Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27-06-2017 r. – IPPB4/4511-3-64/13/17-9/S/JK2

Dotyczy: obowiązków płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 9 marca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB4/415-865/11-7/SP, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że Wnioskodawca (pracodawca zagraniczny) jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników. Zatem w myśl obowiązujących przepisów prawa podatkowego nie można uznać Wnioskodawcy za płatnika zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPPB4/415-865/11-7/SP, wniósł pismem z dnia 19 marca 2012 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów pismem z dnia 4 kwietnia 2012 r. znak: IPPB4/415-865/11-9/SP, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 9 marca 2012 r. znak: IPPB4/415-865/11-7/SP złożył skargę z dnia 30 kwietnia 2012 r. (data wpływu 7 maja 2012 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1830/12, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 4 kwietnia 2012 r. znak: IPPB4/415-865/11-9/SP.

W dniu 23 maja 2013 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1830/12.

W świetle obowiązującego – stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte www. wyroku – Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 20 sierpnia 2013 r. wydał interpretację indywidualna znak: IPPB4/415-865/11/13-10/S/SP, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że Wnioskodawca (pracodawca zagraniczny) jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników. Zatem w myśl obowiązujących przepisów prawa podatkowego Wnioskodawca nie jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconych pracownikom wynagrodzeń za pracę wykonywaną w Polsce.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 20 sierpnia 2013 r. znak: IPPB4/415-865/11/13-10/S/SP, wniósł pismem z dnia 9 września 2013 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów pismem z dnia 30 września r. znak: IPPB4/415-865/11/13-12/S/SP, stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 20 sierpnia 2013 r. znak: IPPB4/415-865/11/13-10/S/SP złożył skargę z dnia 28 października 2013 r. (data nadania 28 października 2013 r., data wpływu 30 października 2013 r.)

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2970/13, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 20 sierpnia 2013 r. znak: IPPB4/415-865/11/13-10/S/SP.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie , Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie złożył skargę kasacyjną z dnia 29 lipca 2014 r. Nr IO-007-166/14 do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 3065/14, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie obowiązków płatnika wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku i uzupełnieniu zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem nieposiadającym w Polsce siedziby ani miejsca prowadzenia działalności. Siedzibą Wnioskodawcy jest Wielka Brytania.Wnioskodawca zamierza zatrudnić zarówno pracowników mieszkających w Polsce oraz pracowników zamieszkałych za granicą tj. w Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii, którzy wykonywać będą na jego rzecz pracę na terenie Polski. Pracownicy ci podlegać będą w Polsce zarówno nieograniczonemu jak i ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Osoby mające miejsce zamieszkania za granicą, które Wnioskodawca zamierza zatrudnić, posiadają certyfikat rezydencji potwierdzający ich miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Zatrudnione przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę osoby, mające miejsce zamieszkania za granicą będą przebywać na terenie Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Osoby te nie będą posiadać w Polsce ani stałej placówki, ani też zakładu. Zatrudnione będą bowiem jedynie przez Wnioskodawcę i wyłącznie na podstawie umowy o pracę.

Zatrudnione osoby nie będą prowadziły działalności gospodarczej. Umowy z zatrudnionymi nie będą wykonywane przez nich w ramach działalności gospodarczej.

Wynagrodzenia zatrudnianym pracownikom wypłacał będzie Wnioskodawca. Ponosił on będzie również ich koszty.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, o którym mowa w art. 5 Konwencji zawartej między RP a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii.

Zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy nie będą wykonywać w Polsce pracy ani w polskim oddziale spółki (gdyż spółka – Wnioskodawca takiego oddziału w Polsce nie posiada), ani też w żadnej innej spółce w jakikolwiek powiązanej z Wnioskodawcą

Wnioskodawca poinformował, że problem interpretacyjny przedstawiony przez Wnioskodawcę w kwestii poboru i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy jest następujący: z jednej strony Wnioskodawca jako osoba prawna zwana „zakładem pracy”, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT jest obowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od niego przychody ze stosunku pracy, z drugiej zaś, zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy PIT, płatnicy przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby bądź – gdy płatnik nie posiada siedziby – miejsca prowadzenia działalności. Oznacza to, że w przypadku Wnioskodawcy kwoty pobranych zaliczek nie mogłyby być wpłacane na rachunek urzędu skarbowego, ponieważ w związku z nieposiadaniem przez Wnioskodawcę w Polsce zarówno siedziby, jak i miejsca prowadzenia działalności, żaden urząd skarbowy nie byłby dla niego właściwy. Wnioskodawca uważa, iż ciążyć będzie na nim obowiązek pobierania zaliczek na podatek. Zobowiązany również będzie do wpłacania ich na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania zatrudnianego przez Wnioskodawcę pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca (pracodawca zagraniczny) jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników i czy należy go w myśl obowiązujących przepisów uznać za płatnika zaliczek na podatek dochodowy w Polsce?
2. Czy pracowników Wnioskodawcy (pracodawcy zagranicznego), w przypadku uznania, że nie będzie on miał obowiązku odprowadzania w Polsce zaliczek od dochodów pracowników należy uznać za podatników, którzy nie mają obowiązku samodzielnego odprowadzania zaliczek na podatek od swoich dochodów?
3. Czy w przypadku uznania, że Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od dochodów pracowników jest również zobowiązany do wpłacania ich na rachunek urzędu skarbowego, a także rachunek którego urzędu skarbowego jest właściwy do dokonywania tych wpłat.
4. Czy w przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie 1 i 2 czyli uznania, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczek miesięcznych na podatek od dochodów pracowników, natomiast obowiązek samodzielnego odprowadzania zaliczek na podatek od swoich dochodów mają jego pracownicy dopuszczalne jest – ze względów praktycznych – aby Wnioskodawca zarejestrował się jako płatnik w Drugim Urzędzie Skarbowym Warszawa Śródmieście, pobierał miesięczne zaliczki na podatek od dochodów pracowników wpłacając je na rachunek urzędu, skarbowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania pracownika oraz wystawił dla swoich pracowników informacje PIT-11 bez składania rocznej deklaracji PIT-4?

Przedmiot zaskarżonej interpretacji dotyczył obowiązków Wnioskodawcy mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii w związku z zatrudnieniem do pracy wykonywanej na terenie Polski pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce, Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii (pytanie Nr 1).

Natomiast odnośnie obowiązków spoczywających na pracownikach, ustalenia właściwego urzędu skarbowego w celu wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz potwierdzenia, iż Wnioskodawca ma możliwość – ze względów praktycznych -aby zarejestrować się jako płatnik, zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania (pytania Nr 2, 3 i 4).

Zdaniem Wnioskodawcy, będący pracodawcą, zwany w art. 31 ustawy o PIT zakładem pracy będzie zobowiązany jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tego zakładu przychody ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2970/13 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 3065/14.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się m. in., dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca posiadający siedzibę w Wielkiej Brytanii zamierza zatrudnić na podstawie umowy o pracę osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce, Niemczech, Francji i Wielkiej Brytanii. Praca będzie wykonywana w Polsce. Wnioskodawca nie posiada w Polsce zakładu, o którym mowa w art. 5 Konwencji zawartej między RP a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii. Zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy nie będą wykonywać w Polsce pracy ani w polskim oddziale spółki (gdyż spółka – Wnioskodawca takiego oddziału w Polsce nie posiada), ani też w żadnej innej spółce w jakikolwiek powiązanej z Wnioskodawcą.

Zatem w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w Konwencji polsko-angielskiej oraz w umowach: polsko-niemieckiej i polsko-francuskiej.

Zgodnie z art. 14 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20.07.2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle ust. 2 ww. przepisu, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Natomiast w myśl ust. 2 tego artykułu, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nie przekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Jak wynika z treści art. 15 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14.05.2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast w myśl ust. 2 powyższego przepisu, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Stosownie do treści art. 15 ust. 3 ww. umowy, postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, zwaną w tym ustępie „pracownikiem”, oraz wypłacanego przez lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

1. pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż
2. pracodawca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i
3. pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.

W świetle wyżej powołanego art. 14 ust. 1 Konwencji polsko-angielskiej, wynagrodzenie wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu pracy wykonywanej w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, tj. w Polsce.

Z kolei wynagrodzenia wypłacane osobom mającym miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech, z tytułu pracy wykonywanej w Polsce, zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji i art. 14 ust. 1 umów, mogą być opodatkowane zarówno w państwie wykonywania pracy, tj. w Polsce) jak i w państwie zamieszkania, czyli odpowiednio w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech.

Natomiast ust. 2 wyżej powołanych przepisów określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie zamieszkania, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie danej osoby podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ust. 1 tych przepisów, tj. w państwie wykonywania pracy oraz w państwie zamieszkania.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że wynagrodzenia będzie wypłacał i ponosił Wnioskodawca, który nie ma siedziby w Polsce ani miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem należy uznać, że zostaną spełnione warunki określone w lit. b) i c) wyżej powołanych przepisów.

Kiedy okres pobytu w Polsce pracowników mających miejsce zamieszkania w Niemczech i w Wielkiej Brytanii przekroczy łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, a w przypadku pracowników mających miejsce zamieszkania we Francji pobyt w Polsce przekroczy łącznie 183 dni w danym roku podatkowym, to wówczas nie będzie spełniony warunek wynikających z ust. 2 powołanych przepisów i wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Polsce będą podlegały opodatkowaniu zgodnie z ust. 1 tych przepisów, tj. w państwie wykonywania pracy (w Polsce) oraz w państwie zamieszkania (odpowiednio w Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech).

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek od dochodów pracowników i czy należy go w myśl obowiązujących przepisów uznać za płatnika zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń m.in. ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, którą uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Płatnikiem, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.), jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub pobrany a nie wpłacony.

Z powołanego wyżej art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani w innych przepisach tej ustawy nie zdefiniowano szerzej pojęcia zakładu pracy.

Zasadnym jest zatem dla zdefiniowania zakładu pracy odwołanie się do definicji zawartej w ustawie z dnia z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U z 2016 ., poz. 1666, z późn. zm.), która reguluje stosunek pracy, służbowy, pracy nakładczej i spółdzielczy stosunkiem pracy.

Zgodnie z art. 3 tej ustawy, pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.

W tym miejscu należy odwołać się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 stycznia 2010 r. sygn. akt II FSK 1521/08, w którym wyjaśniono, powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, że aby daną jednostkę organizacyjną uznać za zakład pracy, musi ona zostać stworzona zgodnie z przepisami prawa i mieć z tego tytułu zdolność do zatrudniania pracowników i dokonywania czynności prawnych w zakresie stosunku pracy.

W związku z powyższym, uznać należy, że Wnioskodawca posiada zdolność zatrudniania pracowników w świetle przepisów Kodeksu pracy, a tym samym Wnioskodawca jest pracodawcą w rozumieniu art. 31 i 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tego faktu nie przekreśla brak na terytorium Polski siedziby, zakładu, ani innego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy. Zatem powyższe, przesądza o tym, że Wnioskodawca będzie jako płatnik zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy.

Natomiast odnośnie do ustalenia właściwego miejscowo urzędu skarbowego, w tej sprawie znajdzie zastosowanie przepis § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 165, poz. 1371), zgodnie z którym jeżeli nie można ustalić właściwości miejscowej w sposób wskazany w przepisach prawa podatkowego, właściwym organem podatkowym jest odpowiednio Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście lub Prezydent miasta stołecznego Warszawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/