Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29-03-2017 r. – 0461-ITPB4.4511.26.2017.1.KK

Obowiązki płatnika w związku z umowami zlecenie zawartymi z obywatelami Ukrainy

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski w formie agencji pracy tymczasowej. Przeważającą formą działalności Wnioskodawcy jest działalność związana z wyszukiwaniem miejsc pracy i pozyskiwaniem pracowników.

Wnioskodawca zamierza zawierać umowy zlecenia (umowy o świadczenie usług) ze zleceniobiorcami – osobami fizycznymi będącymi obywatelami Ukrainy. W ramach umowy dany zleceniobiorca otrzyma za świadczone usługi wynagrodzenie powyżej 200 zł miesięcznie. Wnioskodawca dla każdego zleceniobiorcy będzie składał oświadczenie o zamiarze powierzenia mu wykonywania pracy, z kolei przyszli zleceniobiorcy na jego podstawie będą mogli złożyć wniosek o wydanie wizy w celu wykonywania pracy.

Zleceniodawcy, którzy będą świadczyć usługi na terytorium Polski będą posiadać rachunek bankowy na terenie Polski i będą zameldowani na pobyt czasowy na terenie Polski oraz będą mieli nadany NIP przez Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Zleceniobiorcy:

1. będą posiadać stałe miejsce zamieszkania na terytorium Ukrainy, a w Polsce będą przebywać powyżej 183 dni w roku podatkowym lub
2. będą posiadać stałe miejsce zamieszkania na terytorium Ukrainy, a w Polsce będą przebywać poniżej 183 dni w roku podatkowym, jednocześnie na okres danego roku podatkowego, w którym zleceniobiorcy będą świadczyć usługi w Polsce, zleceniobiorcy ci będą składać Wnioskodawcy oświadczenie w formie pisemnej, że centrum ich interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) znajduje się w Polsce i tutaj planują dalsze życie.

Zleceniobiorcy, którzy będą przebywali w Polsce poniżej 183 dniu w roku podatkowym nie będą posiadali polskiego ani ukraińskiego certyfikatu rezydencji, ale będą składać Wnioskodawcy oświadczenia (m. in. na podstawie przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dalej: updof), że ich centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) znajduje się w Polsce. Zleceniobiorcy, którzy będą przebywali w Polsce powyżej 183 dni w roku podatkowym również nie będą posiadali polskiego ani ukraińskiego certyfikatu rezydencji, jednak na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 będą posiadali nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Zleceniodawca będzie wypłacał wynagrodzenia zleceniobiorcom. W związku z tym, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 updof jest on obowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Sposób poboru zaliczki jest uzależniony od statusu pracownika:

1. Gdy pracownikiem jest osobą posiadająca status określony w art. 3 ust. 1 updof, to sposób poboru zaliczki jest określony w przepisie art. 41 ust. 1, 1a oraz art. 42 updof.
2. Jeśli pracownik ma status określony w przepisie art. 3 ust. 2a updof, to Wnioskodawca poboru zaliczek dokonuje zgodnie z zasadami określonymi w art. 29 ust. 1 updof w formie ryczałtu o wysokości 20% od przychodu.

Przepis art. 29 ust. 2 rozstrzyga, że przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zastosowanie wobec konkretnej osoby zleceniobiorcy właściwej dla niego metody poboru zaliczki na podatek dochodowy uzależnione jest od statusu tej osoby jako podatnika.

Osoby spełniające warunki opisane w art. 3 ust. 1 updof podlegają tzw. nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a sposób poboru zaliczki jest określony w art. 41 i 42 updof. Osoby spełniające warunki opisane w art. 3 ust. 2a podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, w związku z tym podlegają pod zapis art. 29 ust.1 updof.

Cudzoziemcy pracujący w Polsce są klasyfikowani jako osoby podlegające nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jeśli:

1. posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych),
2. przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Cudzoziemcy zatrudniani przez Wnioskodawcę mogą spełniać wymogi opisane w przepisie art. 3 ust. 1a updof w taki sposób, że zamieszkują w Polsce ponad 183 dni w roku – jest to kryterium jednoznaczne i stosunkowo łatwe do zdefiniowania lub posiadają w Polsce centrum interesów życiowych – jest to kryterium niedookreślone.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych od wynagrodzenia otrzymanego przez obywatela Ukrainy przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej krócej niż 183 dni w roku podatkowym, nie posiadającego polskiego ani ukraińskiego certyfikatu rezydencji, ale posiadającego w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (poświadczonym przez pisemne oświadczenie składane Wnioskodawcy) będzie obowiązany do naliczenia zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z procedurą opisaną w przepisie art. 41 i 42 updof?

Zdaniem Wnioskodawcy jego obowiązkiem wynikającym z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie pobranie od obywatela Ukrainy (zleceniobiorcy) przebywającego na terytorium Polski krócej niż 183 dni w roku podatkowym, ale mającego w Polsce centrum interesów życiowych, winno być ustalenie wysokości zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z procedurą określoną w art. 41 i 42 updof.

Wynika to stąd, że obywatele Ukrainy nie przebywający w Polsce przez okres dłuższy niż 183 dni, ale posiadający w Polsce centrum interesów życiowych, zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 i 3 ust. 1a updof posiadają w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy i w związku z tym opłacają zaliczki na podatek dochodowy ze pośrednictwem płatników, którzy ustalają ich wysokość na podst. art. 41 i 42 updof.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku, gdy obywatel Ukrainy będzie przebywał na terytorium Polski krócej niż 183 dni w roku podatkowym, to zgodnie z powyższym przepisem będzie traktowany jako mający miejsce zamieszkania w Polsce, jeżeli posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (centrum interesów życiowych). Przepis art. 3 ust. 1a updof stanowi, że: „Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (centrum interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium-Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym”.

Powyższy przepis wskazuje na dwie możliwości, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Możliwości te są oddzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, tzn. posiadanie w Polsce „centrum interesów osobistych” lub „centrum interesów gospodarczych”, aby uznać, że osoba, która będzie posiadała miejsce zamieszkania w Polsce, będzie podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli będzie opodatkowana od wszystkich swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, np. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim prowadzenie działalności zarobkowej, źródła przychodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konto bankowe, itp.

Jeżeli zatem podatnik (obywatel Ukrainy) będzie przebywał w Polsce krócej niż 183 dni w roku podatkowym i złoży on oświadczenie, że w danym roku podatkowym posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), to należy traktować go jako mającego miejsce zamieszkania w Polsce i przez to jako podatnika podlegającego nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, według art. 3 ust. 1 updof.

Stąd też, zdaniem Wnioskodawcy, do dochodów osiągniętych przez zleceniobiorcę nie będzie miał zastosowania przepis art. 29 ust. 1 updof. Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany pobrać podatek według zasad dotyczących rezydentów polskich traktując zleceniobiorców jako osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 updof osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4 – 9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4 zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę, o jakiej mowa w art. 41 ust. 1 pomniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b updof, pobranej ze środków podatnika przez płatnika.

Biorąc pod uwagę powyższy przepis Wnioskodawca uważa, że jest zobowiązany pobrać od dochodu (przychodu) zleceniobiorców podatek według zasad dotyczących rezydentów polskich, ponieważ tacy zleceniobiorcy będą posiadali tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy (na podst. art. 3 ust. 1a). Pobyt w Polsce tych zleceniobiorców nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym, ale złożą oni stosowne oświadczenie, że posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych, stąd też wypełnią Oni dyspozycję przepisu art. 3 ust. 1a updof.

Zleceniobiorcy mają możliwość udowodnienia posiadania swojego ośrodek interesów gospodarczych w Polsce, m.in. poprzez takie czynności jak: zawarcie umowy zlecenia o świadczenie usług na rzecz Wnioskodawcy na terytorium Polski, posiadanie adresu zameldowania na terytorium Polski, posiadanie rachunku bankowego na terenie Polski, posiadanie numer NIP nadanego przez właściwego według miejsca zamieszkania podatnika Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz podatnik wystąpi o zezwolenie na pobyt czasowy na terytorium Polski na okres jednego roku bądź okres trzech lat.

Potwierdzając swój status rezydentów podatkowych zatrudniani przez Wnioskodawcę obywatele Ukrainy mogą składać odpowiednie oświadczenie dokumentujące ich status jako osoby posiadające w Polsce centrum interesów życiowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z tym, że Wnioskodawca zawiera umowy zlecenia z obywatelami Ukrainy, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

• z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru;
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

W świetle przedstawionych regulacji należy zatem wskazać, że od wynagrodzeń wypłacanych przez Wnioskodawcę obywatelom Ukrainy, zatrudnionym na podstawie umowy zlecenia, którzy złożą oświadczenia o posiadaniu ośrodka interesów życiowych w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy (niezależnie od długości ich pobytu w Polsce) Wnioskodawca (płatnik) obowiązany jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy) i sporządzenia za ten okres deklaracji PIT-4R i informacji PIT- 11.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem okoliczności przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będą różnić się od stanu faktycznego, który występuje w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

W związku z powyższym należy zastrzec, że w niniejszej interpretacji nie została poddana ocenie okoliczność posiadania przez obywateli Ukrainy zatrudnianych przez Wnioskodawcę tzw. ośrodka interesów życiowych w Polsce. W tym zakresie przyjęto, że składane przez te osoby pisemne oświadczenie o posiadaniu w danym roku podatkowym centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych) w Polsce jest i będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Okoliczność ta została zatem przyjęta jako element opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016, poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/