Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27-12-2018 r. – 0113-KDIPT3.4011.541.2018.1.MH

Obowiązków płatnika w związku z przekazaniem na rzecz pracowników zestawu gadżetów firmowych opatrzonych logo firmy

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podmiotem dominującym w grupie kapitałowej …, specjalizującej się w produkcji maszyn i urządzeń górniczych. Spółka jest doświadczonym producentem zaawansowanych technologicznie i wysoko wydajnych rozwiązań dla górnictwa, w szczególności zmechanizowanych kompleksów ścianowych, kompleksów do drążenia wyrobisk korytarzowych, podziemnych systemów transportowych oraz maszyn dla górnictwa odkrywkowego.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wprowadził dwa programy:

1. mający pozytywnie wpływać na bezpieczeństwo i higienę pracy (stan faktyczny nr 1),
2. mający pozytywnie wpływać na wdrażanie usprawnień pracowniczych w ramach prowadzonej działalności (stan faktyczny nr 2).

Oba wdrażane programy są adresowane do pracowników Spółki, a ich krótka charakterystyka została przedstawiona poniżej. W ramach obu opisanych poniżej projektów dochodzi do przekazania na rzecz pracowników Wnioskodawcy gadżetów reklamowych trwale oznaczonych logo Spółki (logo pracodawcy). W ramach przykładu należy wymienić następujące kategorie gadżetów: kubki, smycze, latarki, kurtki, scyzoryk, breloczek do kluczy, parasol, koszulki itp. Gadżety są przekazywane w ramach projektów w postaci pakietów (zestawów), zawierających wybrane kombinacje powyżej wymienionych gadżetów, których łączna wartość mieści się w przedziale od 50 do 100 zł (uwaga dotyczy obu opisanych poniżej projektów).

Stan faktyczny nr 1)

Wnioskodawca wprowadził program mający na celu promowanie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, regulacji przeciw-pożarowych oraz podnoszenie świadomości bezpiecznej pracy wśród pracowników. Jego realizacja opiera się na zaangażowaniu pracowników w zgłaszanie zdarzeń stanowiących potencjalne zagrożenie dla zdrowia lub życia pracowników, a więc bezpośrednie przyczynienie się do poprawy bezpieczeństwa w pracy. Formuła programu zakłada, że pracownik dokonujący w trakcie roku prewencyjnego zgłoszenia co najmniej pięciu potencjalnych zdarzeń wypadkowych otrzyma zestaw gadżetów przygotowanych w danym roku. Przygotowane zestawy są jednakowe, a kwestia ich przyznania nie jest uzależniona od subiektywnej decyzji, a jedynie od spełnienia obiektywnych kryteriów, tj. co najmniej pięciu zgłoszeń w ciągu roku. Pracownik może uzyskać maksymalnie jeden zestaw gadżetów w ciągu roku, nawet jeżeli ilość zgłoszonych potencjalnych zdarzeń wypadkowych będzie wielokrotnie przekraczać minimalną wartość uprawniającą do zestawu. Jednocześnie naruszenie zasad BHP, odnotowane przez przełożonych, pozbawia pracownika możliwości otrzymania zestawu w roku, w którym doszło do przewinienia.

Stan faktyczny nr 2)

Wnioskodawca wprowadził program, w ramach którego jego pracownicy mogą zgłaszać pomysły mające na celu optymalizacje czasu i/lub kosztów miejsca pracy pracownika, wykonywanych zadań lub procesów, w których dany pracownik uczestniczy. W ramach projektu pracownicy mogą zgłaszać pomysły mające istotne znaczenie dla Wnioskodawcy, jak również drobne propozycje o nieznacznym wpływie na prowadzoną działalność. Celem projektu jest usprawnienie działalności Wnioskodawcy, ale również poprawa warunków pracy osób zatrudnionych. Mając na uwadze cel omawianego programu Wnioskodawca przyjął, że pracownik zgłaszający dany pomysł lub drobną propozycję może uzyskać pewne nieodpłatne świadczenia. Podstawą ich przyznania jest subiektywna decyzja dyrektora działu/oddziału Wnioskodawcy. W przypadku drobnych propozycji świadczenie to ma formę gadżetów firmowych, opisanych powyżej, w ramach stanu faktycznego nr 1). Pracownik jest uprawniony do samodzielnego skompletowania zestawu (z puli dostępnych gadżetów), którego łączna wartość nie przekroczy kwoty wskazanej przez Dyrektora Oddziału/Działu. Ocena podatkowa gratyfikacji związanej z propozycjami o istotnym pozytywnym wpływie na działalność Wnioskodawcy nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

W przypadku obu wskazanych powyżej projektów, przekazywane na rzecz pracowników zestawy gadżetów nie stanowią formy wynagrodzenia za pracę, jak również nie przewidują ich zawierane z pracownikami umowy o pracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z nieodpłatnym przekazaniem na zasadach przedstawionych w stanie faktycznym nr 1), Wnioskodawca jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w związku z nieodpłatnym przekazaniem gadżetów firmowych na rzecz pracowników, na zasadach przedstawionych w stanie faktycznym nr 2), Wnioskodawca jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do zrealizowanych świadczeń na rzecz pracowników w postaci wręczenia gadżetów firmowych nie powstaje po Jego stronie obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W zakresie pytań przedstawionych we wniosku, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zestawy firmowych gadżetów wręczane pracownikom w ramach opisanych projektów, nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy ze względu na charakter planowanej czynności mającej na celu nieekwiwalentne i jednostronne obdarowanie zasłużonych pracowników. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W kontekście zagadnienia nieodpłatnych świadczeń z tytułu stosunku pracy, należy wskazać na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że „mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu.

W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768, ze zm.). A zatem, to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają.”

Trybunał, w powołanym powyżej wyroku, przeprowadził analizę pozwalającą na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nią za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenie aktywów lub uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zgodnie z pierwszą z przesłanek wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny, aby nieodpłatne świadczenie było traktowane jako przychód w rozumieniu powołanych powyżej przepisów powinno ono zostać spełnione za zgodą pracownika – a więc żeby skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Programy wprowadzone przez Wnioskodawcę, opisane zarówno w stanie faktycznym nr 1) jak i nr 2), zakładają, że pracownicy otrzymają gadżety firmowe dopiero po spełnieniu określonych przesłanek, które można sprowadzić do aktywnego uczestnictwa we wprowadzonej inicjatywie. Pracownicy korzystają ze świadczenia dobrowolnie, a swoją zgodę wyrażają przez sam fakt uczestnictwa w programach wprowadzonych przez Pracodawcę. Pierwsza z przesłanek uznania świadczenia za przychód pracownika jest zatem spełniona. Odnosząc drugą ze wskazanych przez Trybunał cech świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do stanów faktycznych zawartych we wniosku należy zwrócić uwagę na cel wprowadzenia przez Wnioskodawcę opisanych programów, a także na charakter przygotowanych przez Wnioskodawcę zestawów (świadczenia, które mają być wręczane w ramach ww. programów).

Celem wprowadzenia programu, opisanego w stanie faktycznym 1) jest promowanie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, regulacji przeciwpożarowych oraz podnoszenie świadomości bezpiecznej pracy wśród pracowników. Korzyści płynące z jego wdrożenia są więc po stronie Pracodawcy, gdyż to do Pracodawcy należy zapewnienie pracownikom odpowiednich warunków pracy. Wnioskodawca decydując się na wdrożenie takiej inicjatywy nie kieruje się chęcią obdarowania pracowników dodatkowymi świadczeniami, lecz są one jedynie elementem, który ma zmotywować i zachęcić pracowników do aktywnego udziału w niej.

Celem projektu opisanego w stanie faktycznym nr 2) jest optymalizacja czasu i/lub kosztów miejsca pracy pracowników, wykonywanych zadań lub procesów, w których uczestniczą pracownicy, a więc usprawnienie działalności Wnioskodawcy, ale również poprawa warunków pracy osób zatrudnionych. Podobnie jak w przypadku programu opisanego powyżej, i tutaj planowana korzyść jest po Stronie Wnioskodawcy. To w Jego interesie jest fakt udoskonalania działania Spółki i poprawa warunków pracy. Wprowadzenie programu oraz związanych z tym faktem nagród, dla pracowników aktywnie biorących udział, jest jedynie drogą do osiągnięcia opisanych celów. Korzyści jakie mogą ponieść pracownicy w jego ramach są więc jedynie kwestią uboczną, a nie motywacją Pracodawcy.

Należy również zwrócić uwagę na fakt, że to od decyzji pracownika zależy czy podejmie kroki zmierzające do uzyskania świadczenia. Jednakże charakter wprowadzonych programów pozwala przypuszczać, że interesem jakim będą się kierować angażujący się w nie pracownicy nie będzie chęć uzyskania nagrody, a raczej podjęcie działań zmierzających do polepszenia ich warunków pracy.

Istotną kwestią jest również charakter świadczeń, jakie miałyby być wręczane pracownikom w ramach opisanych programów. Pracodawca planuje obdarowywać pracowników, na zasadach opisanych w powyższych stanach faktycznych, gadżetami trwale oznaczonymi logo firmy, będą to m.in. kubki, smycze, latarki, kurtki, latarka, scyzoryk, breloczek do kluczy, parasol, koszulki itp. Gadżety te będą kompletowane w zestawy, których łączna wartość wyniesie od 50 do 100 zł.

W ocenie Wnioskodawcy, do tejże kwestii odniesiono się w interpretacji indywidualnej z dnia 11 października 2018 r., sygn. 0115-KDIT2-2.4011.340.2018.1.M.D, w której wskazano, że „Mając na uwadze opis stanu faktycznego, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca wręcza pracownikom prezenty okolicznościowe w postaci drobnych upominków, np. podkładów drewnianych z tabliczką z wygrawerowanymi podziękowaniami, pióra, długopisu w związku z przejściem na emeryturę lub osiągnięciem określonego stażu pracy. W tym przypadku, nawet jeśli ww. upominki będą przekazywane w ramach firmowych uroczystości za zgodą obdarowanego, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkania mające na celu uhonorowanie obdarowanych i przekazanie upominków, pracownik wydałby pieniądze na ich zakup”. „(…) A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku”.

Pracodawca obdarowując pracowników gadżetami stale oznaczonymi swoim logo osiąga także korzyści reklamowe związane z utrwaleniem wizerunku firmy w gronie pracowników oraz poza nim. Gadżety te nie stanowią dla pracowników dodatkowej formy gratyfikacji za wykonywaną pracę, nie sposób też przypuszczać, że zostałyby one dobrowolnie przez nich zakupione.

„Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego, powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca wręcza pracownikom prezenty okolicznościowe w postaci drobnych upominków, np. pióra, zegarka w związku z osiągnięciem określonego stażu pracy. W tym przypadku, nawet jeśli ww. upominki będą przekazywane w ramach firmowych uroczystości za zgodą obdarowanego, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkania mające na celu uhonorowanie obdarowanych i przekazanie upominków, pracownik wydałby pieniądze na ich zakup”. – interpretacja indywidualna z dnia 12 września 2016 r., sygn. 1061-IPTPB2.4511.509.2016.1.MK

W związku z powyższą argumentacją należy jednoznacznie stwierdzić, że przesłanka, zgodnie z którą, aby świadczenie zostało uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi ono zostać spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przynieść mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść, w przedstawionych stanach faktycznych nie jest spełniona. Trzecia z cech wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny zakłada, że korzyść z danego świadczenia jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Programy opisane zarówno w Stanie faktycznym nr 1) jaki i nr 2) zakładają, że gadżetami będą obdarowywani jedynie pracownicy zasłużeni w ich ramach – a więc konkretni pracownicy otrzymają konkretne świadczenie. Należy więc przyjąć, że świadczenia jakie Wnioskodawca zamierza wręczać swoim pracownikom, posiadają tę cechę.

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, cechy opisane powyżej muszą zostać spełnione łącznie, aby móc uznać świadczenia na rzecz pracowników za inne nieodpłatne świadczenie jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko Trybunału zostało przyjęte i jest jednolicie stosowane przez organy podatkowe, co potwierdzają powołane we wniosku interpretacje.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, że świadczenia, którymi planuje On obdarowywać pracowników na zasadach przedstawionych w stanach faktycznych (zarówno nr 1) jak i nr 2) nie posiadają wszystkich cech wskazanych przez Trybunał nie będą one podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nr 1) i nr 2) wynika, że w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wprowadził dwa programy:

1. mający pozytywnie wpływać na bezpieczeństwo i higienę pracy (stan faktyczny nr 1),
2. mający pozytywnie wpływać na wdrażanie usprawnień pracowniczych w ramach prowadzonej działalności (stan faktyczny nr 2).

Oba wdrażane programy są adresowane do pracowników Spółki, a ich krótka charakterystyka została przedstawiona poniżej. W ramach obu opisanych poniżej projektów dochodzi do przekazania na rzecz pracowników Wnioskodawcy gadżetów reklamowych trwale oznaczonych logo Spółki (logo pracodawcy). W ramach przykładu należy wymienić następujące kategorie gadżetów: kubki, smycze, latarki, kurtki, scyzoryk, breloczek do kluczy, parasol, koszulki itp. Gadżety są przekazywane w ramach projektów w postaci pakietów (zestawów), zawierających wybrane kombinacje powyżej wymienionych gadżetów, których łączna wartość mieści się w przedziale od 50 do 100 zł (uwaga dotyczy obu opisanych poniżej projektów).

W stanie faktycznym nr 1), Wnioskodawca wprowadził program mający na celu promowanie zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, regulacji przeciw pożarowych oraz podnoszenie świadomości bezpiecznej pracy wśród pracowników. Jego realizacja opiera się na zaangażowaniu pracowników w zgłaszanie zdarzeń stanowiących potencjalne zagrożenie dla zdrowia lub życia pracowników, a więc bezpośrednie przyczynienie się do poprawy bezpieczeństwa w pracy. Formuła programu zakłada, że pracownik dokonujący w trakcie roku prewencyjnego zgłoszenia co najmniej pięciu potencjalnych zdarzeń wypadkowych otrzyma zestaw gadżetów przygotowanych w danym roku. Przygotowane zestawy są jednakowe, a kwestia ich przyznania nie jest uzależniona od subiektywnej decyzji, a jedynie od spełnienia obiektywnych kryteriów, tj. co najmniej pięciu zgłoszeń w ciągu roku. Pracownik może uzyskać maksymalnie jeden zestaw gadżetów w ciągu roku, nawet jeżeli ilość zgłoszonych potencjalnych zdarzeń wypadkowych będzie wielokrotnie przekraczać minimalną wartość uprawniającą do zestawu. Jednocześnie naruszenie zasad BHP, odnotowane przez przełożonych, pozbawia pracownika możliwości otrzymania zestawu w roku, w którym doszło do przewinienia.

W stanie faktycznym nr 2), Wnioskodawca wprowadził program, w ramach którego jego pracownicy mogą zgłaszać pomysły mające na celu optymalizacje czasu i/lub kosztów miejsca pracy pracownika, wykonywanych zadań lub procesów, w których dany pracownik uczestniczy. W ramach projektu pracownicy mogą zgłaszać pomysły mające istotne znaczenie dla Wnioskodawcy, jak również drobne propozycje o nieznacznym wpływie na prowadzoną działalność. Celem projektu jest usprawnienie działalności Wnioskodawcy, ale również poprawa warunków pracy osób zatrudnionych. Mając na uwadze cel omawianego programu Wnioskodawca przyjął, że pracownik zgłaszający dany pomysł lub drobną propozycję może uzyskać pewne nieodpłatne świadczenia. Podstawą ich przyznania jest subiektywna decyzja dyrektora działu/oddziału Wnioskodawcy.

W przypadku obu wskazanych powyżej projektów, przekazywane na rzecz pracowników zestawy gadżetów nie stanowią formy wynagrodzenia za pracę, jak również nie przewidują ich zawierane z pracownikami umowy o pracę.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku”.

Zgodnie z ww. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą Pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny nr 1) i nr 2), powołane przepisy prawa podatkowego oraz jednoznaczne stanowisko Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracowników przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest spełnione, gdy pracodawca wręcza w ramach udziału w projekcie na rzecz swoich pracowników gadżety reklamowe (np. kubki, smycze, latarki, kurtki, scyzoryk, breloczek do kluczy, parasol, koszulki) trwale oznaczone logo Spółki. W tym przypadku, po stronie pracowników nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby pracownicy nie otrzymali zestawu firmowych gadżetów w ramach opisanych projektów, to wydaliby pieniądze na ich zakup.

Podsumowując, wręczenie pracownikom przez Wnioskodawcę w ramach udziału w projekcie zestawu gadżetów reklamowych (np. kubki, smycze, latarki, kurtki, scyzoryk, breloczek do kluczy, parasol, koszulki) trwale oznaczonych logo firmy, nie stanowi dla nich przysporzenia w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wartość tych świadczeń nie skutkuje powstaniem przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany z tego tytułu do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/