Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22-05-2018 r. – 0114-KDIP3-3.4011.150.2018.1.IM

Świadczenia uzyskane w ramach programu outplacementu

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymanego świadczenia w ramach programu outplacamentu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni była pracownikiem spółki w okresie od dnia 8 września 2014 r. do dnia 21 czerwca 2017 r. Zapytanie dotyczy następującego stanu faktycznego.

W dniu 21 czerwca 2017 r. pracodawca rozwiązał z Wnioskodawczynią umowę o pracę z dnia 1 grudnia 2014 r. na mocy porozumienia stron (dalej: Porozumienie). Umowa uległa rozwiązaniu z dniem podpisania Porozumienia. Zgodnie z § 2 Porozumienia pracodawca zobowiązał się:

• wypłacić na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowanie w związku z zakończeniem współpracy i ekwiwalent za niewykorzystany urlop (§ 2.1 Porozumienia) oraz
• pomóc w znalezieniu innej satysfakcjonującej kontynuacji kariery zawodowej, poprzez program outplacementu realizowany z firmą N. (§ 2.3 Porozumienia).

Drogą elektroniczną w dniu 11 września 2017 r. pracodawca powiadomił Wnioskodawczynię o programie outplacement i wskazał osobę w N., która będzie realizowała dla Wnioskodawczyni ten program. Firma N. przesłała Wnioskodawczyni e-mailem w dniu 19 września 2017 r. szczegółowy program outplacementu. Program outplacementu miał składać się z 5 sesji obejmujących:

• coaching x 2
• bilans dotychczasowej kariery zawodowej / diagnozę sytuacji
  • omówienie życiorysu
• zidentyfikowanie osiągnięć i porażek
• sugestie jak zmodyfikować CV, jeśli jest taka konieczność
• przygotowanie do rozmów kwalifikacyjnych
  • omówienie mocnych i słabych stron
  • analizę zachowań podczas rozmowy kwalifikacyjnej
  • określenie profilu zawodowego
• powtórną rozmowę kwalifikacyjną i omówienie strategii poszukiwania pracy
  • sprawdzenie sposobu prezentowania się Kandydata i przygotowanych przez niego dokumentów po zastosowaniu wskazówek, jakie Kandydat otrzymał na poprzednich spotkaniach
  • omówienie metod poszukiwania pracy

Program outplacementu obejmować miał również:

• monitorowanie rynku pracy przez konsultanta N. współprowadzącego projekt outplacement
  • przekazywanie przez konsultanta ofert uzyskanych w wyniku własnych kontaktów i poszukiwań przekazanie CV Wnioskodawczyni do innych agencji rekrutacyjnych
  • przekazanie przez konsultanta kontaktów do dyrektorów personalnych w wybranych firmach, mogących interesować Wnioskodawczynię

• monitorowanie przez konsultanta N. moich własnych działań w zakresie poszukiwań ofert pracy
  • konsultowanie odbytych lub planowanych rozmów kwalifikacyjnych
  • omawianie trudności.

Program realizowany był poprzez bezpośrednie spotkania z konsultantem N., konsultacje mailowe i rozmowy telefoniczne uzgadniające szczegóły podejmowanych działań. Realizacja programu przewidziana była na 2-3 miesiące. Faktycznie program rozpoczął się dnia 13 września 2017 r., gdy Wnioskodawczyni przesłała do N. swoje CV i ustaliła termin pierwszego spotkania na 15 września 2017 r. Program zakończył się dnia 6 grudnia 2017 r., o czym Wnioskodawczyni została powiadomiona telefonicznie przez konsultanta N.

Wnioskodawczyni nadmieniła, że pracodawca nie był zobowiązany do zapewnienia Wnioskodawczyni świadczeń rynku pracy na podstawie art. 70 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zaś Porozumienie nie wskazywało przyczyn rozwiązania umowy o pracę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość świadczeń w ramach programu outplacementu realizowanego w warunkach opisanych jak wyżej stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 i/lub pkt 118 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wartość świadczeń w ramach programu outplacementu realizowanego w warunkach opisanych jak wyżej stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 i/lub pkt 118 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe stanowisko wynika z analizy przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, jak również szeregu interpretacji wydanych przez organy podatkowe w podobnych sprawach.

Przyjmuje się, że outplacement to system łagodnych zwolnień, powiązanych z programem wsparcia dla pracowników poprzez poradnictwo zawodowe i psychologiczne, szkolenia, a także pomoc w znalezieniu nowej pracy. W praktyce oznacza to, że pracodawca proponuje zwalnianemu pracownikowi kompleksową ofertę pomocy w znalezieniu nowego zatrudnienia (Anna Kwiatkiewicz, Kamila Hernik, Outplacement – przewodnik dla pracodawców, Fundacja inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych Warszawa, styczeń 2010), Zasadniczo oznacza on więc program aktywizacji zawodowej osób, które utraciły pracę.

Instytucja outplacementu nie posiada kompleksowej regulacji, ani nawet ścisłej definicji w przepisach prawa. W polskich realiach outplacement jest często utożsamiany z instytucją zwolnień monitorowanych, o których mowa w art. 70 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Takie rozumienie stanowi jednak istotne zawężanie jego rzeczywistego charakteru i zakresu wykorzystania. Faktycznie bowiem zakres usług składających się na outplacement zbieżny jest z zakresem usług rynku pracy, wskazanych w art. 35 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem usługami rynku pracy są: – pośrednictwo pracy, – poradnictwo zawodowe, – organizacja szkoleń. Szczegółowy zakres poszczególnych usług rynku pracy zawierają art. 36 i kolejne ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Ustawodawca nie daje szczegółowych wytycznych co do dokładnej zawartości programów wsparcia dla pracowników oraz sposobu ich wdrażania, zostawiając tym samym swobodę pracodawcy Oznacza to, że programy outplacementu za każdym razem powinny być „szyte na miarę” i dostosowane do możliwości finansowych i organizacyjnych pracodawcy, indywidualnych potrzeb pracowników, a także sytuacji na lokalnym rynku pracy.

Swoboda pracodawcy obejmuje nie tylko zawartość programu, ale także wybór instytucji, która dostarczy usługę outplacementu (może to być PUP, firma konsultingowa specjalizująca się w usługach outplacementu, czy też organizacja pozarządowa działająca na rynku pracy) oraz sposób jego finansowania (program może być finansowany przez pracodawcę, przez pracodawcę i odpowiednie jednostki administracji publicznej lub na podstawie porozumienia organizacji osób prawnych z udziałem pracodawcy).

Zapisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy są bardzo elastyczne i skupiają się raczej na zapewnieniu wsparcia w poszukiwaniu pracy pracownikom, którzy tracą pracę, niż na tym, jaki podmiot będzie te działania realizował i finansował. Takie ujęcie zbieżne jest z zasadniczymi celami ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy obejmującymi szeroko pojętą promocję zatrudnienia, łagodzenie skutków bezrobocia oraz aktywizację zawodową osób bezrobotnych i poszukujących pracy. Usługi outplacementu, których dotyczy niniejszy wniosek o interpretację, są zbieżne z usługami rynku pracy, o których mowa w art. 35 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a ich efekty dla mnie zgodne są z celami wynikającymi z ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawczyni art. 70 tej ustawy określa jedynie przypadki, w których zapewnienie usług rynku pracy w postaci programu jest obowiązkiem pracodawcy, nie przesądzając jednak ani tego, czy program ten winien być prowadzony przez jednostki publiczne, czy komercyjne, jaki miałby być jego zakres, ani też zakresu zaangażowania finansowego pracodawcy. Ustawa nie stawia też przeszkód w zagwarantowaniu przez pracodawcę analogicznych świadczeń w szerszym zakresie, w szczególności w przypadku zwolnień mniejszej liczby pracowników we wskazanych w ustawie okresach. Z punktu widzenia charakteru przysporzenia po stronie pracowników, świadczenia te są zaś zbieżne z otrzymywanymi przez pracowników w przypadku prowadzenia przez pracodawcę zwolnień monitorowanych.

Okolicznością przesądzającą o tym, czy świadczenie to jest przychodem ze stosunku pracy (i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu art. 12 ust. 4 tej ustawy, czy także inna osoba, niezwiązana aktualnie lub w przeszłości z pracodawcą. Bez znaczenia dla kwalifikacji danego świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy jest to, że jego część zostanie zrealizowana już po rozwiązaniu umowy o pracę. W związku z powyższym świadczenia outplacementu jako zapewniane wyłącznie pracownikom, w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, stanowić będą przychód ze stosunku pracy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych jednocześnie zwalnia te świadczenia z opodatkowania w oparciu o dwa przepisy – zależnie od tego, czy usługi outplacementu realizowane były w trakcie trwania czy tez po ustaniu stosunku pracy:

1. Usługi outplacementu realizowane na rzecz pracowników powinny być kwalifikowane jako świadczenia przyznane na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników zgodnie z ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przepisu tego wynika, że wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych przez pracodawcę zgodnie z odrębnymi przepisami (w tym przypadku ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy) na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego;
2. Świadczenia realizowane w ramach usług outplacementu po rozwiązaniu umowy o pracę powinny być kwalifikowane jako usługi szkoleń i przygotowania zawodowego otrzymane na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 118 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ten przepis zwalnia od podatku wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz wartość świadczeń rzeczowych z tytułu min. szkoleń i przygotowania zawodowego dorosłych otrzymanych na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Świadczenia uzyskane przez Wnioskodawczynię w ramach realizowanego przez pracodawcę programu outplacementu w warunkach określonych w niniejszym wniosku o interpretację podatkową stanowią więc dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy. Na co zwracają też uwagę organy podatkowe – w sytuacji opisanej we wniosku świadczenia realizowane były w okresie do 6 miesięcy po rozwiązaniu stosunku pracy, czyli jak w przypadku prowadzenia przez pracodawcę zwolnień monitorowanych. Wnioskodawczyni uważa, że świadczenia te korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych i to niezależnie od tego, czy dla pracodawcy ich zapewnienie było obowiązkowe, czy też dobrowolne.

Powyższe stanowisko Wnioskodawczyni zauważa w wielu interpretacjach organów podatkowych – por np. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2014 r. (sygn.. IPPB2/415-380/14-4/MG) i z dnia 22 listopada 2016 r. (sygn. IPPB4/4511-988/16-6/PP), czy też Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 sierpnia 2014 r. (sygn. ILPB2/415-612/14-2/AJ). Organy podatkowe wydają się uwzględniać realia gospodarcze, włączając aktywnie pracodawców w pomoc dla odchodzących pracowników. Względy społeczne wskazują zaś, że osoba tracąca pracę i bez dalszych perspektyw zarobkowania nie powinna być „karana” koniecznością płacenia podatku od otrzymanych nieodpłatnie usług outplacementu od byłego pracodawcy. Powyższe przekłada się na szeroko pojętą promocję zatrudnienia, łagodzenie skutków bezrobocia oraz aktywizację zawodową osób bezrobotnych i poszukujących pracy. Zapewnienie Wnioskodawczyni wsparcia w znalezieniu nowej pracy nie stanowiło dochodu prywatnego Wnioskodawczyni i powinno być uznane za zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe – w części dotyczącej możliwości zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 118 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 3 tej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

W świetle powyższego, za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z treści wynika, że w dniu 21 czerwca 2017 r. pracodawca rozwiązał z Wnioskodawczynią umowę o pracę z dnia 1 grudnia 2014 r. na mocy porozumienia. Pracodawca zobowiązał się wypłacić na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowanie w związku z zakończeniem współpracy i ekwiwalent za niewykorzystany urlop oraz pomóc w znalezieniu innej satysfakcjonującej kontynuacji kariery zawodowej, poprzez program outplacementu realizowany z firmą N. W dniu 11 września 2017 r. pracodawca powiadomił Wnioskodawczynię o programie outplacement i wskazał osobę w N., która będzie realizowała dla Wnioskodawczyni ten program. Firma N. przesłała Wnioskodawczyni w dniu 19 września 2017 r. szczegółowy program outplacementu. Faktycznie program rozpoczął się dnia 13 września 2017 r., gdy Wnioskodawczyni przesłała do N. swoje CV i ustaliła termin pierwszego spotkania na 15 września 2017 r. Program zakończył się dnia 6 grudnia 2017 r. Pracodawca nie był zobowiązany do zapewnienia Wnioskodawczyni świadczeń rynku pracy na podstawie art. 70 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zaś Porozumienie nie wskazywało przyczyn rozwiązania umowy o pracę.

Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy wartość świadczeń w ramach programu outplacementu realizowanego w warunkach opisanych jak wyżej stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 i/lub pkt 118 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że wartość otrzymanych przez Wnioskodawczynię świadczeń realizowanych w ramach programu outplacementu stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 118 ustawy PIT wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz wartość świadczeń rzeczowych, z tytułu:

1. studiów podyplomowych,
2. szkoleń i przygotowania zawodowego dorosłych,
3. egzaminów lub licencji,
4. badań lekarskich lub psychologicznych,
5. ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków

– otrzymanych na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Do odrębnych przepisów, o których mowa w powyższych przepisach niewątpliwie można zaliczyć regulacje ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 1065, z późn. zm.).

Należy podkreślić, że outplacement to system łagodnych zwolnień, powiązanych z programem wsparcia dla pracowników poprzez poradnictwo zawodowe i psychologiczne, szkolenia, a także pomoc w znalezieniu nowej pracy. W polskich realiach outplacement jest często utożsamiany z instytucją zwolnień monitorowanych, o których mowa w art. 70 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Powyższe rozumienie tejże instytucji stanowi jednak zawężanie jego rzeczywistego charakteru i zakresu wykorzystania. Faktycznie bowiem zakres usług składających się na outplacement zbieżny jest z zakresem usług rynku pracy, wskazanych w art. 35 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym usługi rynku pracy stanowią:

• pośrednictwo pracy,

• poradnictwo zawodowe,

• organizacja szkoleń.

Szczegółowy zakres poszczególnych usług rynku pracy zawierają art. 36 i kolejne ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Skutki zaś programu outplacement po stronie pracowników zgodne są z celami wynikającymi z ww. ustawy (łagodzeniem skutków bezrobocia oraz aktywizacją zawodową) niezależnie od tego, jak wielu pracowników podlega zwolnieniom. Artykuł 70 ww. ustawy określa jedynie przypadki, w których zapewnienie usług rynku pracy w postaci programu jest obowiązkiem pracodawcy.

Zwolnieniem monitorowanym jest – w myśl art. 2 ust. 1 pkt 44 cyt. ustawy – rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w związku, z którym są świadczone usługi rynku pracy dla pracowników będących w okresie wypowiedzenia stosunku pracy lub stosunku służbowego, a także zagrożonych wypowiedzeniem.

Za przyczyny powodujące rozwiązanie stosunku pracy po stronie zakładu pracy rozumie się – stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 29 lit. b) ww. ustawy – rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych.

Należy podkreślić, że przepisy ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy są bardzo elastyczne i skupiają się raczej na zapewnieniu wsparcia w poszukiwaniu pracy osobom zwolnionym niż na tym, jaki podmiot będzie te działania realizował i finansował. Nie stoją też one też na przeszkodzie zagwarantowaniu przez pracodawcę analogicznych świadczeń w szerszym zakresie, w szczególności w przypadku zwolnień mniejszej liczby pracowników we wskazanych w ustawie okresach. Zaznaczyć też należy, że z punktu widzenia charakteru przysporzenia po stronie pracowników – elementu kluczowego przy ocenie zakresu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych – świadczenia te są zbieżne z otrzymywanymi przez pracowników w przypadku prowadzenia przez pracodawcę zwolnień monitorowanych.

Wobec powyższego świadczenia uzyskane w ramach outplacementu jako świadczenia przyznane zgodnie z odrębnymi przepisami, tj. zgodnie z ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, podlegają zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w przypadku, gdy są realizowane po rozwiązaniu stosunku pracy podlegają zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 118 ww. ustawy niezależnie od tego, czy dla pracodawcy ich zapewnienie jest obowiązkowe, czy też dobrowolne.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni otrzymała świadczenia w ramach programu outplacementu po rozwiązaniu stosunku pracy. Mając powyższe na uwadze świadczenia te stanowią dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy, podlegający zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 118 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem nie znajdzie zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w części dotyczącej możliwości zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 118 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe, natomiast w części dotyczącej możliwości zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/