Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19-12-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.493.2017.1.JM

Dotyczy: obowiązków płatnika z tytułu sfinansowania pracownikom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych części kosztów wycieczek i uczestnictwa w wydarzeniach kulturalnych i sportowych

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu sfinansowania pracownikom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych części kosztów wycieczek i uczestnictwa w wydarzeniach kulturalnych i sportowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką zajmującą się przede wszystkim produkcją wyrobów mleczarskich. Zatrudnienie w Spółce przekracza 600 osób. W celu integracji pracowników Spółka ma zamiar organizować krajowe i zagraniczne wycieczki pracownicze, a także finansować udział pracowników w wydarzeniach kulturalnych i sportowych poprzez dofinansowanie zakupu biletów uczestnictwa w tych wydarzeniach.

Uczestnictwo pracowników w wycieczkach i wydarzeniach kulturalnych i sportowych będzie częściowe dofinansowane ze środków utworzonego w spółce Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS).

Wycieczki trwać będą od dwóch do siedmiu dni. Ich dofinansowywanie, w zależności od konkretnej wycieczki, odbywać się będzie poprzez pokrycie procentowej części kosztów uczestnictwa (maksymalnie do 50%) lub pokrycie kosztów uczestnictwa ponad określoną kwotę (np. ponad 400 zł). W pozostałej części, koszty uczestnictwa w wycieczkach, pokrywane będą bezpośrednio przez pracowników. Wycieczki będą dostępne dla wszystkich pracowników, a udział w nich będzie dobrowolny. W przypadku, gdy wycieczka organizowana będzie w dni będące dla pracowników dniami pracującymi, aby wziąć w niej udział, pracownikom, na ich wniosek, udzielany będzie urlop wypoczynkowy.

Dofinansowanie uczestnictwa pracowników w wydarzeniach kulturalnych i sportowych odbywać się będzie przez procentowe pokrycie kosztów zakupu biletów wstępu na te wydarzenia (do 100%).

Dofinansowanie wycieczek oraz uczestnictwa w wydarzeniach kulturalnych i sportowych odbywać się będzie w interesie pracodawcy, ponieważ integracja pracowników wpływa na zwiększenie motywacji do pracy, zaangażowanie oraz na wzajemne relacje pomiędzy pracownikami. Jak wynika z dotychczasowej praktyki, powyższe przekłada się na poprawę atmosfery w pracy i zwiększenie efektywności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przypadające na poszczególnych pracowników kwoty dofinansowania wycieczek i uczestnictwa w wydarzeniach kulturalnych i sportowych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, stanowią dla pracowników uczestniczących w tych wycieczkach lub wydarzeniach przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), a Spółka, jako płatnik, będzie miała obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwot dofinansowania z ZFŚS dla pracownika w oparciu o przepis art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty dofinansowania uczestnictwa w wycieczkach lub wydarzeniach kulturalnych i sportowych nie będą stanowiły wobec pracowników przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca bowiem wskazał, że podstawowym kryterium, które należy przyjąć przy ustalaniu, czy dane nieodpłatne świadczenie pracodawcy wobec pracownika stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej.

W opinii Wnioskodawcy, ma to miejsce w sytuacji realnego przysporzenia majątkowego, którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej.

W przypadku zorganizowania i dofinansowania konkretnej wycieczki lub udziału w wydarzeniu kulturalnym lub sportowym, pracownik korzysta ze świadczenia, jednak dla niego jest to korzyść w istocie nie wychodząca poza ramy stosunku pracy. Co więcej, gdyby nie dofinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, pracownicy nie byliby w ogóle zainteresowani tego typu wycieczkami lub wydarzeniami, co do których podjęcie decyzji o uczestnictwie następuje właśnie w oparciu o czynnik finansowy, związany z częściową lub całościową partycypacją pracodawcy w kosztach.

W przedmiotowej sprawie, kryterium musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika.

Przeprowadzona analiza przepisu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f pozwoliła na określenie istotnych cech kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu wyżej przytoczonych przepisów. Za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (która nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Tym samym, należy przyjąć, że udział w wycieczce o charakterze integracyjnym, zorganizowanej przez pracodawcę, na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach nie wchodzi w zakres uzyskanego przez pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Zdaniem Wnioskodawcy, nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka lub wydarzenie organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim samym przedsięwzięciu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe. Wyciągnięte wnioski, w pełni potwierdza linia orzecznicza Trybunału Konstytucyjnego (wyrok z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13). Ponadto, w sprawach o zbliżonym stanie faktycznym organy podatkowe wydawały interpretacje zbieżne ze stanowiskiem Wnioskodawcy: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu dnia 17 maja 2016 r. Nr ILPB1/4511-1-207/16-6/TW, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach dnia 15 maja 2015 r. Nr IBPBII/1/4511-311/15/MD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej dnia 7 kwietnia 2017 r. Nr 2461-IBPB-2-2.4511.117.2017.1.KK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej dnia 15 maja 2017 r. Nr 1061-IPTPB3.4511.114.2017.3.MS.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, wskazane powyżej przepisy prawa podatkowego, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 oraz wydane dotychczas interpretacje, uznać należy, że jeśli Wnioskodawca zorganizuje pracowniczą wycieczkę krajową lub zagraniczną, jak również weźmie udział w dofinansowaniu zakupu biletów uczestnictwa w wydarzeniach kulturalnych lub sportowych, których koszt będzie dofinansowany ze środków ZFŚS, to po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpi przychód ze stosunku pracy na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy – wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie do art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków). W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy – osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca ma zamiar organizować krajowe i zagraniczne wycieczki pracownicze, a także finansować udział pracowników w wydarzeniach kulturalnych i sportowych poprzez dofinansowanie zakupu biletów uczestnictwa w tych wydarzeniach. Uczestnictwo pracowników w wycieczkach i wydarzeniach kulturalnych i sportowych będzie częściowe dofinansowane ze środków utworzonego w spółce Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS). Ich dofinansowywanie, w zależności od konkretnej wycieczki, odbywać się będzie poprzez pokrycie procentowej części kosztów uczestnictwa (maksymalnie do 50%) lub pokrycie kosztów uczestnictwa ponad określoną kwotę (np. ponad 400 zł). W pozostałej części, koszty uczestnictwa w wycieczkach, pokrywane będą bezpośrednio przez pracowników. Wycieczki będą dostępne dla wszystkich pracowników, a udział w nich będzie dobrowolny. Dofinansowanie wycieczek oraz uczestnictwa w wydarzeniach kulturalnych i sportowych odbywać się będzie w interesie pracodawcy, ponieważ integracja pracowników wpływa na zwiększenie motywacji do pracy, zaangażowanie oraz na wzajemne relacje pomiędzy pracownikami. Jak wynika z dotychczasowej praktyki, powyższe przekłada się na poprawę atmosfery w pracy i zwiększenie efektywności.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Organizowanie wyjazdów o charakterze integracyjnym dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, że imprezy takie sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników, lecz także dla pracodawcy. Wyjazdy te są zatem przedsięwzięciami integracyjnymi, w których uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację, wskazując określone kryteria, które winny być spełnione, aby świadczenie zostało uznane za przychód.

Trybunał wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, nawet organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę, czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku sfinansowania wycieczki dla pracowników oraz udziału w wydarzeniach kulturalnych i sportowych, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana i finansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Udział w wycieczce organizowanej przez pracodawcę oraz w wydarzeniach kulturalnych i sportowych nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierna korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

Reasumując, częściowe sfinansowanie z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych opisanej w zdarzeniu przyszłym wycieczki oraz udziału w wydarzeniach kulturalnych i sportowych, która ma na celu integrację pracowników, a integracja załogi wpłynie na efektywność pracy oraz wzajemne relacje służbowe pracowników – nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracownika nie powstaje przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest więc prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych sprawach podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/