Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28-12-2018 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.550.2018.2.MS

Obowiązki płatnika w związku ze zwrotem lekarzowi weterynarii kosztów dojazdu prywatnym samochodem do miejsca świadczenia zleconych usług

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem lekarzowi weterynarii kosztów dojazdu prywatnym samochodem do miejsca świadczenia zleconych usług.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 3 grudnia 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.550.2018.1.MS, Organ podatkowy, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie wysłano w dniu 3 grudnia 2018 r. (skutecznie doręczono w dniu 7 grudnia 2018 r.), zaś w dniu 18 grudnia 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (po uzupełnieniu wniosku):

Powiatowy Lekarz Weterynarii wyznaczył na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji do wykonywania niektórych czynności urzędowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 36). Wyznaczenie tych osób nastąpiło w drodze decyzji administracyjnej określającej rodzaj i zakres czynności przekazywanych do wykonania. Następnie z wyznaczonymi lekarzami weterynarii zostały zawarte przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w …. umowy zlecenia określające w szczególności sposób i zakres wykonywania tych czynności, wysokość wynagrodzenia za ich wykonywanie oraz termin płatności. Wyznaczeni lekarze weterynarii wykonują powierzone czynności pod nadzorem i w imieniu organów Inspekcji. Za wykonywanie przedmiotowych czynności lekarze weterynarii otrzymują wynagrodzenie obejmujące, zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 stycznia 2018 r. w sprawie warunków i wysokości wynagrodzenia za wykonywanie czynności przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone przez powiatowych lekarzy weterynarii (Dz. U. z 2018 r. poz.129), część podstawową ustaloną według stawek określonych w załączniku do rozporządzenia oraz zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu do miejsca wykonywania czynności. Koszty dojazdu liczone są według stawek określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r,. nr 27, poz. 271, z późn. zm.). Przez udokumentowane koszty dojazdu Wnioskodawca rozumie świadczenie za używanie prywatnego samochodu w związku z czynnościami zleconymi przez niego. Lekarze wyznaczeni nie wykonują czynności zleconych codziennie w tym samym miejscu. Miejsce wykonywania czynności przez lekarzy wyznaczonych uregulowane jest w załączniku do decyzji o wyznaczeniu stanowiącej integralną część umowy zlecenia. Lekarze składają comiesięczne zestawienie wykonanych usług wraz z ilością przejechanych kilometrów. Dojazdy zleceniobiorców do miejsca świadczenia zleconych usług nie mają charakteru jazd lokalnych. Powiatowy Lekarz Weterynarii w ….. nie zawiera odrębnych umów dotyczących używania samochodu prywatnego do celów służbowych z wyznaczonymi lekarzami, gdyż zwrot kosztów dojazdu wynika z rozporządzenia Ministra Rozwoju i Rolnictwa Wsi z dnia 15 stycznia 2018 r., o którym mowa powyżej. Wnioskodawca od wynagrodzenia za dokonane przez lekarzy wyznaczonych czynności odprowadza do US podatek dochodowy od osób fizycznych, natomiast zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu do limitu określonego w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury, o którym mowa powyżej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zwrot kosztów dojazdu lekarza weterynarii niebędącego pracownikiem Inspekcji Weterynaryjnej, ale wyznaczonym przez Inspekcję Weterynaryjną do wykonywania określonych czynności w trybie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r., o Inspekcji Weterynaryjnej jest przychodem zwolnionym z opodatkowania w świetle przepisów art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), mając na uwadze treść art. 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Ponadto zgodnie z treścią art. 13 pkt 6 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10 i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9. W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust.13.

Przy czym, zgodnie z treścią art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5 w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy wykonywane przez lekarzy weterynarii do miejsca świadczenia spełniają definicję podróży, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z wyrokiem NSA sygn. akt II FSK 3337/15 z dnia 14 grudnia 2017 r., zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, nie został ograniczony jedynie do podróży służbowych w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, przy spełnieniu warunków z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W powyższym artykule, inaczej niż w przepisie oznaczonym lit. a) tego punktu, posłużono się terminem ,,podróż” bez określenia ,,służbowa”. To oznacza, że zakres zwolnienia nie został ograniczony jedynie do podróży służbowych w rozumieniu art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeksu pracy, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, przy spełnieniu wymienionych wcześniej warunków z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pojęcia ,,podróży” nie należy więc utożsamiać z ,,podróżą służbową” – pojęciem zdefiniowanym w Kodeksie pracy. W przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas ich podróży służbowej, natomiast u osób niebędących pracownikami mowa jest o świadczeniach otrzymanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w ust. 13.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 910/14 wyjaśnił, że z uwagi na fakt, że termin ,,podróż” nie jest zdefiniowany normatywnie, odwołać się należy do jego potocznego rozumienia, a jest nim ,,przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca” (Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza, Warszawa 2008, tom III, s. 255), czyli chodzi zarówno o podróż odbytą w związku z załatwianiem cudzych spraw, jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności. Należy zatem uznać, że zwrot kosztów dojazdu lekarzy weterynarii stanowi dla nich przychód, który korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wyznaczeni lekarze weterynarii odbywają podróż, o której mowa we wskazanym wcześniej przepisie. W związku z powyższym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych winna podlegać część wynagrodzenia otrzymanego przez lekarzy wyznaczonych – za wykonywane czynności, natomiast udokumentowane koszty dojazdu winny korzystać ze zwolnienia.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że od wynagrodzenia za dokonane przez lekarzy wyznaczonych czynności należy odprowadzić podatek dochodowy do US, zaś zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu do limitu określonego w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własności pracodawcy korzysta ze wolnienia od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Inspektorat Weterynarii jest państwową jednostką budżetową, realizującą zadania w zakresie administracji rządowej, na podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018, poz. 1557).

Jak wynika z treści art. 16 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli powiatowy lekarz weterynarii z przyczyn finansowych lub organizacyjnych nie jest w stanie wykonać ustawowych zadań Inspekcji, może:

• wyznaczać na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji (pkt 1),

• wyznaczać na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji, świadczących usługi weterynaryjne w ramach zakładu leczniczego dla zwierząt (pkt 1a),

• wyznaczać osoby niebędące pracownikami Inspekcji, posiadające odpowiednie kwalifikacje, do wykonywania niektórych czynności pomocniczych (pkt 2).

Art. 16 ww. ustawy opisuje tryb postępowania przy wyznaczaniu danej osoby do wykonywania określonych czynności.

Stosownie do ust. 2 art. 16 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej, wyznaczenie do wykonania czynności, o którym mowa w ust. 1, następuje w drodze decyzji administracyjnej powiatowego lekarza weterynarii określającej rodzaj i zakres czynności przekazanych do wykonania. Natomiast w myśl ust. 3 art. 16 ww. ustawy, wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1, następuje po zawarciu przez powiatowego lekarza weterynarii umowy z:

1. osobami, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2,
2. podmiotem prowadzącym zakład leczniczy dla zwierząt – w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1a

– określającej zakres, terminy i miejsce wykonywania tych czynności, wysokość wynagrodzenia za ich wykonanie oraz termin płatności, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1a, dodatkowo imię i nazwisko wyznaczonego lekarza weterynarii świadczącego usługi weterynaryjne w ramach zakładu leczniczego dla zwierząt.

Stosownie do brzmienia § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 stycznia 2018 r. w sprawie warunków i wysokości wynagrodzenia za wykonywanie czynności przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone przez powiatowego lekarza weterynarii (Dz. U. z 2018 r., poz. 129), lekarzom weterynarii i innym osobom niebędącym pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej, wyznaczonym przez powiatowego lekarza weterynarii do wykonywania czynności, o których mowa w art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej, zwanej dalej „ustawą”, lekarzom weterynarii niebędącym pracownikami kierowanego przez powiatowego lekarza weterynarii powiatowego inspektoratu weterynarii oraz lekarzom weterynarii i innym osobom niebędącym pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej, wyznaczonym przez powiatowego lekarza weterynarii, a także podmiotom prowadzącym zakład leczniczy dla zwierząt, z którymi zawarto umowę, o której mowa w art. 16 ust. 3 ustawy, za wykonywanie czynności określonych w art. 16 ust. 1 ustawy przysługuje wynagrodzenie obejmujące:

1. część podstawową, której wysokość ustala się według stawek określonych w załączniku do rozporządzenia;
2. zwrot udokumentowanych kosztów:
   1. dojazdu według stawek określonych w przepisach w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, związanego z wykonywaniem czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia w poz. 1-6, 8, 10, 16, 20, 21, 23 i poz. 24 pkt 3 oraz poz. 25-29, z tym że w przypadku nadzoru nad ubojem, o którym mowa w załączniku do rozporządzenia w poz. 8, zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu przysługuje wyłącznie w przypadku dojazdu do rzeźni nieposiadającej automatycznego przesuwu taśmy,
   2. użytych produktów leczniczych weterynaryjnych i wyrobów medycznych w związku z wykonywaniem czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia w poz. 1-6, 20, 21, 25 i 26.

Przechodząc na grunt ustawy podatkowej wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a cyt. ustawy). Wskazać przy tym należy, że płatnik przy ustalaniu dochodu ze źródła o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien wziąć pod uwagę miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) powołanej ustawy jednoznacznie wskazuje, że wolne od podatku są „diety i inne należności za czas podróży”. Oznacza to, że rozpatrując każdą sprawę należy określić, czy dana osoba niebędąca pracownikiem znajduje się w podróży i jaki czas ta podróż obejmuje.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie, przejazdy wykonywane przez lekarzy weterynarii do miejsca świadczenia, spełniają definicji podróży, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy koniecznym jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie „podróży”.

Dla właściwej definicji pojęcia podróży, określającej jej cechy istotne, przydatny może okazać się dorobek orzeczniczy dotyczący podróży służbowej. Warto w tym zakresie przywołać uchwałę 7 sędziów z dnia 19 listopada 2008 r. sygn. akt II PZP 11/08, w której Sąd Najwyższy wskazał, odwołując się do definicji podróży służbowej zawartej w art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, że „przepis ten odnosi się jedynie do zadania rozumianego jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy”. Pomimo, że przywołane orzeczenie dotyczyło pojęcia podróży służbowej, które jak wskazano na wstępie, ma węższy zakres niż pojęcie „podróży”, niemniej jednak należy uznać, że incydentalny charakter w stosunku do pracy umówionej jest wpisany w pojęcie każdej podróży. Istotne jest zatem, czy wyjazd ma charakter incydentalny w stosunku do umówionych czynności w ramach umowy zlecenia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca wyznaczył na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji do wykonywania niektórych czynności urzędowych na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej. Wyznaczenie tych osób nastąpiło w drodze decyzji administracyjnej określającej rodzaj i zakres czynności przekazywanych do wykonania. Następnie z wyznaczonymi lekarzami weterynarii zostały zawarte przez Wnioskodawcę umowy zlecenia określające w szczególności sposób i zakres wykonywania tych czynności, wysokość wynagrodzenia za ich wykonywanie oraz termin płatności. Wyznaczeni lekarze weterynarii wykonują powierzone czynności pod nadzorem i w imieniu organów Inspekcji. Za wykonywanie przedmiotowych czynności lekarze weterynarii otrzymują wynagrodzenie obejmujące, zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie warunków i wysokości wynagrodzenia za wykonywanie czynności przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone przez powiatowych lekarzy weterynarii, część podstawową ustaloną według stawek określonych w załączniku do rozporządzenia oraz zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu do miejsca wykonywania czynności. Koszty dojazdu liczone są według stawek określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Wnioskodawca wskazał, że lekarze składają comiesięczne zestawienie wykonanych usług wraz z ilością przejechanych kilometrów. Wnioskodawca od wynagrodzenia za dokonane przez lekarzy wyznaczonych czynności odprowadza do US podatek dochodowy od osób fizycznych, natomiast zdaniem Wnioskodawcy zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu do limitu określonego w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury, o którym mowa powyżej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać należy, że zakres, terminy i miejsce wykonywania czynności, wysokość wynagrodzenia za ich wykonanie oraz termin płatności, o których mowa we wniosku wynika z ust. 2 art. 16 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że lekarze składają comiesięczne zestawienie wykonanych usług wraz z ilością przejechanych kilometrów.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie, dojazdy zleceniobiorców, tj. lekarzy weterynarii do miejsca świadczenia zleconych usług nie spełniają definicji podróży, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dojazdy wykonywane przez wyznaczonych lekarzy weterynarii stanowią jeden ze współelementów wykonywanych przez nich zleconych czynności – nie mają charakteru incydentalnego, krótkotrwałego, tymczasowego. Natomiast pod pojęciem podróży należy rozumieć zdarzenie incydentalne w stosunku do zadania powierzonego w ramach umowy i wykonywanego na podstawie tej umowy. Pod pojęciem podróży (przebywania w niej) nie można więc rozumieć takiej sytuacji, gdzie musi ona się odbyć, aby osoba mogła wykonywać zadania ściśle określone w treści umowy.

Zatem, istota i zakres wykonywanych czynności powoduje, że lekarz weterynarii nie będzie odbywał podróży, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przychód ten nie będzie korzystał ze zwolnienia, o którym mowa w ww. przepisie.

Aby bowiem omawiany przepis mógł mieć zastosowanie, musi wystąpić podróż, o której mowa w tym przepisie. Tutaj podróż – w rozumieniu tegoż przepisu – nie występuje.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że zwrot kosztów dojazdu lekarzy weterynarii będzie stanowił dla nich przychód, który nie będzie korzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem dojazdy lekarzy weterynarii nie spełniają definicji ,,podróży”, o której mowa we wskazanym wyżej przepisie. Zatem na Wnioskodawcy jako płatniku, w związku z wypłaceniem zwrotu kosztów dojazdu z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych, lekarzowi weterynarii, będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie zaś wskazanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3337/15 oraz z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 910/14 wskazać należy, że rozstrzygnięcia te dotyczyły tylko konkretnych spraw podatnika osadzonych w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, oraz sądów administracyjnych to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Jednakże, tutejszy Organ podatkowy po dokonaniu ich analizy stwierdza, że wyroki te zapadły na tle innego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niż zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku. W związku z powyższym, przywołane w treści wniosku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości kwestii rozpatrywanej niniejszą interpretacją.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018, poz. 2193), z dniem 1 stycznia 2019 r. zmieniona zostaje treść przywołanego w niniejszej interpretacji art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez art. 1 pkt 5 lit. a) ustawy zmieniającej, jednak okoliczność ta pozostaje bez wpływu na powyższe rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/