Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29-11-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.401.2018.2.ŁS

Czy podatek dochodowy od osób fizycznych pobrany został zasadnie i jest należny w odniesieniu do kwot „Dodatkowego Odszkodowania I” oraz „Dodatkowego Odszkodowania II” mając na uwadze zapisy art. 21 ust. 1 pkt 3 znowelizowanej w 2014 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 21 listopada 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 6 lipca 2017 r. Wnioskodawca zawarł z X Bank S.A, dalej zwanym Pracodawcą, porozumienie w sprawie rozwiązania umowy o pracę. Wpisywało się ono w realizowane przez Pracodawcę grupowe zwolnienia, o których mowa w załączonym przez Wnioskodawcę do niniejszego pisma Porozumieniu z dnia 15 grudnia 2016 r. pomiędzy Związkami Zawodowymi, działającymi w imieniu i na rzecz przejętych przez Pracodawcę w ramach fuzji pracowników Banku Y S.A, oraz Pracodawcą. Będąc na dzień podpisania Porozumienia pracownikiem X Banku S.A. Wnioskodawca został przez Pracodawcę wytypowany do zwolnień grupowych, określonych w Porozumieniu dotyczącym grupowego zwolnienia zawartym w dniu 15 grudnia 2016 r. między Pracodawcą a organizacjami Związków Zawodowych działających w Spółce. Stroną podejmującą decyzję o zakwalifikowaniu Wnioskodawcy do objęcia programem zwolnień grupowych był Pracodawca. Powyższa decyzja była skutkiem przyjętej przez Pracodawcę oceny przydatności pracownika do realizacji strategii nowo powstałego w ramach fuzji przedsiębiorstwa Pracodawcy. Jako pracownik Wnioskodawca wyraził zgodę na zawarcie Porozumienia w sprawie rozwiązania stosunku pracy. Rozwiązanie umowy nastąpiło w drodze porozumienia stron z dnia 6 lipca 2017 r. Na podstawie art. 8. ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników Pracodawca przekazał na rzecz Wnioskodawcy w dniu 31 sierpnia 2017 r. odprawę. Ponadto w konsekwencji zawartego ze Związkami Zawodowymi Porozumienia z dnia 15 grudnia 2016 r. dotyczącego grupowego zwolnienia Wnioskodawca otrzymał dodatkowe świadczenia rekompensujące utratę pracy wskutek implementacji nowej strategii przedsiębiorstwa. Na podstawie § 8.7 oraz § 8.8 Porozumienia ze Związkami Zawodowymi Wnioskodawca otrzymał odpowiednio:

1. Dodatkowe Odszkodowanie I w wysokości 58.500 PLN,
2. Dodatkowe Odszkodowanie II w wysokości 3.146 PLN,

• zgodnie z otrzymanym Paskiem Płacowym RMUA za sierpień 2017 r.

Od powyższych kwot Pracodawca odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy PIT. Wysokość oraz zasady ustalania otrzymanych świadczeń, określonych jako „Dodatkowe Odszkodowanie I” oraz „Dodatkowe Odszkodowanie II” wynikały z podpisanego w dniu 15 grudnia 2016 r. przez Pracodawcę ze Związkami Zawodowymi porozumienia zbiorowego w sprawie grupowego zwolnienia. Wnioskodawca wskazuje, że porozumienie na podstawie, którego wypłacono dodatkowe świadczenia jest porozumieniem, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podatek dochodowy od osób fizycznych pobrany został zasadnie i jest należny w odniesieniu do kwot „Dodatkowego Odszkodowania I” oraz „Dodatkowego Odszkodowania II” mając na uwadze zapisy art. 21 ust. 1 pkt 3 znowelizowanej w 2014 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przywołane we wniosku zapisy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobrany podatek dochodowy od otrzymanych od Pracodawcy świadczeń uważa za należny tylko i wyłącznie w zakresie, w jakim podatek ten dotyczy „Odprawy”. Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych świadczeń „Dodatkowe Odszkodowanie I” oraz „Dodatkowe Odszkodowanie II” uznaje za bezzasadne. Dwa ostatnie z wymienionych powyżej świadczeń wpisują się bowiem w ocenie Wnioskodawcy w definicję odszkodowań wolnych od podatku dochodowego od osób fizycznych. Za nie bez znaczenia dla przyjętego przez Wnioskodawcę stanowiska uważa zastosowaną przez Pracodawcę w Porozumieniach z dnia 15 grudnia 2016 r. oraz z dnia 6 lipca 2017 r. odrębną nomenklaturę tych świadczeń, tj. „Odprawa”, „Dodatkowe Odszkodowanie I”, „Dodatkowe Odszkodowanie II”. Wnioskodawca uznaje również terminologię przyjętą przez Pracodawcę oraz Związki Zawodowe w przywołanym porozumieniu z dnia 15 grudnia 2016 r. dotyczącym grupowego zwolnienia za celową, oddającą szczególny i właściwy przyznanym świadczeniom charakter, odpowiadający ich definicji. W linii ze stanowiskiem Wnioskodawcy idzie opinia Izby Skarbowej w Warszawie, wydana w interpretacji z dnia 22 kwietnia 2016 r. IPPB4/4511-262/16-4/IM. Przedstawione w opisanym stanie faktycznym przesłanki do uzyskania zwolnienia dla otrzymanego odszkodowania są zasadniczo spójne z tymi, które Wnioskodawca przedstawił w swoim wniosku. Zgodnie bowiem z treścią artykułu odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 6 lipca 2017 r. Wnioskodawca zawarł z X Bank S.A, dalej zwanym Pracodawcą, porozumienie w sprawie rozwiązania umowy o pracę. Wpisywało się ono w realizowane przez Pracodawcę grupowe zwolnienia, o których mowa w załączonym przez Wnioskodawcę do niniejszego pisma Porozumieniu z dnia 15 grudnia 2016 r. pomiędzy Związkami Zawodowymi, działającymi w imieniu i na rzecz przejętych przez Pracodawcę w ramach fuzji pracowników Banku Y S.A, oraz Pracodawcą. Będąc na dzień podpisania Porozumienia pracownikiem X Banku S.A. Wnioskodawca został przez Pracodawcę wytypowany do zwolnień grupowych, określonych w Porozumieniu dotyczącym grupowego zwolnienia zawartym w dniu 15 grudnia 2016 r. między Pracodawcą a organizacjami Związków Zawodowych działających w Spółce. Stroną podejmującą decyzję o zakwalifikowaniu Wnioskodawcy do objęcia programem zwolnień grupowych był Pracodawca. Powyższa decyzja była skutkiem przyjętej przez Pracodawcę oceny przydatności pracownika do realizacji strategii nowo powstałego w ramach fuzji przedsiębiorstwa Pracodawcy. Jako pracownik Wnioskodawca wyraził zgodę na zawarcie Porozumienia w sprawie rozwiązania stosunku pracy. Rozwiązanie umowy nastąpiło w drodze porozumienia stron z dnia 6 lipca 2017 r. Na podstawie art. 8. ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników Pracodawca przekazał na rzecz Wnioskodawcy w dniu 31 sierpnia 2017 r. odprawę. Ponadto w konsekwencji zawartego ze Związkami Zawodowymi Porozumienia z dnia 15 grudnia 2016 r. dotyczącego grupowego zwolnienia Wnioskodawca otrzymał dodatkowe świadczenia rekompensujące utratę pracy wskutek implementacji nowej strategii przedsiębiorstwa. Na podstawie § 8.7 oraz § 8.8 Porozumienia ze Związkami Zawodowymi Wnioskodawca otrzymał odpowiednio:

1. Dodatkowe Odszkodowanie I w wysokości 58.500 PLN,
2. Dodatkowe Odszkodowanie II w wysokości 3.146 PLN,

• zgodnie z otrzymanym Paskiem Płacowym RMUA za sierpień 2017 r.

Od powyższych kwot Pracodawca odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy PIT. Wysokość oraz zasady ustalania otrzymanych świadczeń, określonych jako „Dodatkowe Odszkodowanie I” oraz „Dodatkowe Odszkodowanie II” wynikały z podpisanego w dniu 15 grudnia 2016 r. przez Pracodawcę ze Związkami Zawodowymi porozumienia zbiorowego w sprawie grupowego zwolnienia. Wnioskodawca wskazuje, że porozumienie na podstawie, którego wypłacono dodatkowe świadczenia jest porozumieniem, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917 ze zm.) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Ponadto należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane zgodnie z wykładnią literalną. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
   1. ustawy,
   2. przepisów wykonawczych do ustawy,
   3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy
3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten ­ w praktyce swego stosowania ­ nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 18^3d, art. 36¹ § 2, art. 45, art. 56, art. 94³ § 3, art. 99, art. 101² Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy).

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

W świetle powyższych wyjaśnień, jak również przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, uznać zatem należy, że w sytuacji, gdy wypłata określonych świadczeń następuje zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy (przewidującymi wypłatę takich świadczeń) w związku z zawartym przez strony porozumieniem rozwiązującym umowę o pracę, nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względu na to, czy pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę.

Uwzględniając powyższe należy uznać, że świadczenia nazwane „Dodatkowym Odszkodowaniem I” i „Dodatkowym Odszkodowaniem II” wypłacone przez pracodawcę w związku ze skorzystaniem przez Wnioskodawcę z rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron nie mieszczą się w pojęciu odszkodowania ani zadośćuczynienia, tym samym nie mogą korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem świadczenia te stanowią dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, albowiem podstawą ich wypłaty był stosunek pracy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że – co do zasady – interpretacje są wydawane w indywidualnych sprawach, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Ponadto organ podatkowy informuje, że na podstawie art. 14e § 1 pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa – obowiązującego do dnia 28 lutego 2017 r. – stwierdzono wygaśnięcie interpretacji indywidualnej nr IPPB4/4511-262/16-4/IM z dnia 22 kwietnia 2016 r., z uwagi na jej niezgodność z interpretacją ogólną z dnia 23 czerwca 2016 r. nr DD3.8201.1.2016.MCA.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1302 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/