Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30-01-2019 r. – 0112-KDIL3-1.4011.458.2018.1.AGR

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako pracodawca od niedawna wynajmuje dla pracowników, przede wszystkim dla obcokrajowców – kierowców lokal mieszkalny, w którym może zamieszkiwać dziesięciu pracowników i firma płaci czynsz najmu wynajmującemu.

Wynajmujący nie chciał zawrzeć umów najmu z kilkunastoma osobami obcokrajowcami (obawa czy będą regularnie płacić czynsz, a także chciał zawrzeć umowę najmu na rok, ale żaden obcokrajowiec takiej umowy nie zawrze, ponieważ zezwolenie na pracę ma na ok. sześć miesięcy lub mniej, a w większości nie sprawdzają się w pracy jako kierowcy i po tygodniu lub miesiącu zwalniają się) o ile zawarłby taką umowę to czynsz w sumie byłby o wiele wyższy.

Czynsz wynosiłby około 400,00 zł na jedną osobę plus opłaty za media.

Pracodawca zawarł także umowy na dostawę mediów do wynajmowanego lokalu mieszkalnego, tj. na Internet, energię, gaz i także płaci za te media na podstawie wystawionych faktur.

W związku z tym, Zarządzeniem Właściciela Firmy (nie obowiązuje ich regulamin pracy i wynagradzania) ustalono i wprowadzono ryczałtowy zwrot wszystkich kosztów przez pracowników tam zamieszkujących, tj. czynsz za mieszkanie i faktury za media tak, aby wszystkie koszty poniesione przez firmę były zwrócone przez pracowników na podstawie sporządzonej listy na koniec miesiąca.

Wprowadzono ryczałt kwotowy przypadający na jednego pracownika za jeden miesiąc i za niepełny miesiąc ze względu na dużą rotację zamieszkujących tam pracowników w ciągu miesiąca.

Kwota ryczałtu pokrywająca wszystkie koszty wynajmowanego lokalu przypadająca na jednego pracownika miesięcznie wynosi maksymalnie 400,00 zł za cały miesiąc.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Ponieważ kwota czynszu przypadająca na jednego pracownika jest mniejsza niż 500,00 zł, a ponadto pracownicy zwracają w całości koszty poniesione przez Wnioskodawcę (pracodawcę) z tytułu wynajmowanego mieszkania, to czy stanowi to przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy spełnia się wszystkie warunki dla wyłączenia tego świadczenia – jego wartości z podstawy opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota czynszu przypadająca na jednego pracownika wynosi mniej niż 500,00 zł miesięcznie i korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 updof. Poza tym pracownicy zwracają w całości koszty poniesione przez Wnioskodawcę (pracodawcę) z tytułu wynajmowanego mieszkania, to nie stanowi to przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, to spełnia się wszystkie warunki dla wyłączenia tego świadczenia – jego wartości z podstawy opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 1 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Wobec powyższego przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Stosownie do art. 21 ust. 14 ww. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jako pracodawca wynajmuje dla pracowników lokal mieszkalny, firma płaci czynsz najmu wynajmującemu. Pracodawca zawarł także umowy na dostawę mediów do wynajmowanego lokalu mieszkalnego tj. na Internet, energię, gaz oraz płaci za te media na podstawie wystawionych faktur.

Zarządzeniem Właściciela firmy ustalono i wprowadzono ryczałtowy zwrot wszystkich kosztów przez pracowników tam zamieszkujących tj. czynsz za mieszkanie i faktury za media tak, aby wszystkie koszty poniesione przez firmę były zwrócone przez pracowników na podstawie sporządzonej listy na koniec miesiąca. Kwota ryczałtu pokrywająca wszystkie koszty wynajmowanego lokalu przypadająca na jednego pracownika miesięcznie wynosi maksymalnie 400,00 zł za cały miesiąc.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro pracownik zwraca Wnioskodawcy (pracodawcy) koszty związane z wynajęciem przedmiotowego lokalu, to nie można mówić o powstaniu po stronie pracownika przychodu, gdyż nie pojawia się korzyść majątkowa, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że wynajęcie przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego dla pracowników, którzy następnie zwracają Wnioskodawcy w całości koszty poniesione przez pracodawcę z tytułu wynajmowanego lokalu, nie powoduje po stronie pracownika powstania przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powoduje obowiązku obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Pomimo że tut organ zgadza się ze stanowiskiem wyrażonym przez Wnioskodawcę stwierdzającym, że po stronie pracowników nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, to z uwagi na stwierdzenie Wnioskodawcy, że kwota czynszu przypadająca na jednego pracownika korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe.

Zauważyć bowiem należy, że skoro w analizowanej sprawie nie powstaje przychód, to przepisy dotyczące zwolnienia nie znajdują zastosowania.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/