Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23-03-2018 r. – 0112-KDIL3-1.4011.105.2018.1.AN

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia stawki podatku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest pracownikiem. W listopadzie 2017 r. (tj. wynagrodzenie za listopad) Zainteresowany przekroczył górną granicę skali podatkowej. Wypłata wynagrodzenia następuje w dniu 08.12.2017 r. i wówczas pracodawca potrącił mu 32% dochodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy za listopad 2017 r. pracodawca prawidłowo obliczył zaliczkę stosując wyższą stawkę 32%, czy też jeszcze za dochód uzyskany z wynagrodzenia za listopad, powinien obliczyć zaliczkę stosując jeszcze stawkę 18% a dopiero od grudnia powinien zastosować stawkę 32%?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczki za miesiące od stycznia do grudnia wynoszą 1) za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego (art. 85 § 2 kp.). Natomiast zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Skoro dochód za listopad 2017 r. przekroczył górną granicę skali podatkowej, to w ocenie Wnioskodawcy za listopad 2017 r. pracodawca powinien obliczyć zaliczkę stosując jeszcze stawkę 18% a od grudnia powinien zastosować stawkę 32%.

Data wypłaty wynagrodzenia tj. 08.12.2017 r. jest bez znaczenia, ponieważ zgodnie z art. 85 § 2 kp. jest to jedynie termin wypłaty dochodu przypadającego za listopad. Wypłaty wynagrodzenia za pracę dokonuje się raz w miesiącu w stałym i ustalonym z góry terminie.

W ocenie Wnioskodawcy pracodawca nieprawidłowo obliczył zaliczkę za podatek w wysokości 32% dochodu za listopad, podwyższoną stawkę powinien zastosować dopiero za wynagrodzenie za grudzień.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z definicji pojęcia przychodu, jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji, wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również miesiąca.

Podkreślić zatem należy, że w omawianej sprawie opodatkowaniu podlegają środki pieniężne (wynagrodzenie Wnioskodawcy) postawione do dyspozycji, a więc dopiero w momencie wypłaty, a nie należne.

Zgodnie z art. 31, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z powyższego przepisu wynika, że zakłady pracy obowiązane są do obliczania i poboru zaliczek na podatek od osób, które uzyskują od nich przychody ze stosunku pracy. Obliczenia zaliczki muszą dokonać z uwzględnieniem odpowiedniej stawki podatku. O tym jaka stawka ma zastosowanie, decyduje wysokość dochodów uzyskanych w danym zakładzie pracy.

Jak bowiem stanowi art. 32 ust. 1 ww. ustawy zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Skalę podatkową na dany rok określa art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W roku 2017 skala wynosiła następująco:

• pierwszy próg podatkowy – 18% do kwoty 85 528 zł,
• drugi próg podatkowy – 32% powyżej kwoty 85 528 zł.

Należy zaznaczyć, że przez dochód ze stosunku pracy na potrzeby ustalenia zaliczki na podatek, określa art. 32 ust. 2 zdanie pierwsze cytowanej ustawy. W myśl tego przepisu, za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Z powołanych przepisów wynika, że do ustalenia czy dochód pracownika przekroczył kwotę 85.528 zł, płatnik musi wziąć pod uwagę tylko dochody ze stosunku pracy, które pracownik uzyskał w danym zakładzie pracy oraz wypłacone przez ten zakład pracy zasiłki z ubezpieczenia społecznego (np. zasiłek chorobowy). Innych dochodów pracownika, nawet jeżeli zostały uzyskane w danym zakładzie pracy, np. z umowy zlecenia czy o dzieło, nie należy brać pod uwagę.

Z opisu sprawy wynika, że w listopadzie 2017 r. (tj. wynagrodzenie za listopad) Zainteresowany przekroczył górną granicę skali podatkowej. Wypłata wynagrodzenia następuje w dniu 08.12.2017 r. i wówczas pracodawca potrącił mu 32% dochodu.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość czy wypłacając wynagrodzenie należne za listopad 2017 r. pracodawca prawidłowo obliczył zaliczkę stosując wyższą stawkę 32%, czy też jeszcze za dochód uzyskany z wynagrodzenia za listopad, powinien obliczyć zaliczkę stosując jeszcze stawkę 18%, a dopiero od grudnia powinien zastosować stawkę 32%.

Analizując cytowane przepisy oraz opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że pracodawca Wnioskodawcy nieprawidłowo postąpił potrącając w wypłaconym w grudniu wynagrodzeniu za miesiąc listopad – 32% dochodu.

Należy podkreślić, że obowiązek poboru zaliczki według wyższej stawki podatku, tj. 32%, powstaje począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód pracownika uzyskany od początku roku podatkowego przekroczył u danego pracodawcy kwotę 85.528 zł.

Wypłata Wnioskodawcy wynagrodzenia należnego za miesiąc listopad została wypłacona w grudniu i to w grudniu łączny, uzyskany od początku roku dochód przekroczył kwotę 85.528 zł. Zatem obowiązek poboru zaliczki według wyższej stawki podatku, tj. 32 % powstałby w następnym miesiącu zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli z tytułu wynagrodzenia wypłacanego w styczniu następnego roku. Jednakże nie jest to możliwe, gdyż od stycznia następuje już nowy okres rozliczeniowy, zatem stawka pozostaje w wysokości 18%.

W związku z tym Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że w przypadku gdy wynagrodzeniem wypłaconym w dniu 8 grudnia 2017 roku przekroczono górną granicę skali podatkowej, to od tego wynagrodzenia płatnik nieprawidłowo obliczył zaliczkę stosując wyższą stawkę podatkową w wysokości 32%.

Jednakże stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe z uwagi na wyrażone przez Zainteresowanego uzasadnienie tego stanowiska. Nieprawidłowość uzasadnienia polega na tym, że – zdaniem Wnioskodawcy – podwyższoną stawkę płatnik powinien zastosować wypłacając wynagrodzenie za grudzień.

W niniejszej interpretacji natomiast wskazano, że skoro przekroczenie limitu pierwszego progu podatkowego nastąpiło w grudniu, zaś z przepisu wynika, że wyższą stawkę podatkową stosuje się od następnego miesiąca, którym w tym przypadku jest styczeń następnego roku podatkowego, to od wynagrodzenia za grudzień (niezależnie od faktu w którym miesiącu nastąpi jego wypłata) nie pobiera się – odmiennie jak to uważa Wnioskodawca – zaliczki wg stawki 32%.

W konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawcy (wskazanie, że pracodawca podwyższoną stawkę powinien zastosować dopiero za wynagrodzenie za grudzień), przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, stanowisko Zainteresowanego należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/