Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29-12-2017 r. – 0114-KDIP3-1.4011.352.2017.2.ES

Dotyczy: prawidłowości księgowania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz Dotyczy: kosztów uzyskania przychodów

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości księgowania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o model logistyczny sprzedaży aukcyjnej odzieży dziecięcej przez internet tzw. dropshipping. Pełna oferta handlowa zamieszczona jest pod adresem strony internetowej Wnioskodawcy i na FB. Proces wysyłki towaru został przeniesiony na dostawcę z Chin. Klient kupuje w sklepie on-line, jednak towar otrzymuje wyłącznie od dostawcy, który jednak pozostaje nieujawniony względem niego.

Wnioskodawca nie posiada fizycznie towarów, które są oferowane klientom do sprzedaży. Nie musi też ich pakować i wysyłać do klientów, bowiem tym wszystkim zajmuje się samodzielnie dostawca. Co za tym idzie Wnioskodawca nie ma potrzeby prowadzenia magazynu. Jedynym jego obowiązkiem jest pozyskanie klientów, którzy te towary będą chcieli nabyć czyli działalność gospodarcza firmy Wnioskodawcy sprowadza się do świadczenia usług w zakresie pośrednictwa handlowego. W przyjętym modelu logistycznym rola Wnioskodawcy jako przedsiębiorcy ogranicza się do zbierania zamówień, przyjmowania płatności za zamówienia, które przekazywane są następnie do realizacji dostawcy towaru. Wnioskodawca nie prowadzi w żadnej formie sprzedaży towarów we własnym imieniu. Płatności w postaci przelewów bankowych dokonywane są na rachunek firmowy.

Z treści otrzymanych zamówień wynika, że klientami są – do chwili obecnej – wyłącznie osoby fizyczne. Towar jest zamawiany dopiero z chwilą zaksięgowania wpłaty na rachunku firmowym. Otrzymane płatności, po pomniejszeniu o należną prowizję przekazywane są na rachunek bankowy dostawcy. Naliczona prowizja jest przychodem z działalności gospodarczej firmy Wnioskodawcy i jest dokumentowana rachunkiem przy zachowaniu ciągłości numeracji. W efekcie pojedyncze rachunki nie są wpisywane do księgi przychodów i rozchodów – jest to czasem nadmierna ilość. Wnioskodawca zaznacza, że nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Dzienne zestawienia zrealizowanych transakcji, do których podłączone są stosowne rachunki są ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Działalność Wnioskodawcy opodatkowana jest na zasadach ogólnych wg skali podatkowej. Wysokość prowizji jest zmienna i zależna od wielu czynników np. rozmiarów towarów, fasonów, materiałów, aktualnego kursu walutowego itd. – dostawca potrafi zmieniać ceny towarów kilka razy nawet w ciągu jednego dnia. Wnioskodawca zaznacza, że firma kierując się aspektem praktycznym – jest bliżej klienta niż dostawca – przejęła na siebie obowiązek ewentualnego postępowania reklamacyjnego – dotychczas nie zgłoszono do Wnioskodawcy jeszcze ani jednej reklamacji.

Finalizacja realizacji dostawy towaru do klienta jest potwierdzana mailami przesyłanymi do firmy przez klientów, a ponadto dostawy są monitorowane na specjalnie do tego przeznaczonej elektronicznej platformie informacyjnej przewoźnika. Każda dostawa towaru posiada swój własny kod numeryczny, co ułatwia monitorowanie dostaw towarów do klientów, a także na korelowanie dokonanych na rachunek firmowy wpłat pieniężnych klientów z konkretnymi przypisanymi do nich dostawami. Umowy z przewoźnikami zawiera bezpośrednio właściwy dostawca. Koszty działalności gospodarczej firmy ograniczają się do kosztów: usług telekomunikacyjnych, usługi internetowej, FB, reklamy, usługi rachunkowej, opłat bankowych, finansowych.

Firma jest zarejestrowana w mieszkaniu należącym do mamy Wnioskodawcy. W razie potrzeby Wnioskodawca wykorzystuje do przejazdów prywatny samochód osobowy. W związku z rozwojem firmy Wnioskodawca rozważa zatrudnienie jednego pracownika.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 14 grudnia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.352.2017.1.ES Wnioskodawca doprecyzował, że:

1. Firma zarejestrowana jest w domu jego matki. Do tej pory Wnioskodawca nie ujmował w ewidencji działalności gospodarczej żadnych kosztów z tego tytułu. Dom jest wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej w części ok. 5 %. Wydatki ponoszone w związku z używaniem domu to koszty ogrzewania, energii elektrycznej.Pytanie o tej treści zostało postawione, ponieważ istnieje możliwość zaliczenia kosztów utrzymania firmy w domu rodzinnym do kosztów podatkowych.
2. Samochód wykorzystywany do przejazdów jest własnością żony Wnioskodawcy i matki. Na chwilę obecną Wnioskodawca nie posiada tytułu prawnego do jego używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wygenerowany z systemu bankowego wydruk potwierdzający wpłaty od klienta oraz kwoty przekazane dostawcy stanowi wystarczającą podstawę do wyliczenia prowizji i wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów?
2. Czy podstawa zapisów przychodów w księdze przychodów i rozchodów dokonana w oparciu o dzienne zestawienie zrealizowanych transakcji wraz z załączonymi rachunkami może być uznana za wystarczającą podstawę do wyliczenia podatku?
3. Czy w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w ramach dropshippingu można potraktować ponoszone koszty utrzymania firmy w mieszkaniu mamy, koszty przejazdów prywatnym samochodem, koszty zatrudnienia dodatkowego pracownika, koszty postępowania reklamacyjnego za koszty uzyskania przychodu?

Odpowiedź na pytanie Nr 2 i 3 (oprócz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów utrzymania firmy w mieszkaniu mamy) stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie Nr 1 oraz pytanie Nr 3 w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów utrzymania firmy w mieszkaniu mamy zostanie udzielona odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychodem w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskanym ze świadczenia usług pośrednictwa handlowego w formie dropshippingu będzie prowizja uzyskana z tego tytułu, a więc różnica pomiędzy kwotą przelaną przelewem bankowym od klienta, a kwotą przekazaną do dostawcy.

Na potwierdzenie tego stanowiska Wnioskodawca przytacza trzy interpretacje indywidualne:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 stycznia 2012 r. znak ILPB1/415-1183/11-2/TW,

• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 5 sierpnia 2013 r. znak: IPTB1/415-218/13-4/DS,

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2015 r. znak: IPPB1/4511-1329/15-2/ES.

Wnioskodawca uważa, ze w sytuacji wystawiania w danym dniu przez podatnika wielu rachunków, dopuszczalne jest dokonywanie zapisów w księdze przychodów i rozchodów jedną sumą wynikającą z dziennego zestawienia tych rachunków nazwanego zestawieniem sprzedaży. Tym samym ww. zestawienie sprzedaży będzie stanowiło podstawę do wyliczenia podatku dochodowego.

Po przeanalizowaniu treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca zakłada, że wymienione przez Wnioskodawcę pozycje kosztów są lub mogą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów z działalności gospodarczej w ramach dropshippingu lub – zgodnie z treścią cytowanego przepisu – jej zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wnioskodawca sądzi ponadto, że wymienionych wydatków nie obejmuje art. 23 tejże ustawy – dotyczący wydatków nieuznawanych za koszty przychodów.

Jednocześnie Wnioskodawca sądzi, że konieczne jest wyłączenie z kosztów wydatków związanych z postępowaniem reklamacyjnym i nie będzie możliwe ich wykazanie w księdze przychodów i rozchodów. Rola Wnioskodawcy w opisanym wyżej modelu pośrednictwa handlowego jest czysto techniczna – nie ponosi kosztów zakupu towaru. Utwierdza go w tym interpretacja przepisów podatkowych Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 października 2016 r. znak: ITPB3/4511-301/16-2/MJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• prawidłowości księgowania przychodu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jest prawidłowe,

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów przejazdu prywatnym samochodem należącym do żony i matki jest nieprawidłowe,

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zatrudnieniem nowego pracownika oraz postępowaniem reklamacyjnym jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki – wydatek winien:

• być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,

• być właściwie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z tej działalności i nie mogą być wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatki związane z zakupem towarów handlowych są bezsprzecznie związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności gospodarczej, jednocześnie nie znajdują się w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych. O ile zatem, ich zakup jest prawidłowo udokumentowany, stanowią co do zasady, koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (t.j. Dz. U. 2017 r., poz. 728).

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1. faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub
   • 1a) (uchylony)
   • 1b) (uchylony)
   • 1c) dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym, zawierające co najmniej:
     1. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenia przychodów,
     2. wskazanie faktury, a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury, wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z płatnościami dotyczącymi transakcji określonych w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829, 1948, 1997 i 2255) dokonanych bez pośrednictwa rachunku płatniczego,
     3. wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów lub zwiększa przychody,
     4. podpis osoby sporządzającej dokument, lub
2. inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
   1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
   2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
   3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
   4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

   – oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Stosownie do treści § 18 ust. 1 cyt. rozporządzenia, podatnik jest obowiązany dokonywać zapisów w ewidencjach, o których mowa w § 6 pkt 1 i § 8 ust. 1 pkt 2, jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym.

Zgodnie z § 19 ust. 1-6 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży wyrobów, towarów handlowych i usług są dokonywane na podstawie wystawionych faktur, a w przypadku sprzedaży nieudokumentowanej fakturami – na podstawie wystawionego na koniec dnia dowodu wewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość tych przychodów za dany dzień, o ile nie jest prowadzona ewidencja sprzedaży lub ewidencja przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zapisów dokonuje się jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym, z zastrzeżeniem § 20 ust. 2 i 3 oraz § 30. Jeżeli w danym dniu podatnik wystawia wiele faktur, zapisów w księdze można dokonywać jedną sumą wynikającą z dziennego zestawienia tych faktur, zwanego dalej „zestawieniem sprzedaży”. Zestawienie sprzedaży powinno zawierać co najmniej następujące dane: datę i kolejny numer zestawienia, numery od-do faktur objętych zestawieniem, sumę zbiorczą tych faktur oraz podpis podatnika lub osoby, która sporządziła zestawienie. Podatnicy prowadzący ewidencję, o której mowa w § 8 ust. 1 pkt 2, mogą dokonywać zapisów dotyczących przychodu, wykazanych w tej ewidencji, w jednej pozycji na koniec każdego miesiąca.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w oparciu o model logistyczny sprzedaży aukcyjnej odzieży dziecięcej przez internet tzw. dropshipping. Klientami – do chwili obecnej – są wyłącznie osoby fizyczne. Towar jest zamawiany dopiero z chwilą zaksięgowania wpłaty na rachunku firmowym. Otrzymane płatności, po pomniejszeniu o należną prowizję przekazywane są na rachunek bankowy dostawcy. Naliczona prowizja jest przychodem z działalności gospodarczej firmy Wnioskodawcy i jest dokumentowana rachunkiem przy zachowaniu ciągłości numeracji. W efekcie pojedyncze rachunki nie są wpisywane do księgi przychodów i rozchodów – jest to czasem nadmierna ilość. Dzienne zestawienia zrealizowanych transakcji, do których podłączone są stosowne rachunki są ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Mając na uwadze wyżej powołane uregulowania prawne oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że sporządzane przez Wnioskodawcę dzienne zestawienia zrealizowanych transakcji, do których podłączone są stosowne rachunki mogą stanowić dowód księgowy, będący podstawę zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Natomiast w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodu stwierdzić należy, że wszelkie wydatki, które podatnik ponosi w związku z wykorzystywaniem samochodu osobowego dla swoich potrzeb, jako podmiotu gospodarczego, np. takie jak wydatki z tytułu zakupu paliwa, wymiany oleju, koszty drobnych napraw i zakupu części zamiennych, koszty przeglądów technicznych, ubezpieczenia, opłaty parkingowe oraz opłaty za przejazd autostradą, pod warunkiem ich zgodnego z przepisami udokumentowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Stosownie do art. 23 ust. 4 ww. ustawy, ilekroć w ust. 1 jest mowa o stawce za jeden kilometr przebiegu pojazdu, rozumie się przez to stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika.

W myśl przepisu art. 23 ust. 5 ustawy o podatku od osób fizycznych, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w ust. 5, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane (art. 23 ust. 7 ustawy).

Biorąc powyższe pod uwagę, przepisy ograniczają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia i innych umów związanych z używaniem dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. Ograniczenie to wynika z określenia przez ustawodawcę limitu wydatków wyznaczonego iloczynem liczby kilometrów i stawki za jeden kilometr. Wymaga to od podatnika prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że na chwilę obecną Wnioskodawca nie posiada żadnego tytułu prawnego do używania samochodu należącego do żony i matki, w związku z tym nie może zaliczyć do kosztów uzyskania wydatków związanych z jego eksploatacją.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zatrudnieniem dodatkowego pracownika oraz kosztów postępowania reklamacyjnego.

Jak wskazano wyżej kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 55 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 22 ust. 6ba.

Wobec powyższego wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji wypłaty świadczenia i inne należności mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Odnosząc się do kosztów związanych z postępowaniem reklamacyjnym wskazać należy, że Wnioskodawca w związku z realizowanymi transakcjami nie ponosi kosztów zakupu towaru. Rola jego jest czysto techniczna i sprowadza się wyłącznie do przekazania zapłaty od klienta do zagranicznego producenta. W związku z tym, że Wnioskodawca przejął na siebie obowiązek ewentualnego postępowania reklamacyjnego to nie może kwoty zwracanej klientowi za towar potraktować jako koszt uzyskania przychodu, gdyż jedynie pośredniczył w przekazywaniu kwot należnych za towar.

W związku z tym Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z postępowaniem reklamacyjnym.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w części :

• dotyczącej prawidłowości księgowania przychodu w księdze przychodów i rozchodów uznano za prawidłowe,

• dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów przejazdu prywatnym samochodem należącym do żony i matki uznano za nieprawidłowe,

• dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zatrudnieniem nowego pracownika oraz postępowaniem reklamacyjnym uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/