Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25-05-2017 r. – 0112-KDIL3-1.4011.43.2017.1.AMN

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie uwzględniania kwoty zmniejszającej podatek przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez byłego pracownika

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uwzględniania kwoty zmniejszającej podatek przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez byłego pracownika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Spółką Akcyjną prowadzącą księgi rachunkowe oraz jest podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem działalności Spółki są roboty budowlano-montażowe w zakresie rozdzielczych obiektów elektroenergetycznych oraz obiektów telekomunikacyjnych.

Wynagrodzenia pracowników Spółki wypłacane są z dołu do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który wynagrodzenie się należy. Ta zasada dotyczy także wypłat wynagrodzeń pracowników, z którymi rozwiązano stosunek pracy. Taki system wypłat umożliwia prawidłowe obliczenie składników wynagrodzenia, które można ustalić dopiero po zakończeniu miesiąca (np.: wysokość premii, nagród, nadgodzin i itp.). Po rozwiązaniu stosunku pracy wypłacane są również świadczenia ze stosunku pracy, tj.: odprawy, ekwiwalenty, zasiłki chorobowe itp.

Zgodnie z przepisami art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obliczając zaliczki na podatek od wynagrodzeń od stycznia do grudnia roku podatkowego Wnioskodawca stosuje 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, jeżeli pracownik złożył przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia oświadczenie PIT-2. Jednak przy obliczaniu zaliczki na podatek od wynagrodzenia i innych świadczeń ze stosunku pracy, które są wypłacone po rozwiązaniu stosunku pracy, Zainteresowany nie stosuje 1/12 kwoty zmniejszającej podatek. W tym przypadku Wnioskodawca kieruje się zasadą, że złożone przez pracownika oświadczenie PIT-2 traci ważność po rozwiązaniu stosunku pracy, ponieważ strony już nie są dla siebie „pracownikiem” i „zakładem pracy”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zmienić obecny sposób obliczania zaliczki na podatek i zacząć stosować 1/12 kwoty zmniejszającej podatek przy obliczaniu zaliczki z wynagrodzenia i innych świadczeń ze stosunku pracy wypłaconych pracownikowi po rozwiązaniu z nim stosunku pracy, jeżeli ten złożył w odpowiednim czasie oświadczenie PIT-2 i nie powiadomił płatnika o zmianie stanu faktycznego wynikającego z tego oświadczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle zmiany interpretacji indywidualnej Ministerstwa Finansów z 30 listopada 2012 r. przez WSA w wyroku z 18 września 2013 r. sygn. III SA/Wa 811/13, a następnie przez NSA w wyroku z 8 marca 2016 r sygn. II FSK 41/14 Wnioskodawca uważa, że złożone przez pracownika oświadczenie PIT-2 obliguje płatnika do stosowania 1/12 kwoty zmniejszającej podatek również przy obliczaniu zaliczki z wynagrodzenia (lub świadczenia) ze stosunku pracy wypłaconego po rozwiązaniu stosunku pracy.

Moment wypłaty nie powinien mieć znaczenia, ponieważ wynagrodzenie (lub świadczenie) dotyczy okresu kiedy pracownika i zakład pracy łączył stosunek pracy a wypłata po jego rozwiązaniu nadal jest wynagrodzeniem (lub świadczeniem) ze stosunku pracy. Natomiast zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zakład pracy nie zmniejsza zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek określony w art. 32 ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił płatnika o zmianie stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia PIT-2, przy czym ustawodawca wyraźnie określa stronę powiadamiającą „podatnikiem” a nie „pracownikiem”, dlatego w naszej ocenie tylko powiadomienie podatnika (w naszym rozumieniu podatnikiem jest zarówno pracownik jak i były pracownik) o zmianie stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia PIT-2, może obligować płatnika do zaniechania stosowania 1/12 kwoty wolnej zmniejszającej podatek.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ma prawo do stosowania 1/12 kwoty wolnej zmniejszającej podatek przy obliczaniu zaliczki z wynagrodzenia i innych świadczeń ze stosunku pracy wypłaconych pracownikowi po rozwiązaniu z nim stosunku pracy, jeżeli ten złożył w odpowiednim czasie oświadczenie PIT-2 i nie powiadomił płatnika o zmianie stanu faktycznego wynikającego z tego oświadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zasady poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, które uzyskują przychody ze stosunku pracy i obowiązki tych płatników regulują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.).

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 3 cytowanej ustawy, zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1 pkt 1, ust. 1a i 2 pomniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:

1. nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika;
2. nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
3. nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3;
4. nie otrzymuje świadczeń pieniężnych wypłacanych z Funduszu Pracy lub z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
5. ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 cytowanej ustaw).

Zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia.

Należy wskazać, że ustawodawca w przepisie art. 32 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie użył pojęcia pracownik, a podatnik. Istotne jest, aby w chwili wypłaty wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy nadal były spełnione warunki, od których ustawodawca uzależnia prawo do zmniejszenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zatem jeżeli nie doszło do zmian stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia określonego w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to sam fakt ustania stosunku pracy powodujący, że strony tego stosunku przestają być dla siebie „pracownikiem” i „zakładem pracy” nie oznacza, że płatnik traci uprawnienie do pomniejszenia zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek od wypłaconego wynagrodzenia i innych świadczeń wynikających z umowy o pracę obowiązującej przed rozwiązaniem stosunku pracy, bowiem płatnik nadal wypłaca wynagrodzenie czy inne świadczenia z tytułu stosunku pracy, a więc jako zakład pracy. Wobec powyższego sam fakt ustania stosunku pracy nie powoduje, że wygasa zobowiązanie pracodawcy do zmniejszania zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek wynikające ze złożonego przez pracownika PIT-2.

Zatem, Wnioskodawca może zmienić obecny sposób obliczania zaliczki na podatek i zacząć stosować 1/12 kwoty zmniejszającej podatek przy obliczaniu zaliczki z wynagrodzenia i innych świadczeń ze stosunku pracy wypłaconych pracownikowi po rozwiązaniu z nim stosunku pracy, jeżeli ten złożył w odpowiednim czasie oświadczenie PIT-2 i nie powiadomił płatnika o zmianie stanu faktycznego wynikającego z tego oświadczenia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/