Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20-04-2017 r. – 2461-IBPB-2-2.4511.123.2017.2.BF

Skutki podatkowe korzystania przez pracowników Spółki z samochodów służbowych w celu dojazdu do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania przez pracowników Spółki z samochodów służbowych w celu dojazdu do/z miejsca zamieszkania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”) jest zakładem produkcyjnym, którego podstawowym profilem działalności jest produkcja komponentów silników lotniczych. Spółka zatrudnia ponad 200 pracowników, dla których jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu przepisu art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa. Działalność Spółki realizowana jest w zakładzie produkcyjnym w N. Aktualnie, produkcja realizowana jest w systemie trzyzmianowym (całodobowym).

W celu efektywnego prowadzenia działalności gospodarczej, Spółka przekazuje kluczowym pracownikom samochody służbowe, niezbędne w ocenie Spółki do zapewnienia im szybkiej, elastycznej i optymalnej kosztowo możliwości realizacji powierzonych zadań (wyższa kadra zarządzająca). Czas pracy osób zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych jest czasem nienormowanym, tj. osoby takie rozliczane są ze swych obowiązków w systemie zadaniowym, w którym podstawowym elementem oceny efektywności jest osiągnięcie zadanych celów jakościowych, ilościowych i terminowych a nie przepracowany przez nie czas. We wskazanym modelu, obowiązkiem takiej osoby jest niezwłoczne reagowanie na pojawiające się problemy – bez względu na miejsce i czas jego wystąpienia, co wymaga z ich strony znaczącej mobilności i elastyczności (zwłaszcza w kontekście produkcji całodobowej stosowanej w zakładzie Spółki). Obszar produkcyjny Spółki jest ogrodzony i monitorowany przez służby ochrony, przy czym z uwagi na środki niezbędne na zapewnienie całodobowej ochrony całego kampusu, Spółka dąży do ograniczenia miejsc składowania i przechowywania aktywów Spółki w ramach kampusu wyłącznie w wybranych punktach składowania poddanych całodobowej ochronie. Zakład Spółki znajduje się częściowo w otoczeniu działek niezagospodarowanych z nieskrępowanym dostępem, co może istotnie utrudniać pełny nadzór nad mieniem Spółki. Dodatkowo, Spółka realizuje obecnie częściową rozbudowę zakładu, zwiększając liczbę osób oraz natężenie ruchu i maszyn na terenie kampusu; negatywnie przekłada się to na ilość, dostępność punktów składowania, miejsc parkingowych oraz możliwości ich całodobowej ochrony.

Dążąc do zapewnienia kluczowym pracownikom maksymalnej mobilności i skrócenia czasu reagowania na pojawiające się problemy, przy równoczesnym dążeniu do minimalizacji ryzyka uszkodzenia lub utraty pojazdów służbowych pozostawianych bez pełnego nadzoru na terenie zakładu, Spółka zdecydowała się na wyznaczenie użytkownikom pojazdów służbowych, indywidualnych miejsc garażowania pojazdów poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania. Zobowiązanie do garażowania i dbania o powierzony pojazd zostało potwierdzone w formie pisemnej z każdym z użytkowników pojazdu.

W intencji Spółki, zobowiązanie użytkownika do garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania w ramach obowiązków służbowych nie ma prowadzić do generowania po ich stronie dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, lecz stanowić ma narzędzie i środek niezbędny do wykonywania przez kluczowych pracowników Spółki odpowiedzialnych za jej funkcjonowanie podstawowych obowiązków służbowych w sposób możliwie efektywny, w drodze utrzymania stałej gotowości do świadczenia pracy. Tym samym, głównym celem Spółki jest intensyfikacja osiąganych przychodów oraz gwarancja bezpieczeństwa powierzonego mienia, przy równoczesnym dążeniu do ograniczenia kosztów niezbędnych na zapewnienie alternatywnych środków zabezpieczenia powierzanego mienia w przypadku pozostawiania go na terenie kampusu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przekazaniem samochodów służbowych pracownikom Spółki oraz zobowiązaniem ich do parkowania lub garażowania pojazdu służbowego w miejscu zamieszkania, z tytułu przejazdów z miejsca zamieszkania (parkowania samochodu służbowego) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, Spółka będzie zobowiązana do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników z samochodu służbowego podczas przejazdów do/z miejsca parkowania (garażowania) do siedziby Spółki (lub innego miejsca wykonywania pracy), nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Konsekwentnie, po stronie użytkownika pojazdu nie wystąpi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie w przypadku, kiedy poza wskazanym powyżej celem służbowym dojdzie do odrębnego wykorzystania przez pracownika powierzonego mu mienia do celów prywatnych, świadczenie takie stanowić będzie dla niego przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu stosunku pracy, od którego Spółka, działając w charakterze płatnika, zobowiązana będzie pobrać i odprowadzić należny podatek dochodowy.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – za przychód ze stosunku pracy uważa się m.in. wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, wartość świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z uwagi na fakt, że przepisy ww. ustawy nie zawierają definicji ustawowej nieodpłatnych świadczeń, przy interpretacji przedmiotowego pojęcia należy posłużyć się definicją wypracowaną przez orzecznictwo sądowe. I tak, powtarzając za orzeczeniem NSA z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 wskazać należy, że nieodpłatne świadczenia występują wówczas, gdy spełnione są co najmniej trzy podstawowe przesłanki:

1. skutkiem danego działania jest korzyść tylko dla jednej ze stron, tj. brak jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego z tytułu uzyskanego przez tę stronę świadczenia,
2. skutkiem danego działania jest koszt tylko dla jednej ze stron,
3. dane świadczenie ma konkretny wymiar finansowy (skutkuje powstaniem określonego przysporzenia majątkowego).

Oznacza to, że w sytuacji, kiedy zachowana zostaje ekwiwalentność świadczeń, nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu, stanowiącym przychód podlegający opodatkowaniu.

W przedstawionym stanie faktycznym, użytkowanie przez wybranych pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowić będzie dla nich nieodpłatne świadczenie, z uwagi na powstanie konkretnego przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, bez odpowiedniej ekwiwalentności świadczenia po stronie pracodawcy. Równocześnie jednak, w odniesieniu do przejazdów z miejsca garażowania pojazdu do siedziby Spółki, realizowanym w celu wykonywania obowiązków służbowych, Spółka będzie miała do czynienia ze świadczeniem wzajemnym, nie powodującym powstania przychodu ze stosunku pracy. Przekazując pojazd służbowy na podstawie odpowiednich umów cywilnoprawnych, użytkownik pojazdu został zobligowany do bezpiecznego parkowania i garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania, celem skrócenia czasu reakcji na pojawiające się problemy produkcyjne Spółki. Jak wskazywała Spółka, obowiązki służbowe kadry zarządzającej wykonywane są bez względu na standardowy wymiar i rozkład czasu pracy, co niejednokrotnie wymaga stawiennictwa się w przedsiębiorstwie w trybie pilnym, w późnych godzinach wieczornych lub nocnych, w dni ustawowo wolne od pracy. Działania takie mają miejsce zwłaszcza w kontekście pojawiających się problemów jakościowych wynikających z rygorystycznych norm prawa lotniczego, jak również faktu odbioru produkowanych przez Spółkę części lotniczych przede wszystkim przez klientów z siedzibą w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, operujących w innych niż Spółka strefach czasowych. W przedmiotowym kontekście, powierzenie narzędzia niezbędnego do osiągnięcia zadanego celu, uwarunkowane jest istotną potrzebą pracodawcy. Umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), daje Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej. Oznacza to, że przejazdy z oraz do miejsca garażowania, nie powinny generować przychodu ze stosunku pracy, przejazdy te bowiem stanowić będą realizację celu służbowego, a tym samym dążyć będą do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów i redukcji ponoszonych kosztów.

Spółka wskazuje ponadto, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy (w tym nieodpłatnych świadczeń), rozpatrywać należy w kontekście obowiązujących pracowników przepisów w zakresie użytkowania i dbania o powierzone przez pracodawcę mienie (głównie: ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy). W przedstawionym stanie faktycznym, pracownik Spółki został zobligowany do właściwego i bezpiecznego garażowania powierzonego pojazdu w miejscu zamieszkania, celem zapewnienia bezpiecznych warunków przechowywania powierzonego mienia. Jak wskazywała Spółka, w kontekście niekorzystnego ukształtowania terenu w okolicy zakładu Spółki (otwarte, ogólnodostępne powierzchnie) oraz ograniczona liczba miejsc podlegających specjalnemu, całodobowemu nadzorowi, dozorowanie mienia pozostawionego na wewnętrznych parkingach Spółki powodowałoby po stronie Wnioskodawcy dodatkowe, nieracjonalne koszty dozoru i ochrony. W tej sytuacji, rozwiązaniem korzystniejszym kosztowo jest przeniesienie miejsca garażowania pojazdu służbowego poza teren zakładu.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, przejazdy pomiędzy miejscem garażowania (zamieszkania) pracownika a miejscem wykonywania pracy, stanowić będą realizację zadań służbowych pracownika. Z dyspozycji art. 124 § 1 i § 2 Kodeksu pracy wynika, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Nałożenie na pracownika obowiązku garażowania w miejscu zamieszkania prowadzić będzie do należytego zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, gwarantując optymalny poziom bezpieczeństwa i dbałości o mienie przez Spółkę. Realizacja obowiązków służbowych przez pracowników, przejawiająca się m.in. poprzez przejazdy z miejsca garażowania (zamieszkania) do miejsca wykonywania pracy i z powrotem (stanowiąca konsekwencję zawarcia umowy cywilnoprawnej przechowania samochodu służbowego), nie powinna w tej sytuacji generować dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Uwzględniając fakt, że określenie miejsca garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika, ma za zadanie osiągnięcie dwóch podstawowych celów przez Spółkę: zapewnienia optymalnej dyspozycyjności i efektywności ze strony pracownika, oraz obniżenia kosztów ochrony i dozoru mienia pozostawionego na terenie zakładu produkcyjnego Spółki (przeniesienie kosztów garażowania pojazdu na pracownika), przydzielenie samochodu służbowego pracownikowi i wyznaczenie miejsca garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania takiej osoby, skutkujące koniecznością przejazdów na trasie pomiędzy miejscem garażowania a miejscem siedziby Spółki, nie będzie stanowić przychodu pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu przepisu art. 11 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Równocześnie podkreślić należy, że w sytuacji, kiedy powierzony samochód wykorzystywany będzie przez pracownika do celów prywatnych, świadczenie takie stanowić będą przychód z tytułu stosunku pracy. Z tego powodu, wraz z nałożeniem na pracownika obowiązków garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania, Spółka nałożyła zobowiązanie do równoczesnego składania miesięcznych oświadczeń o korzystaniu z pojazdu do celów prywatnych. Składane oświadczenia stanowić będą dla Spółki podstawę kalkulacji wartości przekazanego pracownikowi świadczenia w naturze, które podobnie jak inne świadczenia z tytułu stosunku pracy, podlegać będą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Spółka wskazuje, że prawidłowość powyższej interpretacji przepisów prawa podatkowego wielokrotnie potwierdzona została w dotychczasowych interpretacjach wydanych przez Ministra Finansów w analogicznych sprawach, m.in.:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 lutego 2009 r. (Znak: IBPBII/1/415-89/09/HK),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 sierpnia 2009 r. (Znak: IPPB2/415-361/09-4/MK),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2010 r. (Znak: IPPB2/415-168/10-2/AS),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 kwietnia 2011 r. (Znak: ILPB1/415-130/11-2/AMN),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 czerwca 2011 r. (Znak: ILPB1/415-426/11-4/AA),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 6 lipca 2011 r. (Znak: IPTPB2/415-125/11-2/KJ),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 sierpnia 2011 r. (Znak: ILPB2/415-641/11-2/WM),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 września 2011 r. (Znak: ILPB2/415-642/11-2/JK),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 26 września 2011 r. (Znak: IPTPB2/415-327/11-2/DS),
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 grudnia 2011 r. (Znak: IPPB4/415-814/11-2/JK2).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że – źródłem przychodów jest: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.) – pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu kluczowi pracownicy Spółki dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania lub garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do miejsca zamieszkania – co do zasady – nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce postoju lub garażowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Spółka) w celu efektywnego prowadzenia działalności gospodarczej przekazuje kluczowym pracownikom (wyższa kadra zarządzająca) samochody służbowe, niezbędne w ocenie Spółki do zapewnienia im szybkiej, elastycznej i optymalnej kosztowo możliwości realizacji powierzonych zadań. Czas pracy osób zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych jest czasem nienormowanym, tj. osoby takie rozliczane są ze swych obowiązków w systemie zadaniowym, w którym podstawowym elementem oceny efektywności jest osiągnięcie zadanych celów jakościowych, ilościowych i terminowych a nie przepracowany przez nie czas. We wskazanym modelu, obowiązkiem takiej osoby jest niezwłoczne reagowanie na pojawiające się problemy – bez względu na miejsce i czas jego wystąpienia, co wymaga z ich strony znaczącej mobilności i elastyczności (zwłaszcza w kontekście produkcji całodobowej stosowanej w zakładzie Spółki).

Obszar produkcyjny Spółki jest ogrodzony i monitorowany przez służby ochrony, przy czym z uwagi na środki niezbędne na zapewnienie całodobowej ochrony całego kampusu, Spółka dąży do ograniczenia miejsc składowania i przechowywania aktywów Spółki w ramach kampusu wyłącznie w wybranych punktach składowania poddanych całodobowej ochronie. Zakład Spółki znajduje się częściowo w otoczeniu działek niezagospodarowanych z nieskrępowanym dostępem, co może istotnie utrudniać pełny nadzór nad mieniem Spółki. Dodatkowo, Spółka realizuje obecnie częściową rozbudowę zakładu, zwiększając liczbę osób oraz natężenie ruchu i maszyn na terenie kampusu; negatywnie przekłada się to na ilość, dostępność punktów składowania, miejsc parkingowych oraz możliwości ich całodobowej ochrony.

Zobowiązanie do garażowania i dbania o powierzony pojazd zostało potwierdzone w formie pisemnej z każdym z użytkowników pojazdu.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do siedziby Spółki oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych (z siedziby Spółki) do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę – na podstawie stosownych dokumentów. Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo. Ponadto, określenie miejsca garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu również zapewnienie optymalnej dyspozycyjności i efektywności ze strony kluczowych dla Spółki pracowników.

Reasumując, należy stwierdzić, że przejazdy kluczowych pracowników Spółki samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (parkowania lub garażowania samochodu) do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem – o ile nie służą celom osobistym tych osób lecz wykonywane są w ramach realizacji nałożonych na nich przez Spółkę obowiązków – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, którego wartość stanowiłaby przychód w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem Spółka nie będzie miała z tego tytułu obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu ze stosunku pracy oraz obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

W odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/