Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23-03-2017 r. – 1462-IPPB1.4511.20.2017.1.MM

Dotyczy: zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na organizację wyjazdu integracyjno-szkoleniowego dla pracowników

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na organizację wyjazdu integracyjno-szkoleniowego dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Robert G. (dalej: „Podatnik”, „Wnioskodawca”) jest komandytariuszem C. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka”). Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PDOF przychody i koszty spółki niebędącej osobą prawną stanowią przychody oraz koszty odpowiednio każdego z jej wspólników w proporcji do ich udziału w zysku spółki. Z tego tytułu Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie. Wnioskodawca organizuje dla wszystkich swoich pracowników wyjazdowe imprezy integracyjne (poza siedzibą Spółki oraz poza miejscem prowadzenia działalności), zazwyczaj połączone z różnego rodzaju dodatkowymi atrakcjami, jak np. wycieczki pojazdami terenowymi poza utartymi szlakami, korzystanie ze spa, gra w golfa. Tego rodzaju wyjazdy połączone są zawsze ze szkoleniami dla pracowników. Uczestnictwo pracowników w tego rodzaju imprezach firmowych o charakterze wyjazdowym jest co do zasady dobrowolne. Spółka nie zmusza swoich pracowników do tego rodzaju imprez wyjazdowych, stąd też nigdy nie ma w ich trakcie 100% frekwencji.

Prawo do korzystania z tego typu świadczeń jest uregulowane w „Regulaminie C.”, stanowiącym wewnętrzną regulację dotyczącą korzyści pracowniczych.

Ponieważ udział w tego rodzaju wyjazdowej imprezie nie jest obowiązkowy, Wnioskodawca nie dokonuje weryfikacji obecności, tj. Wnioskodawca nie ma pewności, czy pracownik, który pierwotnie zadeklarował swój udział w imprezie, weźmie w niej rzeczywiście udział. Spółka dokonuje jedynie wstępnego oszacowania w celu zorientowania się, jakie zamówienia ma złożyć (dotyczące np. cateringu, rezerwacji pojazdów terenowych, sali na szkolenia itp.). Oczywiście może się zdarzyć, iż ktoś w ostatniej chwili zrezygnuje, np. z przyczyn osobistych.

Wnioskodawca korzysta z usług firm zewnętrznych, świadczących stosowne usługi (np. cateringowe, gastronomiczne, wynajmu pojazdów terenowych, inne usługi związane z organizacją i obsługą imprez integracyjnych). Podczas takich wyjazdów pracownicy korzystają bez ograniczeń ze wszystkich zaoferowanych w ramach danej imprezy atrakcji, np. gier i zabaw zespołowych na wolnym powietrzu mających na celu zbudowanie silnej tożsamości grupowej pracowników, czy też konsumpcji posiłków i napoi. Pracodawca nie prowadzi ewidencji, z jakich atrakcji i w jakiej ilości poszczególny pracownik skorzystał, zwłaszcza, że zarówno sam wyjazd jak i korzystanie z ww. dodatkowych atrakcji jest całkowicie dobrowolne.

Koszty organizacji, tego rodzaju wyjazdów integracyjno-szkoleniowych ponosi w całości Spółka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na organizację wyjazdowych imprez firmowych o charakterze integracyjnym można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki)?

Zdaniem Wnioskodawcy, organizację wyjazdowych imprez firmowych o charakterze integracyjnym można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy (w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku Spółki) gdyż wykazują one pośredni wniosek z przychodami Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF.

Zasadniczo oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu tych wskazanych wprost w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W związku z powyższym do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszelkie wydatki, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (przepis art. 23 ust.1 ustawy o PDOF).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;

• został właściwie udokumentowany;

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PDOF nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustaw o PDOF wynika, że kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód ten nie zostanie osiągnięty.

Bezspornym jest, iż kosztami podatkowymi są m. in. tzw. koszty pracownicze. Koszty pracownicze związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą (gdyby nie stosunek pracy, pracodawca nie ponosiłby wskazanych wydatków).

Koszty pracownicze mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu ich integracji. Organizowanie wyjazdów integracyjnych leży przede wszystkim w interesie pracodawców. Z punktu widzenia pracodawcy tego rodzaju działania zwiększają atrakcyjność zatrudnienia i tym samym służą przyciągnięciu i rekrutacji najlepszych kandydatów, podnoszą kwalifikacje zawodowe osób zatrudnionych, zmniejszają absencję, a także tworzą dobrą atmosferę w zespole.

Wnioskodawca organizuje dla wszystkich swoich pracowników wyjazdowe imprezy integracyjne (poza siedzibą Spółki oraz poza miejscem prowadzenia działalności), zazwyczaj połączone z różnego rodzaju dodatkowymi atrakcjami, jak np. wycieczki pojazdami terenowymi poza utartymi szlakami, korzystanie ze spa, gra w golfa. Tego rodzaju wyjazdy połączone są zawsze ze szkoleniami dla pracowników.

W przypadku więc Spółki wyjazdy dla pracowników maja charakter integracyjno – szkoleniowy.

Wpływ na przychody Spółki, i zarazem Wnioskodawcy, jest pośredni i następuje w wyniku poniesienia wydatku na tego typu imprezę ze względu na to, iż wydatki mają na celu zwiększenie efektywności pracy poprzez:

• budowę zespołu,

• ułożenie wzajemnych relacji w poszczególnych zespołach i pomiędzy nimi,

• poprawę komunikacji w zespołach,

• poprawy atmosfery pracy,

• integrację i identyfikację pracowników z firmą,

• motywację pracowników.

Dodatkowo w trakcie wyjazdów są przeprowadzane szkolenia pracowników prowadzone przez pracowników Spółki lub zewnętrznych ekspertów. Szkolenia te są związane bezpośrednio ze stanowiskami i zadaniami wykonywanym na tych stanowiskach przez pracowników. Szkolenia mogą również dotyczyć tzw. umiejętności miękkich (np. organizacja czasu, zarządzanie zespołem, zarządzanie stresem, itp.).

Należy w tym miejscu wspomnieć, że opisane imprezy nie mogą być traktowane jako „świadczenie socjalne” (wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy o PDOF). Opisane świadczenia nie są bowiem uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej poszczególnych pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Powyższe wydatki ponoszone są przez Spółkę ze środków obrotowych, mają więc w ocenie, Wnioskodawcy pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Reasumując należy wskazać, że wydatki poniesione przez Spółkę w związku z organizacją wyjazdowych imprez integracyjnych sfinansowane ze środków obrotowych, należy uznawać za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF (oczywiście w odpowiedniej proporcji do jego udziału w zysku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym art. 22 ust. 1 ww. ustawy, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 updof, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (albo na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu (zachowanie, zabezpieczenie źródła przychodu).

W ramach tych wydatków mieszczą się także tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników itp. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci organizowania imprez integracyjnych. Co do zasady bowiem imprezy te związane są z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz mają na celu poprawę atmosfery pracy, zacieśnianie więzi wśród pracowników i zintegrowanie pracowników z pracodawcą. To w konsekwencji powinno przełożyć się na lepszą pracę oraz zwiększenie efektywności pracy, a tym samym ma to wpływ na wyniki pracy, tj. osiągane przychody. Z tego względu są to wydatki związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki osobowej działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmującej się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie. Wnioskodawca organizuje dla wszystkich swoich pracowników wyjazdowe imprezy integracyjne (poza siedzibą Spółki oraz poza miejscem prowadzenia działalności), służące budowaniu silnej tożsamości grupowej pracowników i zawsze połączone ze szkoleniami. Uczestnictwo pracowników w tego rodzaju imprezach firmowych o charakterze wyjazdowym jest co do zasady dobrowolne.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatki związane z opisanymi powyżej działaniami mają związek z przychodami Wnioskodawcy, spełniają bowiem przesłankę celowości ich poniesienia wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów) oraz nie zostały wymienione w negatywnym katalogu kosztów zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Reasumując, wydatki poniesione na organizację wyjazdowych imprez firmowych o charakterze integracyjno-szkoleniowym stanowią koszty uzyskania przychodów w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca pomniejszy uzyskany przychód o te wydatki proporcjonalnie do udziału w Spółce (art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodu uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/