Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29-08-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.233.2017.2.MS1

Dotyczy: obowiązków płatnika z tytułu wypłaty odszkodowania na podstawie ugody sądowej

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty odszkodowania na podstawie ugody sądowej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 31 lipca 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.223.2017.1.MS1 (data nadania 1 sierpnia 2017 r., data doręczenia 10 sierpnia 2017 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2017 r. (data nadania 16 sierpnia 2017 r., data wpływu 22 sierpnia 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 29 kwietnia 2016 r. Spółka (Wnioskodawca) wypowiedziała umowę o pracę na czas nieokreślony pracownicy, z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia oraz wypłatą odprawy w wysokości trzymiesięcznej pensji. W dniu 6 lipca 2016 r. pracownica pozwała Spółkę o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, żądając przywrócenia do pracy. W trakcie postępowania sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w dniu 26 maja 2017 r. pomiędzy powódką a pozwaną Spółką została zawarta ugoda sądowa zawierająca zapis: „1) Pozwana zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Powódki kwoty 16.252,50 złotych brutto (szesnaście tysięcy dwieście pięćdziesiąt dwa złote i pięćdziesiąt groszy) tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o pracę, na rachunek bankowy Powódki, na który było wypłacane przez Pozwaną wynagrodzenie za pracę – w terminie 5 dni od daty zawarcia ugody sądowej.” Wysokość odszkodowania została ustalona pomiędzy powódką a pozwaną w wyniku rozmów. W rezultacie ugody postępowanie sądowe zostało umorzone.

Pismem z dnia 16 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego o następujące informacje.

W zawartej w dniu 26 maja 2017 r. ugodzie sądowej Wnioskodawca zobowiązał się m.in. do „zapłaty na rzecz Powódki kwoty 16.252,50 złotych brutto (szesnaście tysięcy dwieście pięćdziesiąt dwa złote i pięćdziesiąt groszy) tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o pracę”, a Powódka oświadczyła, że ugoda wyczerpuje w całości jej roszczenia dochodzone w niniejszej sprawie. Ugoda miała na celu zakończenie sporu w sposób korzystny dla obu stron, bez rozstrzygania o zasadności pozwu. W ugodzie nie stwierdzono, że wypowiedzenie umowy o pracę lub rozwiązanie umowy o pracę zostało przeprowadzone z naruszeniem przepisów prawa. Wysokość odszkodowania nie wynika z przepisów prawa, a została ustalona pomiędzy stronami, nie ma więc zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Rozwiązanie umowy o pracę z powódką nastąpiło na podstawie art. 30 par. 1 pkt 2 Kodeksu Pracy – rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracodawcę z przyczyn nie dotyczących pracownika (likwidacja stanowiska pracy). Wnioskodawca wywiązał się wobec Powódki ze wszelkich zobowiązań finansowych, w tym wynagrodzenia za pracę do dnia rozwiązania umowy o pracę oraz trzymiesięcznej odprawy, we właściwej wysokości i terminowo, zatem Powódka nie poniosła straty czy umniejszenia majątkowego, które Wnioskodawca byłby zobowiązany wyrównać.

W pozwie z dnia 6 lipca 2016 r. powódka wnioskowała o:

1. „uznanie dokonanego przez stronę pozwaną wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 29 kwietnia 2016 r. za bezskuteczne,
2. nałożenie na stronę pozwaną obowiązku dalszego zatrudnienia powoda do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy,
3. w przypadku, gdy upłynie okres wypowiedzenia umowy o pracę – przywrócenie powoda do pracy na poprzednich warunkach i zasądzenie wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, zgodnie z regulacjami ujętymi w kodeksie pracy,”

Z powyższego wynika, że Powódka również nie wnosiła o wyrównanie wyrządzonej jej przez pracodawcę rzeczywistej szkody, a domagała się dalszego jej zatrudnienia na poprzednich warunkach, a więc szkodą opisywaną w pozwie była utrata spodziewanych przyszłych korzyści w postaci zarobków, które Powódka otrzymywałaby, gdyby nie doszło do rozwiązania umowy o pracę.

Mając powyższe na względzie Wnioskodawca zakwalifikował wymienione w ugodzie sądowej odszkodowanie za wypowiedzenie umowy o pracę jako rekompensatę za utratę spodziewanych korzyści i na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych naliczył i odprowadził podatek od kwoty 16.252,50 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy kwota ustalonego w wyniku ugody sądowej odszkodowania za wypowiedzenie umowy o pracę jest zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych czy też w opisanym stanie faktycznym powinno zostać zastosowane wyłączenie zwolnienia zawarte w lit. b art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy i podatek dochodowy powinien zostać naliczony i odprowadzony przez płatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy (płatnika), odszkodowanie za wypowiedzenie umowy o pracę ustalone w wyniku ugody sądowej podlega opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie „wolne od podatku są odszkodowania (…) otrzymane na podstawie ugody sądowej (…) z wyjątkiem odszkodowań (…) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”. Odszkodowanie wypłacone powódce z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę nie jest wyrównaniem uszczerbku (pomniejszenia) majątkowego, który powódka faktycznie poniosła z winy pracodawcy, a ma rekompensować powódce utracone przez nią w wyniku rozwiązania umowy o pracę spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, które by otrzymywała, gdyby umowy o pracę z nią nie rozwiązano. Wysokość odszkodowania nie wynika z przepisów kodeksu pracy, ani innych przepisów, została uzgodniona pomiędzy stronami w celu ostatecznego zakończenia sporu. W związku z tym wnioskodawca uważa,że podatek dochodowy od odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę powinien być naliczony i odprowadzony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 pow. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturzei innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowa kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł z pracownicą ugodę sądową, na mocy której zobowiązał się do wypłaty na rzecz powódki kwotę tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o pracę.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu zacytowanego wyżej art. 11ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy podatkowej, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy(Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy korzystają jedynie te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

Stosownie natomiast do treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przywołany przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (zadośćuczynienie) przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, które jednocześnie nie zostały przyznane w okolicznościach wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, czyli których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów prawnych.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazano, że wysokość odszkodowania nie wynika z przepisów, zatem niezasadne byłoby zastosowanie zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1pkt 3 ww. ustawy.

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, że zgodnie z art. 415 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Zgodnie z art. 361 § 1 ww. ustawy zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do treści art. 363 § 1 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 § 2 Kodeksu cywilnego).

Szkoda rozpatrywana jest jako uszczerbek o charakterze majątkowym, która może mieć w świetle tego przepisu postać dwojaką. Może obejmować stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy, niż był dotychczas, tzw. szkoda rzeczywista, ponadto może obejmować utratę korzyści, jakiej poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie natomiast ma przywrócić sytuację majątkową poszkodowanego do takiej, w jakiej znajdowałby się, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Funkcja odszkodowania polega na wyrównaniu,a nie na polepszeniu pozycji majątkowej poszkodowanego.

W prywatnoprawnym ujęciu odszkodowanie jest świadczeniem mającym na celu naprawę wyrządzonej szkody lub jej kompensatę. Odszkodowanie może mieć formę restytucji (przywrócenie stanu poprzedniego) lub zapłaty określonej kwoty, która skompensuje poszkodowanemu poniesione straty. Szkodą jest ubytek w majątku poszkodowanego spowodowany bezprawnym działaniem lub zaniechaniem sprawcy, a także z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez dłużnika zobowiązania.

Żeby rozstrzygnąć kwestię opodatkowania kwoty, będącej odszkodowaniem należy ustalić jaki rodzaj szkody został pokryty tym odszkodowaniem. Szkoda rozpatrywana jako uszczerbek o charakterze majątkowym może mieć – jak wyżej wskazano – w świetle przepisów Kodeksu cywilnego postać dwojaką. Może obejmować stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, tzw. szkoda rzeczywista. Ponadto może obejmować utratę korzyści, jakiej poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wskutek doznania tej postaci uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Należy zauważyć, że zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3b obejmuje swoim zakresem jedynie odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że wywiązał się wobec powódki z wszelkich zobowiązań finansowych, w tym wynagrodzenia za pracę do dnia rozwiązania umowy o pracę oraz trzymiesięcznej odprawy, we właściwej wysokości i terminowo, zatem powódka nie poniosła straty czy umniejszenia majątkowego, które Wnioskodawca byłby zobowiązany wyrównać. Powódka nie wnosiła o wyrównanie wyrządzonej jej przez pracodawcę rzeczywistej szkody, a domagała się dalszego jej zatrudnienia na poprzednich warunkach, a więc szkodą opisywaną w pozwie była utrata spodziewanych przyszłych korzyści w postaci zarobków, które powódka otrzymywałaby, gdyby nie doszło do rozwiązania umowy o pracę.

Wobec powyższego, kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody, tj. Wnioskodawcą a byłą pracownicą, która ma rekompensować byłej pracownicy utracone przez nią, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki była pracownica Wnioskodawcy mogłaby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

Zatem, należy uznać, że określone w ugodzie odszkodowanie przyznane byłej pracownicy Wnioskodawcy tytułem rozwiązania umowy o pracę nie może podlegać zwolnieniu wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, bowiem wypłacone świadczenie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (spełniony został warunek z punktu b tego artykułu).

Tym samym kwota wypłacona byłej pracownicy przez Wnioskodawcę stanowi przychód pracownicy ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, od osób fizycznych.

Wobec powyższego Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do naliczenia, pobraniai odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Ponadto wyjaśnić należy, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania wyłączenie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika ze stanu faktycznego, odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni w tej części jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym,w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/