyjnego ujęte jest wyłącznie w treści zawartych z pracownikami umów o pracę, a dodatek relokacyjny jest wypłacany niezależnie od zdolności pracownika do pracy, w pełnej wysokości ustalonej w umowie o pracę, w okresach miesięcznych, w terminie wypłaty wynagrodzenia za pracę. Wnioskodawca podkreślił, że w spółce nie został ustanowiony regulamin wynagradzania ani przepisy o wynagradzaniu.

Powyższe oznacza, iż w przypadku gdy przyznane przez pracodawcę świadczenie w postaci dodatku relokacyjnego zostało uregulowane wyłącznie w indywidualnych umowach pracodawcy z pracownikiem nie mających charakteru układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu pracownika, to wartość korzyści, które odniesie z tego tytułu pracownik podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Wydziału Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (…).

źródło: https://bip.zus.pl