Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29-03-2017 r. – 1462-IPPB4.4511.53.2017.1.MS1

Dotyczy: skutków podatkowych ponoszenia przez Spółkę jako pracodawcę dodatkowych wydatków związanych z użytkowaniem przyznanych pracownikom kart przedpłaconych

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez Spółkę jako pracodawcę dodatkowych wydatków związanychz użytkowaniem przyznanych pracownikom kart przedpłaconych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako pracodawca planuje wprowadzenie świadczeń dla pracowników w postaci kart przedpłaconych, które umożliwiają dokonywanie płatności w wybranych obiektach sportowych i kulturalnych do kwoty doładowania opłaconej przez pracodawcę. Dodatkowo, karta umożliwia skorzystanie z różnego rodzaju zniżek i promocji dla posiadaczy karty. Karta jest bezimienna, ale przypisana do każdego pracownika. Karta jest bezzwrotna, a doładowanie dokonywane będzie co miesiąc, w czasie pozostawania pracownika w stosunku pracy. Od kwoty doładowania będą odprowadzane składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Oprócz kwoty doładowania karty przed płaconej, Wnioskodawca zobowiązany będzie ponosić dodatkowe wydatki (wypłaty) na rzecz podmiotu obsługującego karty, takie jak:

1. wartość miesięcznej prowizji w wysokości 2% wartości karty,
2. koszty etykietowania,
3. opłata za przesyłkę
4. jednorazową opłatę za kartę.

Wszystkie opłaty pokryte będą ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki (wypłaty) wymienione w punktach a-d powyżej należy uznać za przychody ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy jako takie stanowić będą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne?

Przedmiotem interpretacji jest odpowiedź na pytanie w części dotyczącej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W części dotyczącej podstawy wymiaru składek wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszenie przez Wnioskodawcę (pracodawcę) przedmiotowych wydatków nie powinno skutkować powstaniem po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu i oskładkowaniu ZUS. Co do zasady, dla pracownika przysporzeniem jest wyłącznie kwota doładowania na przedpłaconej karcie, zaś sama karta stanowi natomiast jedynie funkcję środka płatniczego. Pracownicy mogą także co prawda korzystać ze zniżek i promocji oferowanych przez niektóre obiekty sportowe i kulturalne – świadczenie to nie jest jednak skonkretyzowane w momencie przyznania karty i ma charakter ogólnej akcji promocyjnej niż zindywidualizowanego przysporzenia.

W konsekwencji, należy uznać, że poniesienie przez Wnioskodawcę (pracodawcę) wydatków związanych z użytkowaniem kart przedpłaconych nie przyczynia się do zaoszczędzenia wydatków lub powiększenia aktywów pracownika i nie powinno być wliczane do wynagrodzenia pracowników. Zatem na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tytułu ponoszenia dodatkowych wydatków na rzecz podmiotu obsługującego karty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”,są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się stosunek pracy.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W tym miejscu warto wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty; takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.).

Ponadto rozumienie tego pojęcia zostało wypracowane w judykaturze. W uchwałach z dnia18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12ust. 1 i 3 ustawy.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt II FSK 7/13) uznał,że przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia może być skutkiem zaoszczędzenia wydatku. Z taką sytuacją mamy do czynienia w zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez Wnioskodawcę.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego wskazać należy, że w sytuacji gdy pracownicy, korzystać będą z kart przedpłaconych, jednak wydatki związane z obsługą tej karty ponosił będzie pracodawca, spowoduje to zaoszczędzenie przez pracowników wydatków z tym związanych. W sytuacji braku tego świadczenia ze strony pracodawcy pracownik chcąc korzystać z kart przedpłaconych, musiałby ponieść przedmiotowe wydatki.

W wyniku takiego świadczenia w majątku pracowników, którzy korzystają z kart przedpłaconych, nie pojawi się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym),ale ponieważ znaczenie terminu „dochód” na gruncie ustawy PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Zatem u pracowników powstanie z tego tytułu przychód z innych nieodpłatnych świadczeń,o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując w przedmiotowej sprawie, w konsekwencji ponoszenia przez pracodawcę (Wnioskodawcę) dodatkowych wydatków związanych z użytkowaniem przez pracowników kart przedpłaconych dojdzie do zaoszczędzenia wydatków, a tym samym wydatki te powinny być wliczane do wynagrodzenia pracownika, od którego Wnioskodawca będzie zobowiązany do naliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa(art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się(w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/