Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18-12-2018 r. – 0112-KDIL3-3.4011.411.2018.1.MW

Obowiązki płatnika

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczona odpowiedzialnością (dalej: Spółka) jest pracodawcą, który zamierza udostępniać wybranym, zatrudnionym w Spółce na podstawie umów o pracę pracownikom, samochody osobowe przeznaczone do wykonywania obowiązków służbowych. Spółka posiada dwa miejsca prowadzenia działalności w A. oraz B. Pracownicy, którym Spółka powierzy samochody służbowe, to członkowie zarządu Spółki oraz przedstawiciele kadry kierowniczej niebędący członkami zarządu. Ze względu na zajmowane stanowiska i posiadane kwalifikacje pracownicy ci mają istotny wpływ na funkcjonowanie Spółki tym bardziej, że wielu z nich nadzoruje komórki organizacyjne w obu zakładach, przez co Spółka ogranicza koszty zatrudnienia dodatkowych osób na stanowiskach kierowniczych. Obowiązki służbowe tych pracowników wymagają od nich stałej gotowości do podjęcia pracy w każdym czasie i pełnienia obowiązków służbowych poza standardowymi godzinami pracy oraz odbywania licznych podróży służbowych.

Pracownicy, którym zostaną oddane do używania samochody służbowe, mieszkają w miejscowościach, w których znajduje się ich miejsce pracy, natomiast niektórzy z pracowników zamieszkują poza miejscem siedziby Spółki lub miejscem drugiego zakładu w miejscowościach oddalonych od zakładów od kilku do kilkudziesięciu kilometrów.

Charakter pracy osób, którym przydzielone zostaną samochody wymaga od nich przemieszczania się między tymi zakładami oraz innymi miejscami, w których mają być wykonywane określone obowiązki służbowe. W związku z tym większość pracowników wykorzystywać będzie posiadane przez pracodawcę samochody przede wszystkim do celów służbowych.

Zgodnie z określonymi zasadami używania samochodu służbowego pracownicy będą garażować samochód w miejscu zamieszkania lub miejscu pobytu. Takie rozwiązanie ma umożliwić pracownikowi dojazd z miejsca zamieszkania lub pobytu do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), co daje Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej.

Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest umożliwienie im należytej i efektywnej realizacji ich zadań z uwzględnieniem zakresu powierzanych im obowiązków, sprawowanych przez tych pracowników funkcji oraz związanych z pełnionymi funkcjami wymagań odnośnie dyspozycyjności i mobilności tych pracowników. Ponadto Spółka informuje, że w przypadku użytkowania samochodu służbowego na cele prywatne pracownika (np.: podczas urlopu oraz wyjazdów o charakterze prywatnym) nastąpi doliczenie do przychodu pracownika tzw. ryczałtu samochodowego zgodnie z obowiązującymi od 1 stycznia 2015 r. przepisami ustawy o podatku PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przejazdy pracowników Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem garażowania samochodu znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika a miejscem pracy lub siedzibą Spółki stanowią realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika przychodu podatkowego, a tym samym po stronie płatnika nie wystąpi obowiązek pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu otrzymanych przez pracowników nieodpłatnych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy w takiej sytuacji nie dojdzie do powstania przychodu po stronie pracownika, ponieważ przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie spowoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika, lecz umożliwi jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych. Zatem użytkowanie przez pracowników wskazanych przez Spółkę samochodów służbowych jest wyłącznie potrzebą pracodawcy. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. W konsekwencji, zobowiązując pracownika do garażowania samochodu w miejscu zamieszkania lub pobytu, umożliwi również pracownikom, zgodnie z umową o używanie samochodu, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

Zobowiązując pracownika do parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu, Spółka dąży do:

• umożliwienia pracownikom należytego i efektywnego wykonywania pracy na rzecz Spółki poprzez zapewnienie im dyspozycyjności i mobilności (nadzór nad komórką organizacyjną w drugim zakładzie, spotkania z kontrahentami, uzgodnienia w bankach lub urzędach, podróże służbowe). Funkcje pełnione przez pracowników Spółki, którym powierzono samochody służbowe, mają znaczący wpływ na funkcjonowanie Spółki, a tym samym osiąganie przez nią wyższych dochodów,
• należytego zabezpieczenia mienia Spółki w ten sposób, że z chwilą powierzenia samochodu służbowego pracownicy przyjmują na siebie odpowiedzialność za powierzone mienie (samochody służbowe) oraz zobowiązują się do jego odpowiedniego zabezpieczenia przed uszkodzeniem, kradzieżą, zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce, w tym poprzez obowiązek parkowania lub garażowania samochodów służbowych w miejscach zamieszkania tych pracowników.

Zdaniem Spółki oddanie do dyspozycji pracownikowi samochodu służbowego, w celu umożliwienia mu należytej realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, nie generuje po stronie tego pracownika przychodu z tytułu otrzymanego nieodpłatnie świadczenia.

Mając na uwadze wymaganą od pracownika Spółki dyspozycyjność, mobilność, stałą gotowość do wykonywania pracy oraz fakt, że wykonuje on często swoje obowiązki w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy czy siedzibą Spółki, uzasadnione jest wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania używanego przez tego pracownika samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika.

Wyznaczenie miejsca garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika ma umożliwić mu efektywną realizację obowiązków pracowniczych, w szczególności zapewnić szybki i bezpieczny dojazd do miejsca wykonywania tych obowiązków oraz zapewnić należytą ochronę samochodu służbowego przed uszkodzeniem czy kradzieżą.

W związku z powyższym finansowanie przez Spółkę kosztów przejazdów pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika, a miejscem wykonywania pracy lub siedzibą Spółki nie stanowi dla tego pracownika żadnego dodatkowego przychodu podatkowego (przychodu ze stosunku pracy), gdyż jest realizacją obowiązków służbowych. Reasumując, powierzenie przez Spółkę samochodu służbowego jej pracownikowi i wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania tego samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. Przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania lub pobytu pracownika, a także parkowanie czy garażowanie samochodu służbowego stanowią realizację celu służbowego, jakim jest wykonywanie poszczególnych obowiązków służbowych, w tym dbałość o powierzone mienie Spółki. W konsekwencji przejazdy pracownika Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania lub garażowania samochodu służbowego znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika, a miejscem pracy lub siedzibą Spółki stanowi realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika przychodu podatkowego ze stosunku pracy.

Spółka, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobowiązana, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do obliczania i odprowadzania zaliczek na poczet tego podatku od przychodów osiąganych przez zatrudnionego u płatnika pracowników ze stosunku pracy.

Skoro powierzenie pracownikowi samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania tego samochodu w miejscu zamieszkania lub pobytu pracownika, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, to płatnik nie jest zobowiązany do naliczania i odprowadzania zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 omawianej ustawy: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.): pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (dalej również: Spółka) zamierza udostępnić wybranym, zatrudnionym w Spółce na podstawie umów o pracę, pracownikom samochody osobowe przeznaczone do wykonywania obowiązków służbowych. Charakter pracy osób, którym przydzielone zostaną samochody, wymaga od nich przemieszczania się pomiędzy zakładami oraz innymi miejscami, w których mają być wykonywane określone obowiązki służbowe. Większość pracowników wykorzystywać będzie posiadane przez pracodawcę samochody przede wszystkim do celów służbowych. Zgodnie z określonymi zasadami używania samochodu służbowego pracownicy będą garażować samochód w miejscu zamieszkania lub miejscu pobytu. Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest umożliwienie im należytej i efektywnej realizacji ich zadań z uwzględnieniem zakresu powierzanych im obowiązków, sprawowanych przez tych pracowników funkcji oraz związanych z pełnionymi funkcjami wymagań odnośnie do dyspozycyjności i mobilności tych pracowników.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub pobytu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania lub pobytu do miejsca pracy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji, gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania lub pobytu, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując – przejazdy pracowników Spółki samochodem służbowym pomiędzy miejscem garażowania samochodu znajdującym się w miejscu zamieszkania lub pobytu tego pracownika a miejscem pracy lub siedzibą Spółki – o ile nie służą osobistym celom pracownika – stanowią realizację obowiązków służbowych tego pracownika i nie prowadzą do powstania po stronie tego pracownika przychodu podatkowego, a tym samym nie prowadzą po stronie płatnika (tu: Spółki) do powstania obowiązku pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tytułu otrzymanych przez pracowników nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/