Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22-08-2018 r. – 0114-KDIP3-3.4011.297.2018.4.IM

Obowiązki płatnika z tytułu poboru podatku u źródła od wynagrodzeń artystów i należności za obsługę techniczną

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 20 lipca 2018 r. Nr 0114-KDIP2-1.4010.254.2018.2.PW, 0114-KDIP3-3.4011.297.2018.3.IM (data nadania 20 lipca 2018 r., data doręczenia 23 lipca 2018 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 26 lipca 2018 r. (data nadania 26 lipca 2018 r., data wpływu 1 sierpnia 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Austrii, która jest w związku z prowadzoną działalnością zarejestrowana w Polsce wyłącznie dla celów VAT. Równocześnie Spółka jest nierezydentem w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity z dnia 24 listopada 2017 r.; Dz. U. z 2017 r., Nr 2343; dalej: ustawa o PDOP).

Spółka zajmuje się organizowaniem na terytorium Polski koncertów oraz imprez kulturalnych, w tym z udziałem międzynarodowych artystów, tj. podmiotów, które nie mają w Polsce siedziby lub miejsca zamieszkania. W stanie faktycznym objętym niniejszym zapytaniem artyści nie są bowiem tzw. polskimi rezydentami podatkowymi. Podejmowane przez Wnioskodawcę czynności polegają przede wszystkim na:

• wynajmowaniu w Polsce obiektów oraz infrastruktury towarzyszącej na potrzeby organizowanych imprez artystycznych oraz koncertów – w tym przypadku usługodawcami są zazwyczaj podmioty, które posiadają w Polsce siedzibę lub miejsce zamieszkania – są tzw. rezydentami podatkowymi w Polsce;

• zawieraniu umów z podmiotami zajmującymi się techniczną obsługą koncertów – np. z podmiotami zapewniającymi odpowiednie nagłośnienie, dźwięk, obsługę multimedialną, w tym na potrzeby koncertów i wydarzeń artystycznych w Polsce, w tym przypadku zdarza się, że świadczeniodawcami są podmioty, które nie posiadają siedziby lub miejsca zamieszkania w Polsce – a więc są tzw. nierezydentami podatkowymi w Polsce;

• zawieraniu umów z wykonawcami lub podmiotami ich reprezentującymi itd., w tym przypadku artystami są najczęściej podmioty, które nie mają w Polsce miejsca zamieszkania lub siedziby, a więc są tzw. nierezydentami podatkowymi w Polsce.

Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników na terytorium kraju i nie dysponuje żadną stałą placówką czy biurem na terytorium Polski. W zakresie realizowanych czynności Wnioskodawca korzysta w Polsce z usług podmiotów zewnętrznych, które zajmują się poza współpracą w powyższym zakresie także dystrybucją biletów na organizowane koncerty.

Uwzględniając opisany stan faktyczny w zakresie podejmowanych czynności w związku z prowadzoną działalnością na terytorium Polski Wnioskodawca jest podmiotem, który organizując występ danego artysty na terytorium kraju jest zobowiązany do zapłaty gaży (wynagrodzenia) dla artysty, przy czym możliwe są dwa warianty:

• wynagrodzenie jest wypłacane bezpośrednio artyście,

• wynagrodzenie jest wypłacane podmiotowi trzeciemu (także będącemu nierezydentem dla celów podatkowych), który następnie przekazuje całość (ewentualnie, część) otrzymanej kwoty artyście – tzw. firma pośrednicząca.

Korzystając z usług podmiotów zewnętrznych Spółka wypłaca także należności za wspomniany wynajem obiektów na potrzeby organizowanych koncertów oraz wynagrodzenie dla podmiotów, które zapewniają obsługę techniczną danej imprezy. W niektórych przypadkach podmiot świadczący usługi właśnie w zakresie szeroko pojętej obsługi technicznej może być nierezydentem podatkowym w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o PDOP, a zatem podobnie jak w przypadku wynagrodzenia artysty, Wnioskodawca dokonuje wypłaty należności na rzecz podmiotu zagranicznego np. za zrealizowane usługi wsparcia technicznego dla koncertu organizowanego w Polsce.

Działalność Spółki w Polsce nie stanowi zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o PDOP.

W uzupełnieniu z dnia 26 lipca 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że Spółka pragnie zauważyć, że zgodnie z art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 23 marca 2018 r.; Dz.U. z 2018 r., poz. 800) płatnikiem (w tym m.in. w zakresie tzw. podatku u źródła, który jest przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidulanej) jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Powyższy przepis jednoznacznie stanowi, że funkcje płatnika ma prawo i obowiązek pełnić wyłącznie osoba, na którą przepisy prawa podatkowego – w tym przypadku ustawy o PDOP lub PDOF taki obowiązek nakładają.

Spółka przedstawiła dodatkowe wyjaśnienia dot. doprecyzowania stanu faktycznego wskazując, że:

1. Artyści, których koncerty organizuje w Polsce Spółka pochodzą z różnych krajów. Jako przykład dla potrzeb niniejszego wniosku można podać kraje, z których pochodzili artyści koncertów organizowanych przez Spółkę w ostatnim czasie: Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Węgry.
2. Spółka podejmuje wszelkie starania, aby uzyskać od każdego z artystów certyfikat ich rezydencji. Może się jednak zdarzyć, że takiego certyfikatu nie uda się otrzymać (z przyczyn od Spółki niezależnych).
3. Do tej pory artyści, których dotyczy Wniosek, przyjeżdżali do Polski wyłącznie na kilka dni. Mogła mieć miejsce również sytuacja, że w danym roku podatkowym artysta był z wizytą w Polsce więcej niż raz, jednakże łączna ilość dni pobytu nie przekroczyła w żadnym przypadku 183 dni.
4. Występy artystów, których koncerty były organizowane przez Spółkę, nie były finansowane z funduszy publicznych – ani w kraju pochodzenia, ani w Polsce.
5. Działalność artystów, których dotyczy Wniosek, nie jest wykonywana w ramach wymiany kulturalnej.
6. Żaden z artystów zagranicznych, których koncerty organizowała do tej pory Spółka, nie posiada ani nie posiadał w Polsce zakładu czy stałej placówki.
7. Artyści, których koncerty organizuje Spółka mogą być zarówno osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, jak i indywidualnymi przedsiębiorcami. W przypadku zespołów zdarzają się zarówno spółki kapitałowe, jak i spółki osobowe (partnerskie).
8. Umowy, które Spółka zawiera z artystami są nazywane kontraktami i dotyczą występu w ramach jednego lub więcej koncertów, zorganizowanego w ustalonym przez strony umowy terminie. Umowy te mają więc zasadniczo charakter umowy zlecenia, przy czym ze względu na oryginalność i niepowtarzalność wykonania koncertu umowy te można uznać – przynajmniej w niektórych przypadkach – za mające charakter umowy o dzieło.

Końcowo, Spółka wskazała, że jej zdaniem przedstawione w uzupełnieniu informacje dotyczące artystów nie powinny mieć znaczenia w przedmiotowej sprawie, gdyż zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym we wniosku, zdaniem Spółki nie pełni ona roli płatnika podatku u źródła ze względu na fakt, że nie jest polskim rezydentem podatkowym. Rozstrzygnięcie, czy dochody uzyskiwane przez artystów w związku z koncertami organizowanymi w Polsce podlegają w Polsce opodatkowaniu czy nie, nie powinno mieć wobec tego znaczenia dla uznania Spółki za płatnika podatku u źródła.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od wypłacanych kwot należności, stanowiących wynagrodzenie artysty lub należność za obsługę techniczną imprezy w przypadku, gdy należność ta jest wypłacana przez Wnioskodawcę podmiotowi niebędącemu polskim rezydentem podatkowym?

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOP, podatek od uzyskanych przez nierezydentów na terytorium Polski przychodów z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne z siedzibą za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Polski wynosi 20% przychodów.

Analogiczne postanowienia zawiera art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy o PDOF; dodatkowo, zgodnie z ust. 1 tego artykułu, opodatkowaniu w Polsce podlegają uzyskiwane przez nierezydentów przychody z m.in. osobiście wykonywaj działalności artystycznej.

Powyższe zasady stosuje się z uwzględnieniem postanowień odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej przez Polskę.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o PDOP oraz art. 41 ust. 3 ustawy o PDOF, osoby fizyczne oraz osoby prawne dokonujące wypłat z tytułów określonych m.in. w odpowiednio, art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP oraz art. 29 ustawy o PDOF są obowiązane pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od tych przychodów. Regulacja ta nakłada więc tzw. obowiązki płatnika w zakresie analizowanego zryczałtowanego podatku (tzw. podatek u źródła w Polsce).

Z kolei art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 23 marca 2018 r.; Dz.U. z 2018 r. poz. 800) stanowi, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Powyższy przepis jednoznacznie stanowi, że funkcje płatnika ma prawo i obowiązek pełnić wyłącznie osoba, na którą przepisy prawa podatkowego – w tym przypadku ustawy o PDOP lub PDOF taki obowiązek nakładają.

W opinii Spółki, abstrahując od tego, czy wypłacane przez Wnioskodawcę kwoty podlegają przedmiotowo w Polsce opodatkowaniu podatkiem u źródła czy też nie, należy przyjąć, że podmiot zagraniczny, który ma siedzibę poza terytorium Polski a jest jedynie zarejestrowany w Polsce dla potrzeb VAT, a tym samym jest w Polsce tzw. nierezydentem podatkowym nie powinien być uznany za płatnika polskiego podatku u źródła w rozumieniu przytoczonych przepisów.

Inaczej mówiąc Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadkach gdy dokonuje wypłaty należności z tytułów określonych m.in. w odpowiednio, art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP oraz art. 29 ustawy o PDOF dla podmiotów zagranicznych a gdzie dana impreza artystyczna ma miejsce fizycznie na terytorium Polski, Wnioskodawca nie może być jednak uznany za podmiot, który jest zobowiązany pobierać zryczałtowany podatek dochodowy w Polsce od tych przychodów (wypłacanych przez Wnioskodawcę należności).

Kluczowy dla takiego rozstrzygnięcia jest fakt, że jak wskazano w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca ma siedzibę w Austrii i jednocześnie nie prowadzi na terytorium Polski zakładu, a tym samym na Wnioskodawcę nie mogą być nałożone obowiązki określone w polskich przepisach podatkowych w tym w szczególności w zakresie konieczności pobrania tzw. podatku u źródła od należności wypłacanych dla innych podmiotów zagranicznych. Tym samym Wnioskodawca nie jest w Polsce płatnikiem od wypłaconych dla zagranicznych świadczeniodawców należności o charakterze honorarium dla artystów czy też od należności w zakresie obsługi technicznej w przypadku koncertów organizowanych w Polsce.

Należy bowiem podkreślić, że polskie przepisy podatkowe nie powinny nakładać na podmiot mający siedzibę poza granicą Polski obowiązków innych niż związane z opodatkowaniem przychodów tego (i tylko tego) podmiotu ze źródeł położonych na terytorium Polski. Tym samym przez płatnika dla celów poboru podatku u źródła, zarówno na podstawie ustawy o PDOP, jak i ustawy o PDOF, można uznać wyłącznie podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w Polsce.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, że powyższe stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem zaprezentowanym także w interpretacji Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 15 września 2006 r. (sygn. 1471/DPF/415/76/06/PP).

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska w interpretacji indywidualnej, o którą występuje niniejszym wnioskiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 2b, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa – jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Stosownie do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów:

1. z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu;
2. z opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą, a organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu;

W myśl art. 29 ust. 2, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Ze stanu faktycznego wynika, Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Austrii, która jest w związku z prowadzoną działalnością zarejestrowana w Polsce wyłącznie dla celów VAT. Równocześnie Spółka jest nierezydentem w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka zajmuje się organizowaniem na terytorium Polski koncertów oraz imprez kulturalnych, w tym z udziałem międzynarodowych artystów, tj. podmiotów, które nie mają w Polsce siedziby lub miejsca zamieszkania. Artyści nie są tzw. polskimi rezydentami podatkowymi. Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników na terytorium kraju i nie dysponuje żadną stałą placówką czy biurem na terytorium Polski. W zakresie realizowanych czynności Wnioskodawca korzysta w Polsce z usług podmiotów zewnętrznych, które zajmują się poza współpracą w powyższym zakresie także dystrybucją biletów na organizowane koncerty. Wnioskodawca jest podmiotem, który organizując występ danego artysty na terytorium kraju jest zobowiązany do zapłaty gaży (wynagrodzenia) dla artysty, przy czym możliwe są dwa warianty: wynagrodzenie jest wypłacane bezpośrednio artyście; wynagrodzenie jest wypłacane podmiotowi trzeciemu (także będącemu nierezydentem dla celów podatkowych), który następnie przekazuje całość (ewentualnie, część) otrzymanej kwoty artyście – tzw. firma pośrednicząca. Spółka wypłaca także należności za wspomniany wynajem obiektów na potrzeby organizowanych koncertów oraz wynagrodzenie dla podmiotów, które zapewniają obsługę techniczną danej imprezy. W niektórych przypadkach podmiot świadczący usługi właśnie w zakresie szeroko pojętej obsługi technicznej może być nierezydentem podatkowym w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o PDOP, organizowanego w Polsce.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy Spółka jest zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od wypłacanych kwot należności, stanowiących wynagrodzenie artysty lub należność za obsługę techniczną imprezy w przypadku, gdy należność ta jest wypłacana przez Wnioskodawcę podmiotowi niebędącemu polskim rezydentem podatkowym.

Zgodnie z 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 41 ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Natomiast zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Powyższy przepis jednoznacznie stanowi, że funkcje płatnika ma prawo i obowiązek pełnić wyłącznie osoba, na którą przepisy prawa podatkowego – w tym przypadku ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, – taki obowiązek nakładają.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakłada obowiązków płatnika na Spółkę mającą siedzibę w Austrii, która nie ma żadnych powiązań z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nie prowadzi – jak wynika z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę – na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności). Tym samym Wnioskodawca nie jest w Polsce płatnikiem od wypłaconych dla zagranicznych świadczeniodawców kwot należności, stanowiących wynagrodzenie artysty lub należności za obsługę techniczną imprezy w przypadku koncertów organizowanych w Polsce.

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Końcowo, zauważyć należy, że tutejszy organ nie odniósł się do powołanego we własnym stanowisku art. 41 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż powyższy ust. 3 art. 41 został skreślony przez art. 1 pkt 24 lit. a) ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. (Dz. U. z 1996 r., Nr 137, poz. 638) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 1997 r.

Odnosząc się do powołanej interpretacji, wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul., Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/