Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 31-10-2017 r. – 0112-KDIL3-1.4011.250.2017.2.IM

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 2 października 2017 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.250.2017.1.IM na podstawie art. 155 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 4 października 2017 r., wniosek uzupełniono w dniu 16 października 2017 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 10 października 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada pięć samochodów służbowych, które mają zostać powierzone pracownikom zajmującym konkretne stanowiska na podstawie zawartych z nimi umów o powierzenie mienia. Pracownicy Wnioskodawcy, zwani dalej „Pracownikami” którzy w ramach ww. umów otrzymają od Wnioskodawcy samochody służbowe w zawartych z nimi umowach o pracę będą mieli wskazane, iż do ich obowiązków służbowych należeć będzie reklamowanie produktów Wnioskodawcy, tj. między innymi sprzedaż nieruchomości lokalowych. Reklamy ww. produktów zostaną umieszczone na dwóch samochodach służbowych. Jeden samochód będzie posiadał reklamę w formie magnesu, a drugi będzie obklejony reklamami. Pracownicy będą korzystać ze wszystkich 5 samochodów służbowych. Przemieszczać się nimi będą w ramach zadań związanych z bieżącym wykonywaniem swoich obowiązków służbowych oraz na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania pracy. Charakter pracy Pracowników przemawiać będzie za potrzebą stałej gotowości do realizacji obowiązków służbowych. Gotowość Pracowników, którzy mają otrzymać samochody służbowe wynika z następujących obowiązków służbowych:

• podpisywanie umów z klientami,
• przedstawianie ofert handlowych,
• spotkania z klientami,
• stały nadzór nad bieżącą działalnością spółki.

W dodatku Pracownicy w ramach zawieranych z nimi umów o powierzenie mienia zobligowani będą do przemieszczania się samochodami służbowymi wyłącznie w miejsca wyznaczone przez Wnioskodawcę. W niniejszych umowach będzie wskazane, iż mają oni dbać o powierzone im mienie i parkować samochód w miejscu swojego zamieszkania lub pobytu w miejscu gwarantującym im bezpieczeństwo oraz stałą gotowość do użytkowania go w celu realizacji obowiązków służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przy ustaleniu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przejazdy samochodem służbowym Pracowników pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (w szczególności: siedziba spółki „x.) należy traktować jako przejazdy służbowe, które nie generują przychodu podatkowego ze stosunku pracy?
2. Czy umieszczenie w umowie o pracę obowiązku służbowego polegającego na reklamowaniu produktów Wnioskodawcy, skutkować będzie zakwalifikowaniem przejazdów Pracownika samochodem służbowym na którym jest umieszczona reklama Wnioskodawcy pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (w szczególności: siedziba „x.) jako przejazdy służbowe, które nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 1, przy ustaleniu wartości nieodpłatnego świadczenia w przypadku Pracowników przejazdy samochodem służbowym pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (w szczególności: siedziba „x.) należy traktować jako niegenerującego przychodu podatkowego ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast art. 11 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Na koniec zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z tym należy przyjąć, iż dojazdy Pracowników pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych należy traktować jako jego obowiązek służbowy, ponieważ jest zobligowany do ciągłej dyspozycyjności oraz do reklamowania produktów Wnioskodawcy na podstawie stosunku pracy, dlatego też taka sytuacja nie może powodować powstania po stronie Pracownika dodatkowego przychodu podatkowego ze stosunku pracy. Wykorzystywanie przez Pracownika powierzonego mu samochodu służbowego do realizacji obowiązków służbowych tj. ciągła gotowość do pracy oraz reklamowanie produktów pracodawcy nie może generować przychodu podatkowego po stronie Pracownika. Sytuacja byłaby odmienna, gdy Pracownik wykorzystywałby samochód służbowy również w celach prywatnych, jednakże w niniejszym stanie faktycznym nie będzie to miało miejsca.

Zdaniem Wnioskodawcy, ad. 2, umieszczenie w umowie o pracę obowiązku służbowego polegającego na reklamowaniu produktów wnioskodawcy, skutkować będzie zakwalifikowaniem dojazdów Pracownika pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych (w szczególności: siedziba „x.) jako przejazdy służbowe, które nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z wymienionymi powyżej art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazującymi co należy traktować jako przychód oraz dochód podlegający opodatkowaniu, należy dojść do wniosku, iż przejazdy samochodem służbowym Pracowników pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych nie stanowią nieodpłatnego świadczenia. Niniejsze stanowisko uzasadnia się tym, iż Pracownik przemieszcza się samochodem służbowym na wskazanym odcinku w celu realizacji swojego obowiązku służbowego jakim jest reklamowanie produktów wnioskodawcy, co wynika wprost z jego umowy o pracę. W niniejszej umowie Pracownik ma bowiem wskazane, iż w ramach stosunku pracy ma świadczyć na rzecz wnioskodawcy takowy obowiązek. Dlatego też nie budzi żadnych wątpliwości, iż przemieszczanie się samochodem służbowym przez Pracownika pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych nie może rodzić po jego stronie dodatkowych przychodów podatkowych ze stosunku pracy. Traktowanie przejazdu samochodem służbowym przez Pracownika pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych jako stanowiącego nieodpłatnego świadczenia uzasadniać mogłoby używanie samochodu służbowego nieposiadającego reklamy przez Pracownika, do którego obowiązków służbowych należałoby reklamowanie produktów wnioskodawcy, a nie byłby on zobligowany do ciągłej dyspozycyjności oraz nie miałby zawartej z Wnioskodawcą umowy powierzenia mienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m.in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika zatem, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zgodnie natomiast z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca posiada pięć samochodów służbowych, które mają zostać powierzone pracownikom zajmującym konkretne stanowiska na podstawie zawartych z nimi umów o powierzenie mienia. W umowach o pracę będą mieli wskazane, iż do ich obowiązków służbowych należeć będzie reklamowanie produktów Wnioskodawcy. Pracownicy będą korzystać z pięciu samochodów służbowych, z których na dwóch będą zamieszczone reklamy produktów Wnioskodawcy. Przemieszczać się nimi będą w ramach zadań związanych z bieżącym wykonywaniem swoich obowiązków służbowych oraz na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania pracy. Charakter pracy Pracowników przemawiać będzie za potrzebą stałej gotowości do realizacji obowiązków służbowych. W umowach będzie wskazane, iż pracownicy mają dbać o powierzone im mienie i parkować samochód w miejscu swojego zamieszkania lub pobytu w miejscu gwarantującym im bezpieczeństwo oraz stałą gotowość do użytkowania go w celu realizacji obowiązków służbowych.

W związku z powyższym opisem zdarzenia przyszłego po stronie Wnioskodawcy powstała wątpliwość, czy przejazdy samochodem służbowym, również tym, na którym jest umieszczona reklama produktów Wnioskodawcy, pomiędzy miejscem zamieszkania lub pobytu Pracownika (parkowania), a miejscem wykonywania obowiązków służbowych stanowią nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że przydzielenie samochodu służbowego (również tego, na którym jest umieszczona reklama produktów Wnioskodawcy), pracownikom i wyznaczenie przez płatnika (spółkę) miejsca garażowania w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników korzystających z tych samochodów nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile w istocie samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi, również tymi, na których jest umieszczona reklama produktów Wnioskodawcy, z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania – garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania – garażowania) nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest usprawnienie działalności spółki i dbałość o jej mienie wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika, a w przypadku samochodów, na których zamieszczona jest reklama produktów Wnioskodawcy – realizację zadań wynikających z obowiązków pracowniczych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/