Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28-12-2018 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.547.2018.2.GG

Obowiązki płatnika w związku ze zwrotem Prezesowi Zarządu kosztów udziału w konferencjach, szkoleniach i kursach

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z pokrywaniem przez Spółkę Prezesowi Zarządu kosztów udziału w obowiązkowych konferencjach, szkoleniach i kursach mających na celu podwyższenie kwalifikacji zawodowych Prezesa Zarządu oraz reprezentowanie Jej na zewnątrz.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 7 listopada 2018 r.,

nr 0113-KDIPT2-3.4011.547.2018.1.GG (doręczonym w dniu 8 listopada 2018 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W dniu 21 listopada 2018 r. wpłynęło do tutejszego Organu uzupełnienie wniosku z dnia 14 listopada 2018 r. (data nadania 15 listopada 2018 r.), w ustawowym terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka z o.o. (dalej jako: Spółka) zawarła z Prezesem Zarządu porozumienie w kwestii pełnionych przez Prezesa obowiązków. Zgodnie z porozumieniem, Prezes Zarządu został zobowiązany do świadczenia usług polegających na działaniu w imieniu i na rzecz Spółki, reprezentowaniu Jej na zewnątrz, prowadzeniu spraw Spółki we wszystkich aspektach Jej działalności, w szczególności poprzez zarządzanie Jej majątkiem i zasobami ludzkimi, organizowaniu (koordynowaniu) pracy Zarządu. Prezes Zarządu jest osobą fizyczną niewykonującą działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i nie posiada wpisu w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Ponadto, na podstawie porozumienia, Prezes Zarządu zobowiązany jest na podstawie porozumienia uczestniczyć w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. związanych z działalnością Spółki. Na podstawie porozumienia Spółka zobowiązana jest do ponoszenia kosztów szkoleń, konferencji. Zapisy te sprowadzają się więc – z jednej strony do obowiązku Prezesa Zarządu uczestnictwa w konferencjach, seminariach, szkoleniach i innych wydarzeniach związanych z działalnością Spółki, a z drugiej strony – obowiązku Spółki do ponoszenia kosztów udziału w tych szkoleniach, itp. Konferencje, szkolenia, kursy i inne formy podnoszenia kwalifikacji mają mieć na celu zarówno promowanie Spółki na zewnątrz, jak i podnoszenie kwalifikacji Prezesa Zarządu niezbędnych do prawidłowego wypełniania obowiązków względem Spółki – w szczególności, mają umożliwić Prezesowi Zarządu wypełnianie tych obowiązków w należyty sposób, z uwzględnieniem obowiązku aktualizacji wiedzy i umiejętności. Przedmiot tych szkoleń, kursów i innych wydarzeń odpowiada zakresowi działalności Spółki. Prezes Zarządu jest więc zobowiązany do udziału w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. mających opisany wyżej charakter, a na mocy przytoczonych postanowień porozumienia, Spółka będzie opłacać lub zwracać Prezesowi Zarządu kosztu udziału w tych wydarzeniach.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że Prezes Zarządu, któremu Wnioskodawca pokrywa koszty udziału w szkoleniach, konferencjach i kursach posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. l ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o p.d.o.o.f. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.). Podstawa prawna powołania Prezesa Zarządu do pełnienia tej funkcji to art. 201 § 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 398, z późn. zm.). Umowa nie należy do umów nazwanych określonych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Jest to umowa nienazwana zawarta zgodnie z art. 353¹ ww. ustawy Kodeks cywilny. Spółka nie zawarła z Prezesem Zarządu umowy o świadczeniu usług zarządzania. Prezes Zarządu nie jest zatrudniony w Spółce na podstawie umowy o pracę, czy innej umowy.

Sposobem dokumentowania ponoszonych kosztów udziału w szkoleniach, konferencjach kursach przez Prezesa Zarządu będzie faktura VAT wystawiona na Spółkę. Datą zawarcia przez Wnioskodawcę z Prezesem Zarządu porozumienia jest data powstania Spółki, tj. 26 czerwca 2017 r. Wnioskodawca w ramach zawartego porozumienia z Prezesem Zarządu o świadczenie usług zarządzania nie zobowiązał go do obowiązkowego uczestnictwa w „konkretnych” szkoleniach. Szkolenia związane będą tematycznie z zakresem działalności Spółki oraz promowaniem Spółki na zewnątrz, jak i z podnoszeniem kwalifikacji Prezesa Zarządu niezbędnych do prawidłowego wypełniania obowiązków względem Spółki. Przedmiot tych szkoleń, kursów i konferencji odpowiadać będzie zakresowi działalności Spółki. Kosztem konferencji czy kursów będą opłaty ponoszone za uczestnictwo w danym wydarzeniu, co udokumentowane zostanie wystawioną na Spółkę fakturą tytułem: szkolenie, udział w konferencji czy bilet wstępu na szkolenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opłacane lub zwracane Prezesowi Zarządu przez Wnioskodawcę koszty udziału w konferencjach, szkoleniach, kursach, itp. (form podnoszenia kwalifikacji zawodowych) związanych z działalnością Spółki stanowią dla Prezesa Zarządu przychód z działalności świadczonej osobiście (nieodpłatne świadczenia), a w związku z tym Wnioskodawca, jako płatnik zobowiązany jest do naliczania i odprowadzania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, przystępując do analizy zagadnienia w pierwszej kolejności wskazać należy na treść art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl natomiast art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis ten statuuje zatem zasadę, zgodnie z którą przychód może przybrać formę niepieniężną w postaci nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez podatnika.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11).

Stosownie do art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu:
2. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
3. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Ustawodawca nie zdecydował się na wprowadzenie do ustawy legalnej definicji pojęcia „nieodpłatnych świadczeń”, dlatego też w przedmiotowym zakresie należy sięgnąć do dostępnego orzecznictwa. Sposób interpretacji oraz wykładni powyższego pojęcia był przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 dokonał ustalenia, jakie kryteria pozwalają uznać nieodpłatne świadczenie za przychód podatkowy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do osób będących członkami zarządu.

Mając na uwadze przesłanki wskazane w powyższym wyroku wskazać należy, że sfinansowanie udziału Prezesa Zarządu w konferencjach, seminariach oraz kursach odbywa się za jego zgodą. Jednakże konferencje, seminaria oraz szkolenia nie mają na celu podnoszenia wiedzy Zarządzającego, a ich celem jest promowanie Spółki, prezentacja Spółki i możliwości Jej dalszego rozwoju, pozyskiwanie dla Spółki informacji o sposobach i możliwościach inwestowania i pozyskiwania inwestorów, źródeł finansowania, itp.

W przypadku, gdy Spółka finansuje Zarządzającemu koszty uczestnictwa w konferencjach i seminariach (które nie mają na celu podnoszenie wiedzy Zarządzającego, a ich celem jest promowanie Spółki, reprezentacja Spółki, pozyskiwanie informacji co do możliwości jej dalszego rozwoju, pozyskiwanie dla Spółki informacji o sposobach i możliwościach inwestowania i pozyskiwania inwestorów, źródeł finansowania) poprzez opłacenie lub zwrócenie uprzednio poniesionych przez Zarządzającego wydatków, to należy przyjąć, że koszty te są wydatkami na reprezentację Spółki na zewnątrz, a w konsekwencji, sfinansowanie Zarządzającemu ww. wyników nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, bowiem świadczenie to jest spełnione w interesie Spółki, a nie w interesie Prezesa Zarządu.

Należy bowiem zauważyć, że reprezentowanie Spółki na zewnątrz, jako członek organu zarządzającego jest co do zasady jednym z obowiązków Zarządzającego określonych w zawartej ze Spółką umowie. Nie sposób zatem mówić o powstaniu przychodu po stronie podatnika w sytuacji, gdy uczestnictwo w konferencji, seminarium i reprezentacja Spółki, pozyskiwanie informacji co do możliwości Jej dalszego rozwoju i sposobach oraz możliwościach inwestowania i pozyskiwania inwestorów jest jednym z warunków wykonywania umowy, a odmowa wykonania tego obowiązku mogłaby skutkować np. rozwiązaniem umowy.

W opisanym stanie faktycznym nie sposób również uznać, że z tytułu finansowania przez Spółkę udziału w konferencjach, szkoleniach oraz kursach Prezes Zarządu odnosi wymierną korzyść finansową w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

Gdyby bowiem nie stosunek łączący Prezesa Zarządu ze Spółką oraz podpisane porozumienie, osoba pełniąca funkcję Prezesa Zarządu nie byłaby zobligowana do uczestniczenia w owych kursach, szkolenia oraz konferencjach. Natomiast w sytuacji, w której Zarządzający obowiązkowo odbywa szkolenie, które leży w interesie Spółki i za które sam by nie zapłacił – nie można mówić o powstaniu jakiegokolwiek przychodu.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Wyłączenie, o którym mowa w cytowanym przepisie, odnosi się do przychodów otrzymywanych przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (art. 13 pkt 7 ww. ustawy). Przychody członka zarządu spółki w przypadku zawarcia umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze (w tym również umowy o świadczenie usług zarządzania zawartej na czas pełnienia funkcji członka zarządu) stanowią przychody zaliczone do źródła określonego w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stanowi o tym „wyłączenie” określone w powołanym art. 13 pkt 9 tej ustawy). W spółkach kapitałowych zawarcie kontraktu menedżerskiego z członkiem zarządu kreuje wtórną podstawę powiązania menedżera ze spółką, bowiem podstawowe znaczenie ma powołanie go na członka zarządu tworzące stosunek członkostwa w zarządzie spółki regulowany przepisami Kodeksu spółek handlowych i innymi przepisami wewnętrznymi spółki.

Konsekwencją zakwalifikowania przychodów z tytułu świadczenia usług zarządzania jako przychodów z działalności wykonywanej osobiście jest ich opodatkowanie za pośrednictwem płatnika – na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41 ww. ustawy, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz odpowiednie regulacje prawne wskazać należy, że opłacane Prezesowi Zarządu przez Spółkę koszty udziału w konferencjach, szkoleniach, kursach i innych formach podnoszenia kwalifikacji zawodowych związanych z działalnością Spółki nie stanowią dla Prezesa Zarządu przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 13 pkt 7 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że z tego tytułu na Spółce nie będzie ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przedstawione stanowisko potwierdzają również organy podatkowe. Przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2017 r., nr 0115-KDIT2-2.4011.287.2017.2.MM stwierdził, że: „W opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni/Spółka wprost poinformowała, że Zarządzający jest zobowiązany do udziału w szkoleniach związanych z zakresem wykonywanych na rzecz Spółki usług zarządzania, objętych zatwierdzonym za dany rok obrotowy Spółki planem rzeczowo-finansowym, zatem w takiej sytuacji nie sposób mówić o powstaniu przychodu po stronie Zarządzającego, gdyż uczestnictwo w takich szkoleniach jest jednym z warunków wykonywania umowy. W tej kwestii zastosowanie znajduje też orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym wskazano, że „aby można mówić o powstaniu przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, musi dojść do uzyskania korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który podatnik musiałby ponieść. W sytuacji, w której Zarządzający obowiązkowo odbywa szkolenie, które leży w interesie Spółki i za które sam by nie zapłacił – nie można mówić o powstaniu jakiegokolwiek przychodu. Wobec powyższego należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni/Spółki, zgodnie z którym w sytuacji gdy udział w konferencjach, seminariach lub szkoleniach wynika z wykonywania przez Zarządzającego obowiązków, tj. jeżeli udział w tych wydarzeniach jest elementem świadczonej usługi zarządzania i jest dla Zarządzającego obowiązkowy, to koszty uczestnictwa poniesione przez Spółkę nie stanowią dla Zarządzającego przysporzenia skutkującego powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym”. Podobnie wypowiedział się ten sam Organ w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2018 r., nr 0111-KDIB2-2.4011.286.2017.2.JW: „Należy bowiem zauważyć, że reprezentowanie Spółki na zewnątrz jako członek organu zarządzającego jest co do zasady jednym z obowiązków Zarządzających określonych w zawartej ze Spółką umowie. Nie sposób mówić zatem o powstaniu przychodu po stronie podatnika w sytuacji, gdy uczestnictwo w konferencji, seminarium czy komisji i reprezentowanie Spółki wobec osób trzecich jest jednym z warunków wykonywania umowy, a odmowa wykonania tego obowiązku mogłaby skutkować np. rozwiązaniem umowy. Tak więc, skoro Zarządzający nie otrzymują od Spółki jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego (brak przychodu), to na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tytułu dokonywanego zwrotu kosztów uczestnictwa w ww. wydarzeniach. Odnosząc się natomiast do ponoszonych przez Spółkę kosztów uczestnictwa Zarządzających w kursach, szkoleniach, w tym szkoleniach Członka Zarządu związanych ze zmianą przepisów podatkowych, jpk, ustawy o rachunkowości, itp., stwierdzić należy, że co do zasady tego typu świadczenie powinno być zakwalifikowane jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji, gdy udział Zarządzających w szkoleniu czy kursie nastawiony jest na poszerzenie ich indywidualnej wiedzy i umiejętności, Zarządzający otrzymują w ten sposób konkretne przysporzenie majątkowe, bowiem gdyby nie pokrycie wydatku na szkolenie czy kurs przez Spółkę Zarządzający musieliby ponieść taki koszt z własnych środków. Wyjątkiem od powyższej zasady jest jedynie przypadek, gdy Zarządzający zostali zobowiązani (np. w ramach zawartej umowy) do obowiązkowego uczestnictwa w konkretnych szkoleniach czy kursach.

Celem podsumowania należy stwierdzić, że w odniesieniu do kosztów komisji, konferencji, kursów, seminariów i szkoleń, mając na uwadze stwierdzenie Wnioskodawcy zawarte w uzupełnieniu wniosku, że Zarządzający zostali zobowiązani w umowie do obowiązkowego uczestnictwa w kursach, szkoleniach i seminariach, stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, że z tytułu uczestnictwa w komisjach, konferencjach, seminariach, kursach i szkoleniach u Zarządzających nie powstanie przychód, należało uznać za prawidłowe. Jak wykazano powyżej komisje, seminaria i konferencje mają charakter reprezentacji, zaś do uczestnictwa w kursach i szkoleniach Zarządzający – jak wskazuje Wnioskodawca – zobowiązani zostali umową”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z póżn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/