Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20-06-2017 r. – 0111-KDIB2-3.4011.43.2017.2.SK

Dotyczy: obowiązków płatnika z tytułu poniesionych wydatków na zakup paliwa wykorzystywanego przez pracowników do celów prywatnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu poniesionych wydatków na zakup paliwa wykorzystywanego przez pracowników do celów prywatnych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 17 maja 2017 r. wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku, co też nastąpiło 1 czerwca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą zagranicznym, prowadzącym działalność w Polsce za pośrednictwem oddziału położonego na terytorium Polski. Położony na terytorium Polski oddział zatrudnia pracowników, wykonujących pracę na terytorium Polski. W celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca udostępnia wybranym pracownikom samochody służbowe, które są wykorzystywane przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu (dalej: „samochody służbowe”). Wszyscy pracownicy na stanowisku Wiceprezesa lub wyższym są uprawnieni do samochodu służbowego lub dodatku samochodowego. W konsekwencji, samochodów służbowych używają pracownicy kadry zarządczej, do zadań których należy prowadzenie interesów Wnioskodawcy. Od tej grupy pracowników wymagana jest elastyczność, mobilność oraz dyspozycyjność związana z koniecznością podejmowania niezbędnych działań w zakresie reprezentacji i kierowania działaniami Wnioskodawcy.

Zgodnie z umowami zawartymi z podmiotami wynajmującymi Wnioskodawcy powierzchnię biurową (biura Wnioskodawcy zlokalizowane są na terenie dwóch miast: X oraz Y), Wnioskodawca ma zagwarantowane prawo do miejsc parkingowych w podziemnym garażu lub miejsc parkingowych przed budynkiem, w którym posiada biura (dalej: „firmowe miejsca parkingowe”). Wnioskodawca umożliwia pracownikom, którym udostępniono samochody służbowe nieodpłatne korzystanie z firmowych miejsc parkingowych. Zgodnie z polityką dot. samochodów służbowych (dalej: „Polityka”) wprowadzoną u Wnioskodawcy, pracownicy są uprawnieni do korzystania z firmowych miejsc parkingowych po uprzednim złożeniu wniosku o przyznanie firmowego miejsca parkingowego oraz po akceptacji wniosku przez Wnioskodawcę. Przyznanie firmowego miejsca parkingowego nie stanowi uprawnienia umownego i może ulec zmianie po zawiadomieniu z miesięcznym wyprzedzeniem. Obecnie jedynie firmowe miejsca parkingowe w biurach zlokalizowanych na terenie miasta X są przypisane konkretnym pracownikom. Wnioskodawca planuje również przypisanie firmowych miejsc parkingowych do pracowników wykonujących swoje obowiązki w biurze Wnioskodawcy na terenie miasta Y. Poza tym część firmowych miejsc parkingowych najmowanych przez Wnioskodawcę jest również przeznaczonych dla gości Wnioskodawcy. Aktualnie Polityka określa m.in. miejsce parkowania samochodu służbowego po godzinach pracy, gdy samochód służbowy nie jest wykorzystywany na cele prywatne pracownika. W takim wypadku samochód służbowy musi być zaparkowany na firmowym miejscu parkingowym. Wnioskodawca planuje również wprowadzenie zapisów do Polityki, które przewidywać będą, że po zakończeniu wykonywania czynności służbowych pracownik wykorzystujący samochód służbowy również do celów prywatnych zobowiązuje się parkować użytkowany przez siebie samochód służbowy w pobliżu swojego miejsca zamieszkania.

Obowiązująca Polityka dot. samochodów służbowych wprowadzona u Wnioskodawcy przewiduje powierzenie samochodów służbowych pracownikom Wnioskodawcy w celach i na potrzeby wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Polityka dopuszcza również możliwość używania samochodów służbowych do celów prywatnych. Zasady rozliczania się pracownika z jazd prywatnych samochodem służbowym zostały określone w Polityce w następujący sposób:

1. Korzystanie z samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi dla pracownika nieodpłatne świadczenie, którego wartość, zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wynosi:
• 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
• 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
2. Opodatkowanie tego świadczenia obowiązuje niezależnie od liczby dni wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w miesiącu.
3. Dział personalny oblicza i potrąca z wynagrodzenia kwotę podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawca pragnie również wskazać, że tankowanie samochodów służbowych powierzonych pracownikom odbywa się również według zasad określonych w Polityce:

1. Pracownik korzystający z samochodu służbowego jest uprawniony do finansowanej przez Wnioskodawcę karty paliwowej o określonym miesięcznym limicie.
2. Koszty bieżącej eksploatacji samochodu służbowego (w tym, lecz niewyłącznie, wycieraczek, płynu do spryskiwaczy do szyb, myjni, oleju silnikowego) mogą być pokrywane przy pomocy karty paliwowej.
3. Pewna część kwoty z limitu karty paliwowej może być wykorzystana przez pracowników korzystających z samochodów służbowych na paliwo do jazd prywatnych (dalej: „świadczenie paliwowe”). Obecnie, wydanie karty paliwowej pracownikowi podlega opodatkowaniu, w zakresie określonego przez Wnioskodawcę limitu na wykorzystanie karty paliwowej, celem zakupu paliwa do jazd prywatnych, zatem z wynagrodzenia pracownika pobierana jest miesięcznie zaliczka na podatek od świadczenia paliwowego, niezależnie od tego, czy pracownik wykorzystał przysługujące mu świadczenie paliwowe w całości.
4. Z karty paliwowej pracownicy mogą korzystać wyłącznie w związku z korzystaniem z samochodu służbowego. Nie jest dozwolone korzystanie z niej w związku z żadnym innym samochodem/pojazdem.

Wnioskodawca zamierza zmienić uregulowania Polityki dotyczące kwestii związanych z opodatkowaniem udostępnienia pracownikom kart paliwowych w ramach limitu przyznanego na cele prywatne. Intencją zmian jest zaprzestanie odrębnego ustalania i doliczania do przychodu pracownika sumy kosztów eksploatacji samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika (w szczególności kosztów paliwa) oraz odstąpienie od pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tej kwoty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przy ustalaniu przez Wnioskodawcę dochodu pracownika do celów wyliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych może on przyjąć, że przychód pracownika uzyskiwany przez niego z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wartości wskazanej w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje również wartość paliwa zakupionego przez pracodawcę, a zużywanego przez pracownika na cele prywatne (tj. w trakcie jazd samochodem służbowym do celów prywatnych)? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy, uzyskiwany przez pracownika przychód z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wartości wskazanej art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje również wartość paliwa zakupionego przez pracodawcę, a zużywanego przez pracownika na cele prywatne, tj. w trakcie jazd samochodem służbowym w celach prywatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³;.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ustawy o PIT).

W cytowanym przepisie wyraźnie wskazano, że otrzymanym świadczeniem jest „wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych”. Wykorzystywać zaś to tyle co „posługiwać się” „używać”. Świadczeniem pracodawcy nie jest więc samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości prawidłowego używania. A więc także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie. Nie ma żadnego uzasadnienia, aby jeden rodzaj tych wydatków – jakim są wydatki na paliwo – uznać za stanowiące odrębne świadczenia. Nie jest możliwe bowiem wykorzystywanie samochodu bez zakupu paliwa.

Na takie rozumienie przepisu wskazuje także przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja określania wysokości ryczałtu. Został on mianowicie powiązany z pojemnością silnika samochodu. Jest to zaś parametr warunkujący w pierwszej kolejności zużycie paliwa. Natomiast jego wpływ na wysokość innych kosztów eksploatacyjnych jest znikomy. Podkreślić należy, że nie budzi w orzecznictwie sądów, ani organów podatkowych wątpliwości, że podobnie skonstruowany ryczałtowy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych (lub do celu prowadzenia działalności gospodarczej) obejmuje wszystkie koszty – w tym koszty paliwa.

Niewątpliwie intencją ustawodawcy było uproszczenie obowiązków pracodawcy w zakresie ustalania przychodu. Wskazuje na to już sam tytuł ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonania działalności gospodarczej (Dz.U. z 2014 r., poz. 1662). Także w uzasadnieniu do projektu wskazano, że „Mimo że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych”.

Należy, więc przyjąć, że skoro intencją projektodawcy było uproszczenie zasad ustalania wartości świadczenia, to chciał on objąć ryczałtem wszystkie jego elementy. Objęcie ryczałtem samego tylko udostępnienia samochodu lub ewentualnie kosztów stałych związanych z jego eksploatacją przy konieczności odrębnego, skomplikowanego ustalania kosztów zużycia paliwa nie realizowałoby założonego celu. Przeciwnie, stanowiłoby dalsze skomplikowanie prowadzenia niezbędnych ewidencji.

Warto dodać, że zaprezentowane powyżej stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie wyrokach sądów administracyjnych, wśród których wymienić można:

• wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 21 grudnia 2016 r. (sygn. akt I SA/Go 363/16), zgodnie z którym: „Organ interpretacyjny podkreślił także „należy zwrócić uwagę, że paliwo jest odrębną i niezbędną rzeczą, którą należy zakupić, aby korzystać z udostępnionego samochodu (…), że w warunkach rynkowych udostępnienie (użyczenie, wypożyczenie samochodu) polega na tym, że podmiot przekazuje samochód z określonym poziomem paliwa w zbiorniku (zazwyczaj jest to pełen zbiornik), a przy zwrocie klient ma obowiązek zwrócić samochód z takim samym poziomem paliwa. Opłata dotyczy zatem wyłącznie samej możliwości wykorzystania samochodu. Jeżeli samochód zostaje oddany z innym poziomem paliwa, klient jest obowiązany do pokrycia kosztów zużytego paliwa”. Ustosunkowując się do takiego stanowiska organu, podkreślić należy, że nie znajduje ono uzasadnienia w treści przepisu, ponadto nie można przyjąć aby racjonalny ustawodawca nie wiedział, że do korzystania z samochodu konieczne jest paliwo, oznacza to, że gdyby zamierzał koszt zakupu paliwa wyłączyć z regulacji art. 12 ust. 2a p.d.o.f. to wyraźnie, by w tym przepisie to zawarł np. poprzez użycie sformułowania „z wyłączeniem kosztów zakupu paliwa”. Dlatego też w ocenie Sądu na skutek błędnej w części zaskarżonej do sądu interpretacji, Minister Finansów naruszył przepis prawa materialnego tj. art. 12 ust. 2a p.d.o.f. Ponownie rozpatrując wniosek skarżącej, Minister Finansów będzie zobowiązany uwzględnić zaprezentowaną w niniejszym orzeczeniu ocenę prawną”.

Wnioskodawca na poparcie swojego stanowiska powołał również inne orzeczenia sadów, które zajęły tożsame stanowisko: wyrok WSA w Warszawie z 25 października 2016 r. (sygn. akt III SA/Wa 2491/15), wyrok WSA we Wrocławiu z 23 września 2016 r. (sygn. akt I SA/Wr 743/16), wyrok WSA w Krakowie z 14 września 2016 r. (sygn. akt I SA/Kr 824/16) oraz wyrok WSA w Poznaniu z 11 maja 2016 r. (sygn. akt I SA/Po 1766/15).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm. dalej: „Ustawa o PIT”), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, w myśl art. 11 ust. 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Art. 11 ust. 2a ustawy o PIT stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Tut. Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, odrębnym źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³.;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ustawy o PIT).

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2b ustawy o PIT).

Ponadto zauważyć należy, że przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy o PIT mają zastosowanie tylko i wyłącznie w przypadku pracowników, którzy korzystają z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż kwota ryczałtu przewidziana w tych przepisach.

Jednocześnie, art. 12 ust. 3 ustawy o PIT wskazuje, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe dla celów prywatnych. Zgodnie z przyjętą polityką Spółki pracownik korzystający z samochodu służbowego jest uprawniony do wykorzystywania finansowanej przez Spółkę karty paliwowej o określonym miesięcznym limicie. Za pomocą karty paliwowej mogą być pokrywane koszty bieżącej eksploatacji samochodu służbowego, m.in. zakup wycieraczek, płynu do spryskiwaczy, koszty myjni, zakup oleju silnikowego, jak również pewna część limitu z karty paliwowej wykorzystywana jest do zakupu paliwa do jazd prywatnych. Obecnie wydanie karty paliwowej pracownikowi podlega opodatkowaniu w zakresie określonego przez Wnioskodawcę limitu na wykorzystanie karty paliwowej, celem zakupu paliwa do jazd prywatnych. Karta paliwowa może być wykorzystywana wyłącznie w związku z korzystaniem z samochodu służbowego, nie jest dozwolone korzystanie z niej w związku z żadnym innym samochodem/pojazdem. Wnioskodawca zamierza zmienić uregulowania polityki dotyczące kwestii związanych z opodatkowaniem udostępnienia pracownikom kart paliwowych w ramach limitu przyznanego na cele prywatne. Intencją zmian jest zaprzestanie odrębnego ustalania i doliczania do przychodu pracownika sumy kosztów eksploatacji samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika (w szczególności kosztów paliwa) oraz odstąpienie od pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tej kwoty.

Zatem, w świetle przytoczonych powyżej przepisów nie budzi wątpliwości, że udostępnianie przez Spółkę samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników będzie skutkowało dla nich powstaniem przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń, który należy zakwalifikować do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o PIT, tj. do przychodów ze stosunku pracy.

Jednakże na gruncie rozpatrywanej sprawy wyjaśnienia wymaga, że ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych zawierające m.in. opłaty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, tj. ubezpieczenie, wymianę opon, bieżące naprawy, materiały eksploatacyjne, przeglądy okresowe, wymianę oleju i innych płynów oraz zużywających się części w wyniku korzystania z pojazdu, które zakład pracy – jako właściciel samochodu (leasingobiorca) – musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jeszcze z innymi, dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji, gdy samochód jest wypożyczany. Te dodatkowe koszty to przykładowo wydatki na zakup zużytego paliwa. Wydatki te nie mogą być jednakże uznane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, bowiem ustawodawca wyraźnie wskazał w ww. przepisie, że chodzi o świadczenie związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czyli z oddaniem go do używania – bezpłatnie – dla celów prywatnych), a nie o wszelkie pochodne świadczenia związane z używaniem samochodu, takie jak koszty paliwa.

W sytuacji zatem, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki na zakup paliwa, które będzie następnie zużyte na cele inne niż służbowe, wówczas nieodpłatne świadczenie pracodawcy polegające na udostępnieniu zakupionego paliwa i wykorzystaniu go w celach prywatnych przez pracownika jest odrębnym świadczeniem stanowiącym opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wartość należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, tj. według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b tej ustawy.

Tym samym – oprócz zryczałtowanej kwoty przychodu z nieodpłatnych świadczeń z tytułu wykorzystywania samochodów do celów prywatnych (wynikającej z ww. art. 12 ust. 2a ustawy o PIT) Spółka winna do przychodów pracowników ze stosunku pracy doliczać dodatkowy przychód z nieodpłatnych świadczeń z tytułu zużywania w trakcie jazd prywatnych nabytego przez Spółkę paliwa.

W konsekwencji powyższego Spółka, jako płatnik powinna doliczyć dodatkowo pracownikowi do przychodów ze stosunku pracy wartość nieodpłatnego przychodu dotyczącego kosztów paliwa zakupionego przez Spółkę poprzez udostępnienie pracownikom karty paliwowej, a wykorzystywanego do celów prywatnych, ponieważ koszt ten nie jest ujęty w kwotach określonych w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT i od całości pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z treścią art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec powyższego przedstawione stanowisko Spółki, zgodnie z którym uzyskiwany przez pracownika przychód z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wartości wskazanej w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje również wartość paliwa zakupionego przez pracodawcę, a zużywanego przez pracownika na cele prywatne należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji wyroków – wspierających argumentację Wnioskodawcy, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć bowiem należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ wydając interpretację, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania Nr 1 we wniosku wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/