Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22-12-2017 r. – 0115-KDIT2-2.4011.347.2017.1.HD

Obowiązki płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Ukrainy posiadającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodek interesów życiowych

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zawarciem umowy zlecenia z obywatelem Ukrainy posiadającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodek interesów życiowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski w formie agencji pracy tymczasowej.

Spółka zamierza zawierać umowy zlecenia z osobami fizycznymi, będącymi obywatelami Ukrainy (umowy o świadczenie usług). W ramach zawartych umów Zleceniobiorca otrzymywać będzie wynagrodzenie większe aniżeli 200 zł miesięcznie. Czas wykonywania poszczególnych umów uzależniony będzie od zgłoszonych potrzeb jednostek gospodarczych.

Zleceniobiorcy w czasie wykonywania prac, których przedmiot określać będą zawierane umowy zlecenia, będą przebywać na terytorium Polski i osiągać przychody ze świadczonych usług tylko na terytorium Polski.

Ponadto, w związku z pobytem na terytorium Polski będą wynajmować w Polsce mieszkanie, jednakże bez możliwości czasowego lub stałego meldunku. Zleceniobiorcy posiadać będą wymagane zezwolenia na pobyt i pracę na terytorium Polski na okres od 1 roku do 3 lat. Zleceniobiorcy posiadać będą rachunki bankowe, na które przelewane będzie wynagrodzenie. Nadany będą mieli również NIP przez Naczelnika Urzędu Skarbowego.

Zleceniobiorcy przebywać będą na terytorium Polski krócej niż 183 dni w roku podatkowym, jednakże zadeklarują Wnioskodawcy przeniesienie centrum swoich interesów życiowych do Polski, co udokumentowane zostanie stosownym oświadczeniem. Zleceniobiorcy nie będą dysponować certyfikatem ukraińskiej rezydencji podatkowej.

Podsumowując zatem, Zleceniobiorcy posiadać będą stałe miejsce zamieszkania na Ukrainie, a w Polsce przebywać będą poniżej 183 dni w roku podatkowym, jednocześnie na okres danego roku podatkowego, w którym Zleceniobiorcy będą świadczyć usługi w Polsce, Zleceniobiorcy złożą Wnioskodawcy oświadczenie w formie pisemnej, iż centrum ich interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) znajdować się będzie w Polsce.

Wnioskodawca zamierza – z chwilą złożenia przez Zleceniobiorców oświadczeń o przeniesieniu ich centrum interesów życiowych do Polski, a także uwzględniając wskazane powyżej kryteria i ich plany na przyszłość – rozliczać podatek dochodowy od umów zleceń na podstawie art. 41 ust. 1 i 1a oraz art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak rezydentów polskich.

Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ww. ustawy stanowi zaś, iż za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zleceniobiorcy, obywatele Ukrainy, przebywający na terytorium Polski krócej niż 183 dni w roku podatkowym, zgodnie ze wskazanym przepisem traktowani będą jako mający miejsce zamieszkania w Polsce, jeżeli posiadać będą w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

W art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych użyto spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” co oznacza, że dla uznania miejsca zamieszkania na terytorium Polski, w rozumieniu tego przepisu, wystarczy, że dana osoba posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub posiada w Polsce centrum interesów gospodarczych. Tym samym spełnienie którejkolwiek z przesłanek, tj. posiadanie w Polsce centrum interesów osobistych lub centrum interesów gospodarczych pozwala na uznanie, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, ognisko domowe, aktywność społeczną, towarzyską, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby, itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Oceniając zatem, w którym z państw znajduje się centrum życiowych i zawodowych interesów osoby fizycznej należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczna, kulturalna i wszelka inna działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem (tak WSA w Opolu w wyroku z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Op 164/09).

Należy również wskazać, iż przywołane przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy). W związku z tym, że Wnioskodawca zatrudniać będzie na umowę zlecenie obywateli Ukrainy, do dochodów osiąganych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Zdaniem Wnioskodawcy przytoczone w niniejszym wniosku akty prawne oraz wskazane kryteria, jakie przyjęto dla określenia ośrodka interesów życiowych Zleceniobiorców, spełniają przesłanki traktowania Zleceniobiorcy jako osoby fizycznej, której ośrodek interesów życiowych znajdować się będzie w Polsce. Niezależnie od tego podejmowane przez Zleceniobiorcę działania, związane z uzyskaniem przez niego zezwolenia na pobyt i pracę na okres od 1 roku do 3 lat sugerują, iż plany Zleceniobiorcy są ściśle zorientowane na dalsze kontynuowanie jego aktywności osobistej i zawodowej w Polsce.

Jeżeli zatem podatnik przebywa w Polsce krócej niż 183 dni w roku podatkowym, ale posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do dochodu (przychodu) tego podatnika. W tej sytuacji płatnik zobowiązany jest pobrać podatek według zasad dotyczących rezydentów polskich, traktując ww. osobę jako osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Wnioskodawca wskazuje jednocześnie, iż do czasu spełnienia wskazanych powyżej kryteriów rozliczać będzie Zleceniobiorców na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pobierając stawkę ryczałtową podatku 20% przychodów bez uwzględniania kosztów uzyskania przychodów, przyjmując zasadę ograniczonego obowiązku podatkowego od przychodów uzyskanych na terenie Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zastosowanie do Zleceniobiorców zasady nieograniczonego obowiązku podatkowego będzie prawidłowe po spełnieniu wskazanych kryteriów, tj.:

• przebywania przez Zleceniobiorcę na terytorium Polski krócej niż 183 dni w roku podatkowym,
• osiągania przez niego wyłącznie w Polsce przychodów ze świadczonych usług w kwocie wyższej niż 200 zł miesięcznie,
• posiadania wymaganego zezwolenia na pobyt i pracę na terytorium Polski na okres od 1 roku do 3 lat,
• posiadania rachunku bankowego, na które przelewane będzie wynagrodzenie Zleceniobiorcy,
• posiadania nadanego numeru NIP przez Naczelnika Urzędu Skarbowego,
• złożenia deklaracji Wnioskodawcy przez Zleceniobiorcę o posiadaniu centrum swoich interesów życiowych w Polsce,
• niedysponowania przez Zleceniobiorcę certyfikatem ukraińskiej rezydencji podatkowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie do opisanej we wniosku sytuacji obywateli Ukrainy, będącego potwierdzeniem przeniesienia swojego ośrodka interesów życiowych do Polski, właściwe jest stosowanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od osiąganych przychodów według zasad dotyczących rezydentów polskich, określonych art. 41 ust. 1 i 1a oraz art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za powyższym stanowiskiem przemawia:

1. pobyt Zleceniobiorcy na terenie Polski,
2. osiąganie przez niego przychodów ze świadczonych usług w Polsce,
3. posiadanie wymaganych przepisami prawa zezwoleń na pobyt i pracę na okres od 1 roku do 3 lat,
4. posiadanie przez nich rachunków bankowych na terenie Polski i otrzymywanie na nie wynagrodzeń za świadczone usługi,
5. posiadanie numeru NIP nadanego przez Naczelnika Urzędy Skarbowego,
6. złożenie pracodawcy oświadczeń o przeniesieniu swoich interesów życiowych do Polski,
7. nieposiadanie certyfikatu rezydencji podatkowej Ukrainy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby, itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy ww. analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W związku z tym, że Spółka zatrudnia na podstawie umowy zlecenia obywateli Ukrainy, to do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu ma zastosowanie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł – w wysokości 18% przychodu.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie – na mocy art. 41 ust. 1a tej ustawy – zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego w szczególności wynika, że Spółka zamierza zawierać umowy zlecenia z osobami fizycznymi będącymi obywatelami Ukrainy (umowy o świadczenie usług). Zleceniobiorcy posiadać będą stałe miejsce zamieszkania na Ukrainie, a w Polsce przebywać będą poniżej 183 dni w roku podatkowym. Jednocześnie na okres danego roku podatkowego, w którym Zleceniobiorcy będą świadczyć usługi w Polsce, Zleceniobiorcy złożą Wnioskodawcy oświadczenie w formie pisemnej, iż centrum ich interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) znajdować się będzie w Polsce. Ponadto Zleceniobiorcy nie będą dysponować certyfikatem ukraińskiej rezydencji podatkowej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego – w świetle powołanych regulacji prawnych – stwierdzić należy, że Zleceniobiorcy Wnioskodawcy będą w Polsce podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Uznanie Zleceniobiorców (obywateli Ukrainy), którzy będą przebywać w Polsce poniżej 183 w roku podatkowym, za osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uzależnione jest od posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodka interesów życiowych). W sytuacji przedstawionej we wniosku obywatele Ukrainy będą posiadać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej tzw. ośrodek interesów życiowych, co zostanie potwierdzone złożonym przez nich oświadczeniem. Ponadto z opisu zdarzenia wynika, że obywatele Ukrainy zatrudniani przez Wnioskodawcę nie będą dysponować certyfikatem ukraińskiej rezydencji podatkowej.

W związku z powyższym Wnioskodawca będzie zobowiązany jako płatnik pobierać podatek według zasad dotyczących rezydentów polskich traktując ww. osoby fizyczne jako osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegające nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Tym samym znajdą zastosowanie powołane przepisy art. 41 ust. 1 oraz art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/