Czy zwrot poniesionych kosztów przejazdów dla pracowników, którzy przemieszczają się publicznymi środkami komunikacji miejskiej w ramach wykonywania obowiązków służbowych wypłacany w formie ekwiwalentu, stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu?
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2017 r. (data wpływu 12 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów przejazdów pracowników w formie ekwiwalentu – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 12 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów przejazdów pracowników w formie ekwiwalentu.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Pracownicy Urzędu Miasta zatrudnieni na stanowisku gońca, zgodnie z przydziałem obowiązków, wykonują czynności polegające na dostarczeniu urzędowej korespondencji do mieszkańców miasta oraz do różnych instytucji na terenie miasta. Czynności te wykonywane są przez pracowników w zadaniowym systemie pracy na terenie całego miasta.
Urząd Miasta, jako pracodawca, zamierza wprowadzić uregulowania w zakresie zwrotu kosztów przejazdów dla pracowników, którzy w ramach wykonywania obowiązków służbowych korzystają z publicznych środków komunikacji miejskiej. Zwrot kosztów przejazdu dotyczyłby przejazdu pracowników z miejsca pracy do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i miałby formę ekwiwalentu.
Zasady dokonywania zwrotu poniesionych przez pracownika kosztów przejazdów służbowych z miejsca pracy do miejsca wykonywania obowiązków służbowych byłyby określone w zarządzeniu Prezydenta Miasta.
Podstawą zwrotu kosztów przejazdu dla pracownika byłoby zestawienie przejazdów w danym miesiącu złożone przez pracownika na koniec każdego miesiąca. Pracownik otrzymywałby zwrot poniesionych kosztów przejazdów w kwocie stanowiącej iloczyn liczby przejazdów i ceny jednego biletu jednokrotnego przejazdu, ale nie więcej niż określona kwota wskazana w uregulowaniach wewnętrznych Urzędu odpowiadająca wartości imiennego miesięcznego biletu sieciowego.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy zwrot poniesionych kosztów przejazdów dla pracowników, którzy przemieszczają się publicznymi środkami komunikacji miejskiej w ramach wykonywania obowiązków służbowych wypłacany w formie ekwiwalentu, stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu?
Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot poniesionych kosztów przejazdów dla pracowników, którzy przemieszczają się publicznymi środkami komunikacji miejskiej w ramach wykonywania obowiązków służbowych wypłacany w formie ekwiwalentu nie będzie stanowił przychodu ze stosunku pracy, a tym samym nie będzie podlegał opodatkowaniu.
Zgodnie bowiem z art. 12 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartości pieniężne świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Ponadto, Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947) ustalił, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Natomiast art. 12 ust. 1 ustawy wskazuje, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.
Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że pracownicy Urzędu Miasta zatrudnieni na stanowisku gońca, zgodnie z przydziałem obowiązków, wykonują czynności polegające na dostarczeniu urzędowej korespondencji do mieszkańców miasta oraz do różnych instytucji na terenie miasta. Czynności te wykonywane są przez pracowników w zadaniowym systemie pracy na terenie całego miasta. Urząd Miasta, jako pracodawca, zamierza wprowadzić uregulowania w zakresie zwrotu kosztów przejazdów dla pracowników, którzy w ramach wykonywania obowiązków służbowych korzystają z publicznych środków komunikacji miejskiej. Zwrot kosztów przejazdu dotyczyłby przejazdu pracowników z miejsca pracy do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i miałby formę ekwiwalentu. Zasady dokonywania zwrotu poniesionych przez pracownika kosztów przejazdów służbowych z miejsca pracy do miejsca wykonywania obowiązków służbowych byłyby określone w zarządzeniu Prezydenta Miasta. Podstawą zwrotu kosztów przejazdu dla pracownika byłoby zestawienie przejazdów w danym miesiącu złożone przez pracownika na koniec każdego miesiąca. Pracownik otrzymywałby zwrot poniesionych kosztów przejazdów w kwocie stanowiącej iloczyn liczby przejazdów i ceny jednego biletu jednokrotnego przejazdu, ale nie więcej niż określona kwota wskazana w uregulowaniach wewnętrznych Urzędu odpowiadająca wartości imiennego miesięcznego biletu sieciowego.
Mając na uwadze powyższy opis zdarzenia przyszłego i przedstawione przepisy prawa stwierdzić należy, że pracownicy otrzymają świadczenie od swojego pracodawcy, które nie zostało objęte jakimkolwiek ze zwolnień przedmiotowych ujętych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji zwrot kosztów w formie ekwiwalentu za przejazdy służbowe publicznymi środkami transportu wypłacany przez Wnioskodawcę pracownikom na stanowisku gońca, zgodnie z przydziałem obowiązków, wykonującym czynności polegające na dostarczeniu urzędowej korespondencji do mieszkańców miasta oraz do różnych instytucji na terenie miasta – będzie stanowił dla tych pracowników przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy bowiem przyjąć, że gdyby racjonalny ustawodawca chciał wyłączyć tego rodzaju świadczenia z opodatkowania, ująłby odpowiedni zapis w ustawie analogicznie do zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 23b, art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a czy art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Powyższe oznacza, że Wnioskodawca jako płatnik będzie obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z ww. tytułu.
W tym miejscu wskazać również należy, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt. K 7/13 Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wyłącznie nieodpłatnych świadczeń, zatem nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Należy zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na wniosek Prezydenta Konfederacji o zbadanie zgodności z art. 2 i art. 217 Konstytucji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b) w zakresie, w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń: 1) które pracownik może potencjalnie otrzymać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, 2) które są ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę, 3) których wartości nie da się wyliczyć w zgodzie z metodologią wskazaną w wymienionej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika nie jest więc uzasadnione.
W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
źródło: https://sip.mf.gov.pl/