Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21-12-2018 r. – 0113-KDIPT2-1.4011.504.2018.3.AP

Obowiązki płatnika w związku z możliwością zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów. Zawarta umowa o dzieło nie przewiduje przeniesienia praw autorskich na zamawiającego, to zleceniobiorcy (autorzy), którzy przeprowadzają spotkania autorskie nie otrzymują wynagrodzenia za rozporządzenie prawem autorskim, zatem wyklucza to możliwość ustalenia 50% kosztów uzyskania przychodów

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 8 listopada 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.504.2018.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 8 listopada 2018 r. (data doręczenia 26 listopada 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 30 listopada 2018 r. (data wpływu 7 grudnia 2018 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 3 grudnia 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą „X” (dalej zwana: „Agencją”), na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej od dnia 1 września 2011 r., opodatkowaną podatkiem liniowym. Podstawowym przedmiotem działalności, wg PKD 74.90.Z, jest działalność agentów lub agencji występujących w imieniu indywidualnych osób.

Wnioskodawczyni nie jest twórcą w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz nie prowadzi zarobkowej działalności związanej z publikacją utworów.

Przychodem Wnioskodawczyni w związku z organizowaniem spotkań autorskich jest wynagrodzenie procentowe od wynagrodzenia autora lub pełne honorarium za spotkanie z autorem, zaliczane do przychodów z działalności gospodarczej. Głównymi kosztami działalności są wypłacane wynagrodzenia pisarzom lub ilustratorom z zawartych umów o dzieło. Organizacja spotkań autorskich odbywa się na podstawie umów agencyjnych zawartych z pisarzami i ilustratorami. Osoby zamawiające spotkania autorskie płacą wynagrodzenie bądź bezpośrednio pisarzowi lub ilustratorowi, lub Agencji. Spotkania te odbywają się w bibliotekach, domach kultury, klubach. Usługa polega na przeprowadzeniu spotkania autorskiego przez konkretną osobę (pisarza, ilustratora), uzgodnioną imiennie przez Wnioskodawczynię i podmiot zamawiający spotkanie autorskie. Na okoliczność tych spotkań Agencja zawiera umowę o dzieło z uzgodnionym autorem (pisarzem, ilustratorem). Przedmiotem tej umowy jest dobro niematerialne polegające na przeprowadzeniu przez autora konkretnego spotkania autorskiego w ustalonym miejscu i czasie. Po wykonaniu dzieła autor wystawia Agencji rachunek do umowy o dzieło, w którym wykazuje 50% koszty uzyskania przychodu. Na podstawie ww. rachunku Agencja, jako płatnik, odprowadza zaliczkę na podatek dochodowy. Spotkania autorskie są przeprowadzane zwykle w bibliotece, szkole lub centrum kultury. Zamawiającym spotkanie jest biblioteka, szkoła lub rada rodziców, którzy płacą wynagrodzenie za spotkanie. W spotkaniu biorą udział uczniowie klas zaproszonych przez bibliotekę lub wskazanych przez szkołę, albo jest to spotkanie otwarte dla dzieci lub dorosłych. Uczestnicy spotkania biorą w nim udział bezpłatnie. Spotkanie jest przeprowadzone przez pisarza lub ilustratora. Pisarz lub ilustrator prowadzi spotkanie wyłącznie w oparciu o książki, których jest autorem lub współautorem. Współautorstwo dotyczy przede wszystkim sytuacji, w których spotkanie prowadzone jest w oparciu o książkę dla dzieci, gdzie znajdują się utwory literackie autorstwa pisarza lub ilustratora. Druga możliwość zachodzi, gdy w książce znajdują się utwory literackie więcej niż jednego pisarza lub ilustracje więcej niż jednego ilustratora. Każdy autor osobiście przygotowuje scenariusz swojego spotkania autorskiego i w oparciu o niego realizuje spotkanie. Podczas spotkania pisarz/ilustrator opowiada o własnej twórczości, odpowiada na pytania, rozmawia z uczestnikami. Przede wszystkim jednak podczas spotkania autorskiego autor/ilustrator prezentuje i rysuje, maluje lub autor – pisarz przedstawia autorską interpretację swoich utworów literackich. Autor omawia swoje utwory, „ujawnia” okoliczności powstania utworu, jego bohaterów, fabuły, komentuje utwory, rozmawiając z publicznością. Na zakończenie spotkania wpisuje dedykacje do książek swojego autorstwa (współautorstwa).

Zdaniem Wnioskodawczyni, spotkania autorskie, organizowane przez Agencję, stanowią utwór w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Agencja nie jest twórcą w rozumieniu powyższej ustawy. Twórcami są zleceniobiorcy (autorzy), którzy przeprowadzają spotkania autorskie i za jego wykonanie wystawiają rachunek dla Agencji naliczając koszty uzyskania przychodu w wysokości 50%. Agencja jest płatnikiem podatku w związku z zapłatą wynagrodzenia na podstawie ww. rachunku.

W piśmie z dnia 30 listopada 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że na podstawie zawartych umów o dzieło, dotyczących przeprowadzenia spotkania autorskiego, nie następuje przeniesienie praw autorskich, ani praw zależnych do tworzonych utworów. Umowa obejmuje jedynie korzystanie z autorskich praw majątkowych.

Jest to tzw. umowa o dzieło z udzieleniem licencji. Umowa agencyjna zawarta z autorem umożliwia Wnioskodawczyni uzgadnianie terminów i przedmiotu spotkania autorskiego z zamawiającym spotkanie.

Występują dwie możliwości :

1. Wnioskodawczyni zawiera z autorem umowę o dzieło/utwór (przeprowadzenie konkretnego spotkania autorskiego) wraz z prawem korzystania z dzieła/utworu – skutkuje to zapłatą przez Wnioskodawczynię wynagrodzenia autorowi i zastosowaniem 50% stawki uzyskania przychodu;
2. autor zawiera z biblioteką umowę o dzieło/utwór (przeprowadzenie konkretnego spotkania autorskiego) wraz z prawem do korzystania z dzieła/utworu – skutkuje to zapłatą przez autora na rzecz Wnioskodawczyni wynagrodzenia procentowego.

Przygotowanie scenariusza wynika z umowy o dzieło zawartej przez Wnioskodawczynię z autorem. Zgodnie z zawartą umową o dzieło, autor zobowiązany jest do przygotowania scenariusza na konkretne spotkanie autorskie z wykorzystaniem własnych tekstów/ilustracji. Scenariusz spotkania musi być również dostosowany do grupy społecznej, wiekowej, itd., z jaką ma się odbyć spotkanie. Każdy utwór, jakim jest spotkanie autorskie, jest inny, tak jak nie ma, np. dwóch identycznych recitali fortepianowych, nawet jeśli grany jest ten sam repertuar. Autor stwarza dzieło, jakim jest spotkanie autorskie, więc każde spotkanie jest inne i indywidualne. Wniosek dotyczy sytuacji, w której Wnioskodawczyni zawiera umowę z zamawiającym spotkanie, otrzymuje od niego wynagrodzenie i zgodnie z zawartą z autorem umową o dzieło wypłaca wynagrodzenie autorowi po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy, z uwzględnieniem 50% kosztów uzyskania przychodu. Wynagrodzenie autora obejmuje łącznie: stworzenie dzieła (wykonanie spotkania autorskiego) i udzielenie prawa korzystania z tego dzieła (udzielenie licencji). Przedmiotem umowy nie jest wykonanie usługi (tak jak pianista na koncercie nie wykonuje usługi grania na fortepianie). Podmiot zlecający nie może ingerować zarówno w przebieg spotkania, jak i w wykorzystanie przez autora konkretnych materiałów w postaci tekstów/ilustracji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 22 ust. 9 pkt 3) i ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni, jako płatnik, może wypłacając wynagrodzenie autorowi za przeprowadzone spotkanie autorskie stosować koszty w wysokości 50% przychodu uzyskanego przez podatnika?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako płatnik, wypłacając wynagrodzenie autorowi za przeprowadzenie spotkania autorskiego, może stosować 50% koszty uzyskania przychodu.

Art. 22 ust. 9 pkt 3) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami – określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych precyzuje, że art. 22 ust. 9 pkt 3) stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu m.in. działalności twórczej w zakresie literatury i sztuk plastycznych.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

W kontekście powyższego unormowania należy rozważyć trzy cechy utworu: przejaw działalności twórczej, indywidualny charakter, ustalenie.

Działalność twórcza jest przeciwieństwem pracy o charakterze technicznym, która wymaga określonej wiedzy, sprawności, odpowiednich narzędzi, materiałów, technologii. Cechą pracy o charakterze technicznym jest przewidywalność i powtarzalność osiągniętego rezultatu. Tymczasem proces tworzenia, w przeciwieństwie do pracy technicznej, polega na tym, że rezultat podejmowanego działania stanowi projekcję wyobraźni osoby, od której pochodzi, zmierzając do wypełniania tych elementów wykonywanego zadania, które nie są jedynie wynikiem zastosowania określonej wiedzy sprawności surowców, urządzeń bądź technologii. W tym ujęciu twórczość, jako angażująca wyobraźnię twórcy, ma charakter subiektywny (por. Prawo autorskie i prawa pokrewne, Komentarz pod red. J. Barty, 2011, Lex).

Spotkanie autorskie (organizowane przez Agencję) ma cechy działalności twórczej – może być przeprowadzone jedynie przez twórcę, autora tekstów lub ilustracji, który w sposób twórczy przedstawia okoliczności powstawania utworów, a także interpretuje je, omawia, rozszerza istniejący już utwór (tekst książki, ilustracje) o dodatkowe elementy cechy i sposoby odczytywania go. Autor kreatywnie dodaje elementy, których odbiorca nie mógłby się „domyśleć”, np. wyjaśniając, dlaczego konkretny bohater książki zachowuje się tak, a nie inaczej, wskazując „drugie dno” znane tylko jemu samemu. Nikt poza autorem danego utworu nie mógłby tego zrobić w ten sposób bez względu na posiadane wykształcenie i wiedzę. Zatem, nie możemy tu mówić o pracy technicznej, lecz twórczej działalności.

Spotkanie autorskie ma indywidualny charakter. Umówione przez zamawiającego (np. bibliotekę) spotkanie autorskie musi być przeprowadzone przez konkretnego autora. Agencja za każdym razem ustala ze zleceniodawcą, kto wykona dzieło, nie ma możliwości, aby wykonała je inna osoba. Strony ustalają, że spotkanie autorskie przeprowadzi imiennie wskazany autor, a nie, np. autor książek dla dzieci. Wykonawcą spotkania autorskiego może być tylko konkretny autor utworów literackich lub plastycznych, gdyż spotkanie autorskie zawsze jest przeprowadzone w oparciu o utwory literackie lub plastyczne autora prowadzącego spotkanie. Autor prowadzący spotkanie jest wybierany przez zamawiającego ze względu na książki, które napisał/zilustrował. Istotą spotkania jest ukazanie indywidualnego (autorskiego) podejścia autora do jego twórczości oraz zaprezentowanie indywidualnych sposobów konkretnego autora do przekształcania świata rzeczywistego lub wyimaginowanego na dzieła literackie, czy plastyczne. Rezultatem spotkania autorskiego jest m.in. swoiste rozszerzenie istniejącego utworu literackiego lub plastycznego, poprzez jego komentarz, interpretację, omówienie na spotkaniu autorskim. Każdy autor osobiście przygotowuje spotkanie scenariusz swojego spotkania autorskiego, w oparciu o niego realizuje spotkanie.

Spotkanie jako dzieło w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest weryfikowane przez zamawiającego. Weryfikacji podlega przede wszystkim czas spotkania autorskiego, termin, fakt wykonania dzieła przez autora (a nie inną osobę), temat spotkania autorskiego (przedmiotem spotkania autorskiego jest zawsze twórczość autora, dlatego dzieło nie zostałoby wykonane zgodnie z umową, gdyby np. autor omawiał cudze książki).

Jednak nie podlega weryfikacji sposób przeprowadzenia spotkania, treść przekazana przez wykonawcę, czy atmosfera stworzona przez prowadzącego, gdyż jest to związane z indywidualnością dzieła nadaną przez twórcę. Również odbiór spotkania przez uczestników – to czy się podobało, czy też nie – nie jest czynnikiem weryfikującym wykonanie dzieła.

Sam fakt przeprowadzenia spotkania jest przejawem działalność twórczej o indywidualnym charakterze. Cecha indywidualności jest zachowana także przez nierozerwalność spotkania autorskiego z istniejącymi utworami autora (tekstami literackimi, ilustracjami), w oparciu o które prowadzone jest spotkanie autorskie.

Sąd Najwyższy wskazał, że „przejawem działalności twórczej jest będący wynikiem samodzielnego wysiłku autora rezultat, różniący się od innych rezultatów, a indywidualny charakter dzieła wyraża się w tym, że odbiega ono od innych przejawów podobnego działania w sposób świadczący o jego swoistości i niepowtarzalności. Fakt, że możliwe jest uzyskanie analogicznego rezultatu przez różnych autorów nie stanowi samodzielnej przesłanki wykluczającej przypisanie danemu przejawowi działalności twórczej charakteru indywidualnego w rozumieniu art. 1 ust. 1 PrAut”- por. wyrok z dnia 30 czerwca 2005 r., sygn. akt IV CK 763/04 oraz wyrok z dnia 19 lutego 2014 r., sygn. akt V CSK 180/13.

Ustalenie utworu następuje wtedy, gdy twórca uzewnętrzni utwór, nadając mu postać umożliwiającą jego percepcję (por. Prawo autorskie i prawa pokrewne, Komentarz pod red. J. Barty, 2013 LEX).

Nie oznacza to, że ktoś poza autorem musi się z utworem zapoznać. Napisana powieść i umieszczona w szufladzie jest ustalona – w rozumieniu przepisów powołanej ustawy – choć nikt jej nie czytał.

Książka, czy też kartki papieru, płyta cd, pedrive są jedynie nośnikami utworu, a nie utworem. Utworem jest zaś powieść, opowiadanie, wiersz, itd. Zapis na nośniku jest jedną z form ustalenia utworu, gdyż umożliwia percepcję utworu.

Inną formą ustalenia utworu jest przedstawienie utworu odbiorcy (np. publiczności). Jest to uzewnętrznienie utworu powodujące jego ustalenie.

Nie ma znaczenia, czy utwór taki został utrwalony na nośniku. Skoro został przedstawiony publiczności, to znaczy, że miał postać umożliwiającą jego percepcję.

Przykładowo utwór choreograficzny może być ustalony na dwa niezależne sposoby. Może zostać zapisany na nośniku. Może też zostać wykonany, np. poprzez zatańczenie go przed publicznością. Są utwory, do których ustalenia potrzebny jest nośnik, np. obraz olejny. Są też takie utwory, które nośnika nie potrzebują, np. wygłoszony wykład, spotkanie autorskie. Warto raz jeszcze podkreślić, to co stanowi wprost art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: „Ustalenie utworu może nastąpić w dowolnej postać. Nie jest konieczne do powstania ochrony jego utrwalenia (jak to jest, np. w prawie autorskim USA), oznaczające zapisanie utworu na materialnym nośniku (partyturze, taśmie magnetofonowej, płycie, maszynopisie).”

Wystarcza samo „ustalenie” – np. wykonanie improwizacji muzycznej, czy wygłoszenie w obecności innych osób” – ustawa oprawie autorskim i prawach pokrewnych, Komentarz pod red. Janusza Barty, LEX 2011).

„Ustalenie utworu może mieć formę jednorazową, np. wygłoszenie wykładu, opowieść na żywo, improwizacja poetycka, muzyczna, taniec, spektakl pantomimiczny. Fakt ustalenia przejawu twórczości jest, w świetle art. 1 ust.1 PrAut, wystarczające dla możliwości stosowania przepisów tej ustawy” – por. Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Komentarz pod red. Ewa Ferenc-Szydełko, Warszawa 2016.

W wyroku z dnia 19 lutego 2014 r., sygn. akt V CSK 180/13, Sąd Najwyższy stwierdził, że „Chwilą stworzenia utworu jest moment, w którym akt twórczy przejawi się na zewnątrz, poza sferę przeżyć intelektualnych twórcy, przy czym owo uzewnętrznienie może nastąpić w jakikolwiek sposób i oznacza ustalenie utworu, chociażby miał postać nieukończoną. Nie jest również konieczne nadanie mu formy materialnej.

Wystarczające jest twórcze indywidualne rozwiązanie polegające na samodzielnym doborze, układzie, uporządkowaniu elementów nawet dostępnych i wykorzystywanych w zbliżonym celu. Utwór stanowi oryginalną twórczą całość od osiągnięcia końcowego rezultatu (ustalenia), co nie wyklucza dokonywania zmian i usuwania wad”.

Poniżej wybrane przykłady z orzecznictwa, uzasadniające zakwalifikowanie spotkania autorskiego jako utworu w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 7 grudnia 2015 r., sygn. akt III AUa 145/15: „Przedmiotem prawa autorskiego może być opracowanie i poprowadzenie spotkań artystycznych/autorskich o niepowtarzalnym charakterze. Scenariusz takich spotkań powinien mieć charakter twórczy i indywidualny. Można więc uznać, że odtworzenie filmu, ale z późniejszą jego interpretacją i dyskusją inicjowaną i kierowaną przez zainteresowanego, ucieleśnia dzieło i stanowi przejaw ustalenia utworu ze względu na obecność cech wymaganych przez ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych”.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 maja 2004 r., sygn. akt III CK 571/02, wskazał, dlaczego audycję radiową należało zakwalifikować jako przedmiot prawa autorskiego: „Umowa zobowiązująca prowadzącego audycję radiową nie do wykonania szeregu czynności z należytą starannością ale wskazująca określone dzieło, które ten zobowiązany jest wykonać, ma cechy umowy o dzieło i tak też należy ją kwalifikować. Emisja audycji radiowej przy wykorzystaniu sprzętu należącego do stacji radiowej i współdziałanie stacji z prowadzącym w nadaniu audycji ostatecznego kształtu, w niczym nie umniejsza samodzielności wkładu prowadzącego. Stacja radiowa nie jest bowiem zainteresowana tylko starannym zachowaniem prowadzącego, ale tym, aby uzyskać zamierzony efekt w postaci audycji słowo-muzycznej (…).

Prowadzący zobowiązuje się do dostarczenia określonego dzieła, które w świetle prawa autorskiego stanowi utwór podlegający, także ochronie tego prawa. Oczywiście, że owo dzieło w postaci niematerialnej ucieleśnia się poprzez odpowiednie zachowanie prowadzącego, ale zachowanie to stanowi tylko przejaw owego dzieła, a nie samodzielny przedmiot łączącej strony umowy”.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 9 listopada 2016 r., sygn. akt II AUa 1685/15, wyjaśnił, dlaczego umowa o spotkanie autorskie jest umową o dzieło, a dzieło będące jej przedmiotem podlega ochronie prawa autorskiego jako utwór: „(…) obowiązek osobistego wykonania spotkania w umowie tej wprost zastrzeżony nie został. Jest on jednak oczywisty, zważywszy na fakt, że zawarcie przez Bibliotekę każdej z umów nastąpiło nie tyle z uwagi na zaufanie łączące strony, lecz ze względu na osobiste przymioty kwalifikacje i zdolności każdego z zainteresowanych oraz jego twórczy dorobek, którego prezentacja miała być tematem każdego ze spotkań. Jest zatem oczywiste, że żaden z twórców w przeprowadzeniu takiego autorskiego spotkanie zastąpiony przez inną osobę być nie mógł. Gdyby do zastępstwa takiego dojść miało, nie mogłoby być mowy o zrealizowaniu umowy dotychczas zawartej, lecz o zwarciu nowej. W tym też kontekście każde ze spotkań było zindywidualizowane poprzez osobę twórcy, jego warsztat i dorobek, każde było jednorazowe i niepowtarzalne i bez wątpienia (…) miało swoją niepowtarzalną atmosferę i dynamikę. (…) zwrócił także uwagę Sąd Najwyższy na fakt, że „nie stanowi umowy o dzieło umowa o przeprowadzenie cyklu bliżej niesprecyzowanych wykładów z danej dziedziny wiedzy, których tematy pozostawiono do uznania wykładowcy, bowiem wskazuje to, że zamawiający nie jest zainteresowany określonym dziełem (utworem) intelektualnym o indywidualnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ale przekazywaniem odbiorców wykładu wiedzy z danej dyscypliny (por. uzasadnienie wyroku z dnia 6 sierpnia 2014 r., sygn. akt II UK 566/13)” (…).

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, przedmiot spornych umów był jednak na tyle zindywidualizowany, że nie można mówić w tym kontekście o bliżej niesprecyzowanych wykładach, gdyż wiadomo było, że każdy z zainteresowanych miał przeprowadzić spotkanie dotyczące wyłącznie jego własnej twórczości, a charakter tej twórczości (pisarstwo malarstwo) dodatkowo determinował przebieg spotkania. W przypadkach zatem realizacji wskazanych umów nie można mówić jedynie o działaniach o charakterze odtwórczym (…).”

Biorąc pod uwagę, że spotkanie autorskie spełnia cechy utworu unormowane w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych – jest bowiem przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalonym poprzez jego uzewnętrznienie, umożliwiające percepcję przez uczestników spotkania oraz, że jest to działalność twórcza w zakresie literatury (pisarz) lub sztuk plastycznych (ilustrator), należy uznać, że mają wobec niego zastosowanie art. 22 ust. 9 pkt 3) i ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustalające koszty uzyskania przychodu w wysokości 50%.

A zatem, Agencja jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy, wypłacając wynagrodzenie z tytułu umów o dzieło, których przedmiotem jest spotkanie autorskie, może stosować 50% koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 omawianej ustawy, jako źródło przychodów wymienia się działalność wykonywaną osobiście.

Z treści art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Stosownie do art. 627 Kodeksu cywilnego, przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Wysokość wynagrodzenia za wykonanie dzieła można określić przez wskazanie podstaw do jego ustalenia. Jeżeli strony nie określiły wysokości wynagrodzenia ani nie wskazały podstaw do jego ustalenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że strony miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło tego rodzaju. Jeżeli także w ten sposób nie da się ustalić wysokości wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom przyjmującego zamówienie (art. 628 § 1 Kodeksu cywilnego).

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, to są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku osoby, która uzyskuje przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy o dzieło, czy umowy zlecenia przysługują, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 – w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił jednak możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ustawą z dnia 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2018 r., poz. 1291) wprowadzono zmiany w brzmieniu art. 22 ust. 9b, które weszły w życie z dniem 19 lipca 2018 r. i mają zastosowanie od dnia 1 stycznia 2018 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 9b, który został zmieniony ww. ustawą, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu:

1. działalności twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, inżynierii budowlanej, urbanistyki, literatury, sztuk plastycznych, wzornictwa przemysłowego, muzyki, fotografiki, twórczości audialnej i audiowizualnej, programów komputerowych, gier komputerowych, teatru, kostiumografii, scenografii, reżyserii, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
2. działalności artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej, estradowej, tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki i instrumentalistyki;
3. produkcji audialnej i audiowizualnej;
4. działalności publicystycznej;
5. działalności muzealniczej w dziedzinie wystawienniczej, naukowej, popularyzatorskiej, edukacyjnej oraz wydawniczej;
6. działalności konserwatorskiej;
7. prawa zależnego, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191 i 1293), do opracowania cudzego utworu w postaci tłumaczenia;
8. działalności badawczo-rozwojowej, naukowo-dydaktycznej, naukowej oraz prowadzonej w uczelni działalności dydaktycznej.

Jak z powyższego przepisu wynika, tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

W świetle art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 10a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.).

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, takich jak „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, natomiast ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy). W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z zgodnie z art. 8 ust. 2 tej ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

W rozumieniu prawa autorskiego, jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Zatem twórca – przyjmujący zamówienie nabywa prawa autorskie majątkowe i osobiste, z tym, że prawa osobiste są niezbywalne. Podstawową zasadą prawa autorskiego jest, że prawo to powstaje w sposób pierwotny na rzecz twórcy. Zatem, z chwilą powstania utworu pracownik nabywa do niego prawa majątkowe i osobiste.

Podkreślić należy, że samo posiadanie statusu twórcy utworów jest niewystarczające do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Niezbędne jest, by twórca osiągał przychód bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych lub rozporządzaniem tymi prawami, co wymaga z kolei stosownego udokumentowania.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli wykonywane obowiązki sprowadzą się do działalności twórczej i określone zostało wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich. Z treści zawartej umowy powinno więc wynikać, że wynagrodzenie (lub jego wyodrębniona część) stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która jest związana z przeniesieniem lub korzystaniem z praw autorskich oraz pozostałej jego części związanej z wykonaniem usługi.

Należy bowiem wskazać, że przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do przychodu – czyli do wynagrodzenia z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi do powstałych projektów na rzecz zawierającego umowę o dzieło, co oznacza, że ten przychód musi być wyraźnie „związany” z uzyskaniem praw autorskich i rozporządzeniem nimi.

Należy także pokreślić, że norma wskazana w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter wyjątku od zasady. Przewidziana w nim preferencja zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodów nie może być zatem interpretowana w sposób rozszerzający.

Podsumowując wcześniejsze rozważania należy wskazać, że aby możliwe było zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• dzieło wykonywane przez zleceniobiorcę jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

• zleceniobiorca jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

• z zawartej umowy o dzieło wynika, że w wyniku jej wykonania następuje przeniesienie na Zamawiającego autorskich praw majątkowych i zależnych do tworzonych utworów, a także

• przychody muszą być uzyskiwane z tych rodzajów działalności, o których mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazać również należy, że stosownie do art. 41 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z kolei, przepis art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, tj. od dochodu ustalonego zgodnie z regułami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem kosztów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem działalności jest działalność agentów lub agencji występujących w imieniu indywidualnych osób. Wnioskodawczyni nie jest twórcą w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz nie prowadzi zarobkowej działalności związanej z publikacją utworów. Przychodem Wnioskodawczyni w związku z organizowaniem spotkań autorskich jest wynagrodzenie procentowe od wynagrodzenia autora lub pełne honorarium za spotkanie z autorem, zaliczane do przychodów z działalności gospodarczej. Głównymi kosztami działalności są wypłacane wynagrodzenia pisarzom lub ilustratorom z zawartych umów o dzieło z pisarzami i ilustratorami. Osoby zamawiające spotkania autorskie płacą wynagrodzenie bezpośrednio pisarzowi lub ilustratorowi, bądź Agencji. Organizacja spotkań autorskich odbywa się na podstawie umów agencyjnych zawartych bezpośrednio pisarzowi lub ilustratorowi, lub Agencji. Spotkania te odbywają się w bibliotekach, domach kultury, klubach. Usługa polega na przeprowadzeniu spotkania autorskiego przez konkretną osobę (pisarza, ilustratora), uzgodnioną imiennie przez Wnioskodawczynię i podmiot zamawiający spotkanie autorskie. Na okoliczność tych spotkań Agencja zawiera umowę o dzieło z uzgodnionym autorem (pisarzem, ilustratorem). Przedmiotem tej umowy jest dobro niematerialne, polegające na przeprowadzeniu przez autora konkretnego spotkania autorskiego w ustalonym miejscu i czasie. Po wykonaniu dzieła autor wystawia Agencji rachunek do umowy o dzieło, w którym wykazuje 50% koszty uzyskania przychodu. Na podstawie ww. rachunku Agencja, jako płatnik, odprowadza zaliczkę na podatek dochodowy. Zdaniem Wnioskodawczyni, spotkania autorskie, organizowane przez Agencję, stanowią utwór w rozumieniu ustawy o Prawie autorskim i prawach pokrewnych. Agencja nie jest twórcą w rozumieniu powyższej ustawy. Twórcami są zleceniobiorcy (autorzy), którzy przeprowadzają spotkania autorskie i za jego wykonanie wystawiają rachunek dla Agencji naliczając koszty uzyskania przychodu w wysokości 50%. Agencja jest płatnikiem podatku w związku z zapłatą wynagrodzenia na podstawie ww. rachunku. Na podstawie zawartych umów o dzieło, dotyczących przeprowadzenia spotkania autorskiego, nie następuje przeniesienie praw autorskich, ani praw zależnych do tworzonych utworów. Umowa obejmuje jedynie korzystanie z autorskich praw majątkowych. Jest to tzw. umowa o dzieło z udzieleniem licencji. Zgodnie z zawartą umową o dzieło autor zobowiązany jest do przygotowania scenariusza na konkretne spotkanie autorskie z wykorzystaniem własnych tekstów/ilustracji. Wynagrodzenie autora obejmuje łącznie: stworzenie dzieła (wykonanie spotkania autorskiego) i udzielenie prawa korzystania z tego dzieła (udzielenie licencji). Przedmiotem umowy nie jest wykonanie usługi.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że skoro zawarta umowa o dzieło nie przewiduje przeniesienia praw autorskich na zamawiającego, to zleceniobiorcy (autorzy), którzy przeprowadzają spotkania autorskie nie otrzymują wynagrodzenia za rozporządzenie prawem autorskim. Brak wynagrodzenia z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych (honorarium autorskie) wyklucza możliwość ustalenia 50% kosztów uzyskania przychodów twórcy na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie 20% koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni, jako płatnik, przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanego wynagrodzenia autorowi za przeprowadzone spotkanie autorskie nie będzie miała możliwości zastosowania kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od wynagrodzenia autora za przeprowadzone spotkanie autorskie Wnioskodawczyni winna ustalić 20% koszty uzyskania przychodów zgodnie z postanowieniami art. 22 ust. 4 ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Zastrzeżenia wymaga, że cytowana w treści ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc Organ nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), a tym samym do stwierdzenia, czy dana osoba jest twórcą/wykonawcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy lub, czy konkretny efekt pracy danej osoby stanowi przedmiot prawa autorskiego lub praw pokrewnych. Niniejsza interpretacja dotyczy zatem wyłącznie skutków podatkowych przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Nie rozstrzyga zaś kwestii prawidłowości działań na gruncie przepisów odrębnych (w tym przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k – 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/