Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24-11-2017 r. – 0113-KDIPT2-3.4011.316.2017.1.AC

Obowiązki Wnioskodawcy jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów dla twórców

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów dla twórców.

Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 15 listopada 2017 r. (data wpływu 16 listopada 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

…. Spółka Akcyjna (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest spółką prawa handlowego działającą w branży informatycznej, polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce. Tworzy systemy do zarządzania przedsiębiorstwami wspomagające bieżącą pracę firm działających w różnych branżach na polskim oraz zagranicznym rynku. Oprogramowanie projektowane i wykonywane przez Spółkę pomaga przedsiębiorcom w prowadzeniu biznesu poprzez usprawnianie procesów, analizę i udostępnianie danych, zarządzanie płynnością, sprzedażą i zasobami ludzkimi, wspieranie w podejmowaniu strategicznych decyzji itp., zarówno poprzez rozwiązania działające na urządzeniach stacjonarnych, jak i platformach mobilnych.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zatrudnia – w ramach umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy – między innymi:

1. programistów, inżynierów oprogramowania,
2. analityków i projektantów,
3. architektów oprogramowania, informacji i specjalistów ds. architektury informacji,
4. testerów oprogramowania i specjalistów ds. jakości oprogramowania,
5. projektantów graficznych, grafików i specjalistów ds. projektów graficznych,
6. kierowników projektów,
7. menadżerów produktów i konsultantów produktowych,
8. konsultantów wdrożeniowych i specjalistów ds. wdrożeń,
9. integratorów oraz
10. dyrektorów działów, szefów działów i wydziałów, szefów zespołów.

W ramach faktycznie wykonywanych czynności, wynikających z zakresu obowiązków pracowniczych określonych w umowach o pracę pracownicy ci wykonują działania o charakterze twórczym, takie jak m.in.:

• tworzenie dokumentacji i materiałów ofertowych,

• analiza i dokumentowanie wymagań,

• analiza i tworzenie opisów procesów biznesowych,

• analiza rynku i dostępnych rozwiązań konkurencyjnych,

• tworzenie specyfikacji i dokumentów analitycznych,

• opracowywanie założeń, architektury i modelowanie systemów informatycznych,

• analiza i tworzenie dokumentacji projektowej,

• rekomendacja doboru technologii i oprogramowania systemowo-narzędziowego,

• analiza, definiowanie i projektowanie algorytmów,

• projektowanie i implementacja oprogramowania,

• wykonywanie poprawek i modyfikacji oprogramowania,

• optymalizacja algorytmów, kodów i systemów,

• prototypowanie,

• projektowanie interakcji, użyteczności oraz interfejsów produktów,

• opracowywanie elementów identyfikacji wizualnej produktów,

• tworzenie elementów graficznych oraz warstwy wizualnej komponentów interfejsu graficznego,

• wykonywanie przeglądów kodów,

• integracja modułów i rozwiązań,

• tworzenie planów testów, scenariuszy, przypadków i danych testowych,

• projektowanie i implementacja testów automatycznych,

• tworzenie skryptów testowych ich wyników,

• rekomendowanie sposobów naprawy błędów i usprawnień w oprogramowaniu,

• udział w tworzeniu i aktualizacji procesów związanych z kontrolą jakości produktów informatycznych,

• tworzenie dokumentacji oprogramowania,

• tworzenie materiałów marketingowych i prezentacji,

• przygotowanie i prowadzenie szkoleń.

Rezultaty prac wykonywanych przez tych pracowników w ramach obowiązków pracowniczych powstają jako niezależny wytwór intelektu danego pracownika, charakteryzują się znacznym stopniem indywidualności i oryginalności. Sprowadzają się zatem w znacznej części do działalności twórczej, o niepowtarzalnym, indywidualnym charakterze i stanowią utwory będące przedmiotem prawa autorskiego, w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (m.in. programy komputerowe i ich części, dokumentacja projektowa, aplikacje, moduły, skrypty, interfejsy, projekty graficzne, makiety, wizualizacje, prototypy, opisy funkcjonalności, schematy działania, raporty, opinie, prezentacje, analizy, modele, plany i scenariusze testowe oraz inne utwory). Rezultaty tych prac są utrwalane i dokumentowane w formie zapisów, kodów źródłowych, raportów, prezentacji, opinii, modeli, procedur, sprawozdań, specyfikacji, diagramów i innych materiałów podlegających ochronie prawa autorskiego, itp.

Oprócz czynności i działań o charakterze twórczym, w ramach obowiązków pracowniczych zatrudnieni pracownicy wykonują również inne czynności, niemające charakteru twórczego, jak np. zadania administracyjne, zarządcze, organizacyjne, techniczne, itp.

W związku z tym, że część pracy zatrudnionych pracowników ma charakter twórczy, Spółka zamierza wprowadzić specjalne regulacje wewnątrzzakładowe skierowane do pracowników wykonujących prace twórcze – w postaci indywidualnych zapisów umów o pracę (wprowadzonych również aneksami do istniejących umów) oraz odrębnego regulaminu określającego zasady ustalania i wypłacania honorarium (tj. wynagrodzenia z tytułu przeniesienia na Spółkę przez pracowników praw do utworów lub ich części wykonanych w ramach obowiązków pracowniczych).

Wnioskodawca planuje zmienić treść umów o pracę zawartych z ww. pracownikami tak, aby wyodrębnić w tych umowach postanowienia dotyczące tworzenia utworów objętych prawami autorskimi oraz wynagrodzenia (honorarium) z tytułu przeniesienia na Wnioskodawcę przez pracowników praw do tych utworów lub ich części, z zastosowaniem podwyższonych, 50% kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: Ustawa o PDOF) – od pozostałych elementów wynagrodzenia za wykonywanie innych obowiązków pracowniczych, niezwiązanych z pracami i utworami będącymi przedmiotem praw autorskich, uwzględniających standardowe koszty uzyskania przychodu z tytułu stosunku pracy o których mowa w art. 22 ust. 2 Ustawy o PDOF. Honorarium nie będzie wyodrębniane w składnikach wynagrodzenia pracownika innych niż wynagrodzenie zasadnicze, w szczególności w premiach, wynagrodzeniu za godziny nadliczbowe, nagrodach, jak również w wynagrodzeniu płatnym za okresy usprawiedliwionej nieobecności w pracy, w szczególności w wynagrodzeniu urlopowym, wynagrodzeniu chorobowym, kwotach wypłacanych z tytułu ubezpieczenia społecznego. W odniesieniu do tych kwot zastosowanie będzie mieć standardowy koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 2 Ustawy o PDOF.

W umowach o pracę (aneksach do umów o pracę) znajdą się postanowienia, na mocy których autorskie prawa majątkowe do utworów lub ich części powstałych w związku z wykonywaniem przez pracowników pracy twórczej w ramach stosunku pracy pierwotnie przysługiwać będą pracownikom. W umowach o pracę pracownicy zobowiążą się następnie do przeniesienia na Spółkę praw autorskich majątkowych do stworzonych w ramach obowiązków pracowniczych utworów w zamian za określone wynagrodzenie (honorarium); z umów tych wynikać będzie również, że przeniesienie przez pracownika na Spółkę majątkowego prawa autorskiego do utworu nastąpi dopiero z chwilą przyjęcia (zaakceptowania) utworu przez pracodawcę, bez konieczności składania dodatkowych oświadczeń woli.

W planowanych umowach o pracę wyodrębnione zostanie zatem – w ramach wynagrodzenia zasadniczego – wynagrodzenie (honorarium) za rozporządzenie przez pracownika na rzecz Spółki prawami do utworów lub ich części stworzonych przez pracownika w danym miesiącu i przyjętych przez pracodawcę. Lista utworów stworzonych przez pracownika w danym miesiącu przedstawiana będzie przez każdego pracownika co miesiąc przełożonemu do akceptacji. Na tej podstawie, po przyjęciu (zaakceptowaniu) wykonanych utworów przez pracodawcę, uwzględniając wartość i przydatność stworzonych przez danego pracownika i przyjętych przez Wnioskodawcę w danym miesiącu utworów, określana będzie wysokość należnego pracownikowi wynagrodzenia (honorarium) z tytułu rozporządzenia przez pracownika prawami do tych utworów lub ich części (do której zastosowanie będą miały podwyższone, 50% koszty uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 Ustawy o PDOF).

Wynagrodzenie z tytułu przeniesienia praw do utworów lub ich części (honorarium) będzie przyznawane z tytułu rozporządzenia przez danego pracownika autorskimi prawami majątkowymi do stworzonych przez niego utworów na rzecz Wnioskodawcy wyłącznie w przypadku stworzenia w danym miesiącu takich utworów oraz przeniesienia praw do nich w danym miesiącu (co zostanie potwierdzone przyjęciem utworów przez pracodawcę). W przeciwnym razie (tj. gdy w danym miesiącu nie zostaną wykonane żadne dzieła lub też nie zostaną one przyjęte przez pracodawcę) honorarium nie będzie przyznawane – w takim przypadku pracownikowi przysługiwać będzie wynagrodzenia za wykonywanie obowiązków pracowniczych uwzględniające standardowe koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 Ustawy o PDOF.

Dodatkowo, Wnioskodawca prowadzić będzie archiwum utworów (repozytorium), w którym pracownicy będą rejestrować swoje utwory, które powstaną w ramach wykonywania określonych i wyodrębnionych w umowach o pracę czynności twórczych i do których prawa przenoszone będą na Wnioskodawcę w danym miesiącu.

Szczegółowe warunki raportowania, przyjmowania, wyceny i dokumentowania przekazywanych utworów znajdą się w odrębnym regulaminie określającym zasady ustalania i wypłacania honorarium, przyjętym przez Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w odniesieniu do przychodów w zakresie wynagrodzenia z tytułu przeniesienia praw do utworów lub ich części (honorarium) uzyskiwanego przez wskazanych w zdarzeniu przyszłym wniosku pracowników Wnioskodawca, jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, będzie mieć prawo do potrącania kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem limitu, o którym mowa w art. 22 ust. 9a ww. ustawy?
2. Czy do pozostałej części wynagrodzenia określonego w umowie o pracę, do którego nie będą miały zastosowania wymienione powyżej 50% koszty uzyskania przychodu, Wnioskodawca może stosować koszty uzyskania przychodu w wysokości wskazanej w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał On prawo, w odniesieniu do przychodów w zakresie honorarium uzyskiwanego przez wskazanych w zdarzeniu przyszłym wniosku pracowników, do potrącania – jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych – kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 Ustawy o PDOF z uwzględnieniem limitu, o którym mowa w art. 22 ust. 9a Ustawy o PDOF.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, do pozostałej części wynagrodzenia określonego w umowie o pracę, do którego nie mają zastosowania 50% koszty uzyskania przychodu, może On stosować koszty uzyskania przychodu w wysokości wskazanej w art. 22 ust. 2 Ustawy o PDOF.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Ad 1.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 Ustawy o PDOF, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Art. 22 ust. 9a Ustawy o PDOF wprowadza limit roczny odliczenia kosztów wskazując, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć & 189; kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ustawa o PDOF nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”. W tym zakresie należy posiłkować się odrębnymi przepisami regulującymi te kwestie, m.in. ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.; dalej: Ustawa o PA).

Zgodnie z art. 1 Ustawy o PA, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 Ustawy o PA, w szczególności przedmiotem tego prawa są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i 4 Ustawy o PA). Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o PA, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 Ustawy o PA wynika, że domniema się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może żądać określenia wielkości udziałów przez sąd, na podstawie wkładów pracy twórczej (art. 9 ust. 1 Ustawy o PA).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy o PA, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowi inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Z kolei art. 74 ust. 3 Ustawy o PA odnoszący się do programów komputerowych stanowi, że autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej.

W świetle zaprezentowanych powyżej norm prawnych, przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki:

• po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu (jego części) lub artystycznego wykonania,

• po drugie, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego.

Aby rezultat określonej działalności stanowił przedmiot prawa autorskiego, muszą zostać spełnione trzy podstawowe kryteria: uzewnętrznienie rezultatu, jego oryginalność i indywidualność. Działalność pracowników Spółki wskazanych w zdarzeniu przyszłym wniosku w ramach wypełnianych przez nich obowiązków służbowych spełnia te kryteria, co powoduje możliwość zaklasyfikowania jej rezultatów jako utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Ustawa o PA posługuje się bowiem w tym zakresie szeroką definicją i utworem jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia, sposobu wyrażenia (utwór). Tym samym o przyznaniu ochrony na gruncie Ustawy o PA decyduje wyłącznie przesłanka twórczości oraz indywidualności. Wystarczy, aby tylko jeden z elementów utworu będzie miał twórczy charakter, by możliwe było uznanie go za podlegający ochronie Ustawy o PA.

Czynności pracowników Spółki wskazanych w zdarzeniu przyszłym wniosku są pracą o charakterze twórczym i indywidualnym. Rezultaty tej pracy są wytworem intelektu pracowników, stworzonym niezależnie (tj. bez korzystania z rezultatów cudzej pracy, przez ich poszczególne odwzorowanie lub użycie w inny sposób), charakteryzującym się znacznym stopniem oryginalności. Programy komputerowe, w tym kody źródłowe, dokumentacja projektowa, aplikacje, moduły, skrypty, interfejsy, projekty graficzne, makiety, wizualizacje, prototypy, opisy funkcjonalności, schematy działania, raporty, opinie, prezentacje, analizy, modele, plany i scenariusze testowe oraz inne wyniki prac są dokumentowane w formie zapisów trwałych lub elektronicznych oraz przechowywane w archiwum prowadzonym przez Wnioskodawcę.

Pracownicy Spółki są zatem, w ocenie Wnioskodawcy, twórcami w rozumieniu Ustawy o PA, a tworzone w wyniku ich pracy utwory stanowią przedmiot autorskich praw majątkowych.

Podwyższone 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PDOF można zastosować, jeżeli wypłacone zostało wynagrodzenie za przeniesienie (rozporządzenie) autorskich praw majątkowych. Z treści aneksów do umów o pracę, których zawarcie z pracownikami planuje Wnioskodawca, wynikać będzie, że obowiązki pracowników ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowić będzie honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Wynagrodzenie związane z przeniesieniem praw autorskich przez pracownika będzie wyodrębnione i określone w czytelny sposób. Wnioskodawca jako pracodawca i nabywający prawa autorskie do utworów prowadzić zaś będzie ich szczegółową ewidencję.

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnione są zatem wszystkie kryteria wymagane przepisami Ustawy o PDOF i Ustawy o PA do uznania, że pracownicy Spółki opisani w stanie faktycznym wniosku otrzymywać będą wynagrodzenie za przeniesienie (rozporządzenie) autorskich praw majątkowych.

Wnioskodawca wskazuje, że Jego stanowisko zgodne jest z dominującą linią orzecznictwa sądów administracyjnych (wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 lutego 2001 r., sygn. akt SA/Sz 1966 i 1967/99, wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 stycznia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1987/07, z dnia 3 lipca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 35/09 i z dnia 17 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 2134/14, wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1791/08; z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt II FSK 839/09, z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. akt II FSK 2217/09 i z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 459/13) oraz interpretacjami Ministra Finansów i Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Wynika z nich, że pracownik może, w ramach stosunku pracy, stworzyć utwór i wynagrodzenie pracownicze może w części (bądź wyjątkowo w całości) stanowić honorarium za autorskie prawa majątkowe do stworzonego utworu, do którego stosuje się 50 % koszty uzyskania.

W przypadku wykonywania prac twórczych i tworzenia utworów w ramach stosunku pracy, koniecznym jest wyodrębnienie części wynagrodzenia należnej – między innymi – za rozporządzenie autorskimi prawami majątkowymi do tego utworu, bo to z tytułu przyjęcia tego utworu i związanych z nim praw majątkowych, pracodawca wypłaca należne wynagrodzenie – honorarium, a więc musi być określona wielkość tego wynagrodzenia.

W związku z powyższym, do wynagrodzenia pracowników Spółki opisanych w zdarzeniu przyszłym wniosku za przeniesienie (rozporządzenie) autorskich praw majątkowych zastosowanie znajdą podwyższone 50% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PDOF, z zastrzeżeniem art. 9 ust. 2a Ustawy o PDOF. Wnioskodawca, jako płatnik, będzie zatem miał prawo, w odniesieniu do przychodów w zakresie honorarium uzyskiwanego przez wskazanych w stanie faktycznym wniosku pracowników, do potrącania jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 Ustawy o PDOF z uwzględnieniem limitu, o którym mowa w art. 22 ust. 9a Ustawy o PDOF.

Ad 2.

Do pozostałej części wynagrodzenia wyodrębnionego w umowie – niezwiązanej z pracą twórczą i przeniesieniem (rozporządzeniem) autorskich praw majątkowych do utworów – będą miały zastosowanie koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 Ustawy o PDOF. Będą one bowiem kosztami uzyskania przychodów ze stosunku pracy, podobnie jak wynagrodzenia wypłacane pracownikom za okres urlopu, zwolnienia lekarskiego, odbywanego szkolenia lub innego okresu, w którym pracownik nie wykonuje pracy o charakterze twórczym – z uwagi na fakt, że w takim okresie nie są wykonywane czynności mogące prowadzić do powstania utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego.

Zdaniem Wnioskodawcy, do pozostałej części wynagrodzenia określonego w umowie o pracę, do którego nie mają zastosowania 50% koszty uzyskania przychodu, może On zatem stosować koszty uzyskania przychodu w wysokości wskazanej w art. 22 ust. 2 Ustawy o PDOF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy poinformować, że na dzień wydania niniejszej interpretacji obowiązują teksty jednolite ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.).

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postpowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/