Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31-12-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.421.2018.1.MM

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną działającą na podstawie ustawy o samorządzie gminnym.

Jako jednostka organizacyjna sektora finansów publicznych pracodawca ma obowiązek tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W ramach regulaminu ZFŚS obowiązującego w jednostce, środki funduszu przeznaczane są m.in. na dofinansowanie do wypoczynku zorganizowanego dziecka (m.in. letnie/zimowe obozy, kolonie, „zielone szkoły”, półkolonie) oraz wypoczynku organizowanego we własnym zakresie (krajowego i zagranicznego).

Wypoczynek zorganizowany dotyczy dofinansowania do wypoczynku dzieci i młodzieży w wieku od 6-25 lat, natomiast wypoczynek organizowany we własnym zakresie dotyczy dzieci w wieku 2-25 lat.

Warunkiem otrzymania dofinansowania do wypoczynku dziecka jest jego udokumentowanie w postaci faktury/rachunku lub innego dowodu wpłaty, a wysokość dofinansowania przyznawana jest na podstawie kryterium dochodowego określonego w regulaminie ZFŚS.

Ustalając formę „wypoczynku zorganizowanego” w formie obozów, kolonii, „zielonych szkół”, półkolonii, pracodawca miał na celu doprecyzowanie definicji – czyli zorganizowany przez podmioty uprawnione do organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży. Forma wypoczynku „we własnym zakresie” dotyczy między innymi wypoczynku organizowanego przez rodziców i związany z tym pobyt w hotelach, pensjonatach, domach wczasowych itp.

Na podstawie powyższych zapisów regulaminu ZFŚS pracownik złożył pracodawcy fakturę marżę z biura podróży za pobyt rodzinny na wczasach zagranicznych celem dofinansowania do wypoczynku dzieci do lat 18. Faktura posiada wszystkie dane niezbędne do otrzymania dofinansowania z wyszczególnieniem poniesionych kosztów zakupu wczasów na każde dziecko oddzielnie.

Na podstawie przedłożonej faktury pracodawca przyznał pracownikowi dofinansowanie do wypoczynku dzieci ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych pobierając od kwoty dofinansowania zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Pracownik, któremu dofinansowanie zostało przyznane stwierdził brak obowiązku naliczenia i potrącenia od kwoty dofinansowania podatku dochodowego przez płatnika z uwagi na fakt iż wypoczynek dla całej rodziny w tym dla dzieci został wykupiony w biurze podróży co jest tożsame z organizacją wypoczynku przez uprawniony podmiot.

Mając na uwadze treść art. 21 ust. 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są tylko dopłaty do wypoczynku zorganizowanego przez podmioty działające w tym zakresie w formie wczasów, kolonii, obozów, zimowisk, w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo – sanatoryjnych, rehabilitacyjno – szkoleniowych i leczniczo – opiekuńczych oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu – dzieci i młodzieży do lat 18 – z funduszu socjalnego, ZFŚS oraz zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra – niezależnie od jej wysokości.

Dokonując analizy art. 21 ust. 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pracodawca ma na uwadze fakt, iż podmiot, który zajmuje się organizacją wskazanych form wypoczynku tj. wczasów, kolonii, obozów, zimowisk musi posiadać umocowanie prawne do organizacji takiego wypoczynku tj. musi być uprawniony do organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży, gdyż tylko taki wypoczynek dziecka i przez podmiot do tego uprawniony będzie korzystał ze zwolnienia podatkowego.

Dla pracodawcy zakup usługi turystycznej przez pracownika za pośrednictwem biura podróży dla całej rodziny w tym niepełnoletnich dzieci nie spełnia wymogów zwolnienia podatkowego. Biuro podróży spełnia tutaj jedynie funkcję pośrednika w zakupie wypoczynku. Wyjazd pracownika z dziećmi, gdzie tylko rodzic sprawuje funkcję opiekuna podczas wypoczynku dziecka na wczasach, a wyjazd dziecka na obóz czy kolonię, gdzie dziecko posiada zorganizowaną opiekę, dostosowany program zagospodarowania czasu wolnego itp. typowo zorganizowanego przez biuro podróży posiadające do tego uprawnienia to dwie odrębne formy wypoczynku z którego korzysta dziecko.

Analizując przepisy i interpretacje prawa podatkowego w tym zakresie można zadać sobie zatem pytanie jak postąpić w sytuacji kiedy pracownik wyjeżdża z dzieckiem na wczasy zagraniczne za pośrednictwem biura podróży, a gdy pracownik wyjeżdża z dzieckiem na wczasy zagraniczne do tego samego miejsca a nawet tego samego ośrodka wypoczynkowego lecz organizuje je sobie sam. Czy należałoby zatem zastosować zwolnienie podatkowe do dofinansowania na dziecko którego rodzice wykupili wczasy z biura podróży, czy biura turystycznego, a opodatkować dofinansowanie do wypoczynku dziecka, które korzysta z wypoczynku w tej samej miejscowości i w tym samym hotelu, czy domu wczasowym i też z rodzicem?

Przepis art. 21 ust.78 należałoby zatem rozumieć jako zwolnienie podatkowe do wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie w formie wczasów i kolonii i obozów i zimowisk czyli zajmujące się organizacją wszystkich form wypoczynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy zakup wczasów przez pracownika dla całej rodziny w tym dla dzieci pracownika za pośrednictwem biura podróży jest podstawą uznania zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do dofinansowania wypoczynku nieletnich dzieci z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych?
2. Czy przez podmiot prowadzący działalność w tym zakresie w formie wczasów, kolonii, obozów, zimowisk należy rozumieć podmiot uprawniony do organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży i w tym też zakresie pracownik powinien udokumentować fakt korzystania z takiego rodzaju usług przez organizatora wypoczynku?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup usługi turystycznej za pośrednictwem biura podróży dla całej rodziny nie spełnia wymogów zwolnienia podatkowego w zakresie dofinansowania do wypoczynku niepełnoletnich dzieci, gdyż biuro podróży pełni jedynie funkcję pośrednika w zakupie wczasów. Forma zorganizowanego wypoczynku dla dzieci korzystającego ze zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 78 ma miejsce tylko wówczas gdy wypoczynek ten organizowany jest przez podmiot typowo uprawniony do organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży, podczas którego dziecko ma zapewnioną opiekę przez organizatora, dostosowany program pobytu na wypoczynku, odpowiednio zagospodarowany czas wolny itp., a wypoczynek w którym dziecko bierze udział jest zgłoszony przez organizatora do właściwego kuratorium oświaty.

Udział dziecka w wypoczynku rodzinnym wykupionym za pośrednictwem biura podróży – w ocenie Wnioskodawcy – nie spełnia przesłanki do zwolnienia z jego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż taki wypoczynek mógłby jednoznacznie być formą organizacji na „własną rękę”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 tej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dopłaty do: wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie, w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych, oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu – dzieci i młodzieży do lat 18:

1. z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra – niezależnie od ich wysokości,
2. z innych źródeł – do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2000 zł;

W świetle powyższego należy stwierdzić, że dopłaty do wypoczynku podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. wypoczynek jest zorganizowany,
2. organizatorem wypoczynku jest podmiot prowadzący działalność w tym zakresie,
3. forma wypoczynku nie odbiega swoim charakterem od wymienionych form wypoczynku, takich jak wczasy, kolonie, obozy lub zimowiska, przy czym może to być również wypoczynek połączony z nauką, pobyt na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych, leczniczo-opiekuńczych,
4. dopłata dotyczy dzieci i młodzieży uczestniczących w wypoczynku, które nie ukończyły 18 roku życia.

Wskazanie przez ustawodawcę w ww. przepisie form wypoczynku, oznacza, że nie każda dopłata do wypoczynku może korzystać ze zwolnienia, a tylko ta, która związana jest z wypoczynkiem zorganizowanym. Intencją ustawodawcy jest bowiem wyłączenie z zakresu przedmiotowego zwolnienia dopłat do niezorganizowanych form wypoczynku, takich na przykład jak wczasy potocznie nazywane „pod gruszą”.

Definiując powyższe formy wypoczynku zgodnie z Uniwersalnym Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A., pod ich pojęciem należy rozumieć:

• wczasy, czyli wypoczynek, którego organizatorzy za opłatą zapewniają noclegi, wyżywienie, a niekiedy także rozrywki,
• kolonie, czyli zorganizowany pobyt wypoczynkowy dzieci i młodzieży szkolnej w czasie wakacji poza miejscem stałego zamieszkania,
• obóz, czyli forma zorganizowanego wypoczynku grupy ludzi, połączona z uprawianiem sportu, nauką czegoś,
• zimowisko, czyli zorganizowany wyjazd wypoczynkowy dla dzieci w czasie ferii zimowych.

Mając na uwadze ww. definicję słownikową należy przyjąć, iż wczasy (zarówno wykupione w ośrodku wypoczynkowym osobiście, jak i wykupione w biurze podróży) w istocie stanowią formę wypoczynku.

Aby omawiane zwolnienie miało zastosowanie – wypoczynek powinien być zorganizowany przez podmiot, który ma formalno-prawne umocowanie do wykonywania czynności związanych z organizowaniem wypoczynku, określone w dokumentach stanowiących podstawę jego funkcjonowania. Istotne jest zatem, aby podmiot organizujący wypoczynek prowadził działalność w tym zakresie lub też statutowo zajmował się tego typu działalnością.

Do podmiotów prowadzących działalność w zakresie wypoczynku zaliczyć można podmioty, które świadczą usługi wypoczynkowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, np. biura turystyczne czy inne podmioty prowadzące działalność w formie domów wczasowych, pensjonatów, gospodarstw agroturystycznych, natomiast do podmiotów, które zajmują się statutowo tego rodzaju działalnością należy zakwalifikować m. in. kościoły, których działalnością statutową może być organizowanie wypoczynku zorganizowanego, a także stowarzyszenia, organizacje charytatywne, fundacje – które również zajmują się statutowo tego rodzaju działalnością.

Ustawodawca w art. 92c ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2018 r., poz. 1457 z zm.) wskazuje, że organizatorami wypoczynku mogą być:

1. szkoły i placówki;
2. przedsiębiorcy wpisani do rejestru organizatorów turystyki i przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych, o którym mowa w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U. poz. 2361 oraz z 2018 r. poz. 650);
3. osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, inne niż wymienione w pkt 1 i 2, organizujące wypoczynek w celu:
   1. niezarobkowym albo
   2. zarobkowym, jeżeli organizowany wypoczynek nie stanowi imprezy turystycznej, o której mowa w art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych.

Z art. 92a ust. 1 tej ustawy wynika, że ilekroć w art. 92b-92t i art. 96a jest mowa o wypoczynku, należy przez to rozumieć wypoczynek organizowany dla dzieci i młodzieży w celach rekreacyjnych lub regeneracji sił fizycznych i psychicznych, połączony ze szkoleniem lub pogłębianiem wiedzy, rozwijaniem zainteresowań, uzdolnień lub kompetencji społecznych dzieci i młodzieży, trwający nieprzerwanie co najmniej 2 dni, w czasie ferii letnich i zimowych oraz wiosennej i zimowej przerwy świątecznej, w kraju lub za granicą, w szczególności w formie kolonii, półkolonii, zimowiska, obozu i biwaku.

Jeżeli zatem wypoczynek organizuje podmiot świadczący usługi wypoczynkowe w ramach prowadzonej działalności, w tym biuro podróży lub podmiot, o którym mowa w art. 92c ustawy o systemie oświaty, to dofinansowanie wypłacane do tego rodzaju wypoczynku na dziecko do ukończenia 18 roku życia (nawet wówczas, gdy są to wczasy, podczas których dziecko, co do zasady znajduje się pod opieką rodziców) korzysta z ww. zwolnienia przedmiotowego. Tym samym nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, według którego z formą zorganizowanego wypoczynku dla dzieci korzystającego ze zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia tylko wówczas gdy wypoczynek ten organizowany jest przez podmiot typowo uprawniony do organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży, podczas którego dziecko ma zapewnioną opiekę przez organizatora, dostosowany program pobytu na wypoczynku, odpowiednio zagospodarowany czas wolny itp., a wypoczynek w którym dziecko bierze udział jest zgłoszony przez organizatora do właściwego kuratorium oświaty.

Co do zasady inaczej wygląda sprawowanie opieki nad dzieckiem podczas wczasów (gdzie opiekę nad dzieckiem z reguły sprawuje rodzic), a inaczej sprawowanie opieki podczas wyjazdu dziecka, na obozy lub kolonie (gdzie dziecko posiada zorganizowaną opiekę, program zagospodarowania czasu wolnego) jednakże skoro ustawodawca wskazał, że przedmiotowym zwolnieniem objęte są dopłaty do wypoczynku zorganizowane w tym również w formie wczasów, to uznać należy, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem przedmiotowych dopłat także do wypoczynku, na który dziecko wyjeżdża wraz z rodzicami.

Ww. zwolnienie ma zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy osoba sama wykupiła wczasy w ośrodku wypoczynkowym, który organizuje takowy wypoczynek, jak i w sytuacji, gdy osoba wykupiła wczasy w biurze podróży. Ponadto należy zaznaczyć, że zwolnieniem przedmiotowym objęta jest jedynie ta część dofinansowania, która faktycznie wydatkowana została na wypoczynek niepełnoletniego dziecka.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w ramach regulaminu ZFŚS obowiązującego w jednostce, środki funduszu przeznaczane są m.in. na dofinansowanie do wypoczynku zorganizowanego dziecka (m.in. letnie/zimowe obozy, kolonie, „zielone szkoły”, półkolonie) oraz wypoczynku organizowanego we własnym zakresie (krajowego i zagranicznego).

Wypoczynek zorganizowany dotyczy dofinansowania do wypoczynku dzieci i młodzieży w wieku od 6-25 lat, natomiast wypoczynek organizowany we własnym zakresie dotyczy dzieci w wieku 2-25 lat.

Warunkiem otrzymania dofinansowania do wypoczynku dziecka jest jego udokumentowanie w postaci faktury/rachunku lub innego dowodu wpłaty, a wysokość dofinansowania przyznawana jest na podstawie kryterium dochodowego określonego w regulaminie ZFŚS.

Ustalając formę „wypoczynku zorganizowanego” w formie obozów, kolonii, „zielonych szkół”, półkolonii, pracodawca miał na celu doprecyzowanie definicji – czyli zorganizowany przez podmioty uprawnione do organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży. Forma wypoczynku „we własnym zakresie” dotyczy między innymi wypoczynku organizowanego przez rodziców i związany z tym pobyt w hotelach, pensjonatach, domach wczasowych itp.

Na podstawie przedłożonej faktury pracodawca przyznał pracownikowi dofinansowanie do wypoczynku dzieci ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych pobierając od kwoty dofinansowania zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Pracownik, któremu dofinansowanie zostało przyznane stwierdził brak obowiązku naliczenia i potrącenia od kwoty dofinansowania podatku dochodowego przez płatnika z uwagi na fakt iż wypoczynek dla całej rodziny w tym dla dzieci został wykupiony w biurze podróży co jest tożsame z organizacją wypoczynku przez uprawniony podmiot.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że kwota dofinansowania do wypoczynku wykupionego za pośrednictwem biura podróży, zorganizowanego przez podmiot prowadzący działalność w tym zakresie w formie wczasów – na każde niepełnoletnie dziecko z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – objęta jest zwolnieniem przedmiotowym wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przez podmiot prowadzący działalność w zakresie wypoczynku należy rozumieć podmiot, który statutowo zajmuje się organizacją wypoczynku dla dzieci i młodzieży lub też w ramach działalności tego podmiotu mieści się organizowanie wypoczynku. Do podmiotów prowadzących działalność w zakresie wypoczynku zaliczyć można podmioty, które świadczą usługi wypoczynkowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w tym m.in. biura turystyczne czy inne podmioty prowadzące działalność w formie domów wczasowych, pensjonatów, gospodarstw agroturystycznych.

Wskazać przy tym należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają szczególnych unormowań dotyczących dokumentowania poniesionych wydatków dla potrzeb zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 78 tej ustawy. Zasadnym zatem jest przyjęcie, iż ma tu zastosowanie ogólna reguła, według której dowodem może być wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W takiej sytuacji stosuje się dokumenty zwyczajowo przyjęte, jakimi są np. dowody zapłaty. Pojęcie dowód zapłaty jest pojęciem szerokim i obejmuje swym zakresem zarówno rachunek lub fakturę VAT wystawioną przez organizatora wypoczynku, przelew bankowy, przekaz pocztowy, jak również dokument wpłaty w kasie podmiotu prowadzącego działalność w tym zakresie. Z dowodu tego powinno jednoznacznie wynikać: kto jest organizatorem wypoczynku, forma wypoczynku, okres, w którym korzystano z wypoczynku, kto korzystał z wypoczynku, kwota poniesionego wydatku na wypoczynek każdego z uczestników oraz podpis osoby, która wystawiała ten dokument.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-4n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/