Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30-08-2017 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.165.2017.1.PR

Skutki podatkowe pokrywania przez pracodawcę kosztów noclegów

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych pokrywania przez pracodawcę kosztów noclegów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (…. sp. z o.o.) w celu bezpośredniego dotarcia do klientów zatrudnia na umowę o pracę kierownika ds. sprzedaży. Miejscem wykonywania pracy jest siedziba pracodawcy oraz obszar całej Polski.

Zgodnie z łączącym strony stosunkiem pracy, pracownik w ramach świadczonej pracy zobowiązany jest między innymi do:

• regularnego przeprowadzania rozmów handlowych z kontrahentami w siedzibach ich firm na terenie całej Polski, wg harmonogramu określonego przez osoby mogące wydać polecenie służbowe, celem pozyskania nowych i obsługi obecnych klientów,

• realizacji wskazanych działań mających na celu sprzedaż produktów Wnioskodawcy,

• budowania dobrych relacji z klientami z zachowaniem odpowiednich standardów jakościowych obsługi klienta,

• monitorowania cen i tendencji rynkowych,

• cotygodniowego sporządzania raportów w formie pisemnej z przebiegu wykonywanej pracy i odbytych wyjazdów służbowych,

• kontrolowania umów,

• przeprowadzania negocjacji z kontrahentami w ramach udzielonych wytycznych,

• przyjmowania zamówień i przekazywania ich do działu handlowego,

• niewykorzystywania urządzeń, narządzi i materiałów eksploatacyjnych będących własnością pracodawcy do celów prywatnych.

Praca świadczona jest w zadaniowym systemie czasu pracy. Pracownik w celu realizacji powierzonych zadań związanych z przemieszczaniem się po terytorium całej Polski otrzymał samochód służbowy. Pracownik podlega służbowo kierownikowi działu handlowego.

Obszar pracy kierownika ds. sprzedaży jest tak rozległy, że pracownik zmuszony jest do częstych wyjazdów, bez obiektywnej możliwości powrotu do miejsca zamieszkania na nocleg w każdym dniu. Podczas takich wyjazdów, w celu realizacji powierzonych obowiązków pracowniczych, zmuszony jest do korzystania z noclegów w hotelach. Jest to spowodowane przede wszystkim tym, że będąc w trasie, odległość od miejsca zamieszkania pracownika sprawia, że codzienny powrót do miejsca zamieszkania czy siedziby pracodawcy wiązałby się z większymi kosztami dla pracodawcy, ponadto, pracownik korzystając z noclegów w trasie, jest w stanie przeznaczyć więcej czasu na spotkania z klientami, czyli na wykonywanie swoich obowiązków służbowych. W trakcie wykonywania obowiązków służbowych pracownik ponosi wydatki związane ze swoją pracą, tj. koszty noclegów. Kierownik ds. sprzedaży co jakiś czas przyjeżdża do siedziby pracodawcy celem raportowania wykonanych zadań oraz zaplanowania nowych spotkań, omówienia celów handlowych na kolejny okres. W trakcie tych wizyt u pracodawcy, pracownik otrzymuje od pracodawcy w gotówce zaliczkę na poczet kolejnych noclegów służbowych oraz przekazuje faktury z już odbytych noclegów. Pracownik korzystając z noclegów służbowych, płaci pobraną zaliczką od pracodawcy i otrzymuje faktury z tego tytułu wystawione na pracodawcę, które następnie zdaje podczas wizyty u pracodawcy. Opisane wyjazdy służbowe kierownika ds. sprzedaży nie stanowią podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego tytułu pracownik nie otrzymuje diet. Codzienne podróżowanie pracownika jest nieodłącznym i stałym elementem wykonywanej przez niego pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca działa prawidłowo, gdy nie traktuje poniesionych przez siebie kosztów noclegów zatrudnionego kierownika ds. sprzedaży, wykonującego obowiązki pracownicze na określonym w umowie o pracę obszarze całej Polski, jako przychodu pracownika ze stosunku pracy i w związku z tym nie pobiera i nie odprowadza na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli potrzeba zapewnienia noclegu jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość noclegów sfinansowanych przez pracodawcę, związanych z wykonywaniem przez pracownika obowiązków służbowych nie generuje po jego stronie powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownik nie otrzymuje od pracodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Tym samym, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym zakresie.

Zdaniem Wnioskodawcy, pokrycie kosztów noclegów pracownika, wykonującego swoje obowiązki pracownicze w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą Wnioskodawcy oraz poza swoim miejscem zamieszkania), stanowi racjonalny wydatek, związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten, ponoszony w interesie Wnioskodawcy, stanowi koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodów. Przedmiotowy wydatek nie może być uznany za element przychodu pracownika, jeżeli nocleg w hotelu był spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych, poza miejscem zamieszkania pracownika. Konieczność noclegu i ponoszenia kosztów z tym związanych, jest wynikiem polecenia Wnioskodawcy i wykonywania pracy na Jego rzecz.

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownik nie otrzymuje od Wnioskodawcy jakiegokolwiek „przysporzenia”, w związku z tym nie powstaje po jego stronie przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podkreśla, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, wskazał na dyrektywy interpretacyjne, które pozwalają dokonać oceny, czy w okolicznościach indywidualnej sprawy mamy do czynienia z przysporzeniem ze stosunku pracy, który powiększa u pracownika podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Za przychód pracownika mogą być uznane jedynie świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika, i w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

Wnioskodawca wskazuje, że NSA w wyroku z dnia 1 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, wskazał, że ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy należy odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak, aby była ona wydajna i należytej jakości.

Wydatki te ponoszone są w interesie Wnioskodawcy, mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, stanowią koszt działalności gospodarczej, poniesiony w celu osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodów. Pobyt w danym miejscu i ewentualna konieczność poniesienia wydatków na nocleg jest wynikiem polecenia pracodawcy i wykonywania czynności na jego rzecz.

Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy – pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. W związku z powyższym należy wskazać, że wartość noclegów sfinansowanych przez pracodawcę (Wnioskodawcę), związanych z wykonywaniem przez pracownika obowiązków służbowych nie generuje po jego stronie powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownik nie otrzymuje od pracodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Tym samym, na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika w rozumieniu art. 31 powoływanej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2–2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, które to świadczenia pokrywane są ze środków pracodawcy.

Przy czym, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, wyrażonym w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub NSA. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W wyżej oznaczonym wyroku Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy. W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w celu bezpośredniego dotarcia do klientów zatrudnia na umowę o pracę kierownika ds. sprzedaży. Miejscem wykonywania pracy jest siedziba pracodawcy oraz obszar całej Polski. Zgodnie z łączącym strony stosunkiem pracy, pracownik w ramach świadczonej pracy zobowiązany jest m.in. do regularnego przeprowadzania rozmów handlowych z kontrahentami w siedzibach ich firm na terenie całej Polski, wg harmonogramu określonego przez osoby mogące wydać polecenie służbowe, celem pozyskania nowych i obsługi obecnych klientów, realizacji wskazanych działań mających na celu sprzedaż produktów Wnioskodawcy. Pracownik w celu realizacji powierzonych zadań związanych z przemieszczaniem się po terytorium całej Polski otrzymał samochód służbowy. Obszar pracy kierownika ds. sprzedaży jest tak rozległy, że pracownik zmuszony jest do częstych wyjazdów, bez obiektywnej możliwości powrotu do miejsca zamieszkania na nocleg w każdym dniu. Podczas takich wyjazdów, w celu realizacji powierzonych obowiązków pracowniczych, zmuszony jest do korzystania z noclegów w hotelach. Jest to spowodowane przede wszystkim tym, że będąc w trasie, odległość od miejsca zamieszkania pracownika sprawia, że codzienny powrót do miejsca zamieszkania czy siedziby pracodawcy wiązałby się z większymi kosztami dla pracodawcy, ponadto, pracownik korzystając z noclegów w trasie, jest w stanie przeznaczyć więcej czasu na spotkania z klientami, czyli na wykonywanie swoich obowiązków służbowych. Pracownik korzystając z noclegów służbowych, płaci pobraną zaliczką od pracodawcy i otrzymuje faktury z tego tytułu wystawione na pracodawcę, które następnie zdaje podczas wizyty u pracodawcy. Opisane wyjazdy służbowe kierownika ds. sprzedaży nie stanowią podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego tytułu pracownik nie otrzymuje diet. Codzienne podróżowanie pracownika jest nieodłącznym i stałym elementem wykonywanej przez niego pracy.

Należy pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Skorzystanie przez pracowników ze świadczenia w postaci pokrycia przez pracodawcę kosztów noclegu niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynosi pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Udostępnienie miejsc noclegowych pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę – nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. oraz orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegów związanych z wykonywaniem przez pracownika – kierownika ds. sprzedaży – pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie stanowi dla tego pracownika przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku w powyższym, na Wnioskodawcy, jako płatniku podatku dochodowego od osób fizycznych, nie ciąży obowiązek obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy stosownie do treści art. 31 ww. ustawy oraz przekazania pobranych zaliczek na rachunek urzędu skarbowego zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Spółki uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/